De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856–1919 Ilustr'it'a de Neill, John R. (John Re'a), 1877–1943 Traduk'it'a el la Angl'a al Esperant'o de Broadribb, Donald (Donald Richard), 1933– Unu'e el'don'it'a en la Angl'a kiel The Patchwork Girl of Oz de Reilly & Britton, 1913.

Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1996. Vid'u http://www.poboxes.com/bookleaf/ Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1996 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, juli'o 2000.

La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1913. La liter'tip'o est'as 14 sur 18 pkt Elegant Garamond.

Antaŭ'parol'o Pro komplez'o de Doroteo Gal'e el Kansas, post'e Princ'in'o Doroteo de Oz, humil'a verk'ist'o en Uson'o iam nom'um'iĝ'is Reĝ'a Histori'ist'o de Oz, kaj ricev'is la privilegi'o'n verk'i la kronik'o'j'n de tiu mir'ind'a fe'land'o. Sed verk'int'e ses libr'o'j'n pri la aventur'o'j de tiu'j interes'a'j sed kurioz'a'j person'o'j kiu'j loĝ'as en la Land'o Oz, la Histori'ist'o mal'feliĉ'e sci'iĝ'is ke pro edikt'o de la Plej'super'a Reg'ant'o, Ozma de Oz, ŝi'a land'o ek'de tiam est'os ne'vid'ebl'a por ĉiu'j kiu'j loĝ'as ekster ĝi'a'j lim'o'j kaj ke ĉia pli'a komunik'ad'o kun Oz est'os ne'ebl'ig'it'a.

La infan'o'j kiu'j kutim'iĝ'is anticip'i la libr'o'j'n pri Oz kaj kiu'j am'is la rakont'o'j'n pri la gaj'a'j kaj feliĉ'a'j person'o'j loĝ'ant'a'j en tiu favor'at'a land'o, bedaŭr'is sam'e kiel ili'a Histori'ist'o ke ne plu est'os nov'a'j libr'o'j da rakont'o'j pri Oz.

Ili send'is mult'a'j'n leter'o'j'n demand'ant'e ĉu la Histori'ist'o ne kon'as kelk'a'j'n aventur'o'j'n kiu'j'n li pov'as verk'i, pri event'o'j okaz'int'a'j antaŭ ol la Land'o Oz est'is kaŝ'it'a for-de la ceter'a mond'o. Sed li kon'is neniu'j'n. Fin'e unu el la infan'o'j demand'is kial ni ne pov'as aŭd'i mesaĝ'o'j'n de Princ'in'o Doroteo per sen'drat'a telegrafi'o, kio ebl'ig'us ke ŝi komunik'ad'u al la Histori'ist'o ĉio'n okaz'ant'a'n en la for'a Land'o Oz eĉ kvankam li ne pov'as vid'i ŝi'n aŭ eĉ sci'i preciz'e kie est'as Oz.

Tio ŝajn'is bon'a ide'o; do la Histori'ist'o pret'ig'is alt'a'n tur'o'n en si'a mal'antaŭ'a ĝarden'o, kaj stud'is sen'drat'a'n telegrafi'o'n ĝis li kompren'is ĝi'n, kaj post tio li komenc'is vok'i “Princ'in'o'n Doroteon de Oz” send'ant'e mesaĝ'o'j'n en la aer'o'n.

Nu, ne est'is ver'ŝajn'e ke Doroteo serĉ'us sen'drat'a'j'n mesaĝ'o'j'n aŭ atent'us la vok'o'n; sed la Histori'ist'o ja est'is cert'a pri unu afer'o: ke la potenc'a Sorĉ'ist'in'o Glinda de Oz sci'us kio'n li far'as kaj ke li dezir'as komunik'i kun Doroteo. Ĉar Glinda hav'as grand'a'n libr'o'n en kiu est'as kronik'o pri ĉiu event'o okaz'ant'a ĉie en la mond'o, tuj kiam ĝi okaz'as, do kompren'ebl'e la libr'o inform'us ŝi'n pri la sen'drat'a mesaĝ'o.

Kaj tiel Doroteo inform'iĝ'is ke la Histori'ist'o vol'as parol'i kun ŝi, kaj ekzist'is Vil'ul'o en la Land'o Oz kiu sci'pov'is telegraf'e send'i sen'drat'a'n respond'o'n. La rezult'o est'is ke la Histori'ist'o tiom fervor'e pet'is inform'iĝ'i pri la plej nov'a'j event'o'j en Oz, por ke li skrib'u ili'n por ke la infan'o'j leg'u ili'n, ke Doroteo pet'is de Ozma permes'o'n, kaj Ozma grac'e konsent'is.

Tial, post du long'a'j jar'o'j da atend'ad'o, nov'a rakont'o pri Oz est'as prezent'at'a al la infan'o'j de Uson'o. Tio ne est'us ebl'a, se iu lert'ul'o ne invent'us la “sen'drat'a'n” kaj egal'e lert'a infan'o ne sugest'us la ide'o'n ating'i la mister'a'n Land'o'n Oz per ĝi.

1—Oĵo kaj Onĉjo Nonĉjo.

Onĉjo rigard'is tra la fenestr'o kaj kares'is si'a'n long'a'n barb'o'n. Post'e li turn'is si'n al la Manĝtula knab'o kaj kap'ne'is.

demand'is Oĵo, star'ant'e sur taburet'o por pov'i rigard'i ĉiu'j'n bret'o'j'n de la bret'ar'o.

“Ankaŭ ne est'as konfit'aĵ'o? Nek kuk'o—nek ĵele'o—nek pom'o'j—nur pan'o?”

“Nur,” dir'is Onĉjo, de'nov'e kares'ant'e si'a'n barb'o'n dum li rigard'is tra la fenestr'o.

La knab'et'o al'port'is la taburet'o'n kaj sid'iĝ'is apud si'a onkl'o, maĉ'ant'e la sek'a'n pan'o'n mal'rapid'e kaj ŝajn'e profund'e pens'ant'e.

“Neni'o kresk'as en ni'a ĝarden'o escept'e de la pan'arb'o,” li murmur'is, “kaj rest'as nur du bulk'o'j sur tiu arb'o; kaj ili ankoraŭ ne est'as matur'a'j. Dir'u al mi, Onĉjo; kial ni est'as tiel mal'riĉ'a'j?”

La mal'jun'a Manĝtulo turn'is si'n kaj rigard'is Oĵon. Li hav'is afabl'a'j'n okul'o'j'n, sed jam de tiom long'e li nek rid'et'as nek rid'as ke la knab'o jam forges'is ke Onĉjo Nonĉjo pov'as aspekt'i ali'a ol solen'a.

Kaj Onĉjo neniam parol'is pli da vort'o'j ol nepr'e neces'is, do li'a ne'vet'o, kiu loĝ'is sol'a kun li, lern'is kompren'i mult'o'n per unu vort'o.

“Mi sci'as, sed ĉiu en la Land'o Oz hav'as loĝ'ej'o'n. Kio'n ali'a'n, Onĉjo?”

“Mi manĝ'as la last'a'n matur'a'n bulk'o'n. Jen; mi jam apart'ig'is vi'a'n porci'o'n, Onĉjo. Ĝi est'as sur la tabl'o, kaj vi pov'os manĝ'i ĝi'n kiam vi mal'sat'os. Sed kiam ĝi ne plu est'os, kio'n ni manĝ'os, Onĉjo?”

“Kompren'ebl'e,” dir'is Oĵo, kiu dev'is parol'i ĉar li'a onkl'o rifuz'is, “neni'u mort'as pro mal'san'o en la Land'o Oz. Est'as sufiĉ'e por ĉiu'j, sci'u; sed, se ĝi ne est'as ĝust'e kie oni hazard'e est'as, oni dev'as ir'i al kie ĝi est'as.”

La mal'jun'a Manĝtulo de'nov'e mov'et'is si'n kaj gap'is al si'a ne'vet'o kvazaŭ li'n ĉagren'as la argument'o.

“Antaŭ la morgaŭ'a maten'o,” la knab'o plu'dir'is, “ni dev'os ir'i al lok'o kie est'as manĝ'aĵ'o, ĉar se ne, ni eg'e mal'sat'iĝ'os kaj far'iĝ'os tre mal'feliĉ'a'j.”

“Kie'n ni ir'u? Mi est'as cert'a ke mi ne sci'as,” respond'is Oĵo. “Sed cert'e vi sci'as, Onĉjo. Nepr'e vi vetur'is dum vi'a viv'o, ĉar vi est'as tiom aĝ'a. Mi ne memor'as tio'n, ĉar ek'de kiam mi pov'as komenc'i memor'i, ni loĝ'as jam ĉi tie en ĉi tiu sol'ec'a rond'a dom'o, kun mal'grand'a ĝarden'o mal'antaŭ'e kaj la dik'a arb'ar'o ĉirkaŭ'ant'a ni'n. El la grand'a Land'o Oz, kar'a Onĉjo, mi vid'is nur tiu'n mont'o'n sud'e, kie oni dir'as ke loĝ'as la Martel'kap'ul'o'j—kiu'j ne permes'as ke iu preter'pas'u—kaj tiu'n mont'o'n nord'e, kie oni dir'as ke neni'u loĝ'as.”

“Ho, jes; unu famili'o loĝ'as tie, mi aŭd'is. Tem'as pri la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o nom'at'a D-ro Pipt, kaj li'a edz'in'o Margolote. Unu jar'o'n vi rakont'is al mi pri ili; mi kred'as ke vi bezon'is plen'a'n jar'o'n, Onĉjo, por dir'i kiom mi ĵus dir'is pri la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o kaj li'a edz'in'o. Ili loĝ'as alt'e sur la mont'o, kaj la bon'a Manĝtula Land'o, kie la frukt'o'j kaj flor'o'j kresk'as, est'as ali'flank'e. Est'as strang'e ke vi kaj mi loĝ'as ĉi tie tut'e sol'a'j, en la mez'o de la arb'ar'o, ĉu ne?”

“Do ni for'ir'u kaj vizit'u la Manĝtulan Land'o'n kaj ĝi'a'n gaj'a'n bon'natur'a'n loĝ'ant'ar'o'n. Mi vol'eg'as vid'i i'o'n krom arb'ar'o'n, Onĉjo Nonĉjo.”

“Nu, mi ne est'as tiom et'a kiom iam,” respond'is la knab'o serioz'e. “Mi kred'as ke mi pov'as marŝ'i tiom long'e kaj tiom rapid'e tra la arb'ar'o kiel vi mem, Onĉjo. Kaj nun, kiam neni'o manĝ'ebl'a kresk'as en ni'a mal'antaŭ'a ĝarden'o, ni dev'as ir'i al lok'o kie est'as manĝ'aĵ'o.”

Onĉjo Nonĉjo ne respond'is dum kelk'a temp'o. Post'e li ferm'is la fenestr'o'n kaj turn'is si'a'n seĝ'o'n tiel ke ĝi front'is la ĉambr'o'n, ĉar la sun'o mal'supr'e'n'ir'ad'is mal'antaŭ la arb'o'supr'o'j, kaj komenc'is mal'varm'iĝ'i.

Post iom da temp'o Oĵo ard'ig'is la fajr'o'n kaj la ŝtip'o'j flam'is liber'e en la larĝ'a kamen'o. Ili ambaŭ sid'is en la fajr'o'lum'o dum long'a temp'o—la mal'jun'a blank'barb'a Manĝtulo kaj la knab'et'o. Ambaŭ pens'ad'is.

Kiam jam far'iĝ'is tut'e sen'lum'e ekster'e, Oĵo dir'is: “Manĝ'u vi'a'n pan'o'n, Onĉjo, kaj post'e ni en'lit'iĝ'os.”

Sed Onĉjo Nonĉjo ne manĝ'is la pan'o'n; nek li tuj en'lit'iĝ'is. Long'e post kiam li'a ne'vet'o ek'dorm'is en la angul'o de la ĉambr'o la mal'jun'ul'o sid'is apud la fajr'o, pens'ant'e.

2—La Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o

Oĵo vest'is si'n. Li sur'port'is blu'a'j'n silk'a'j'n ŝtrump'o'j'n, blu'a'n kulot'o'n kun or'a'j buk'o'j, blu'a'n krisp'a'n tali'o'n kaj jak'et'o'n bril'e blu'a'n brod'it'a'n per or'o. Li'a'j ŝu'o'j est'is el blu'a led'o kaj la pied'pint'o'j supr'e'n'turn'iĝ'is pint'e. Li'a ĉapel'o hav'is pint'a'n supr'o'n kaj plat'a'n rand'o'n, kaj ĉirkaŭ la rand'o est'is vic'o de et'a'j or'a'j sonor'il'o'j kiu'j sonor'is kiam li mov'iĝ'is.

Tio est'is la indiĝen'a kostum'o de la loĝ'ant'o'j de la Manĝtula Land'o Oz, do la vest'o'j de Onĉjo Nonĉjo est'is tre simil'a'j al tiu'j de li'a nev'o. Anstataŭ ŝu'o'j'n, la mal'jun'ul'o sur'port'is bot'o'j'n kun fald'it'a'j supr'aĵ'o'j kaj li'a blu'a mantel'o hav'is larĝ'a'j'n man'um'o'j'n el or'a pasament'o.

La knab'o rimark'is ke li'a onkl'o ne manĝ'is la pan'o'n, kaj supoz'is ke la mal'jun'ul'o ne est'is mal'sat'a. Tamen Oĵo est'is mal'sat'a; do li divid'is la pec'o'n de pan'o sur la tabl'o kaj manĝ'is si'a'n du'on'o'n, en'glut'ant'e ĝi'n kun freŝ'a, frisk'a akv'o el la river'et'o. Onĉjo met'is la ali'a'n pec'o'n de pan'o en la poŝ'o'n de si'a jak'et'o, kaj post tio li de'nov'e dir'is, dum li el'marŝ'is tra la pord'ej'o: “Ven'u.”

Oĵo sent'is mult'a'n plezur'o'n. Li eg'e enu'is pro sol'a loĝ'ad'o en la arb'ar'o kaj vol'is vetur'ad'i kaj vid'i hom'o'j'n. Jam de'long'e li vol'is esplor'i la bel'a'n Land'o'n Oz en kiu ili loĝ'is. Kiam ili est'is ekster'e, Onĉjo simpl'e rigl'is la pord'o'n kaj komenc'is promen'i laŭ la pad'o. Neni'u ĝen'us ili'a'n dom'et'o'n, eĉ se iu ven'us tiom en la dens'a'n arb'ar'o'n dum ili for'est'is.

Ĉe la pied'o de la mont'o kiu apart'ig'is la Land'o'n de la Manĝtuloj de la Land'o de la Gilikuloj, la voj'o divid'iĝ'is.

Unu voj'o konduk'is rekt'e mal'dekstr'e'n kaj la ali'a dekstr'e'n— rekt'e supr'e'n laŭ la mont'o. Onĉjo Nonĉjo pren'is tiu'n dekstr'a'n voj'o'n kaj Oĵo sekv'is sen demand'i la kial'o'n. Li sci'is ke ĝi konduk'os ili'n al la dom'o de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, kiu'n li ankoraŭ neniam vid'is sed kiu est'is ili'a plej proksim'a najbar'o.

La tut'a'n maten'o'n ili pen'e supr'e'n'ir'is la mont'a'n voj'o'n kaj je la tag'mez'o Onĉjo kaj Oĵo sid'iĝ'is sur fal'int'a'n arb'o'trunk'o'n kaj manĝ'is la last'a'n pec'o'n de la pan'o kiu'n la mal'jun'a Manĝ'ul'o antaŭ'e met'is en si'a'n poŝ'o'n. Post tio ili re'komenc'is kaj post du hor'o'j ili ek'vid'is la dom'o'n de D-ro Pipt.

Ĝi est'is grand'a dom'o, rond'a kia'j ĉiu'j Manĝtulaj dom'o'j, kaj farb'it'a blu'a, kiu est'as la disting'ant'a kolor'o de la Manĝtula Land'o de Oz. Ĉirkaŭ'is la dom'o'n bel'a ĝarden'o, kie abund'e kresk'is blu'a'j arb'o'j kaj blu'a'j flor'o'j kaj unu'lok'e est'is bed'o'j de blu'a'j brasik'o'j, blu'a'j karot'o'j kaj blu'a laktuk'o, ĉiu'j est'is eg'e bon'gust'a'j. En la ĝarden'o de D-ro Pipt kresk'is bulk'et'arb'o'j, kuk'arb'o'j, krem'kuk'et'arbust'o'j, blu'a'j buter'tas'o'j kiu'j proviz'is bon'eg'a'n blu'a'n buter'o'n, kaj vic'o de ĉokolad'karamel'a'j plant'o'j. Pad'o'j el blu'a'j ŝton'er'o'j divid'is la legom'a'j'n bed'o'j'n de la flor'bed'o'j kaj pli larĝ'a voj'o konduk'is al la antaŭ'a pord'o. La lok'o est'is en liber'a spac'o sur la mont'o, sed ne'mal'proksim'e est'is la tim'ig'a arb'ar'o kiu plen'e ĉirkaŭ'is ĝi'n.

Onĉjo frap'is sur la pord'o'n de la dom'o kaj dik'et'a plaĉ'vizaĝ'a vir'in'o, vest'it'a tut'e per blu'o, mal'ferm'is ĝi'n kaj salut'is la vizit'ant'o'j'n per rid'et'o.

“Ha,” dir'is Oĵo; “sen'dub'e vi est'as Dam'o Margolote, la bon'a edz'in'o de D-ro Pipt.”

“Li est'as mult'e okup'at'a ĝust'e nun,” ŝi dir'is, dub'em'e sku'ant'e si'a'n kap'o'n ne'e. “Sed en'ven'u kaj mi don'u al vi manĝ'aĵ'o'n, ĉar sen'dub'e vi long'e vetur'is por ating'i ni'a'n sol'ec'a'n lok'o'n.”

“Nu!” ŝi dir'is, rigard'ant'e la vir'o'n, “do sen'dub'e vi est'as Onĉjo Nonĉjo, laŭ'nom'e la Silent'ul'o.” Post'e ŝi rigard'is la knab'o'n. “Kaj sen'dub'e vi est'as Oĵo la Mis'fortun'a,” ŝi plu'dir'is.

“Mi tut'e ne sci'is ke oni nom'as mi'n la Mis'fortun'a,” dir'is Oĵo, serioz'e; “sed cert'e ĝi est'as taŭg'a nom'o por mi.”

“Nu,” koment'is la vir'in'o, dum ŝi mult'e okup'is si'n en la ĉambr'o kaj pret'ig'is la tabl'o'n kaj al'port'is manĝ'aĵ'o'j'n el la ŝrank'o, “vi est'is mis'fortun'a loĝ'ant'e tut'e sol'a en tiu sen'ĝoj'a arb'ar'o, kiu est'as mult'e pli mal'bon'a ol la arb'ar'o ĉi tie; sed ebl'e vi'a sort'o ŝanĝ'iĝ'os, nun, ĉar vi est'as for de tie. Se, dum vi'a vetur'ad'o, vi sukces'os perd'i tiu'n ‘Mis’ je la komenc'o de vi'a nom'o ‘Mis'fortun'a,’ vi far'iĝ'os Oĵo la Bon'fortun'a, kaj tio est'os mult'e pli bon'a.”

“Mi ne sci'as, sed vi nepr'e memor'u la afer'o'n kaj ebl'e vi trov'os oportun'o'n,” ŝi respond'is.

Neniam antaŭ'e Oĵo manĝ'is egal'e bon'a'n manĝ'o'n. Est'is ragu'o, fum'e varm'eg'a, teler'o da blu'a'j piz'o'j, bovl'o da dolĉ'a lakt'o delikat'e blu'kolor'a, kaj blu'a puding'o en kiu est'is blu'a'j prun'o'j. Kiam la vizit'ant'o'j jam manĝ'is plen'sat'ig'e la vir'in'o dir'is al ili: “Ĉu vi vol'as parol'i al D-ro Pipt negoc'o'cel'e aŭ por'distr'e?”

“Ni vetur'as,” respond'is Oĵo, “kaj ni halt'is ĉe vi'a dom'o nur por ripoz'i kaj re'freŝ'ig'i ni'n. Mi ne opini'as ke Onĉjo Nonĉjo mult'e vol'as renkont'i la fam'a'n Kurb'iĝ'int'a'n Magi'ist'o'n; sed mi mem tre dezir'as vid'i tiel grav'a'n person'o'n.”

“Mi memor'as ke Onĉjo Nonĉjo kaj mi'a edz'o iam est'is bon'a'j amik'o'j, antaŭ mult'a'j jar'o'j,” ŝi dir'is, “do ebl'e ili volont'e renkont'us unu la ali'a'n de'nov'e. La Magi'ist'o est'as mult'e okup'at'a, kiel mi dir'is, sed se vi promes'os ne ĝen'i li'n vi rajt'os en'ir'i li'a'n labor'ej'o'n kaj rigard'i dum li prepar'os mir'ind'a'n sorĉ'o'n.”

Ŝi gvid'is ili'n al grand'a kupol'hav'a hal'o ĉe la mal'antaŭ'o de la dom'o, kiu est'is la labor'ej'o de la Magi'ist'o. Vic'o de fenestr'o'j ĉirkaŭ'is preskaŭ la tut'a'n flank'ar'o'n de la rond'a ĉambr'o, kaj tio mult'e lum'ig'is la lok'o'n, kaj est'is mal'antaŭ'a pord'o al'don'e al tiu kiu konduk'is al la antaŭ'a part'o de la dom'o. Antaŭ la vic'o de fenestr'o'j est'is larĝ'a benk'o en'konstru'it'a kaj krom'e est'is kelk'a'j seĝ'o'j kaj benk'o'j en la ĉambr'o. Ĉe unu fin'o star'is grand'a kamen'o, en kiu blu'a ŝtip'o brul'ad'is per blu'a flam'o, kaj super la fajr'o pend'is kvar kaldron'o'j en vic'o, en ĉiu'j vigl'e bobel'ad'is kaj vapor'ad'is. La Magi'ist'o kirl'ad'is ĉiu'j'n kvar kaldron'o'j'n sam'temp'e, du per si'a'j man'o'j kaj du per si'a'j pied'o'j; al la pied'o lign'a'j kuler'eg'o'j est'is lig'it'a'j, ĉar tiu vir'o est'is tiom kurb'iĝ'int'a ke li'a'j krur'o'j est'is util'ig'ebl'a'j kiel brak'o'j.

Onĉjo Nonĉjo antaŭ'e'n'ven'is por salut'i si'a'n mal'nov'a'n amik'o'n, sed ĉar li ne pov'is prem'i aŭ li'a'j'n man'o'j'n aŭ li'a'j'n pied'o'j'n, kiu'j est'is okup'at'a'j per kirl'ad'o, li kares'frap'et'is la kalv'a'n kap'o'n de la Magi'ist'o kaj demand'is: “Kio?”

“Ha, la Silent'ul'o,” koment'is D-ro Pipt, sen supr'e'n'rigard'i, “kaj li vol'as sci'i kio'n mi far'as. Nu, kiam ĝi est'os fin'it'a ĉi tiu kombinaĵ'o est'os la mir'ind'a Pulvor'o de Viv'o, kio'n nur mi sci'as far'i. Ŝut'it'e sur i'o'n ajn ĝi viv'ig'as tio'n, ne grav'e kio ĝi est'as. Mi bezon'as plur'a'j'n jar'o'j'n por far'i ĉi tiu'n magi'a'n Pulvor'o'n, sed ĉi'moment'e mi feliĉ'e pov'as dir'i ke ĝi est'as preskaŭ fin'it'a. Sci'u, mi far'as ĝi'n por mi'a bon'a edz'in'o Margolote, kiu vol'as uz'i iom da ĝi por propr'a cel'o. Sid'iĝ'u kaj komfort'ig'u vi'n, Onĉjo Nonĉjo, kaj fin'int'e mi'a'n task'o'n mi konversaci'os kun vi.”

“Sci'u,” dir'is Margolote, kiam ili ĉiu'j kun'e sid'is sur la larĝ'a fenestr'o'benk'o, “ke mi'a edz'o mal'saĝ'e for'don'is la tut'a'n Pulvor'o'n de Viv'o kiu'n li unu'e far'is, al mal'jun'a Mombi la Sorĉ'ist'in'o, kiu iam loĝ'is en la Land'o de la Gilikuloj, nord'e de ĉi tie. Mombi don'is al D-ro Pipt Pulvor'o'n de Etern'a Jun'ec'o inter'ŝanĝ'e por li'a Pulvor'o de Viv'o, sed ŝi fi'tromp'is li'n, ĉar la Pulvor'o de Jun'ec'o est'is sen'efik'a kaj tut'e ne magi'a.”

“Sed jes; ĝi est'as perfekt'a,” ŝi deklar'is. “Ni prov'is la unu'a'n prepar'aĵ'o'n per ni'a Vitr'a Kat'o, kiu ne nur ek'viv'is sed ek'de tiam plu viv'as. Ŝi est'as nun ie en la dom'o.”

“Jes; ŝi est'as tre plaĉ'a kompan'in'o, sed ŝi admir'as si'n iom pli ol modest'ec'o aprob'as, kaj ŝi firm'e rifuz'as kapt'i mus'o'j'n,”

klar'ig'is Margolote. “Mi'a edz'o far'is pal'ruĝ'a'n cerb'o'n por la kat'o, sed ĝi montr'iĝ'is tro alt'soci'a kaj special'a por kat'o, kaj rezult'e ŝi opini'as ke est'as ne'dign'e kapt'i mus'o'j'n. Ŝi ankaŭ hav'as bel'a'n sang'e'ruĝ'a'n kor'o'n, sed ĝi est'as el ŝton'o—rubi'o, mi kred'as—do est'as iom mal'mol'a kaj sen'sent'a. Mi kred'as ke kiam la Magi'ist'o far'os nov'a'n Vitr'a'n Kat'o'n, li don'os al ĝi nek cerb'o'n nek kor'o'n, ĉar tiam ĝi ne mal'akcept'os kapt'i mus'o'j'n kaj ebl'e montr'iĝ'os iom util'a por ni.”

“Kio'n mal'jun'a Mombi la Sorĉ'ist'in'o far'is per la Pulvor'o de Viv'o kiu'n don'is al ŝi vi'a edz'o?” demand'is la knab'o.

“Mi supoz'as ke vi aŭd'is pri Joĉjo Kukurb'o'kap'o. Li nun loĝ'as proksim'e al la Smerald'a Urb'o kaj est'as tre am'at'a de la Princ'in'o Ozma, kiu reg'as la tut'a'n land'o'n Oz.”

“Ne, mi ne aŭd'is pri li,” koment'is Oĵo. “Mi tim'as ke mi ne sci'as mult'o'n pri la Land'o Oz. Kompren'u, mi loĝ'is dum mi'a tut'a viv'o kun Onĉjo Nonĉjo, la Silent'ul'o, kaj neni'u apud'est'is por inform'i mi'n pri io ajn.”

“Part'e pro tio vi est'as Oĵo la Mis'fortun'a,” dir'is la vir'in'o, per simpati'a ton'o. “Ju pli oni sci'as, des pli oni est'as bon'fortun'a, ĉar sci'o est'as la plej grand'a valor'o en la viv'o.”

“Sed dir'u al mi, mi pet'as, kio'n vi intenc'as far'i per ĉi tiu nov'a kvant'o da Pulvor'o de Viv'o, kiu'n far'as D-ro Pipt.

“Tiel est'as,” ŝi respond'is. “Mi vol'as ke ĝi viv'ig'u mi'a'n Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n.”

“Ho! Miks'ĉifon'a Knab'in'o? Kio est'as tio?” Oĵo demand'is, ĉar tio ŝajn'is eĉ pli strang'a kaj ne'kutim'a ol Vitr'a Kat'o.

“Mi opini'as ke mi dev'os montr'i al vi mi'a'n Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n,” dir'is Margolote, rid'ant'e pro la mir'surpriz'o de la knab'o, “ĉar est'as iom'et'e mal'facil'e eksplik'i ŝi'n. Sed unu'e mi dir'u al vi ke jam de mult'a'j jar'o'j mi vol'eg'as serv'ist'in'o'n kiu help'os mi'n pri'zorg'i la dom'o'n kaj kuir'i la manĝ'o'j'n kaj lav'i la teler'o'j'n. Neni'u serv'ist'in'o vol'as ven'i ĉi tie'n ĉar la lok'o est'as tre sol'ec'a kaj for'a, do mi'a lert'a edz'o, la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, propon'is ke mi far'u knab'in'o'n el ia ŝtof'o kaj li viv'ig'os ŝi'n ŝut'ant'e sur ŝi'n la Pulvor'o'n de Viv'o. Tio ŝajn'is al mi bon'eg'a propon'o kaj tuj D-ro Pipt ek'komenc'is prepar'i nov'a'n kvant'o'n da si'a magi'a pulvor'o. Li de tre long'a temp'o prepar'as ĝi'n, do mi hav'is mult'a'n temp'o'n por far'i la knab'in'o'n. Tamen tiu task'o ne est'is tiel facil'a kiel ebl'e vi supoz'as. Unu'e mi ne pov'is el'pens'i per kia ŝtof'o far'i ŝi'n, sed fin'e, pri'serĉ'ant'e grand'a'n kest'o'n mi trov'is mal'nov'a'n miks'ĉifon'a'n kovr'il'o'n, kiu'n iam far'is mi'a av'in'o kiam ŝi est'is jun'a.”

“Lit'kovr'il'o far'it'a el ĉifon'o'j divers'spec'a'j kaj divers'kolor'a'j, ĉiu'j zorg'e kun'kudr'it'a'j. La ĉifon'o'j est'as ĉia'form'a'j kaj -dimensi'a'j, do miks'ĉifon'a kovr'il'o est'as tre bel'a vid'aĵ'o.

Kelk'foj'e oni nom'as ĝi'n ‘frenez-kovr'il'o,’ ĉar la ĉifon'o'j kaj kolor'o'j est'as tiel miks'it'a'j. Ni neniam uz'is la bunt'a'n miks'ĉifon'a'n kovr'il'o'n de mi'a av'in'o, malgraŭ ĝi'a bel'ec'o, ĉar ni la Manĝtuloj ne am'as ali'a'j'n kolor'o'j'n ol blu'o'n, do ĝi rest'is pak'it'a en la kest'o dum ĉirkaŭ cent jar'o'j. Kiam mi trov'is ĝi'n, mi dir'is al mi ke ĝi est'os tre bon'a ŝtof'o por mi'a serv'ist'in'o, ĉar kiam ŝi ek'viv'os ŝi ne est'os tiel fier'a nek arogant'a, kiel la Vitr'a Kat'o, ĉar tia aĉ'a kolor'miks'o mal'instig'us ŝi'n prov'i est'i tiom dign'a kiom la blu'a'j Manĝtuloj.”

“Jes, laŭ Manĝtulo. Ni'a tut'a land'o est'as blu'a, sci'u. Sed en ali'a'j part'o'j de Oz la hom'o'j prefer'as ali'a'j'n kolor'o'j'n. En la Smerald'a Urb'o, kie loĝ'as ni'a Princ'in'o Ozma, verd'o est'as la prefer'at'a kolor'o. Sed ĉiu'j Manĝtuloj prefer'as blu'o'n pli ol ĉiu'n ali'a'n kaj kiam mi'a dom'serv'ist'in'o ek'viv'os ŝi trov'os si'n konsist'ant'a el tiom da ne'popular'a'j kolor'o'j ke ŝi neniam kuraĝ'os est'i ribel'em'a aŭ ne'ĝentil'a, kia'j kelk'foj'e est'as serv'ist'in'o'j kiam ili konsist'as el la sam'a material'o kiel si'a'j mastr'in'o'j.”

“Bon'a ide'o,” li dir'is; kaj tio est'is long'a parol'o por Onĉjo Nonĉjo ĉar ĝi en'hav'is du vort'o'j'n.

“Do mi dis'tranĉ'is la kovr'il'o'n,” daŭr'ig'is Margolote, “kaj el ĝi mi far'is tre bon'form'a'n knab'in'o'n, kiu'n mi plen'ig'is per katun'a'j pec'o'j. Mi montr'os al vi kiel bon'e mi far'is ŝi'n,” kaj ŝi ir'is al alt'a ŝrank'o kaj ĵet'mal'ferm'is la pord'o'j'n.

Ŝi re'ven'is prem'ten'ant'e en si'a'j brak'o'j la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n, kiu'n ŝi sid'ig'is sur la benk'o'n kaj apog'is por ke la figur'o ne fal'u.

3—La Miks'ĉifon'a Knab'in'o

La Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'is pli alt'a ol li, kiam ŝi star'is rekt'e, kaj ŝi'a korp'o est'is dik'a kaj rond'a ĉar ĝi est'is tiel zorg'e plen'ig'it'a per katun'o. Margolote unu'e far'is la form'o'n de la knab'in'o el la miks'ĉifon'a kovr'il'o kaj post'e ŝi vest'is ĝi'n per miks'ĉifon'a'j jup'o kaj antaŭ'vest'o en kiu est'is poŝ'o'j—uz'ant'e por ĉio la sam'a'n gaj'a'n ŝtof'o'n. Sur la pied'o'j'n ŝi kudr'is par'o'n da ruĝ'a'j led'a'j ŝu'o'j kun pint'o'j. Ĉiu'j fingr'o'j de la man'o'j de la knab'in'o est'is zorg'e form'it'a'j kaj plen'ig'it'a'j kaj kudr'it'a'j ĉe la rand'o'j, kun or'a'j plat'aĵ'o'j ĉe la fin'o'j por serv'i kiel fingr'ung'o'j.

La kap'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'is la plej kurioz'a part'o de ŝi. Dum ŝi atend'is ke ŝi'a edz'o fin'u prepar'i si'a'n Pulvor'o'n de Viv'o la vir'in'o trov'is mult'a'n temp'o'n por komplet'ig'i la kap'o'n laŭ si'a bon'trov'o, kaj ŝi kompren'is ke la kap'o de bon'a serv'ist'in'o dev'as est'i konven'e konstru'it'a. La har'o'j est'is el brun'a'j faden'o'j kaj pend'is sur ŝi'a kol'o laŭ plur'a'j zorg'e far'it'a'j plekt'aĵ'o'j. Ŝi'a'j okul'o'j est'is du arĝent'a'j ŝelk'o'buton'o'j kiu'j'n Margolote tond'is de mal'nov'a pantalon'o de la Magi'ist'o, kaj ili est'is al'kudr'it'a'j per nigr'a'j faden'o'j, kiu'j est'is la pupil'o'j de la okul'o'j. Margolote est'is mal'cert'a pri la orel'o'j dum long'a temp'o, ĉar ili est'is grav'a'j por ke la serv'ist'in'o pov'u klar'e aŭd'i, sed fin'e ŝi far'is ili'n el mal'dik'a'j plat'o'j de or'o kaj sur'lig'is ili'n per kudr'ad'o tra et'a'j tru'o'j bor'it'a'j en la metal'o'n.

Or'o est'as la plej kutim'a metal'o en la Land'o Oz kaj ĝi est'as uz'at'a por mult'a'j cel'o'j ĉar ĝi est'as mol'a kaj manipul'ebl'a.

La vir'in'o tond'is fend'et'o'n kiu est'u la buŝ'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o kaj kudr'is du vic'o'j'n de blank'a'j perl'o'j en ĝi'n kiel dent'o'j'n, uz'ant'e stri'o'n de skarlat'a pluŝ'o kiel lang'o'n. Tiu'n buŝ'o'n Oĵo opini'is tre art'ism'a kaj viv'simil'a, kaj al Margolote plaĉ'is kiam la knab'o laŭd'is ĝi'n. Est'is preskaŭ tro mult'a'j ĉifon'a'j flik'aĵ'o'j sur la vizaĝ'o de la knab'in'o, tiel ke ŝi ne est'is ver'dir'e bel'a, ĉar unu vang'o est'is flav'a kaj la ali'a ruĝ'a, ŝi'a menton'o blu'a, ŝi'a frunt'o purpur'a kaj la centr'o, kie ŝi'a naz'o est'is form'it'a kaj plen'ig'it'a, bril'e flav'a.

“Vi dev'us est'i far'int'a ŝi'a'n tut'a'n vizaĝ'o'n pal'ruĝ'a,” sugest'is la knab'o.

respond'is la vir'in'o. “Tamen, mi opini'as ke ne mult'e grav'as, ĉar mi vol'as ke mi'a Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'u util'a, ne ornam'a. Se mi enu'os pro la aspekt'o de ŝi'a mal'pal'a vizaĝ'o mi pov'os blank'ig'i ĝi'n.”

“Ne, mi tut'e forges'is cerb'o'n!” kri'is la vir'in'o. “Mi ĝoj'as ke vi memor'ig'is mi'n pri ĝi, ĉar tut'e ne est'as tro mal'fru'e por en'met'i ĝi'n. Ĝis ŝi est'os viv'ig'it'a mi pov'as far'i kio'n ajn mi dezir'as rilat'e al ĉi tiu knab'in'o. Sed mi dev'as zorg'i ne don'i al ŝi tro potenc'a'n cerb'o'n, ŝi dev'as hav'i tia'n kia est'as konven'a por ŝi'a pozici'o en la viv'o. Ali'vort'e, ŝi'a cerb'o dev'as est'i ne tre bon'a.”

“Li vol'as dir'i,” klar'ig'is Oĵo, “ke krom se vi'a serv'ist'in'o hav'os bon'a'n cerb'o'n ŝi ne sci'os ĝust'e obe'i vi'n, nek far'i la task'o'j'n kiu'j'n vi pet'os de ŝi.”

“Nu, ebl'e tio est'as ver'a,” akord'is Margolote; “sed, mal'e, serv'ist'in'o kun tro'a cerb'o nepr'e far'iĝ'us sen'de'pend'a kaj arogant'a kaj opini'us si'n tro bon'a por si'a labor'o. Mi'a task'o est'as tre delikat'a, kiel mi dir'is, kaj mi dev'as zorg'e don'i al la knab'in'o ĝust'e la neces'a'n kvant'o'n da ĝust'a'spec'a'j cerb'aĵ'o'j.

Ĉiu'j ŝrank'o'j sur'hav'is vic'o'j'n de blu'a'j vitr'a'j botel'o'j, zorg'e etiket'it'a'j de la Magi'ist'o por montr'i kio est'as en ili. Unu tut'a bret'o est'is sign'it'a: “Cerb'o'mebl'o'j,” kaj la botel'o'j sur tiu bret'o est'is etiket'it'a'j ĉi tiel: “Obe'em'o,” “Lert'ec'o,” “Sagac'o,”

“Kuraĝ'o,” “El'trov'em'o,” “Amik'em'o,” “Lern'em'o,” “Ver'em'o,”

“Mi konsider'u,” dir'is Margolote; “el tiu'j kvalit'o'j ŝi dev'as unu'a'lok'e hav'i ‘Obe'em'o'n,’ ” kaj ŝi de'pren'is la botel'o'n sur kiu est'is tiu etiket'o kaj verŝ'is el ĝi sur plad'o'n plur'a'j'n grajn'o'j'n de la en'hav'o. “ ‘Amik'em'o’ est'as ankaŭ bon'a kaj ‘Ver'em'o.’ ” Ŝi verŝ'is en la plad'o'n iom el ĉiu el tiu'j botel'o'j.

“Mi kred'as ke tio sufiĉ'os,” ŝi plu'dir'is, “ĉar la ali'a'j kvalit'o'j ne est'as bezon'a'j en serv'ist'in'o.”

Onĉjo Nonĉjo, kiu kun Oĵo star'is apud ŝi, tuŝ'is la botel'o'n sign'it'a'n “Lert'ec'o.”

“Iom da ‘Lert'ec'o’? Nu, ebl'e vi prav'as, sinjor'o,” dir'is ŝi, kaj ŝi est'is tuj pren'ont'a la botel'o'n kiam la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o subit'e vok'is al ŝi ekscit'it'e de la kamen'o.

Ŝi tuj kur'is al la flank'o de si'a edz'o kaj help'is li'n lev'i la kvar kaldron'o'j'n de la fajr'o. Ili'a en'hav'o jam for'bol'is, las'ant'e sur la fund'o de ĉiu kaldron'o kelk'a'j'n grajn'o'j'n de fajn'a blank'a pulvor'o. Tre zorg'e la Magi'ist'o el'pren'is tiu'n pulvor'o'n, kun'met'is la tut'o'n en or'a'n plad'o'n, en kiu li miks'is ĝi'n per or'a kuler'o. Kiam la miks'aĵ'o est'is komplet'a est'is apenaŭ man'plen'o, en'sum'e.

“Tio,” dir'is D-ro Pipt, per ton'o de plezur'o kaj triumf'o, “est'as la mir'ind'a Pulvor'o de Viv'o, kiu'n nur mi en la mond'o sci'as far'i. Mi bezon'is preskaŭ ses jar'o'j'n por prepar'i tiu'j'n valor'eg'a'j'n grajn'o'j'n da polv'o, sed la amas'et'o sur tiu plad'o valor'as la prez'o'n de regn'o kaj mult'a'j reĝ'o'j don'us ĉio'n por posed'i ĝi'n. Kiam ĝi est'os frid'a mi met'os ĝi'n en botel'et'o'n; sed inter'temp'e mi dev'as zorg'e gard'i ĝi'n, por ke vent'et'o ne for'blov'u aŭ dis'ig'u ĝi'n.”

Onĉjo Nonĉjo, Margolote kaj la Magi'ist'o ĉiu'j star'is rigard'ant'e la ekster'ordinar'a'n Pulvor'o'n, sed Oĵon pli interes'is ĝust'e tiam la cerb'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. Opini'ant'e ke est'as kaj mal'just'e kaj mal'afabl'e for'ten'i de ŝi oportun'a'j'n bon'a'j'n kvalit'o'j'n, la knab'o pren'is ĉiu'n botel'o'n sur la bret'o kaj verŝ'is iom de la en'hav'o en la plad'o'n de Margolote.

Neni'u vid'is li'n far'i tio'n, ĉar ĉiu'j rigard'ad'is la Pulvor'o'n de Viv'o; sed baldaŭ la vir'in'o memor'is kio'n ŝi farad'is, kaj re'ven'is al la ŝrank'o.

“Mi pens'u,” ŝi koment'is; “mi intenc'is don'i al mi'a knab'in'o iom da ‘Lert'ec'o,’ kiu'n la Doktor'o uz'as anstataŭ ‘Inteligent'o'n’—ĉar li ankoraŭ ne lern'is fabrik'i tiu'n kvalit'o'n.”

Pren'int'e la botel'o'n da “Lert'ec'o” ŝi al'don'is iom de la pulvor'o al la amas'o sur la plad'o. Oĵo iom'et'e mal'trankvil'iĝ'is pro tio, ĉar li jam met'is abund'a'n ‘Lert'ec'o’-pulvor'o'n en la plad'o'n; sed li ne kuraĝ'is halt'ig'i ŝi'n do li komfort'ig'is si'n per la pens'o ke oni ne pov'as hav'i tro la lert'ec'o.

Dis'ŝir'int'e la kun'kudr'o'n de la flik'aĵ'o sur la frunt'o de la knab'in'o, ŝi met'is la pulvor'o'n en la kap'o'n kaj post'e re'kudr'is la ŝir'o'n por ke la flik'o est'u tiel zorg'e far'it'a kaj fortik'a kiel antaŭ'e.

“Mi'a knab'in'o est'as tut'e pret'a por vi'a Pulvor'o de Viv'o, mi'a kar'a,” ŝi dir'is al si'a edz'o. Sed la Magi'ist'o respond'is: “Ĉi tiu pulvor'o nepr'e ne est'u uz'it'a antaŭ la morgaŭ'a maten'o, sed mi kred'as ke ĝi nun est'as sufiĉ'e frid'a por en'botel'iĝ'i.”

Li elekt'is mal'grand'a'n or'a'n botel'o'n kies supr'o est'is pipr'o'skatol'et'o, por ke oni pov'u ŝut'i la pulvor'o'n sur objekt'o'j'n tra la mal'grand'a'j tru'o'j. Tre zorg'e li met'is la Pulvor'o'n de Viv'o en la or'a'n botel'o'n kaj post'e ŝlos'is ĝi'n en tir'kest'o'n de si'a ŝrank'o.

“Fin'e,” dir'is li, kun'frot'ant'e gaj'e si'a'j'n man'o'j'n, “mi hav'as mult'a'n liber'temp'o'n por bon'a konversaci'o kun mi'a mal'nov'a amik'o Onĉjo Nonĉjo. Do ni komfort'e sid'iĝ'u kaj distr'u ni'n.

Kirl'int'e tiu'j'n kvar kaldron'o'j'n dum ses jar'o'j mi ĝoj'as hav'i iom da ripoz'o.”

“Plej'part'e vi mem dev'os parol'i,” dir'is Oĵo, “ĉar oni nom'as Onĉjon la Silent'ul'o kaj li uz'as mal'mult'a'j'n vort'o'j'n.”

“Mi sci'as; sed pro tio vi'a onkl'o est'as eg'e agrabl'a kun'ul'o kaj kun'klaĉ'ul'o,” deklar'is D-ro Pipt. “La plej mult'a'j person'o'j tro parol'as, do est'as ripoz'ig'e trov'i hom'o'n kiu tro mal'mult'e parol'as.”

“Ne; mi tre fier'as pri mi,” est'is la respond'o. “Mi supoz'as ke mi est'as la sol'a Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o en la tut'a mond'o.

Oni akuz'as ke kelk'a'j ali'a'j est'as kurb'a'j sed mi est'as la sol'a aŭtentik'a.”* Li ver'e est'is tre kurb'iĝ'int'a kaj Oĵo demand'is al si kiel li pov'as far'i tiom da ag'o'j per tiel tord'it'a korp'o. Kiam li sid'iĝ'is sur kurb'ig'it'a'n seĝ'o'n kiu est'is far'it'a special'e por li, unu genu'o est'is sub li'a menton'o kaj la ali'a proksim'e al la kurb'aĵ'o de li'a dors'o; sed li est'is gaj'em'a hom'o kaj li'a vizaĝ'o hav'is plaĉ'a'n kaj agrabl'a'n esprim'o'n.

“Oni ne permes'as ke mi magi'ad'u, krom por mi'n mem distr'i,” li inform'is si'a'j'n vizit'ant'o'j'n, dum li flam'ig'is pip'o'n kun kurb'iĝ'int'a fust'o kaj komenc'is fum'i. “Tro da hom'o'j magi'ad'is en la Land'o Oz, do ni'a bel'a Princ'in'o Ozma ĉes'ig'is tio'n. Mi kred'as ke ŝi plen'e prav'is. Est'is plur'a'j fi'a'j Sorĉ'ist'in'o'j kiu'j kaŭz'is mult'a'j'n ĝen'o'j'n; sed nun est'as ĉiu'j ĉes'int'a'j kaj nur la grand'a Sorĉ'ist'in'o, Glinda la Bon'a, rajt'as uz'i si'a'j'n magi'a'j'n art'o'j'n, kiu'j neniam damaĝ'as. La Sorĉ'ist'o de Oz, kiu iam est'is ĉarlatan'o kaj tut'e ne sci'is magi'i, stud'as lecion'o'j'n de Glinda, kaj oni dir'as ke li far'iĝ'as sufiĉ'e bon'a Sorĉ'ist'o; sed li est'as

* Vort'lud'o en la Angl'a: “kurb'a” signif'as kaj “kurb'iĝ'int'a” kaj “mal'honest'a.”

“Nepr'e jes,” asert'is la Magi'ist'o. “Dum mi'a viv'o mi far'is kelk'a'j'n magi'a'j'n ag'o'j'n kiu'j egal'as la lert'ec'o'n de Glinda la Bon'a. Ekzempl'e, la Pulvor'o de Viv'o, kaj mi'a Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o, kiu est'as en tiu botel'o sur la tie'a bret'o—super la fenestr'o.”

“Ŝanĝ'as ĉio'n kio'n ĝi tuŝ'as en solid'a'n marmor'o'n. Mi mem invent'is ĝi'n, kaj mi trov'as ĝi'n tre util'a. Foj'e du el tiu'j aĉ'a'j Kolizuloj, kun korp'o'j kia'j de urs'o'j kaj kap'o'j kia'j de tigr'o'j, ven'is ĉi tie'n el la arb'ar'o por atak'i ni'n; sed mi ŝut'is iom da tiu Likv'aĵ'o sur ili'n kaj tuj ili marmor'iĝ'is. Mi nun uz'as ili'n kiel ornam'a'j'n statu'o'j'n en mi'a ĝarden'o. Ĉi tiu tabl'o aspekt'as al vi lign'a, kaj iam ĝi ver'e est'is lign'a; sed mi ŝut'is kelk'a'j'n gut'o'j'n de la Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o sur ĝi'n kaj nun ĝi est'as marmor'a. Ĝi neniam romp'iĝ'os nek triv'iĝ'os.”

“Bon'e!” dir'is Onĉjo Nonĉjo, sku'ant'e si'a'n kap'o'n kaj palp'ant'e si'a'n long'a'n griz'a'n barb'o'n.

“Ve; kiom babil'em'a vi far'iĝ'as, Onĉjo,” koment'is la Magi'ist'o, al kiu plaĉ'is la kompliment'o. Sed ĝust'e tiam aŭd'iĝ'is grat'ad'o ĉe la mal'antaŭ'a pord'o kaj akr'a voĉ'o kri'is: “En'las'u mi'n! Rapid'u tuj! En'las'u mi'n!”

“Jes; jen ĝust'a kat'parol'ad'o,” deklar'is la vir'in'o, kaj ŝi mal'ferm'is la pord'o'n.

Tuj kat'o en'ir'is, paŝ'is al la centr'o de la ĉambr'o kaj ek'halt'is vid'ant'e la ne'kon'at'o'j'n. Oĵo kaj Onĉjo Nonĉjo ambaŭ gap'is ĝi'n per larĝ'e mal'ferm'it'a'j okul'o'j, ĉar cert'e neni'u tia kurioz'a best'o iam antaŭ'e ekzist'is—eĉ en la Land'o Oz.

4—La Vitr'a Kat'o

“Nu, D-ro Pipt, ĉu vi intenc'as inter'kon'ig'i ni'n, aŭ ne?” postul'is la kat'o, per ton'o de ĉagren'iĝ'o.

respond'is la magi'ist'o. “Jen Onĉjo Nonĉjo, pra'id'o de la iam'a'j reĝ'o'j de la Manĝtuloj, antaŭ ol ĉi tiu land'o far'iĝ'is part'o de la Land'o Oz.”

“Li'a'j har'o'j bezon'as tond'iĝ'i,” koment'is la kat'o, lav'ant'e si'a'n vizaĝ'o'n.

“Sed li loĝ'as sol'a en la kor'o de la arb'ar'o jam de mult'a'j jar'o'j,” la Magi'ist'o eksplik'is; “kaj, kvankam tiu est'as barbar'a land'o, ne est'as barbir'o'j tie.”

“Antaŭ nun vi neniam vid'is knab'o'n. Li est'as nun mal'grand'a ĉar li est'as jun'a. Dum post'a'j jar'o'j li grand'iĝ'os kaj far'iĝ'os egal'e alt'a kiel Onĉjo Nonĉjo.”

“Jes; sed pro la magi'o de la Natur'o, kiu est'as pli mir'ig'a ol ĉiu art'o kon'at'a de hom'o'j. Ekzempl'e, mi'a magi'o far'is vi'n, kaj viv'ig'is vi'n; kaj ĝi ne bon'e far'is tio'n, ĉar vi est'as sen'util'a kaj ĝen'as mi'n; sed mi ne pov'as kresk'ig'i vi'n. Vi ĉiam rest'os sam'e grand'a—kaj sam'e impertinent'a sen'pri'zorg'a Vitr'a Kat'o, kun pal'ruĝ'a cerb'o kaj mal'mol'a rubi'a kor'o.”

“Neni'u pov'as bedaŭr'i pli ol mi ke vi far'is mi'n,” asert'is la kat'o, kaŭr'ant'e sur la plank'o kaj mal'rapid'e sku'ant'e si'a'n ŝpin'vitr'a'n vost'o'n de flank'o al flank'o. “Vi'a mond'o est'as tre sen'interes'a lok'o. Mi vag'is tra vi'a'j ĝarden'o'j kaj en la arb'ar'o ĝis enu'iĝ'i pro ili, kaj kiam mi en'ir'as la dom'o'n la konversaci'o'j de vi'a dik'a edz'in'o kaj de vi mem eg'e ted'as mi'n.”

“Est'as ĉar mi don'is al vi cerb'o'n mal'simil'a'n al tiu'j kiu'j'n ni mem posed'as—kaj mult'e tro bon'a'n por kat'o,” respond'is D-ro Pipt.

“Do ĉu vi bon'vol'os el'pren'i ĝi'n, kaj anstataŭ'ig'i ĝi'n per ŝton'er'o'j, tiel ke mi ne sent'os mi'n ind'a je mult'e pli alt'a viv'stat'o?” demand'is la kat'o, pled'ant'e.

La kat'o paŝ'is al la benk'o sur kiu kuŝ'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o kaj rigard'is ŝi'n atent'e.

“Ĝi est'as intenc'it'a kiel la serv'ist'in'o de mi'a edz'in'o,” li dir'is. “Kiam ŝi viv'os ŝi far'os ni'a'j'n labor'o'j'n por ni kaj pri'zorg'os la dom'o'n. Sed vi ne konstant'e ordon'u ŝi'n, Fuŝinjo, kiel vi ordon'ad'as ni'n. Vi dev'os respekt'o'plen'e trakt'i la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n.”

“Mi rifuz'as. Mi ne pov'us respekt'i tia'n ĉifon'er'aĵ'ar'o'n ne'grav'e kio okaz'us.”

“Se ne, okaz'os pli da koler'aĵ'ar'o ol vi dezir'os,” kri'is Margolote, koler'e.

“Kial vi ne far'is ŝi'n bel'aspekt'a?” demand'is la kat'o. “Vi far'is mi'n bel'a—ver'e tre bel'a—kaj mi am'as rigard'i mi'a'j'n pal'ruĝ'a'j'n cerber'o'j'n rul'iĝ'ad'i dum ĝi funkci'as, kaj vid'i mi'a'n kar'eg'a'n ruĝ'a'n kor'o'n bat'ad'i.” Ŝi ir'is al long'a spegul'o, dir'ant'e tio'n, kaj star'is antaŭ ĝi, rigard'ant'e si'n tre fier'manier'e. “Sed tiu kompat'ind'a flik'aĵ'o mal'am'os si'n, kiam ŝi viv'os,” daŭr'ig'is la kat'o. “Se mi est'us vi, mi uz'us ŝi'n kiel pur'ig'il'o'n, kaj far'us ali'a'n, pli bel'a'n serv'ist'in'o'n.”

“Vi hav'as pervers'a'n gust'o'n,” riproĉ'is Margolote, kiu'n tre ĉagren'is tiu honest'a kritik'o. “Mi opini'as ke la Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'as bel'a, konsider'ant'e el kio ŝi est'as far'it'a. Eĉ la ĉiel'ark'o ne hav'as tiom da kolor'o'j, kaj vi dev'as agnosk'i ke la ĉiel'ark'o est'as bel'aĵ'o.”

“Kiel vi vol'as,” ŝi dir'is. “Mi nur kompat'as la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n.”

Oĵo kaj Onĉjo Nonĉjo dorm'is tiu'nokt'e en la dom'o de la Magi'ist'o, kaj la knab'o volont'e rest'is ĉar li fervor'e vol'is vid'i la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n viv'iĝ'i. La Vitr'a Kat'o ankaŭ est'is mir'ig'a best'o laŭ mal'grand'a Oĵo, kiu antaŭ tiam neniam vid'is aŭ kon'is i'o'n magi'a'n, kvankam li loĝ'is en la Fe'land'o Oz ek'de si'a nask'iĝ'o. For'e en la arb'ar'o neniam okaz'is io ne'kutim'a. Onĉjo Nonĉjo, kiu pov'us est'i Reĝ'o de la Manĝtuloj, se li'a popol'o ne unu'iĝ'us kun ĉiu'j ali'a'j land'o'j de Oz per agnosk'o ke Ozma est'as ili'a sol'a reg'ant'o, re'tir'is si'n en tiu'n forges'it'a'n niĉ'o'n en la arb'ar'o kun si'a beb'a nev'o kaj ili loĝ'is tut'e sol'a'j tie. Se nur la neglekt'it'a ĝarden'o ne mal'sukces'us kresk'ig'i manĝ'aĵ'o'j'n por ili, ili ĉiam loĝ'us en la sol'ec'a Blu'a Arb'ar'o; sed nun ili komenc'is miks'iĝ'i kun ali'a'j hom'o'j, kaj la unu'a lok'o al kiu ili ven'is montr'iĝ'is tiom interes'a ke Oĵo apenaŭ pov'is eĉ dorm'et'i dum la tut'a nokt'o.

Margolote est'is bon'eg'a kuir'ist'o kaj don'is al ili tre bon'a'n maten'manĝ'o'n. Dum ili ĉiu'j okup'is si'n manĝ'ant'e la bon'ul'in'o dir'is: “Ĉi tiu est'as la last'a manĝ'o kiu'n mi dev'os kuir'i dum'long'e, ĉar Dr-o Pipt promes'is ke tuj post la maten'manĝ'o li viv'ig'os mi'a'n nov'a'n serv'ist'in'o'n. Mi las'os ŝi'n lav'i la maten'manĝ'a'j'n teler'o'j'n kaj el'bros'i kaj sen'polv'ig'i la dom'o'n.

“Cert'e ja liber'ig'os vi'n de mult'a labor'aĉ'o,” dir'is la Magi'ist'o. “Flank'e, Margolote, mi kred'is vid'i vi'n pren'i iom da cerb'aĵ'o el la ŝrank'o, dum mi okup'is mi'n pri la kaldron'o'j.

“Nur kia'j'n bezon'as humil'a serv'ist'in'o,” ŝi respond'is. “Mi ne vol'as ke ŝi sent'u si'n ind'a je pli bon'a viv'stat'o, kiel la Vitr'a Kat'o. Tio mal'kontent'ig'us kaj mal'feliĉ'ig'us ŝi'n, ĉar kompren'ebl'e ŝi dev'os ĉiam est'i serv'ist'in'o.”

Oĵo iom mal'trankvil'iĝ'is aŭskult'ant'e tio'n, kaj la knab'o komenc'is tim'i ke li mis'ag'is kiam li al'don'is ĉiu'j'n tiu'j'n divers'a'j'n kvalit'o'j'n de cerb'aĵ'o'j al la amas'o kiu'n prepar'is Margolote por la serv'ist'o. Sed est'is nun tro mal'fru'e por bedaŭr'o, ĉar la cerb'er'aĵ'o est'is jam sekur'e en'kudr'it'a en la kap'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. Li ebl'e konfes'us kio'n li far'is kaj tiel ebl'ig'us ke Margolote kaj ŝi'a edz'o ŝanĝ'u la cerb'aĵ'o'n, sed li tim'is koler'ig'i ili'n. Li kred'is ke Onĉjo vid'is li'n al'don'i al la cerb'aĵ'o, kaj Onĉjo ne dir'is eĉ unu vort'o'n kontraŭ'a'n; sed, tamen, Onĉjo neniam dir'is vort'o'n krom se est'is nepr'e neces'e.

Tuj kiam la maten'manĝ'o fin'iĝ'is ili ĉiu'j en'ir'is la grand'a'n labor'ej'o'n de la Magi'ist'o, kie la Vitr'a Kat'o kuŝ'is antaŭ la spegul'o kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o kuŝ'is mal'rigid'e kaj sen'viv'e sur la benk'o.

“Nu, do,” dir'is D-ro Pipt, vigl'a'ton'e, “ni far'os unu el la plej grand'a'j magi'aĵ'o'j ebl'a'j por hom'o, eĉ en ĉi tiu ekster'ordinar'a Land'o Oz. En neni'u ali'a land'o ĝi est'us eĉ far'ebl'a. Mi opini'as ke ni hav'u iom da muzik'o dum la Miks'ĉifon'a Knab'in'o viv'iĝ'os. Est'as plaĉ'e pens'i ke la unu'a'j son'o'j aŭd'ot'a'j de ŝi'a'j or'a'j orel'o'j est'os bon'gust'eg'a muzik'o.”

Dum li parol'is li ir'is al fonograf'o, kiu est'is fiks'it'a per ŝraŭb'o'j al mal'grand'a tabl'o, kaj streĉ'is la risort'o'n de la instrument'o kaj ĝust'ig'is la grand'a'n or'a'n korn'o'n.

“La muzik'o kiu'n kutim'e aŭd'os mi'a serv'ist'in'o,” koment'is Margolote, “est'os mi'a'j ordon'o'j labor'i. Sed mi opini'as ke ne damaĝ'os se ŝi aŭskult'os tiu'n ne'vid'at'a'n band'o'n dum ŝi vek'iĝ'os por unu'a'foj'e kon'i la viv'o'n. Mi'a'j ordon'o'j super'fort'os la band'o'n, post'e.”

La fonograf'o nun lud'is vigl'ig'a'n marŝ'melodi'o'n kaj la Magi'ist'o mal'ŝlos'is si'a'n ŝrank'o'n kaj el'pren'is la or'a'n botel'o'n en kiu est'is la Pulvor'o de Viv'o.

Ili ĉiu'j klin'is si'n super la benk'o sur kiu ripoz'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. Onĉjo Nonĉjo kaj Margolote star'is mal'antaŭ'e, proksim'e al la fenestr'o'j, Oĵo unu'flank'e kaj la Magi'ist'o antaŭ'e, kie li hav'os liber'a'n spac'o'n por ŝut'i la pulvor'o'n. Ankaŭ la Vitr'a Kat'o proksim'iĝ'is, vol'ant'e rigard'i la grav'a'n scen'o'n.

Do la Magi'ist'o klin'is si'n kaj ŝut'is el la botel'o kelk'a'j'n grajn'o'j'n de la mir'ind'a Pulvor'o, kaj ili fal'is rekt'e sur la kap'o'n kaj brak'o'j'n de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.

5—Terur'a Akcident'o.

Sed subit'e la Miks'ĉifon'a Knab'in'o etend'is unu brak'o'n, kiu bat'is la botel'o'n da pulvor'o el la man'o de la kurb'iĝ'int'o kaj ĵet'is ĝi'n trans la ĉambr'o'n. Onĉjo Nonĉjo kaj Margolote est'is tiom alarm'it'a'j ke ili ambaŭ mal'antaŭ'e'n salt'is kaj kun'frap'iĝ'is, kaj la kap'o de Onĉjo sku'is la bret'o'n super ili kaj renvers'is la botel'o'n en kiu est'is la Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o.

La Magi'ist'o tiom sovaĝ'e kri'is ke Oĵo for'salt'is kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o salt'is post li kaj terur'it'e met'is ĉirkaŭ li'n si'a'j'n ŝtof'o'plen'a'j'n brak'o'j'n. La Vitr'a Kat'o minac'e blek'is kaj kaŝ'is si'n sub la tabl'o, kaj tial kiam la potenc'a Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o el'verŝ'iĝ'is ĝi fal'is nur sur la edz'in'o'n de la Magi'ist'o kaj la onkl'o'n de Oĵo. La sorĉ'o tuj efik'is je ili. Ili ek'star'is sen'mov'e kaj rigid'e kiel marmor'a'j statu'o'j, en preciz'e la sam'a'j pozici'o'j kiel kiam la Likv'aĵ'o traf'is ili'n.

Oĵo for'puŝ'is la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n kaj kur'is al Onĉjo Nonĉjo, plen'a de terur'a tim'o pri la sol'a amik'o kaj protekt'ant'o kiu'n li kon'is. Kiam li pren'is la man'o'n de Onĉjo ĝi est'is frid'a kaj mal'mol'a. Eĉ la long'a griz'a barb'o est'is solid'e marmor'a. La Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o ĉirkaŭ'salt'ad'is en la ĉambr'o pro frenez'a mal'esper'o, pet'eg'ant'e si'a'n edz'in'o'n pardon'i li'n, parol'i al li, re'viv'iĝ'i!

La Miks'ĉifon'a Knab'in'o rapid'e perd'is si'a'n tim'o'n, ŝi nun pli'proksim'iĝ'is kaj rigard'is de unu al la ali'a de la hom'o'j tre interes'at'e. Post'e ŝi rigard'is si'n kaj rid'is. Rimark'int'e la spegul'o'n, ŝi ek'star'is antaŭ ĝi kaj ekzamen'is si'a'n ekster'ordinar'a'n aspekt'o'n mir'eg'ant'e—si'a'j'n buton'okul'o'j'n, perl'a'bid'a'j'n dent'o'j'n kaj el'star'a'n naz'o'n. Post'e, parol'ant'e al si'a reflekt'o en la spegul'o, ŝi ek'dir'is: “Ho, jen ver'e puc'a dam’!

Ŝi riverenc'is, kaj la reflekt'o riverenc'is. Post'e ŝi de'nov'e rid'is, long'e kaj gaj'e, kaj la Vitr'a Kat'o ramp'is el sub la tabl'o kaj dir'is: “Ne mir'ig'e ke vi rid'as pro vi. Vi ja est'as aĉ'aspekt'a!”

“Aĉ'aspekt'a?” ŝi respond'is. “Ho, al mi eg'e plaĉ'as. Mi est'as Original'o, bon'vol'u sci'i, kaj tial ne'kompar'ebl'a. El ĉiu'j komik'a'j, absurd'a'j, mal'oft'a'j, kaj amuz'a'j ul'o'j en la mond'o, mi nepr'e est'as la plej strang'a. Kiu ali'a ol kompat'ind'a Margolote sukces'us invent'i tiel ne'kred'ebl'a'n ul'o'n kia mi? Sed mi ĝoj'as—mi ĝoj'eg'as!—ke mi est'as preciz'e kio mi est'as, kaj neni'o ali'a.”

“Silent'u, bon'vol'u!” kri'is la sen'esper'a Magi'ist'o; “silent'u por ke mi pov'u pens'i! Se mi ne pens'os mi frenez'iĝ'os.”

“Do pens'u,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, sid'iĝ'ant'e en seĝ'o. “Pens'u laŭ'vol'e, ne ĝen'as mi'n.”

“Ve! mi'n ted'as lud'i tiu'n melodi'o'n,” kri'is la fonograf'o, parol'ant'e tra si'a korn'o per latun'ec'a, grat'ec'a voĉ'o. “Se ne ĝen'os vi'n, Pipto, knaĉjo, mi ĉes'os lud'i kaj ripoz'os.”

“Kia aĉ'a fortun'o!” li plor'eg'is, mal'feliĉ'e. “La Pulvor'o de Viv'o sen'dub'e fal'is sur la fonograf'o'n.”

Li ir'is al ĝi kaj trov'is ke la or'a botel'o en kiu antaŭ'e est'is la valor'eg'a pulvor'o est'is fal'ig'it'a sur la fonograf'tabl'o'n kaj ŝut'is si'a'j'n viv'ig'a'j'n grajn'o'j'n sur la maŝin'o'n. La fonograf'o est'is ver'e viv'a, kaj komenc'is danc'i ĵig'o'n per la krur'o'j de la tabl'o al kiu ĝi est'is ŝraŭb'it'a, kaj tiu danc'o tiom ĝen'is D-ro'n Pipt ke li pied'bat'is la aĵ'o'n en angul'o'n kaj puŝ'is benk'o'n kontraŭ ĝi'n por kviet'ig'i ĝi'n.

“Vi est'is sufiĉ'e ĝen'a antaŭ'e,” dir'is la Magi'ist'o, riproĉ'e; “sed viv'ant'a fonograf'o sufiĉ'as por frenez'ig'i ĉiu'n mens'e san'a'n person'o'n en la Land'o Oz.”

“Ne insult'u, mi pet'as,” respond'is la fonograf'o per koler'em'a ton'o. “Vi kaŭz'is, knaĉjo; ne kulp'ig'u mi'n.”

“Sed ne mi'n,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, ek'salt'ant'e por turn'ad'i si'n gaj'e ĉirkaŭ la ĉambr'o.

“Mi kred'as,” dir'is Oĵo, preskaŭ pret'a plor'i pro mal'ĝoj'o pri la mal'feliĉ'a sort'o de Onĉjo Nonĉjo, “ke dev'as est'i mi'a kulp'o, iel. Oni nom'as mi'n Oĵo la Mis'fortun'a, sci'u.”

“Neni'u pov'as est'i mis'fortun'a kiu hav'as intelekt'o'n por direkt'i si'a'j'n propr'a'j'n ag'o'j'n. La mis'fortun'ul'o'j est'as tiu'j kiu'j pet'eg'as oportun'o'n pens'i, kiel kompat'ind'a D-ro Pipt ĉi tie. Pro kio la ekscit'iĝ'o, s-ro Magi'far'ist'o?”

“La Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o akcident'e fal'is sur mi'a'n kar'a'n edz'in'o'n kaj Onĉjon Nonĉjon kaj marmor'ig'is ili'n,” li mal'feliĉ'e respond'is.

“Nu, kial ne ŝut'i iom de tiu pulvor'o sur ili'n kaj re'viv'ig'i ili'n?” demand'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.

“Nu, mi'n ne traf'is tiu ide'o!” li ĝoj'e kri'is, kaj li pren'is la or'a'n botel'o'n, kun kiu li kur'is al Margolote.

Dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o: “Sultas, mult'as, pultas— Magi'ul'o'j ver'e stult'as!

Star'ant'e sur la benk'o, ĉar li est'is tiom kurb'iĝ'int'a ke li ne pov'is ali'manier'e ating'i la supr'o'n de la kap'o de si'a edz'in'o, D-ro Pipt komenc'is sku'i la botel'o'n. Sed eĉ ne grajn'o da pulvor'o el'ir'is. Li de'tir'is la kovr'il'o'n, en'rigard'is, kaj post'e for'ĵet'is la botel'o'n kun kri'o de sen'esper'o.

“El, el! Ĝi est'as tut'e el'ĉerp'it'a,” li kri'is. “Mal'ŝpar'it'a sur tiu mizer'a fonograf'o est'as la pulvor'o kiu pov'us sav'i mi'a'n kar'a'n edz'in'o'n!”

Post tio la Magi'ist'o klin'is si'a'n kap'o'n sur si'a'j kurb'iĝ'int'a'j brak'o'j kaj komenc'is plor'i.

Oĵo simpati'is li'n. Li ir'is al la mal'feliĉ'ul'o kaj dir'is mild'e: “Vi pov'as far'i pli da Pulvor'o de Viv'o, D-ro Pipt.”

“Jes; sed mi bezon'os ses jar'o'j'n—ses long'a'j'n, lac'ig'a'j'n jar'o'j da kirl'ad'o de kvar kaldron'o'j per ambaŭ pied'o'j kaj ambaŭ man'o'j,” est'is la dolor'o'plen'a respond'o. “Ses jar'o'j! dum kompat'ind'a Margolote star'os rigard'ant'e mi'n kiel marmor'a statu'o.”

La Magi'ist'o kap'ne'is. Post'e li ŝajn'e ek'memor'is i'o'n, kaj li mal'klin'is si'a'n kap'o'n.

“Unu ali'a miks'aĵ'o pov'us nul'ig'i la magi'a'n sorĉ'o'n de la Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o kaj re'viv'ig'i mi'a'n edz'in'o'n kaj Onĉjon Nonĉjon,” dir'is li. “Ebl'e est'os mal'facil'e trov'i la aĵ'o'j'n kiu'j'n mi bezon'as por far'i tiu'n magi'a'n miks'aĵ'o'n, sed se ebl'os trov'i ili'n mi pov'os far'i dum moment'o tio'n kio ali'e neces'ig'us ses long'a'j'n, lac'ig'a'j'n jar'o'j'n da kirl'ad'o de kaldron'o'j per ambaŭ man'o'j kaj ambaŭ pied'o'j.”

“Bon'e; do ni trov'u la aĵ'o'j'n,” propon'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Tio ŝajn'as mult'e pli senc'o'plen'a ol tiom da kirl'ad'o de la kaldron'o'j.”

“Ĝoj'ig'as mi'n la trov'o ke vi hav'as bon'a'n cerb'o'n. Mi'a est'as ekster'ordinar'e bon'a. Oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i; ĝi est'as pal'ruĝ'a.”

“Ĉifon'er'o'j?” ripet'is la knab'in'o. “Ĉu vi nom'is mi'n ‘Ĉifon'er'o'j’? Ĉu jen mi'a nom'o?”

“Mi—mi kred'as ke mi'a kompat'ind'a edz'in'o intenc'is nom'i vi'n ‘Anĝel'in'e,’ ” dir'is la Magi'ist'o.

“Ĝi pli taŭg'as al mi, ĉar mi konsist'as el nur ĉifon'er'o'j kaj neni'o ali'a. Dank'o'n pro mi'a nom'o, F-in'o Kat'o. Ĉu vi mem hav'as nom'o'n?”

“Mi hav'as stult'a'n nom'o'n kiu'n iam don'is al mi Margolote, sed ĝi est'as tut'e mal'dign'a por grav'ul'o kia mi,”

“Jes,” ĝem'is la Magi'ist'o; “vi ja est'is fuŝ'aĵ'o, ver'ver'e. Mi fuŝ'far'is vi'n, ĉar pli sen'util'a, arogant'a, kaj romp'iĝ'em'a best'o neniam ekzist'is.”

“Mi jam viv'is mult'a'j'n jar'o'j'n, ĉar D-ro Pipt eksperiment'is pri mi per la unu'a magi'a Pulvor'o de Viv'o kiu'n li far'is, kaj ĝis nun mi neniam romp'is nek fend'is nek split'is part'o'n de mi.”

“Ŝajn'as al mi ke vi konstant'e de-fend'as vi'n,” rid'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj la kat'o ir'is al la spegul'o por rigard'i.

“Dir'u al mi,” pet'eg'is Oĵo, parol'ant'e al la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, “kio'n ni dev'os trov'i por la miks'aĵ'o kiu sav'os Onĉjon Nonĉjon?”

“Unu'e,” est'is la respond'o, “mi dev'as hav'i ses'foli'o'n. Tio est'as trov'ebl'a nur en la verd'a land'o ĉirkaŭ la Smerald'a Urb'o, kaj ses'foli'o'j est'as tre mal'oft'a'j, eĉ tie.”

“Post tio,” daŭr'ig'is la Magi'ist'o, “la mal'dekstr'a'n flug'il'o'n de flav'a papili'o. Tiu kolor'o trov'ebl'as nur en la flav'a land'o de la Palp'brum'o'j, Okcident'e de la Smerald'a Urb'o.”

“Ho, ne; mi al'port'os mi'a'n Libr'o'n de Recept'o'j kaj vid'os kio sekv'os.”

Dir'int'e tio'n, la Magi'ist'o mal'ŝlos'is tir'kest'o'n de si'a ŝrank'o kaj el'tir'is libr'et'o'n kovr'it'a'n per blu'a led'o. Tra'rigard'ant'e la paĝ'o'j'n li trov'is la dezir'at'a'n recept'o'n kaj dir'is: “Mi dev'os hav'i 142 mili'litr'o'j'n da akv'o el obskur'a put'o.”

“Put'o kie'n la lum'o neniam penetr'as. La akv'o est'os al'port'end'a en or'a botel'o kaj port'it'a al mi sen la ebl'ec'o ke lum'o ating'os ĝi'n.”

“Nu, mi ankaŭ dev'os hav'i tri har'o'j'n el la pint'o de vost'o de Vuzo, kaj gut'o'n da ole'o el la korp'o de viv'ant'a hom'o.”

“Ia best'o. Mi neniam vid'is ĝi'n, do mi ne pov'as dir'i detal'o'j'n,” respond'is la Magi'ist'o.

“Tio'n postul'as la recept'o,” li respond'is, “kaj kompren'ebl'e ni dev'os akir'i ĉio'n postulat'a'n, ĉar nur tiel la sorĉ'o sukces'os.

La libr'o ne dir'as ‘sang'o’; ĝi dir'as ‘ole'o,’ kaj dev'as est'i ole'o ie en la korp'o de viv'ant'a hom'o, ali'e la libr'o ne postul'us ĝi'n.”

“Bon'e,” respond'is Oĵo, klopod'ant'e ne sent'i sen'esper'o'n; “mi pen'os trov'i ĝi'n.”

La Magi'ist'o rigard'is la mal'grand'a'n Manĝtulan knab'o'n iom dub'em'e kaj dir'is: “Ĉio ĉi signif'os long'a'n vetur'o'n por vi, ebl'e plur'a'j'n long'a'j'n vetur'o'j'n; ĉar vi dev'os tra'serĉ'i plur'a'j'n el la divers'a'j land'o'j de Oz por akir'i la bezon'aĵ'o'j'n.”

“Mi sci'as tio'n, sinjor'o; sed mi dev'os far'i mi'a'n plej'ebl'o'n por sav'i Onĉjon Nonĉjon.”

Sav'ant'e unu vi sav'os la ali'a'n, ĉar ambaŭ kun'e star'as kaj la sam'a miks'aĵ'o re'viv'ig'os ambaŭ. Far'u vi'a'n plej'ebl'o'n, Oĵo, kaj dum vi'a for'est'o mi komenc'os la ses'jar'a'n labor'o'n prepar'i nov'a'n amas'o'n de la Pulvor'o de Viv'o. Tiel, se vi mis'fortun'e mal'sukces'os akir'i iu'n el la bezon'aĵ'o'j, neniom da temp'o est'os perd'it'a. Sed se vi sukces'os vi dev'os re'ven'i ĉi tie'n laŭ'ebl'e plej rapid'e, kaj tiel mi ne dev'os plu lac'ig'e kirl'ad'i kvar kaldron'o'j'n per ambaŭ pied'o'j kaj ambaŭ man'o'j.”

“Ne, ne!” kri'is la Magi'ist'o. “Vi ne rajt'as for'ir'i de ĉi tiu dom'o. Vi est'as nur serv'ist'in'o kaj ne est'as mal'dung'it'a.”

Ĉifon'er'o'j, kiu ĝis tiam danc'ad'is tra la ĉambr'o, halt'is kaj rigard'is li'n.

“Bon'e,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, “mi serv'os vi'n kaj vi'a'n edz'in'o'n, help'ant'e Oĵon trov'i la bezon'aĵ'o'j'n. Vi bezon'as mult'a'j'n, sci'u, kaj ili ne est'as facil'e trov'ebl'a'j.”

“Est'as ver'e,” ĝem'is D-ro Pipt. “Mi bon'e konsci'as ke Oĵo entrepren'as serioz'a'n task'o'n.”

Ĉifon'er'o'j rid'is, kaj re'komenc'ant'e si'a'n danc'ad'o'n ŝi dir'is: “Jen task'o por knab’ kun cerb'o: Ses-foli'a plant’ aŭ herb'o; Ole’ el vejn'o'j de viv'ant'o, Har'o'j tri el Vuza vost’ sen bant'o, Kaj akv'o el obskur'a put'o, Neces'as por la sorĉ'a tut'o.

Kaj se li trov'os ĉiu'n er'o'n, Dok. Pipto far'os sorĉ'afer'o'n; Se li ne trov'os, ĉiam plu Rest'os Onĉjo nur statu’.”

“Sen'dub'e kompat'ind'a Mar'go'tol'e erar'e don'is al vi iom de la kvalit'o de poezi'o,” li dir'is. “Kaj, se tio est'as ver'a, mi ne far'is sufiĉ'e bon'a'n kvalit'aĵ'o'n kiam mi prepar'is ĝi'n, aŭ vi ricev'is tro aŭ mal'tro. Tamen, mi opini'as ke mi las'os vi'n akompan'i Oĵon, ĉar mi'a kompat'ind'a edz'in'o ne bezon'os vi'a'n serv'ad'o'n antaŭ ol ŝi re'viv'iĝ'os. Ankaŭ mi kred'as ke ebl'e vi pov'os help'i la knab'o'n, ĉar vi'a kap'o ŝajn'as en'hav'i kelk'a'j'n pens'o'j'n kiu'j'n mi ne anticip'is trov'i en ĝi. Sed bon'e pri'zorg'u vi'n, ĉar vi est'as memor'ig'il'o pri mi'a kar'a Margolote. Zorg'u ne ŝir'iĝ'i, ĉar vi'a en'hav'o pov'us el'fal'i. Unu el vi'a'j okul'o'j aspekt'as ne'sufiĉ'e al'kudr'it'a, kaj vi ebl'e bezon'os re'kudr'i ĝi'n pli adekvat'e. Se vi tro parol'os vi triv'os vi'a'n skarlat'a'n pluŝ'a'n lang'o'n, kies rand'o'j dev'us est'i kudr'it'a'j. Kaj memor'u ke vi aparten'as al mi kaj vi dev'os re'ven'i ĉi tie'n tuj kiam vi'a entrepren'o est'os plen'um'it'a.”

“Vi tre baldaŭ romp'iĝ'us, kaj vi est'us tut'e sen'util'a al la knab'o kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.”

“Bon'vol'u permes'i ke mi kontraŭ'dir'u vi'n,” respond'is la kat'o, per arogant'a ton'o. “Tri kap'o'j est'as pli bon'a'j ol du, kaj mi'a pal'ruĝ'a cerb'o est'as bel'a. Oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“Nu, kun'ir'u,” dir'is la Magi'ist'o, irit'it'e. “Vi ja est'as nur ĝen'o kaj mi volont'e mal'vid'os vi'n.”

D-ro Pipt pren'is mal'grand'a'n korb'o'n el ŝrank'o kaj pak'is plur'a'j'n objekt'o'j'n en ĝi'n. Post'e li trans'don'is ĝi'n al Oĵo.

“Jen kelk'a'j manĝ'aĵ'o'j kaj ar'o da sorĉ'o'j,” li dir'is. “Mi ne pov'as don'i al vi pli, sed mi est'as cert'a ke vi trov'os amik'o'j'n dum vi'a vetur'o kiu'j help'os vi'n dum vi'a serĉ'ad'o. Pri'zorg'u la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n kaj re'ven'ig'u ŝi'n sekur'e, ĉar ŝi ver'ŝajn'e montr'iĝ'os util'a al mi'a edz'in'o. Kaj rilat'e al la Vitr'a Kat'o—kiu ĝust'e nom'iĝ'as Fuŝ'ul'o—se ŝi ĝen'os vi'n mi nun permes'as ke vi dis'romp'u ŝi'n, ĉar ŝi ne est'as respekt'em'a kaj ŝi ne obe'as mi'n. Mi erar'e don'is al ŝi la pal'ruĝ'a'n cerb'o'n, sci'u.”

Post tio Oĵo ir'is al Onĉjo Nonĉjo kaj kis'is la marmor'a'n vizaĝ'o'n de la mal'jun'ul'o tre tener'e.

“Mi prov'os sav'i vi'n, Onĉjo,” li dir'is, ĝust'e kvazaŭ la marmor'a statu'o pov'us aŭd'i li'n; post'e li prem'is la kurb'iĝ'int'a'n man'o'n de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, kiu jam okup'is si'n per pend'ig'ad'o de la kvar kaldron'o'j en la kamen'o, kaj pren'int'e si'a'n korb'o'n li el'ir'is la dom'o'n.

6—La vetur'o.

Ĉifon'er'o'j est'is tut'e nov'a do oni supoz'us ke ŝi sci'is neni'o'n pri la Land'o Oz, kaj la Vitr'a Kat'o agnosk'is ke ŝi neniam vag'is tre for de la dom'o de la Magi'ist'o. Komenc'e est'is nur unu pad'o antaŭ ili, do ili ne pov'is mal'traf'i la direkt'o'n, kaj dum kelk'a temp'o ili marŝ'is tra la dens'a arb'ar'o silent'e pens'ant'e, al ĉiu impon'is la grav'ec'o de la aventur'o kiu'n ili entrepren'as.

Subit'e la Miks'ĉifon'a Knab'in'o rid'is. Est'is amuz'e vid'i ŝi'n rid'i, ĉar ŝi'a'j vang'o'j falt'iĝ'is, ŝi'a naz'o supr'e'n'tir'iĝ'is, ŝi'a'j arĝent'buton'a'j okul'o'j scintil'is kaj ŝi'a buŝ'o komik'e kurb'iĝ'is ĉe la angul'o'j.

“Ĉu io plaĉ'is al vi?” demand'is Oĵo kiu sent'is si'n solen'a kaj sen'ĝoj'a pro pens'ad'o pri la mal'feliĉ'a sort'o de si'a onkl'o.

“Jes,” ŝi respond'is. “Vi'a mond'o plaĉ'as al mi, ĉar ĝi est'as kurioz'a mond'o, kaj la viv'o en ĝi est'as eĉ pli kurioz'a. Jen mi, far'it'a el mal'nov'a lit'kovr'il'o kaj intenc'it'a kiel sklav'in'o por Margolete, est'ig'it'a liber'a kiel la aer'o de akcident'o kiu'n neni'u el vi pov'us antaŭ'vid'i. Mi ĝu'as la viv'o'n kaj vid'i la mond'o'n, dum la vir'in'o kiu far'is mi'n star'as sen'help'e kiel lign'a blok'o.

“Vi ankoraŭ ne vid'is mult'o'n de la mond'o, mi'a kar'a sen'kulp'a Ĉifon'er'o'j,” koment'is la Kat'o. “La mond'o ne konsist'as nur el la arb'o'j kiu'j ĉiu'flank'e ĉirkaŭ'as ni'n.”

respond'is Ĉifon'er'o'j, balanc'ant'e si'a'n kap'o'n ĝis ŝi'a'j brun'a'j lan'faden'a'j bukl'o'j flirt'is en la vent'et'o. “Mi vid'as ke inter ili kresk'as bel'a'j filik'o'j kaj sovaĝ'a'j flor'o'j, kaj mol'a'j verd'a'j musk'o'j. Se la ceter'o de vi'a mond'o est'as nur du'on'e tiom bel'a mi ĝoj'os ke mi viv'as.”

“Mi neniam est'is ekster la arb'ar'o,” Oĵo al'don'is; “sed laŭ mi'a'j okul'o'j la arb'o'j est'as morn'a'j kaj mal'ĝoj'a'j kaj la sovaĝ'a'j flor'o'j aspekt'as sol'ec'a'j. Dev'as est'i pli bel'e kie ne est'as arb'o'j kaj kie est'as spac'o en kiu mult'a'j person'o'j pov'as kun'est'i.”

“Mi dub'as ĉu iu el la hom'o'j kiu'j'n ni renkont'os est'os egal'e bel'eg'a kiel mi,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Ĉiu'j hom'o'j kiu'j'n ĝis nun mi vid'is hav'as pal'a'j'n sen'kolor'a'j'n haŭt'o'j'n kaj vest'o'j'n blu'a'j'n kia la pejzaĝ'o en kiu ili loĝ'as, dum mi konsist'as el mult'a'j bel'eg'a'j kolor'o'j—vizaĝ'o kaj korp'o kaj vest'o'j. Tial mi bril'as kaj kontent'as, Oĵo, dum vi blu'as kaj mal'feliĉ'as.”

“Mi opini'as ke mi erar'is kiam mi don'is al vi tiom da spec'o'j de cerber'o'j,” koment'is la knab'o. “Ebl'e, kiel dir'is la Magi'ist'o, vi hav'as tro kaj ili ne taŭg'as al vi.”

“Mult'e,” respond'is Oĵo. “Mal'jun'a Margolote intenc'is don'i al vi nur mal'mult'a'j'n cerber'o'j'n—nur sufiĉ'e por funkci'ig'i vi'n— sed dum ŝi ne rigard'is mi en'met'is mult'a'j'n pli, el la plej bon'a'j spec'o'j kiu'j'n mi pov'is trov'i en la ŝrank'o de la Magi'ist'o.”

“Dank'o'n,” dir'is la knab'in'o, danc'ant'e laŭ la pad'o antaŭ Oĵo kaj post'e re'danc'ant'e al li'a flank'o. “Se nur iom da cerber'o'j bon'as, mult'a'j cerber'o'j nepr'e pli bon'as.”

“Sed ili bezon'as ĝust'e ekvilibr'iĝ'i,” dir'is la knab'o, “kaj mi ne hav'is sufiĉ'a'n temp'o'n por zorg'i. Laŭ vi'a kondut'o, mi dev'as konklud'i ke la doz'o est'is mis'miks'it'a.”

“Ĉifon'er'o'j ne hav'as sufiĉ'a'n cerb'o'n por damaĝ'i si'n, do ne mal'trankvil'u,” koment'is la kat'o, kiu trot'ad'is laŭ tre delikat'a kaj graci'a manier'o. “La sol'a cerb'o konsider'ind'a est'as mi'a, kiu est'as pal'ruĝ'a. Oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

Marŝ'int'e dum'long'e ili ating'is roj'et'o'n kiu flu'as trans la pad'o'n, kaj tie Oĵo sid'iĝ'is por ripoz'i kaj manĝ'i i'o'n el si'a korb'o. Li trov'is ke la Magi'ist'o don'is al li part'o'n de pan'bulk'o kaj iom da fromaĝ'o. Li de'romp'is pec'o'n de pan'o kaj li'n surpriz'is trov'i ke la bulk'o rest'is egal'e grand'a kiel antaŭ tiu de'romp'o. Sam'e est'is rilat'e la fromaĝ'o'n: ne'grav'e kiom li de'romp'is, rest'is preciz'e sam'a kvant'o.

“Ha,” dir'is li, kap'jes'ant'e saĝ'e; “jen magi'o. D-ro Pipt sorĉ'is la pan'o'n kaj la fromaĝ'o'n, tiel ke ili sufiĉ'os por mi dum mi'a tut'a vetur'o, ne'grav'e kom mi manĝ'os.”

“Kial vi met'as tiu'j'n objekt'o'j'n en vi'a'n buŝ'o'n?” demand'is Ĉifon'er'o'j, rigard'ant'e li'n mir'ig'it'e. “Ĉu vi bezon'as pli da plen'ig'aĵ'o? Kial vi ne uz'as katun'o'n, kia'n per kiu mi plen'iĝ'is.”

“Ankaŭ por manĝ'i,” respond'is la knab'o. “Se mi ne met'us manĝ'aĵ'o'j'n en mi'a'n buŝ'o'n, kaj manĝ'us ili'n, mi mal'sat'us tre danĝer'e.”

Ĉifon'er'o'j prov'is. Ŝi'a'j perl'a'j dent'o'j ne pov'is maĉ'i la pan'o'n kaj neni'u apertur'o ekzist'is en ŝi'a buŝ'o. Ĉar ŝi ne pov'is glut'i ŝi el'ĵet'is la pan'o'n kaj rid'is.

Ĉu vi ne pov'as kompren'i ke vi kaj mi est'as super'ul'o'j kaj ne far'it'a'j laŭ la skem'o de tiu'j povr'a'j hom'o'j?”

“Kial mi kompren'us tio'n, aŭ i'o'n ali'a'n?” demand'is la knab'in'o. “Ne ĝen'u mi'a'n kap'o'n per enigm'o'j, mi pet'eg'as vi'n.

Dir'int'e tio'n ŝi komenc'is distr'i si'n per salt'ad'o trans la voj'o'n kaj re'e'n.

“Tamen atent'u. Se vi mal'sek'iĝ'os vi satur'iĝ'os kaj ne pov'os marŝ'i. Ankaŭ vi'a'j kolor'o'j ebl'e difuz'iĝ'os,” li dir'is.

“Sed mi'a'j kolor'o'j jam fuz'os kiam la sun'bril'o traf'os ili'n, ĉu ne?” ŝi demand'is.

“ ‘Difuz'o’ hav'as ali'a'n senc'o'n. Se ili mal'sek'iĝ'os, la ruĝ'o'j kaj verd'o'j kaj flav'o'j kaj purpur'o'j de vi'a'j ĉifon'o'j ebl'e kun'miks'iĝ'os kaj far'iĝ'os nur mal'klar'aĵ'o—tut'e neni'a specif'a kolor'o, sci'u.”

“Sekv'e,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, “mi atent'e zorg'os, ĉar se mi ruin'ig'us mi'a'j'n grandioz'a'j'n kolor'o'j'n mi ĉes'us est'i bel'a.”

“Pu!” rikan'is la Vitr'a Kat'o, “tiu'j kolor'o'j ne est'as bel'a'j sed hid'a'j, kaj mal'bon'gust'a'j. Bon'vol'u atent'i ke mi'a korp'o tut'e ne hav'as kolor'o'n. Mi est'as tra'vid'ebl'a, escept'e de mi'a bel'eg'a ruĝ'a kor'o kaj mi'a bel'a pal'ruĝ'a cerb'o—oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“Huŝ—huŝ—huŝ!” kri'is Ĉifon'er'o'j, ĉirkaŭ'danc'ant'e kaj rid'ant'e. “Kaj vi'a'j aĉ'a'j verd'a'j okul'o'j, Fraŭl'in'o Fuŝ'ul'o! Vi ne pov'as vid'i vi'a'j'n okul'o'j'n, sed ni pov'as, kaj mi rimark'as ke vi tre fier'as pri la mal'mult'a kolor'o kiu'n vi hav'as. Huŝ, Fraŭl'in'o Fuŝ'ul'o, huŝ—huŝ—huŝ! Se vi est'us ĉia'kolor'a kaj bunt'a, kia mi, vi est'us ne'toler'ebl'e arogant'a.” Ŝi trans kaj retro'salt'is la kat'o'n, kaj la alarm'it'a Fuŝ'ul'o ramp'is al arb'o por eskap'i de ŝi.

Tio rid'ig'is Ĉifon'er'o'j'n eĉ pli ol antaŭ'e, kaj ŝi dir'is: “Hupt-e-dud-le du'o'n!

“Ve, Oĵo,” dir'is la kat'o; “tiu best'o est'as ja iom'et'e frenez'a, ĉu ne?”

“Se ŝi plu insult'ad'os mi el'grat'os ŝi'a'j'n ŝelk'o'buton'a'j'n okul'o'j'n,” deklar'is la kat'o.

“Bon'vol'u ne kverel'i,” pet'eg'is la knab'o, star'iĝ'ant'e por re'komenc'i la vetur'o'n. “Ni est'u bon'a'j kamarad'o'j kaj laŭ'ebl'e feliĉ'a'j kaj gaj'a'j, ĉar ni ver'ŝajn'e renkont'os mult'a'j'n ĉagren'o'j'n sur'voj'e.”

Est'is preskaŭ krepusk'e kiam ili ating'is la rand'o'n de la arb'ar'o kaj vid'is etend'it'a antaŭ si plaĉ'eg'aspekt'a'n pejzaĝ'o'n.

Blu'a'j kamp'o'j etend'iĝ'is mult'a'j'n kilo'metr'o'j'n super la val'o, kiu'n ornam'is ĉie bel'a'j blu'kupol'a'j dom'o'j, el kiu'j neni'u, tamen, est'is ver'e proksim'a al la lok'o kie ili star'as. Ĝust'e ĉe la lok'o kie la pad'o el'ir'is la arb'ar'o'n star'is dom'et'o kovr'it'a per foli'o'j de la arb'o'j, kaj antaŭ ĝi star'is Manĝtula vir'o kiu en si'a man'o hav'is hak'il'o'n. Li ŝajn'is tre surpriz'at'a kiam Oĵo kaj Ĉifon'er'o'j kaj la Vitr'a Kat'o ven'is el la arb'ar'o, sed dum la Miks'ĉifon'a Knab'in'o pli'proksim'iĝ'is li sid'iĝ'is sur benk'o'n kaj tiom fort'e rid'is ke li ne pov'is parol'i dum long'a temp'o.

Li hav'is dens'a'n blu'a'n barb'o'n kaj gaj'a'j'n blu'a'j'n okul'o'j'n kaj li'a'j blu'a'j vest'o'j est'is mal'nov'a'j kaj triv'it'a'j.

“Ne'kred'ebl'e!” kri'is la lign'o'hak'ist'o, kiam li fin'e pov'is ĉes'i rid'i. “Kiu kred'us ke tia strang'a arleken'o loĝ'as en la Land'o Oz? El kie vi ven'is, Frenez-kovr'il'o?”

“Vi erar'as pri mi'a de'ven'o. Mi ne est'as frenez-kovr'il'a; mi est'as miks'ĉifon'a.”

“Kiam mi'a mal'jun'a av'in'o kun'kudr'as tia'j'n ĉifon'o'j'n ŝi nom'as ĝi'n frenez-kovr'il'o; sed mi neniam supoz'is ke tia sen'ord'a miks'aĵ'o pov'as viv'iĝ'i.”

Kial mi ne diven'is tio'n—Nu, ne'kred'ebl'e! jen vitr'a kat'o. Sed la Magi'ist'o embaras'iĝ'os pro tio; est'as kontraŭ'leĝ'e kiam iu magi'as escept'e de Glinda la Bon'a kaj la reĝ'a Sorĉ'ist'o de Oz. Se vi hom'o'j—aŭ aĵ'o'j—aŭ okul'vitr'o'j—aŭ frenez- kovr'il'o'j—aŭ kio ajn vi est'as, proksim'iĝ'os al la Smerald'a Urb'o, oni arest'os vi'n.”

“Tamen ni ir'os tie'n,” deklar'is Ĉifon'er'o'j, sid'iĝ'ant'e sur la benk'o'n kaj sving'ant'e si'a'j'n katun'plen'a'j'n krur'o'j'n.

“Se iu el ni ja ripoz'os, Oni ver'e ni'n arest'os, Tiam rest'os nur la solv'o Ke la rest'o'n ni supoz'os.”

“Mi kompren'as,” dir'is la lign'o'hak'ist'o, kap'jes'ant'e, “vi est'as egal'e frenez'a kiel la lit'kovr'il'o el kiu vi est'as far'it'a.”

“Ŝi ja ver'e est'as frenez'a,” koment'is la Vitr'a Kat'o. “Sed ne est'as mir'ind'e, ĉar nur memor'u el kiom da divers'a'j er'o'j ŝi far'iĝ'is. Rilat'e al mi, mi konsist'as el pur'a vitr'o—escept'e de mi'a juvel'a kor'o kaj mi'a bel'a pal'ruĝ'a cerb'o. Ĉu vi rimark'is mi'a'n cerb'o'n, fremd'ul'o? Oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“Mi vid'as,” respond'is la lign'o'hak'ist'o; “sed mi ne opini'as ke ĝi mult'e valor'as. Vitr'a kat'o est'as sen'util'aĵ'o, sed Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'as ver'e util'a. Ŝi rid'ig'as mi'n, kaj rid'o est'as la plej bon'a part'o de la viv'o. Iam est'is lign'o'hak'ist'o, amik'o mi'a, kiu konsist'is nur el stan'o, kaj mi ĉiam rid'is kiam mi ek'vid'is li'n.”

“Mi'a amik'o ne est'is ĉiam el stan'o,” dir'is la vir'o, “sed li sen'zorg'e uz'is si'a'n hak'il'o'n kaj plur'foj'e hak'is si'n tre sever'e.

Kiam ajn li perd'is membr'o'n li anstataŭ'ig'is ĝi'n per stan'a; do post kelk'a temp'o li konsist'is plen'e el stan'o.”

“Li ja pov'is se li ne rust'ig'us si'a'j'n artik'o'j'n. Sed unu tag'o'n li renkont'is Doroteon en la arb'ar'o kaj akompan'is ŝi'n al la Smerald'a Urb'o, kie li mult'e sukces'is. Li nun est'as unu el la favor'at'o'j de Princ'in'o Ozma, kaj ŝi far'is li'n la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j—la Land'o kie ĉio est'as flav'a.”

“Knab'in'et'o kiu iam loĝ'is en Kansas, sed nun ŝi est'as Princ'in'o de Oz. Ŝi est'as la plej intim'a amik'o de Ozma, laŭ'dir'e, kaj loĝ'as kun ŝi en la reĝ'a palac'o.”

Mi sci'as pri nur unu stan'a person'o, kaj tiu est'as Noĉjo Hak'ist'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; kaj ĉiam ekzist'os nur unu'sol'a Miks'ĉifon'a Knab'in'o, ĉar ĉiu magi'ist'o kiu vid'os vi'n rifuz'os far'i simil'a'n.”

“Mi supoz'as ke ni vid'os la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, ĉar ni ir'as al la Land'o de la Palp'brum'o'j,” dir'is la knab'o.

“Long'a vetur'o,” deklar'is la vir'o, “kaj vi tra'ir'os sol'ec'a'j'n part'o'j'n de Oz kaj trans'ir'os river'o'j'n kaj tra'ir'os obskur'a'j'n arb'ar'o'j'n antaŭ ol ating'i tie'n.”

“Tut'e bon'e, laŭ mi,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Mi hav'os oportun'o'n vid'i la land'o'n.”

“Vi est'as frenez'a, knab'in'o. Pli bon'e est'os ke vi ramp'u en ĉifon'uj'o'n kaj kaŝ'u vi'n tie; aŭ don'u vi'n kiel lud'il'o'n al iu knab'in'et'o. Kiu'j vetur'as, tiu'j em'as renkont'i embaras'o'j'n; tial mi rest'as hejm'e.”

La lign'o'hak'ist'o invit'is ili'n ĉiu'j'n tra'pas'i la nokt'o'n en li'a dom'et'o, sed ili fervor'is plu'e'n ir'i do ili las'is li'n kaj plu sekv'is la pad'o'n, kiu nun est'is pli larĝ'a kaj pli facil'e vid'ebl'a.

Ili anticip'is ating'i ali'a'n dom'o'n antaŭ la nokt'iĝ'o, sed la krepusk'o est'is ne'long'e'daŭr'a kaj Oĵo baldaŭ komenc'is tim'i ke ili erar'is pro si'a for'ir'o de la lign'o'hak'ist'o.

“Mi apenaŭ pov'as vid'i la pad'o'n,” li dir'is fin'e. “Ĉu vi pov'as vid'i ĝi'n, Ĉifon'er'o'j?”

“Ne,” respond'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kiu firm'e ten'is la brak'o'n de la knab'o por ke li gvid'u ŝi'n.

“Mi pov'as vid'i,” deklar'is la Vitr'a Kat'o. “Mi'a'j okul'o'j vid'as pli bon'e ol vi'a'j, kaj mi'a pal'ruĝ'a cerb'o—”

“Forges'u pri vi'a pal'ruĝ'a cerb'o, mi pet'as,” dir'is Oĵo hast'e; “nur antaŭ'e'n'kur'u kaj trov'u la voj'o'n. Atend'u minut'o'n dum mi lig'os ŝnur'o'n al vi, ĉar post'e vi pov'os gvid'i ni'n.”

Li pren'is ŝnur'o'n el si'a poŝ'o kaj lig'is ĝi'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la kat'o, kaj post tio la best'o gvid'is ili'n laŭ la pad'o. Ili jam marŝ'is tiel dum ebl'e hor'o kiam scintil'ant'a blu'a lum'o ek'aper'is antaŭ ili.

“Bon'e! Jen fin'e dom'o,” kri'is Oĵo. “Kiam ni ating'os ĝi'n la bon'ul'o'j sen'dub'e don'os al ni tra'nokt'o'n.” Sed ne'grav'e kiom ili marŝ'is la lum'o ŝajn'is neniom pli'proksim'iĝ'i, do post kelk'a temp'o la kat'o ek'halt'is, dir'ant'e: “Mi kred'as ke la lum'o ankaŭ vetur'as, kaj ni neniam pov'os ating'i ĝi'n. Sed jen dom'o apud la voj'o, do kial ni plu'marŝ'u?”

Oĵo nun pov'is vid'i mal'grand'a'n dom'o'n apud la voj'o. Ĝi est'is sen'lum'a kaj silent'a, sed la knab'o est'is lac'a kaj vol'is ripoz'i, do li ir'is al la pord'o kaj frap'is sur la pord'o'n.

“Mi est'as Oĵo la Mis'fortun'a, kaj kun mi est'as Fraŭl'in'o Ĉifon'er'o'j Miks'ĉifon'a kaj la Vitr'a Kat'o,” li respond'is.

Oĵo mal'rigl'is la pord'o'n kaj en'ir'is. Est'is eg'e sen'lum'e en la dom'et'o kaj li tut'e ne pov'is vid'i. Sed la kat'o kri'is: “Ho, neni'u est'as ĉi tie!”

“Mi pov'as vid'i ĉio'n en la ĉambr'o,” respond'is la kat'o, “kaj neni'u ĉe'est'as escept'e de ni mem. Sed jen tri lit'o'j, zorg'e ord'ig'it'a'j, do ni dorm'u.”

“Nu, nu! Vi mult'e tro bru'as,” kri'is la Voĉ'o kiu'n ili jam antaŭ'e aŭd'is. “Silent'u, fremd'ul'o'j, kaj en'lit'iĝ'u.”

La kat'o, kiu pov'is vid'i en la mal'lum'o, atent'e ĉirkaŭ'rigard'is por trov'i la posed'ant'o'n de la Voĉ'o, sed pov'is trov'i neniu'n, kvankam la Voĉ'o ŝajn'is proksim'a. Ŝi ark'ig'is si'a'n dors'o'n iom'et'e kaj ŝajn'is tim'a. Post'e ŝi flustr'is al Oĵo: “Ven'u!” kaj gvid'is li'n al lit'o.

Per si'a'j man'o'j la knab'o palp'is la lit'o'n kaj trov'is ke ĝi est'as grand'a kaj mol'a, kun plum'plen'a'j kap'kusen'o'j kaj mult'a'j kovr'il'o'j. Do li de'pren'is si'a'j'n ŝu'o'j'n kaj ĉapel'o'n kaj ramp'is en la lit'o'n. Post'e la kat'o gvid'is Ĉifon'er'o'j'n al ali'a lit'o kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o vol'is sci'i kio'n far'i per ĝi.

“Mi ne vol'as,” respond'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, parol'ant'e laŭ'kutim'e laŭt'e. “Kial vi rajt'as ordon'i al mi? Se mi vol'as parol'i, aŭ kri'i, aŭ flustr'i—”

Antaŭ ol ŝi pov'is plu parol'i ne'vid'at'a man'o firm'e ek'pren'is ŝi'n kaj ĵet'is ŝi'n tra la pord'o'n, kiu ferm'iĝ'is mal'antaŭ ŝi kun akr'a bru'o. Ŝi trov'is si'n salt'et'ant'a kaj rul'iĝ'ant'a en la strat'o kaj kiam ŝi re'star'iĝ'is kaj pen'is de'nov'e mal'ferm'i la pord'o'n ŝi trov'is ĝi'n ŝlos'it'a.

Do Oĵo komfort'ig'is si'n sub la kovr'il'o'j de si'a lit'o, kaj en'dorm'iĝ'is, kaj li est'is tiom lac'a ke li tut'e ne vek'iĝ'is antaŭ ol far'iĝ'is plen'a tag'lum'o.

7—La petol'em'a fonograf'o

Tiu'j mal'grand'a'j Manĝtulaj dom'o'j mal'oft'e hav'is pli ol unu ĉambr'o'n en si. Tiu en kiu Oĵo nun trov'is si'n hav'is tri lit'o'j'n, ĉiu'j en vic'o laŭ unu flank'o de ĝi.

La Vitr'a K at'o kuŝ'is dorm'ant'e sur unu lit'o, Oĵo est'is en la du'a, kaj la tri'a est'is bel'e ord'ig'it'a kaj glat'ig'it'a por la tag'o. Ĉe la ali'a flank'o de la ĉambr'o est'is rond'a tabl'o sur kiu jam est'is la maten'manĝ'o, fum'e varm'eg'a. Nur unu seĝ'o est'is apud la tabl'o, kie manĝ'il'o'j kuŝ'is por unu person'o. Ŝajn'e neni'u est'is en la ĉambr'o escept'e de la knab'o kaj Fuŝ'ul'o.

Oĵo star'iĝ'is kaj sur'met'is si'a'j'n ŝu'o'j'n. Trov'int'e tualet'ej'o'n ĉe la kap'o de si'a lit'o li lav'is si'a'j'n vizaĝ'o'n kaj man'o'j'n kaj bros'is si'a'n har'ar'o'n.

Post'e li ir'is al la tabl'o kaj dir'is: “Ĉu ebl'e ĉi tiu est'as mi'a maten'manĝ'o?”

“Manĝ'u ĝi'n!” ordon'is Voĉ'o apud li, tiom proksim'a ke Oĵo ek'salt'is. Sed neni'u est'is vid'ebl'a.

Li est'is mal'sat'a, kaj la maten'manĝ'o aspekt'is bon'a, do li sid'iĝ'is kaj manĝ'is kiom li vol'is. Post'e, star'iĝ'int'e, li pren'is si'a'n ĉapel'o'n kaj vek'is la Vitr'a'n Kat'o'n.

Li re'rigard'is ĉirkaŭ la ĉambr'o'n, kaj parol'ant'e al la aer'o, li dir'is: “Kiu loĝ'as ĉi tie est'is tre komplez'a, kaj mi mult'e dank'as.”

Neni'u respond'o okaz'is, do li pren'is si'a'n korb'o'n kaj el'ir'is la pord'o'n, kaj la kat'o sekv'is li'n. En la mez'o de la pad'o sid'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, lud'ant'e per ŝton'er'o'j kiu'j'n ŝi pren'is.

“Ho, jen vi!” ŝi kri'is gaj'e. “Mi kred'is ke vi neniam el'ven'os. Jam de long'e est'as tag'lum'o.”

“Sid'is ĉi tie kaj rigard'is la stel'o'j'n kaj la lun'o'n,” ŝi respond'is. “Ili interes'as. Mi neniam antaŭ'e vid'is ili'n, sci'u.”

“Vi frenez'e mis'kondut'is kaj el'ĵet'ig'is vi'n,” koment'is Fuŝ'ul'o, dum ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n.

“Ne grav'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Sen tiu el'ĵet'iĝ'o mi ne vid'us la stel'o'j'n kaj la grand'a'n griz'a'n lup'o'n.”

“Mi ne kompren'as kial tio okaz'is,” dir'is la knab'o, pens'em'e, “ja est'is mult'a'j manĝ'aĵ'o'j en tiu dom'o, ĉar mi hav'is tre bon'a'n maten'manĝ'o'n, kaj mi dorm'is en bel'a lit'o.”

“Ĉu vi tamen sent'as lac'o'n?” demand'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, rimark'ant'e ke la knab'o osced'as.

“Nu, jes; mi est'as sam'e lac'a kiel la pas'int'a'n nokt'o'n, kvankam mi bon'e dorm'is.”

“Est'as strang'e,” respond'is Oĵo. “Mi bon'e maten'manĝ'is, tamen mi dezir'as nun manĝ'i iom da mi'a'j biskvit'o'j kaj fromaĝ'o.”

Ĉifon'er'o'j danc'is tie'n kaj re'e'n laŭ la pad'o. Post'e ŝi kant'is: “Kirdo—kard'o—kord'o; La vulp'o ĉe la pord'o, Neni'o por manĝ'o krom nud'ost'a aranĝ'o, Kaj faktur’ de butik'o en ord'o.”

“Ne demand'u mi'n,” respond'is Ĉifon'er'o'j. “La vort'o'j nur en'ir'as mi'a'n kap'o'n kaj mi dir'as ili'n, sed kompren'ebl'e mi sci'as neni'o'n pri butik'o nek pri nud'a'j ost'o'j nek—pri preskaŭ io ali'a.”

“Ne,” dir'is la kat'o; “ŝi est'as plen'e, ekster'dub'e, sen'escept'e frenez'a, kaj ŝi'a cerb'o ne pov'as est'i pal'ruĝ'a, ĉar ĝi mal'ĝust'e funkci'as.”

“Forges'u la cerb'o'n!” kri'is Ĉifon'er'o'j. “Kiel ĝi grav'as? Ĉu vi rimark'is kiom bel'a'j est'as mi'a'j ĉifon'o'j en ĉi tiu sun'lum'o?”

Ĝust'e tiam ili aŭd'is son'o'n kvazaŭ paŝ'o'j laŭ'ir'as la pad'o'n mal'antaŭ ili kaj ĉiu'j tri turn'is si'n por vid'i kio ven'as. Mir'ant'e ili vid'is mal'grand'a'n rond'a'n tabl'o'n kur'i tiom rapid'e kiom ĝi'a'j kvar mal'dik'a'j krur'o'j pov'is port'i ĝi'n, kaj al la supr'o fonograf'o kun grand'a or'a korn'o est'is ŝraŭb'it'a.

“Ne'kred'ebl'e; jen la muzik'il'o sur kiu'n la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o ŝut'is la Pulvor'o'n de Viv'o,” dir'is Oĵo.

“Jes ver'e,” respond'is Fuŝ'ul'o, per mal'gaj'a voĉ'ton'o; kaj post'e, kiam la fonograf'o proksim'iĝ'is al ili, la Vitr'a Kat'o al'don'is sever'e: “Nu, kial vi est'as ĉi tie?”

“Mi for'fuĝ'is,” dir'is la muzik'il'o. “Post vi'a for'ir'o, mal'jun'a D-ro Pipt kaj mi terur'e kverel'is kaj li minac'is dis'bat'i mi'n se mi ne silent'os. Kompren'ebl'e mi rifuz'is, ĉar parol'maŝin'o dev'as parol'i kaj far'i bru'o'n—kaj kelk'foj'e muzik'o'n. Do mi kaŝ'e for'ir'is el la dom'o dum la Magi'ist'o kirl'ad'is si'a'j'n kvar kaldron'o'j'n kaj mi post'kur'is vi'n dum la tut'a nokt'o. Nun, ĉar mi trov'is tiom agrabl'a'j'n kun'ul'o'j'n, mi pov'os parol'i kaj melodi'ad'i laŭ'vol'e.”

Unu'e li ne sci'is kio'n dir'i al la nov'e'ven'int'o, sed iom da pens'ad'o decid'ig'is li'n ne respond'i amik'e.

“Ni vetur'as por grav'a task'o,” li deklar'is, “kaj pardon'u mi'a'n honest'a'n dir'o'n ke ni ne vol'as ĝen'iĝ'i pri vi.”

“Domaĝ'e, tamen ver'e,” dir'is la knab'o. “Vi for'ir'u al iu ali'a lok'o.”

plend'aĉ'is la fonograf'o, per ton'o de insult'iĝ'o. “Ŝajn'as ke ĉiu mal'am'as mi'n, tamen oni intenc'is ke mi distr'u la hom'o'j'n.”

“Efektiv'e, ni ne mal'am'as precip'e vi'n,” koment'is la Vitr'a Kat'o; “ni mal'am'as vi'a'n muzik'aĉ'o'n. Kiam mi loĝ'is en la sam'a ĉambr'o kiel vi mi'n mult'e ĝen'is vi'a grinc'a korn'o. Ĝi muĝ'as kaj grumbl'as kaj klak'as kaj grat'as tiel ke ĝi ruin'ig'as la muzik'o'n, kaj vi'a mekanism'o laŭt'as tiom ke ĝi'a bru'aĉ'o kovr'as ĉiu'n melodi'o'n vi'a'n.”

“Ne mi kulp'as; kulp'as mi'a'j disk'o'j. Mi dev'as agnosk'i ke mi ne hav'as klar'a'n disk'o'n,” respond'is la maŝin'o.

“Atend'u minut'o'n,” kri'is Ĉifon'er'o'j. “Tiu muzik'il'o interes'as mi'n. Mi memor'as ke mi aŭd'is muzik'o'n kiam mi unu'e viv'iĝ'is, kaj mi dezir'as re'aŭd'i ĝi'n. Kiel vi nom'iĝ'as, povr'a mis'trakt'at'a fonograf'o?”

“Nu, mi mal'long'e nom'os vi'n ‘Viĉjo,’ ” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Lud'u i'o'n.”

“Mi jam frenez'as, laŭ vi'a deklar'o. Streĉ'u vi'n kaj son'ig'u la muzik'o'n, Viĉjo.”

“Mi hav'as kun mi nur unu disk'o'n,” klar'ig'is la fonograf'o; “ĝi est'as disk'o kiu'n al'met'is la Magi'ist'o tuj antaŭ ni'a kverel'o.

“Ĝi est'as klasik'a muzik'aĵ'o, kaj oni opini'as ĝi'n la plej bon'a kaj enigm'a verk'o iam ajn fabrik'it'a. Oni nepr'e dir'u am'i ĝi'n, ne'grav'e ĉu aŭ ne mensog'e, kaj se vi ne am'as ĝi'n, konven'as ke vi aspekt'u kvazaŭ vi ja am'as ĝi'n. Ĉu vi kompren'as?”

Tuj la maŝin'o komenc'is lud'i kaj post ne'mult'a'j minut'o'j Oĵo met'is si'a'j'n man'o'j'n al si'a'j orel'o'j por el'ten'i la son'o'j'n kaj la kat'o minac'e muĝ'is kaj Ĉifon'er'o'j komenc'is rid'i.

Sed la fonograf'o plu lud'ad'is la morn'a'n melodi'o'n, do Oĵo ek'kapt'is la krank'o'n, el'ŝir'is ĝi'n kaj ĵet'is ĝi'n en la voj'o'n.

Tamen tuj kiam la krank'o frap'is la ter'o'n ĝi re'salt'is al la maŝin'o kaj komenc'is streĉ'i ĝi'n. Kaj ankoraŭ son'ad'is la muzik'o.

“Ni kur'u!” kri'is Ĉifon'er'o'j, kaj ili ĉiu'j ek'kur'is laŭ la pad'o kiel ebl'e plej rapid'e. Sed la fonograf'o tuj sekv'is ili'n kaj ĝi pov'is kur'i kaj muzik'i sam'temp'e. Ĝi vok'is, riproĉ'e: “Kio est'as? Ĉu vi ne am'as klasik'a'n muzik'o'n?”

Mi ne hav'as nerv'o'j'n, dank’ al Di'o, sed vi'a muzik'o ŝrump'ig'as mi'a'n katun'o'n.”

“Do invers'ig'u mi'a'n disk'o'n. Ali'flank'e est'as rago,” dir'is la maŝin'o.

La fonograf'o nun komenc'is lud'i mal'glat'a'n miks'aĵ'aĉ'o'n de son'o'j kiu'j trov'iĝ'is tiom perpleks'ig'a'j ke post moment'o Ĉifon'er'o'j puŝ'is si'a'n miks'ĉifon'a'n antaŭ'vest'o'n en la or'a'n korn'o'n kaj kri'is: “Ĉes'u—ĉes'u! Tio est'as la ali'a ekstrem'o. Ĝi est'as aĉ'eg'a!”

La muzik'o ĉes'is je tio, kaj la maŝin'o turn'is si'a'n korn'o'n de unu al la ali'a kaj dir'is eg'e indign'e: “Kio est'as nun? Ĉu est'as ebl'e ke vi ne ŝat'as ragmuzikon?”

dir'is la kat'o; “sed mi tut'e simpl'e ne pov'as toler'i ĝi'n; ĝi bukl'ig'as mi'a'j'n lip'har'o'j'n.”

“Sufiĉ'as por frenez'ig'i frenez'ul'in'o'n,” murmur'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Jen la ver'o, Viĉjo,” ŝi daŭr'ig'is dum ŝi glat'ig'is si'a'n antaŭ'vest'o'n kaj re'sur'met'is ĝi'n, “ial vi erar'is. Vi ne est'as koncert'o; vi est'as ĝen'aĉ'o.”

“Sekv'e ni ne est'as sovaĝ'ul'o'j. Mi konsil'as ke vi hejm'e'n'ir'u kaj pet'u pardon'o'n de la Magi'ist'o.”

“Trov'u iu'n ver'e fi'a'n, kaj rest'u kun li ĝis li pent'os. Tiel vi pov'os far'i i'o'n bon'a'n en la mond'o.”

La muzik'il'o silent'e for'turn'is si'n kaj trot'is laŭ flank'pad'o, cel'e mal'proksim'a'n Manĝtulan vilaĝ'o'n.

“Ne,” dir'is Oĵo; “mi opini'as ke ni ir'u rekt'e antaŭ'e'n, ĉar ĉi tiu pad'o est'as la plej larĝ'a kaj plej bon'a. Kiam ni ating'os dom'o'n ni demand'os pri kiel ir'i al la Smerald'a Urb'o.”

8—La Mal'saĝ'a Strig'o kaj la Saĝ'a Azen'o

Kiam Oĵo laŭt'leg'is la afiŝ'o'n Ĉifon'er'o'j dir'is rid'ant'e: “Nu, jen lok'o kie ni pov'os akir'i tiom da konsil'ad'o kiom ni dezir'as, ebl'e pli ol ni bezon'as. Ni en'ir'u.”

Do ili mal'ferm'is la pord'o'n kaj en'ir'is la dom'o'n, kie mal'grand'a pal'brun'a azen'o, vest'it'a per blu'a antaŭ'vest'o kaj blu'a ĉap'o, okup'is si'n per sen'polv'ig'ad'o de la mebl'o'j per blu'a tuk'o. Sur bret'o super la fenestr'o sid'is tre grand'a blu'a strig'o sur kies kap'o est'is blu'a sun'kuf'o; per si'a'j grand'a'j rond'a'j okul'o'j ŝi palpebr'um'ad'is al la vizit'ant'o'j.

“Bon'a'n maten'o'n,” dir'is la azen'o, per si'a profund'a voĉ'o, kiu son'is pli grand'a ol li mem. “Ĉu vi ven'is al ni por konsil'o'j?”

“Nu, ni ven'is ial,” respond'is Ĉifon'er'o'j, “kaj nun ĉar ni est'as ĉi tie ni ricev'u iom da konsil'ad'o. Ĝi est'as sen'pag'a, ĉu ne?”

“Cert'e,” dir'is la azen'o. “Konsil'o neniom kost'as—krom se oni observ'as ĝi'n. Permes'u ke mi dir'u, flank'e, ke vi est'as la plej strang'a grup'o de vetur'ant'o'j kiu'j ĝis nun ven'is al mi'a butik'o. Taks'ant'e vi'n nur per la aspekt'o, mi opini'as ke plej bon'e est'us ke vi parol'u kun la Mal'saĝ'a Strig'o tie.”

Ili turn'is si'n por rigard'i la bird'o'n, kiu sku'et'is si'a'j'n flug'il'o'j'n kaj gap'is ili'n per si'a'j grand'a'j okul'o'j.

“Sed ĝi est'as bon'a konsil'o por mal'saĝ'ul'o'j,” dir'is la azen'o, admir'e. “Aŭskult'u mi'a'n partner'o'n, kaj vi ne pov'os erar'i.”

Dir'is la strig'o per grumbl'a voĉ'o: “Viv'as Miks'ĉifon-knab'in’, Kuŝ'as sur nenies sin’; Senc'o'mank'a, ĝoj'o'am'a, Ver'e kiu vol'os ŝi'n?”

“Ver'a kompliment'o! Ver'a kompliment'o, ja ver'e!” kri'is la azen'o, turn'ant'e si'n por rigard'i Ĉifon'er'o'j'n. “Vi cert'e est'as mir'ind'a, mi'a kar'a, kaj mi kred'as ke vi far'iĝ'us bon'eg'a pingl'o'kusen'et'o. Se vi aparten'us al mi, mi sur'port'us fum'iz'it'a'j'n okul'vitr'o'j'n por rigard'i vi'n.”

“Mi'a bel'ec'o blind'um'as vi'n,” ŝi asert'is. “Vi la Manĝtuloj ĉiu'j fier'e marŝ'ad'as kun vi'a stult'a blu'o, dum mi—”

“Vi erar'e nom'as mi'n Manĝtulo,” inter'romp'is la azen'o, “ĉar mi nask'iĝ'is en la Land'o Mo kaj vizit'is Oz'o'n dum la tag'o kiam oni ferm'is ĝi'n kontraŭ la tut'a ceter'o de la mond'o.

Do ĉi tie mi dev'as rest'i, kaj mi agnosk'as ke ĝi est'as tre bel'a kaj loĝ'ind'a land'o.”

“Hut-ti-tut-ti-tut!” kri'is la strig'o; “Sorĉ'il'o'n Oĵo vol'as trov'i, Marmor'a'n Onĉjon Nonĉjon mov'i.

“Nepr'e,” respond'is la azen'o. “Rimark'u kiel mal'elegant'a'j est'as ŝi'a'j esprim'o'j. Sed mi admir'as la strig'o'n ĝust'e ĉar ŝi est'as klar'e mal'saĝ'a. Laŭ'tradici'e strig'o'j est'as tre saĝ'a'j, plej'part'e, tiel ke mal'saĝ'a strig'o est'as mal'kutim'a, kaj ebl'e vi sci'as ke ĉiu aŭ ĉio mal'kutim'a nepr'e interes'as saĝ'ul'o'j'n.”

La strig'o de'nov'e sku'et'is si'a'j'n flug'il'o'j'n, murmur'ant'e ĉi tiu'j'n vort'o'j'n: “Mal'facil'as est'i vitr'a kat'o— Ĉar mal'mol'a est'as ŝi'a fat'o; Diafan'a ĉiu ŝi'a ag'o, Kaj vid'ebl'a klar'e per imag'o.”

“Ĉu vi rimark'is mi'a'n pal'ruĝ'a'n cerb'o'n?” demand'is Fuŝ'ul'o, fier'e. “Oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“Ne dum la tag'o,” dir'is la azen'o. “Ŝi ne pov'as bon'e vid'i dum la tag'o, povr'ul'in'o. Sed ŝi'a konsil'o est'as bon'eg'a. Mi konsil'as ke vi obe'u ĝi'n.”

“Nur mal'saĝ'aĵ'o'j,” respond'is Oĵo. “Ĉifon'er'o'j dir'as simil'aĵ'o'j'n.”

“Mal'saĝ'aĵ'o'j! Kompren'ebl'e! Cert'e! La Mal'saĝ'a Strig'o dev'as est'i mal'saĝ'a, ali'e ŝi ne est'us la Mal'saĝ'a Strig'o. Vi ja ver'e mult'e kompliment'as mi'a'n partner'o'n,” asert'is la azen'o, kun'frot'ant'e si'a'j'n antaŭ'a'j'n pied'o'j'n kvazaŭ tre plaĉ'it'e.

“La afiŝ'o dir'as ke vi est'as saĝ'a,” koment'is Ĉifon'er'o'j al la azen'o. “Bon'vol'u pruv'i tio'n.”

“Kun grand'a plezur'o,” respond'is la best'o. “Prov'u mi'n, mi'a kar'a Ĉifon'er'o'j, kaj mi pruv'os mi'a'n saĝ'ec'o'n tuj'tuj'e.”

“Mi sci'as tio'n; sed kiu'n voj'o'n mi sekv'u?” est'is la sekv'a demand'o de la knab'o.

“La voj'o'n el flav'a'j brik'o'j, kompren'ebl'e. Ĝi konduk'as rekt'e al la Smerald'a Urb'o.”

“Plu laŭ'ir'u la pad'o'n kiu'n vi ĝis nun laŭ'ir'is. Vi ating'os la flav'a'j'n brik'o'j'n baldaŭ, kaj vi re'kon'os ili'n kiam vi vid'os ili'n ĉar ili est'as la sol'a flav'aĵ'o en la blu'a land'o.”

“Ne,” respond'is la azen'o. “Mi sci'as mult'o'n ali'a'n, sed ĝi ne interes'us vi'n. Do mi don'os al vi last'a'n konsil'o'n: mov'iĝ'u, ĉar ju pli vi far'os tio'n des pli baldaŭ vi ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n.”

“Hut-ti-tut-ti-tut-ti-tu!” kri'aĉ'is la strig'o; “Rapid'u ho! For'ir'u do!

Danĝer'o'j est'as en la fon’; Pri l’ cel'o mank'as vi'a kon’— Kie'n ir'i vi ne sci'as, Nek mi sci'as, tamen ir'u!”

Ili adiaŭ'is la Saĝ'a'n Azen'o'n kaj la Mal'saĝ'a'n Strig'o'n kaj tuj re'komenc'is si'a'n vetur'o'n.

9—Ili renkont'as la Vuzon.

“Ne grav'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j; “ni ne serĉ'as dom'o'j'n, ni serĉ'as la voj'o'n el flav'a'j brik'o'j. Ja est'os strang'e, trov'i i'o'n flav'a'n en ĉi tiu morn'e blu'a land'o.”

“Est'as mal'pli bon'a'j kolor'o'j ol flav'o en ĉi tiu land'o,” asert'is la Vitr'a Kat'o, per spit'a ton'o.

“Ho; ĉu vi parol'as pri la pal'ruĝ'a'j ŝton'er'o'j kiu'j'n vi nom'as cerb'o, kaj vi'a'j'n ruĝ'a'n kor'o'n kaj verd'a'j'n okul'o'j'n?” demand'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.

“Vi ĵaluz'as!” rid'is Ĉifon'er'o'j. “Vi inter'ŝanĝ'us vi'a'j'n lip'har'o'j'n por bel'a bunt'a kolor'o kia mi'a, se vi pov'us.”

“Neniel!” koler'e respond'is la kat'o. “Mi hav'as la plej klar'a'n kolor'o'n en la mond'o, kaj mi ne dung'as kosmetik'ist'o'n.”

“Mi pet'as, ne kverel'u,” pet'eg'is Oĵo. “Ni'a vetur'o est'as grav'a, kaj kverel'ad'o sen'esper'ig'as mi'n. Por est'i brav'a neces'as est'i bon'humor'a, do mi esper'as ke vi est'os laŭ'ebl'e plej bon'humor'a'j.”

Kiam ili jam marŝ'is iom long'distanc'e subit'e ili front'is alt'a'n bar'il'o'n kiu ne'ebl'ig'is plu ir'i rekt'e antaŭ'e'n. Ĝi ir'is rekt'e trans la voj'o'n kaj ĉirkaŭ'is mal'grand'a'n ar'o'n da alt'a'j arb'o'j, dens'e kun'plant'it'a'j. Kiam la grup'o de aventur'ant'o'j rigard'is tra la tabul'o'j de la bar'il'o ili opini'is ke ĉi tiu arb'ar'o aspekt'as pli morn'a kaj mal'akcept'em'a ol ĉiu'j antaŭ'e vid'it'a'j.

Ili baldaŭ trov'is ke la pad'o kiu'n ili laŭ'ir'is nun kurb'iĝ'as kaj ĉirkaŭ'ir'as la arb'ar'et'o'n, sed kio halt'ig'is Oĵon kaj instig'is li'n profund'e pens'i est'is avert'o liter'um'it'a sur la bar'il'o kiu leg'iĝ'is: “Evit'u La VUZON!”

“Tio signif'as,” li dir'is, “ke est'as Vuzo ali'flank'e de tiu bar'il'o, kaj la Vuzo dev'as est'i danĝer'a best'o ĉar ali'e oni ne dir'us ke oni evit'u ĝi'n.”

“Do ni ne en'ir'u,” respond'is Ĉifon'er'o'j. “Tiu pad'o est'as ekster la bar'il'o, kaj Sinjor'o Vuzo konserv'u si'a'n arb'ar'et'o'n por si, tio ne ĝen'os ni'n.”

“La Magi'ist'o vol'as ke mi akir'u tri har'o'j'n el la fin'o de la vost'o de Vuzo.”

“Ni plu ir'u kaj trov'u ali'a'n Vuzon,” propon'is la kat'o. “Ĉi tiu est'as mal'bel'a kaj danĝer'a, ali'e oni ne en'kaĝ'ig'us ĝi'n.

“Ebl'e tut'e ne ekzist'as ali'a,” respond'is Oĵo. “La avert'o ne dir'as ‘Evit'u Vuzon’; ĝi dir'as ‘Evit'u la Vuzon,’ kio ebl'e signif'as ke ekzist'as nur unu en la tut'a Land'o Oz.”

Ver'ŝajn'e se ni ĝentil'e pet'os li'n permes'i ke ni el'tir'u tri har'o'j'n el la fin'o de li'a vost'o li ne damaĝ'os ni'n.”

“Damaĝ'us li'n, tamen, mi est'as cert'a, kaj tio mal'agrabl'ig'us li'n,” dir'is la kat'o.

“Ne mal'trankvil'u, Fuŝ'ul'o,” koment'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o; “ĉar se est'os danĝer'o vi pov'os grimp'i arb'o'n. Oĵo kaj mi ne tim'as; ĉu, Oĵo?”

“Nu, mi ja tim'as, iom'et'e,” la knab'o konfes'is; “sed ĉi tiu'n danĝer'o'n ni dev'os renkont'i, se ni intenc'as sav'i kompat'ind'a'n Onĉjon Nonĉjon. Kiel ni pov'os trans'ir'i la bar'il'o'n?”

“Per'grimp'e,” respond'is Ĉifon'ul'o, kaj tuj ŝi komenc'is grimp'i la vic'o'j'n de tabul'o'j. Oĵo sekv'is kaj trov'is ke est'as pli facil'e ol li anticip'is. Kiam ili ating'is la supr'o'n de la bar'il'o ili komenc'is mal'supr'e'n'grimp'i ali'flank'e kaj baldaŭ ili est'is en la arb'ar'o. La Vitr'a Kat'o, ĉar ŝi est'is mal'grand'a, ramp'is inter la mal'supr'a'j tabul'o'j kaj renkont'is ili'n.

Ĉi tie est'is tut'e neni'a pad'o, do ili en'ir'is la arb'ar'o'n, la knab'o gvid'is, kaj ili vag'is inter la arb'o'j ĝis ili est'is preskaŭ en la centr'o de la arb'ar'o. Ili nun trov'is vak'a'n spac'o'n en kiu star'is rok'a kav'o.

Ĝis nun ili renkont'is neniu'n viv'ant'o'n, sed kiam Oĵo vid'is la kav'o'n li sci'is ke sen'dub'e ĝi est'as la loĝ'ej'o de la Vuzo.

Est'as mal'facil'e front'i iu'n sovaĝ'a'n best'o'n sen kor'febl'iĝ'o, sed ankoraŭ pli tim'ig'e est'as front'i ne'kon'at'a'n best'o'n pri kiu oni neniam vid'is eĉ bild'o'n. Do ne mir'ig'as ke la puls'o de la Manĝtula knab'o bat'ad'is rapid'e dum li kaj li'a'j kun'ul'o'j star'is front'ant'e la kav'o'n. La apertur'o est'is perfekt'e kvadrat'a, kaj preskaŭ sufiĉ'e grand'a por las'i kapr'o'n en'ir'i.

“Mi supoz'as ke la Vuzo dorm'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ĉu mi en'ĵet'u ŝton'o'n, por vek'i li'n?”

“Ne; mi pet'as, ne,” respond'is Oĵo, kies voĉ'o trem'et'is. “Mi ne hast'em'as.”

Sed li ne bezon'is long'e atend'i, ĉar la Vuzo aŭd'is la son'o'j'n de voĉ'o'j kaj ven'is trot'ant'e el si'a kav'o. Ĉar ĉi tiu est'as la sol'a Vuzo iam viv'int'a, ĉu en la Land'o Oz ĉu ekster ĝi, mi pri'skrib'u ĝi'n por vi.

La best'o konsist'is tut'e el kvadrat'o'j kaj plat'a'j surfac'o'j kaj rand'o'j. Ĝi'a kap'o est'is ekzakt'a kvadrat'o, kiel konstru'blok'o'j per kiu'j infan'o lud'as; tial ĝi ne hav'is orel'o'j'n, ĝi aŭd'is son'o'j'n tra du apertur'et'o'j en la supr'a'j angul'o'j. Ĝi'a naz'o, en la centr'o de kvadrat'a surfac'o, est'is plat'a, kaj la buŝ'o'n form'is la apertur'o de la mal'supr'a rand'o de la blok'o. La korp'o de la Vuzo est'is mult'e pli grand'a ol ĝi'a kap'o, sed est'is simil'e blok'form'a—ĝi est'is du'obl'e tiom long'a kiom larĝ'a kaj alt'a.

La vost'o est'is kvadrat'a kaj blok'a kaj plen'e rekt'a, kaj la kvar krur'o'j est'is sam'e konstru'it'a'j, ĉiu est'is kvar'flank'a. La best'o est'is kovr'it'a de dik'a glat'a haŭt'o kaj tut'e ne hav'is har'o'j'n krom ĉe la ekstrem'a fin'o de ĝi'a vost'o, kie kresk'is preciz'e tri rigid'a'j, kvadrat'et'a'j har'o'j. La best'o est'is mal'hel'blu'a kaj li'a vizaĝ'o est'is nek tim'ig'a nek feroc'aspekt'a, ĝi aspekt'is bon'humor'a kaj rid'et'em'a.

Vid'ant'e la fremd'ul'o'j'n, la Vuzo fald'is si'a'j'n mal'antaŭ'a'j'n krur'o'j'n kvazaŭ per ĉarnir'o'j kaj sid'iĝ'is por rigard'i si'a'j'n vizit'ant'o'j'n.

“Nu, nu,” li kri'is; “kia kurioz'a grup'o vi est'as! Unu'e mi supoz'is ke kelk'a'j el tiu'j mizer'a'j Manĝtulaj kultiv'ist'o'j ven'is por ĝen'i mi'n, sed trankvil'ig'as mi'n trov'i vi'n anstataŭ ili'n.

Al mi est'as klar'e ke vi est'as rimark'ind'a grup'o—egal'e rimark'ind'a vi'a'manier'e kiel mi mi'a'manier'e—do vi est'as bon'ven'a'j en mi'a regn'o. Bel'a lok'o, ĉu ne? Sed sol'ec'a—eg'e sol'ec'a.”

“Kial ili en'ferm'is vi'n ĉi tie?” demand'is Ĉifon'er'o'j, kiu rigard'ad'is la kurioz'a'n kvadrat'a'n best'o'n tre sci'vol'em'e.

“Ĉar mi manĝ'as ĉiu'j'n miel'abel'o'j'n kiu'j'n la Manĝtuloj ĉi tie posed'as por ke ili far'u miel'o'n.”

“Mult'e. Ili est'as ver'e bon'gust'eg'a'j. Sed al la kultiv'ist'o'j ne plaĉ'is perd'i si'a'j'n abel'o'j'n do ili prov'is detru'i mi'n.

“Mi'a haŭt'o est'as tiom dik'a kaj mal'glat'a ke neni'o pov'as tra'ir'i ĝi'n por damaĝ'i mi'n. Do, trov'int'e ke ili ne pov'as detru'i mi'n, ili pel'is mi'n en ĉi tiu'n arb'ar'o'n kaj konstru'is bar'il'o'n ĉirkaŭ mi'n. Mal'afabl'e, ĉu ne?”

“Tut'e neni'o'n. Mi prov'is la foli'o'j'n de la arb'o'j kaj la musk'o'j'n kaj la ramp'o'plant'o'j'n, sed ili ŝajn'e ne konven'as por mi. Do, ĉar ne est'as miel'abel'o'j ĉi tie, mi manĝ'as neni'o'n jam de jar'o'j.”

“Do cert'e vi est'as eg'e mal'sat'a,” dir'is la knab'o. “Mi hav'as iom da pan'o kaj fromaĝ'o en mi'a korb'o. Ĉu al vi plaĉ'as tia'j manĝ'aĵ'o'j?”

“Don'u al mi mord'et'o'n da ĝi kaj mi prov'os; post'e mi pov'os pli bon'e inform'i vi'n ĉu ĝi plaĉ'as al mi'a apetit'o,”

Do la knab'o mal'ferm'is si'a'n korb'o'n kaj de'romp'is pec'o'n de la pan'bulk'o. Li ĵet'is ĝi'n al la Vuzo, kiu lert'e kapt'is ĝi'n per si'a buŝ'o kaj tuj'tuj'e manĝ'is ĝi'n.

La Vuzo ankaŭ manĝ'is tio'n, kaj ŝmac'is per si'a'j long'a'j mal'dik'a'j lip'o'j.

“Mult'e pli,” respond'is Oĵo. Do li sid'iĝ'is sur stump'o kaj manĝ'ig'is al la Vuzo pan'o'n kaj fromaĝ'o'n dum'long'e; ĉar ne'grav'e kiom de'romp'is la knab'o, la bulk'o kaj la fromaĝ'o rest'is egal'e grand'a'j.

“Sufiĉ'e,” fin'e dir'is la Vuzo; “mi est'as plen'plen'a. Mi esper'as ke la ne'kutim'a manĝ'aĵ'o ne mis'digest'iĝ'os.”

“Nu, mi dev'as esprim'i grand'a'n dank'o'n, kaj mi ĝoj'as pro vi'a ven'o,” anonc'is la best'o. “Ĉu i'o'n mi pov'as far'i respond'e al vi'a komplez'o?”

“Jes,” dir'is Oĵo fervor'e, “vi kapabl'as mult'e komplez'i mi'n, se vi vol'as.”

“Mi—mi vol'as tri har'o'j'n el la fin'o de vi'a vost'o,” dir'is Oĵo, iom hezit'e.

“Tri har'o'j'n! Nu, mi hav'as nur tiom—mi ne hav'as pli, nek sur mi'a vost'o nek ali'lok'e,” kri'is la best'o.

“Ili est'as mi'a sol'a ornam'aĵ'o, mi'a plej bel'a part'o,” dir'is la Vuzo, mal'trankvil'e. “Se mi trans'don'os tiu'j'n tri har'o'j'n, mi—mi rest'os simpl'a blok'kap'ul'o.”

“Tamen mi dev'as hav'i ili'n,” insist'is la knab'o, firm'e, kaj li rakont'is al la Vuzo pri la akcident'o sufer'it'a de Onĉjo Nonĉjo kaj Margolete, kaj pri kiel la tri har'o'j dev'os est'i part'o de sorĉ'o kiu re'viv'ig'os ili'n. La best'o atent'e aŭskult'is kaj kiam Oĵo fin'is si'a'n rakont'o'n ĝi dir'is, ĝem'ant'e: “Mi ĉiam plen'um'as mi'a'j'n promes'o'j'n, ĉar mi fier'as ke mi'a'j vort'o'j ne est'as parol-fi-er'o'j. Do vi rajt'as hav'i la tri har'o'j'n kiel mi'a'n dank'o'n. Mi kred'as ke est'us tre mal'dec'e rifuz'i.”

“Dank'o'n! Grand'eg'a'n dank'o'n,” kri'is la knab'o, ĝoj'e. “Ĉu vi permes'as ke mi el'tir'u la har'o'j'n jam nun?”

Do Oĵo proksim'iĝ'is al la strang'a best'o kaj pren'int'e unu el la har'o'j li komenc'is tir'i. Li pli fort'e tir'is. Li plen'fort'e tir'is; sed la har'o est'is firm'e fiks'it'a.

“Kia problem'o?” demand'is la Vuzo, kiu'n Oĵo tren'is tie'n kaj tie'n tra la tut'a liber'a spac'o dum si'a streb'o el'tir'i la har'o'n.

“Mi tim'is ke tiel est'os,” deklar'is la best'o. “Neces'os pli fort'e tir'i.”

“Mi help'os,” kri'is Ĉifon'er'o'j, ven'ant'e al la flank'o de la knab'o. “Vi tir'u la har'o'n, kaj mi tir'os vi'n, kaj kun'e ni cert'e facil'e el'tir'os ĝi'n.”

“Atend'et'u,” vok'is la Vuzo, kaj post'e ĝi ir'is al arb'o kaj ĉirkaŭ'brak'um'is ĝi'n per si'a'j antaŭ'a'j pied'o'j, tiel ke ĝi'a korp'o ne pov'os est'i for'tir'int'a. “Bon'e, nun. Tir'u!”

Oĵo pren'is la har'o'n per ambaŭ man'o'j kaj plen'fort'e tir'is, dum Ĉifon'er'o'j pren'is la tali'o'n de la knab'o kaj al'don'is si'a'n fort'o'n al li'a. Sed la har'o ne mov'iĝ'is. Anstataŭ'e, ĝi glit'is el la man'o'j de Oĵo kaj li kaj Ĉifon'er'o'j ambaŭ rul'iĝ'is sur la ter'o kun'e kaj ne halt'is antaŭ ol bat'iĝ'i kontraŭ la rok'a'n kav'o'n.

“Ced'u,” konsil'is la Vitr'a Kat'o, dum la knab'o star'iĝ'is kaj help'is la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n star'iĝ'i. “Dek'du'o da fort'ul'o'j ne pov'us el'tir'i tiu'j'n har'o'j'n. Mi kred'as ke ili est'as fiks'it'a'j sub la dik'a haŭt'o de la Vuzo.”

“Do kio'n mi far'u?” demand'is la knab'o, sen'esper'e. “Se kiam ni re'ir'os mi ne kun'pren'os tiu'j'n tri har'o'j'n al la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, la ali'a'j objekt'o'j kiu'j'n mi serĉ'as tut'e ne util'os, kaj ni ne pov'os re'viv'ig'i Onĉjon Nonĉjon kaj Margoleten.”

“Ne grav'as,” plu'dir'is la kat'o. “Mi efektiv'e ne kompren'as kial mal'jun'a Onĉjo kaj Margolete valor'as tiom da pen'o'j.”

Sed Oĵo ne sent'is tiel. Li est'is tiom sen'esper'ig'it'a ke li sid'iĝ'is sur stump'o kaj komenc'is plor'i.

“Kial ne kun'port'u mi'n?” demand'is la best'o. “Kiam vi fin'e ating'os la dom'o'n de la Magi'ist'o, li cert'e pov'os trov'i rimed'o'n por el'tir'i tiu'j'n tri har'o'j'n.”

“Solv'it'e!” li kri'is, for'viŝ'ant'e la larm'o'j'n kaj star'iĝ'ant'e kun rid'et'o. “Se mi pren'os la tri har'o'j'n al la Magi'ist'o, ne grav'os ke ili rest'as en vi'a korp'o.”

“Ven'u, do,” dir'is la knab'o, pren'ant'e si'a'n korb'o'n; “ni tuj ek'ir'u. Mi dev'os trov'i plur'a'j'n ali'a'j'n aĵ'o'j'n, sci'u.”

Sed la Vitr'a Kat'o iom rid'is kaj demand'is laŭ si'a mal'estim'a manier'o: “Kiel vi intenc'as el'ir'ig'i la best'o'n el ĉiu tiu arb'ar'o?”

propon'is Ĉifon'er'o'j. Do ili marŝ'is tra la arb'ar'o al la bar'il'o, kaj ating'is ĝi'n ĉe punkt'o preciz'e kontraŭ'a al tiu kie ili trans'ir'is ĝi'n.

“Mi ne pov'as,” dir'is la best'o. “Mi tre rapid'e kur'as, ĉar mi pov'as ating'i miel'abel'o'n dum ĝi flug'as; kaj mi pov'as tre alt'e'n salt'i, tial oni konstru'is tiel alt'a'n bar'il'o'n por en'ferm'i mi'n. Sed mi tut'e ne pov'as grimp'i, kaj mi est'as tro grand'a por prem'i mi'n inter la tabul'o'j'n de la bar'il'o.”

“Ne,” respond'is la Vuzo, “ĉar mi ne hav'as ung'o'j'n. La mal'supr'o'j de mi'a'j pied'o'j est'as tut'e plat'a'j. Nek mi pov'as ronĝ'i la tabul'o'j'n, ĉar mi ne hav'as dent'o'j'n.”

deklar'is la Vuzo. “Kiam mi muĝ'as, la son'o eĥ'as kiel tondr'o tra la val'o'j kaj arb'ar'o'j, kaj infan'o'j trem'as pro tim'o, kaj vir'in'o'j kovr'as si'a'j'n kap'o'j'n per si'a'j antaŭ'vest'o'j, kaj grand'a'j vir'o'j kur'as por kaŝ'i si'n. Mi supoz'as ke neni'o en la mond'o est'as egal'e terur'a kiel la muĝ'o de Vuzo.”

“Mi nepr'e ne muĝ'os, ĉar mi ne est'as koler'a. Nur kiam mi est'as koler'a mi son'ig'as mi'a'n tim'ig'a'n, orel'ŝir'a'n, anim'trem'ig'a'n muĝ'o'n. Ankaŭ, kiam mi koler'as, mi'a'j okul'o'j ard'as per fajr'o, ne'grav'e ĉu aŭ ne mi muĝ'as.”

“Kompren'ebl'e, ver'a fajr'o. Ĉu vi supoz'as ke ili ard'us per fajr'imit'aĵ'o?” demand'is la Vuzo, per ton'o de ofend'iĝ'o.

“Se tiel, mi solv'is la enigm'o'n,” kri'is Ĉifon'er'o'j, danc'ant'e gaj'e. “Tiu'j bar'tabul'o'j est'as el lign'o, kaj se la Vuzo star'os proksim'e al la bar'il'o kaj ard'ig'os si'a'j'n okul'o'j'n per fajr'o, ili ebl'e ard'ig'os la bar'il'o'n kaj brul'ig'os ĝi'n. Post'e li pov'os for'marŝ'i kun ni, ĉar li est'os liber'a.”

“Ha, mi neniam el'pens'is tia'n plan'o'n, ali'e mi jam de'long'e est'us liber'a,” dir'is la Vuzo. “Sed mi ne pov'os ard'ig'i fajr'o'n en mi'a'j okul'o'j krom se mi est'os tre koler'a.”

Li ek'star'is proksim'e al la bar'il'o, kun si'a kap'o apud unu el la tabul'o'j, kaj Ĉifon'er'o'j el'kri'is “Krizel-Kru!” Post'e Oĵo dir'is “Krizel-Kru!” kaj la Vitr'a Kat'o dir'is “Krizel-Kru!” La Vuzo komenc'is trem'i pro koler'o kaj mal'grand'a'j fajr'er'o'j salt'is el li'a'j okul'o'j. Vid'ant'e tio'n, ili ĉiu'j kri'is “Krizel-Kru!” kun'e, kaj tio instig'is la okul'o'j'n de la best'o ard'i per fajr'o tiel feroc'e ke la bar'tabul'o'n traf'is la fajr'er'o'j kaj ĝi komenc'is fum'i.

Baldaŭ ĝi ek'flam'is, kaj la Vuzo retro'e'n'paŝ'is kaj dir'is triumf'e: “Aha! Tio bon'e sukces'is. Bon'eg'a pens'o est'is vi'a, ke vi ĉiu'j kun'e kri'u, ĉar tio plej'koler'ig'is mi'n. Bel'a'j fajr'er'o'j, ĉu ne?”

Post kelk'a'j moment'o'j la tabul'o jam br ul'is plur'a'j'n metr'o'j'n, las'ant'e apertur'o'n sufiĉ'e grand'a'n por ke ili ĉiu'j tra'pas'u. Oĵo de'romp'is kelk'a'j'n branĉ'o'j'n de arb'o kaj per ili li bat'is la fajr'o'n ĝis esting'i ĝi'n.

“Ni ne vol'as brul'ig'i la tut'a'n bar'il'o'n,” dir'is li, “ĉar la flam'o'j al'tir us la atent'o'n de la Manĝtulaj kultiv'ist'o'j, kiu'j post'e ven'us kaj re'kapt'us la Vuzon. Mi kred'as ke ili mult'e surpriz'iĝ'os kiam ili trov'os ke li eskap'is.”

“Tiel est'os,” deklar'is la Vuzo, rid'ant'e gaj'e. “Kiam ili trov'os ke mi for'est'as la kultiv'ist'o'j mult'e ek'tim'os, ĉar ili anticip'os ke mi el'manĝ'os ili'a'j'n miel'abel'o'j'n, kiel antaŭ'e.”

“Tio memor'ig'as mi'n,” dir'is la knab'o, “ke vi dev'as promes'i mi'n ke vi ne manĝ'os miel'abel'o'j'n dum vi est'os kun ni.”

“Eĉ ne unu. Vi embaras'us ni'n ĉiu'j'n, kaj ni ne risk'u pli da problem'o'j ol nepr'e neces'os. Mi manĝ'ig'os al vi iom da pan'o kaj fromaĝ'o kiom vi vol'os, kaj tio dev'os kontent'ig'i vi'n.”

“Bon'e; mi promes'os,” dir'is la Vuzo, feliĉ'e. “Kaj kiam mi promes'as i'o'n vi pov'as de'pend'i de ĝi, ĉar mi est'as kvadrat'a.”* “Mi ne kompren'as kial tio grav'as,” koment'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, dum ili trov'is la pad'o'n kaj daŭr'ig'is si'a'n vetur'o'n.

“Kompren'ebl'e ĝi kaŭz'as tio'n,” respond'is la Vuzo, tre decid'em'e. “Neni'u pov'us fid'i la Kurb'iĝ'int'a'n Magi'ist'o'n, ekzempl'e, ĝust'e ĉar li est'as kurb'a; sed kvadrat'a Vuzo ne pov'us far'i i'o'n kurb'a'n eĉ se li vol'us.”

“Mi est'as nek kvadrat'a nek kurb'a,” dir'is Ĉifon'er'o'j, rigard'ant'e si'a'n dik'a'n korp'o'n.

* Ĉi tiu kaj la ĉi'sekv'a'j aline'o'j uz'as Angl'a'lingv'a'j'n vort'lud'o'j'n: “kvadrat'a”

= fid'ind'a, stabil'a; “kurb(iĝ'int)a” = ne'fid'ind'a, mal'honest'a.

Ĉifon'er'o'j ne kompren'is tio'n, sed ŝi mal'trankvil'e pens'is ke ŝi mem hav'as katun'a'n dors'o'n. Ĝi kompakt'iĝ'as kelk'foj'e kaj kaŭz'as ke ŝi est'u mal'alt'a kaj dik'eg'a, kaj tiam ŝi dev'as rul'i si'n en la voj'o ĝis ŝi'a korp'o re'etend'iĝ'is.

10—Vil'ul'o ven'as sav'i.

Ĝi est'is larĝ'a voj'o, sed ne rekt'a, ĉar ĝi vag'is trans mont'o'j kaj val'o'j kaj elekt'is la plej facil'a'j'n tra'ir'ej'o'j'n. Ĝi'a'j tut'a'j long'o kaj larĝ'o est'is pavim'it'a'j per glat'a'j brik'o'j el bril'a flav'o, do ĝi est'is plat'a kaj eben'a krom kelk'lok'e kie la brik'o'j est'is dis'er'iĝ'int'a'j aŭ el'pren'it'a'j, las'ant'e tru'o'j'n kiu'j pov'us stumbl'ig'i ne'atent'ant'o'j'n.

dir'is Oĵo, rigard'ant'e ambaŭ'direkt'e laŭ la voj'o, “kiu'n direkt'o'n elekt'i.”

“Do ir'u okcident'e'n,” dir'is la Vuzo. “Mi sufiĉ'e bon'e kon'as ĉi tiu'n voj'o'n, ĉar mi ĉas'is mult'a'j'n miel'abel'o'j'n sur ĝi.”

“Ne. Mi est'as natur'e tre re'tir'em'a, kiel ebl'e vi rimark'is, do mi ne mult'e part'o'pren'is en la soci'o.”

“Mi vol'eg'as pov'i dir'i la sam'o'n,” ĝem'is Oĵo. “Mi opini'as ke ni ne bezon'os tim'i kiam ni ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n, ĉar Onĉjo Nonĉjo dir'is al mi ke Ozma, ni'a knab'in'a Reg'ant'o, est'as tre bel'a kaj afabl'a, kaj klopod'as help'i ĉiu'n kiu renkont'as problem'o'j'n. Sed oni dir'as ke est'as mult'a'j danĝer'o'j kaŝ'iĝ'int'a'j sur'voj'e al la grand'a Fe'urb'o, do ni dev'os mult'e zorg'i.”

“Mi esper'as ke neni'o romp'os mi'n,” dir'is la Vitr'a Kat'o, per nervoz'a voĉ'o. “Mi est'as iom'et'e romp'iĝ'em'a, sci'u, kaj mi ne pov'os toler'i mult'a'j'n ŝok'o'j'n.”

“Se io fadigus la kolor'o'j'n de mi'a'j bel'a'j flik'aĵ'o'j tio romp'us mi'a'n kor'o'n,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.

“Do ĝi romp'us mi'a'n katun'o'n,” persist'is Ĉifon'er'o'j. “Ĉu vi kred'as ke ĉiu'j mi'a'j kolor'o'j est'as ne'fad'em'a'j, Oĵo?” ŝi demand'is mal'trankvil'e.

“Nu, ili cert'e est'as faden'a'j,” li respond'is; kaj post'e, rigard'ant'e antaŭ'e'n, li kri'is: “Ho, kia'j bel'a'j arb'o'j!”

Cert'e ili est'is bel'aspekt'a'j kaj la vetur'ant'o'j rapid'is antaŭ'e'n por rigard'i ili'n pli proksim'e.

“Nu, ili tut'e ne est'as arb'o'j,” dir'is Ĉifon'er'o'j; “ili est'as nur monstr'a'j plant'o'j.”

Tio ili ver'e est'is: amas'o'j da grand'a'j larĝ'a'j foli'o'j kiu'j lev'iĝ'is de la ter'o alt'e'n en la aer'o, ĝis ili tur'is du'obl'e tiom alt'e kiom la kap'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kiu est'is pli alt'a ol Oĵo. La plant'o'j vic'is ambaŭ'flank'e de la voj'o kaj de ĉiu plant'o lev'iĝ'is dek'du'o aŭ pli de la grand'a'j larĝ'a'j foli'o'j, kiu'j balanc'iĝ'is daŭr'e de flank'o al flank'o, kvankam neni'a vent'o blov'is. Sed plej kurioz'a rilat'e al la balanc'iĝ'ant'a'j foli'o'j est'is ili'a kolor'o. Ili aspekt'is hav'i ĝeneral'a'n blu'a'n fon'o'n, sed tie kaj tie ali'a'j kolor'o'j bril'et'is kelk'foj'e tra la blu'o—bel'eg'a'j flav'o'j, kiu'j far'iĝ'is pal'ruĝ'a'j, purpur'a'j, oranĝ'a'j kaj skarlat'a'j, miks'it'a'j kun pli sobr'a'j brun'o'j kaj griz'o'j—ĉiu aper'is kiel makul'o aŭ stri'o ie sur foli'o kaj post'e mal'aper'is, kaj anstataŭ'iĝ'is per ali'a kolor'o ali'form'a.

La ŝanĝ'iĝ'em'a kolor'ar'o de la grand'a'j foli'o'j est'is tre bel'a, sed ĝi ankaŭ est'is okul'konfuz'a, kaj la ne'kutim'ec'o de la scen'o al'tir'is ni'a'j'n vetur'ant'o'j'n al la plant'o'vic'o, kie ili star'is rigard'ant'e ili'n plen'e de interes'iĝ'o.

Subit'e foli'o klin'is si'n pli ol kutim'e kaj tuŝ'is la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n. Rapid'e ĝi ĉirkaŭ'prem'is ŝi'n, kovr'ant'e ŝi'n tut'e per si'a'j dik'a'j fald'aĵ'o'j, kaj post'e ĝi ŝancel'iĝ'e re'tir'is si'n sur si'a tig'o.

“Nu, ŝi mal'aper'is!” anhel'is Oĵo, mir'o'plen'e, kaj dum li zorg'e aŭskult'is li kred'is aŭd'i la damp'it'a'j'n kri'o'j'n de Ĉifon'er'o'j el la centr'o de la fald'it'a foli'o. Sed, antaŭ ol li pov'is el'pens'i kio'n far'i por sav'i ŝi'n, ali'a foli'o klin'is si'n kaj kapt'is la Vitr'a'n Kat'o'n, volv'ant'e la best'et'o'n ĝis ŝi est'is plen'e kaŝ'it'a, kaj post'e re'rekt'iĝ'ant'e sur si'a tig'o.

“Atent'u!” kri'is la Vuzo. “Kur'u! Kur'u rapid'e, ali'e vi perd'iĝ'os.”

Sed la last'a foli'o de la plant'o'vic'o ek'kapt'is la best'o'n dum li kur'is kaj tuj li mal'aper'is.

La knab'o hav'is neni'a'n ebl'o'n eskap'i. Ses'o de la grand'a'j foli'o'j klin'ad'is si'n al li el divers'a'j direkt'o'j kaj dum li star'is hezit'ant'e unu el ili ĉirkaŭ'kapt'is li'n. Tuj li trov'is si'n en mal'lum'o. Post'e li sent'is si'n mild'e lev'at'a ĝis li balanc'iĝ'is en la aer'o, dum la foli'fald'aĵ'o'j ĉiu'flank'e prem'is li'n.

Post tio Oĵo kviet'ig'is si'n kaj pen'is pens'i. Mal'esper'o traf'is li'n kiam li memor'is ke li'a tut'a grup'et'o est'as kapt'it'a, sam'e kiel li, kaj ke neni'u ĉe'est'as por sav'i ili'n.

“Kial mi ne anticip'is tio'n?” li plor'is amar'e. “Mi est'as Oĵo la Mis'fortun'a, kaj ia terur'aĵ'o ne'evit'ebl'e traf'as mi'n.”

Li puŝ'is kontraŭ la foli'o'n kiu ten'as li'n kaj trov'is ĝi'n mol'a, sed dik'a kaj firm'a. Ĝi est'is kia gigant'a bandaĝ'o tut'e ĉirkaŭ li kaj li trov'is ke est'as mal'facil'e mov'i si'a'j'n korp'o'n aŭ membr'o'j'n por ŝanĝ'i ili'a'n pozici'o'n.

La minut'o'j pas'is kaj far'iĝ'is hor'o'j. Oĵo demand'is al si kiom long'e oni pov'as viv'i en tia kondiĉ'o kaj ĉu la foli'o iom post iom el'suĉ'os li'a'n fort'o'n kaj eĉ li'a'n viv'o'n, por nutr'i si'n. La mal'grand'a Manĝtula knab'o neniam aŭd'is ke iu mort'is en la Land'o Oz, sed li sci'is ke oni pov'as sufer'i mult'eg'a'n dolor'o'n. Li'a plej grand'a tim'o ĉi'moment'e est'is ke li rest'os por ĉiam en'karcer'ig'it'a en la bel'a foli'o kaj neniam re'vid'os la tag'lum'o'n.

Neni'u son'o ating'is li'n tra la foli'o; tut'e ĉirkaŭ'e est'is intens'a silent'o. Oĵo demand'is al si ĉu Ĉifon'er'o'j ĉes'is kri'ad'i, aŭ ĉu la foli'fald'aĵ'o'j ne'ebl'ig'as ke li aŭd'u ŝi'n. Post kelk'a temp'o li kred'is aŭd'i fajf'o'n, kvazaŭ iu fajf'as melodi'o'n. Jes; ver'e dev'as est'i fajf'ant'o, li decid'is, ĉar li re'kon'is la son'o'n de bel'a Manĝtula melodi'o kiu'n Onĉjo Nonĉjo oft'e kant'is al li.

La son'o'j est'is ne'laŭt'a'j kaj dolĉ'a'j kaj, kvankam ili nur tre mal'fort'e ating'is la orel'o'j'n de Oĵo, ili est'is klar'a'j kaj harmoni'a'j.

Ĉu la foli'o pov'as fajf'i, Oĵo demand'is al si? Pli kaj pli proksim'e'n ven'is la son'o'j kaj fin'e ili son'is ĝust'e ali'flank'e de la foli'o ĉirkaŭ'prem'ant'a li'n.

Subit'e la tut'a foli'o klin'iĝ'is kaj fal'is, port'ant'e la knab'o'n kun si, kaj dum li kuŝ'is plen'e etend'it'e la fald'aĵ'o'j iom post iom mal'streĉ'iĝ'is kaj liber'ig'is li'n. Li rapid'e re'star'ig'is si'n kaj trov'is ke ne'kon'at'a vir'o star'as antaŭ li—vir'o tiel kurioz'aspekt'a ke la knab'o gap'is per rond'a'j okul'o'j.

Li est'is grand'a vir'o, kun vil'a'j vizaĝ'har'o'j, vil'a'j okul'brov'o'j, vil'a har'ar'o—sed afabl'a'j blu'a'j okul'o'j kiu'j est'is mild'a'j kiel tiu'j de bov'in'o. Sur li'a kap'o est'is verd'a velur'a ĉapel'o kun juvel'it'a ruband'o, kies rand'o est'is tut'e vil'a. Riĉ'a'j sed vil'a'j punt'aĵ'o'j est'is ĉe li'a gorĝ'o; jak'o kun vil'a'j rand'o'j est'is ornam'it'a per diamant'a'j buton'o'j; la velur'a pantalon'o hav'is juvel'it'a'j'n buk'o'j'n ĉe la genu'o'j kaj vil'aĵ'o'j'n tut'e ĉirkaŭ la mal'supr'o'j. Sur li'a brust'o pend'is medalion'o en kiu est'is bild'o de Princ'in'o Doroteo de Oz, kaj en li'a man'o, dum li star'is rigard'ant'e Oĵon, est'is akr'a tranĉ'il'o ponard'o'form'a.

“Ho!” kri'is Oĵo, mult'e surpriz'it'e de si'a ek'vid'o de ĉi tiu fremd'ul'o; kaj post'e li al'don'is: “Kiu sav'is mi'n, sinjor'o?”

“Ĉu vi ne vid'as?” respond'is la ali'a, rid'et'ant'e; “mi est'as la Vil'ul'o.”

“Jes; mi vid'as tio'n,” dir'is la knab'o, kap'jes'ant'e. “Ĉu do vi sav'is mi'n de la foli'o?”

“Neni'u ali'a, est'u cert'a pri tio. Sed atent'u, por ke mi ne bezon'u de'nov'e sav'i vi'n.”

Oĵo ek'salt'is, ĉar li vid'is plur'a'j'n larĝ'a'j'n foli'o'j'n klin'i si'n al li; sed la Vil'ul'o re'komenc'is fajf'i, kaj je la son'o la foli'o'j ĉiu'j rekt'iĝ'is sur si'a'j tig'o'j kaj kviet'iĝ'is.

La vir'o nun pren'is brak'o'n de Oĵo kaj konduk'is li'n laŭ la voj'o, preter la last'a'n el la grand'a'j plant'o'j, kaj antaŭ ol est'i sekur'a'j preter ili'a ating'pov'o li ne ĉes'is fajf'ad'i.

“Sci'u, la muzik'o sorĉ'as ili'n,” dir'is li. “Kant'ad'o aŭ fajf'ad'o—ne grav'as kiu—bon'kondut'ig'as ili'n, kaj neni'o ali'a pov'as. Mi ĉiam fajf'as dum mi preter'pas'as ili'n kaj tial ili neniam ĝen'as mi'n. Hodiaŭ dum mi preter'ir'is, fajf'ant'e, mi vid'is foli'o'n bukl'iĝ'int'a'n kaj mi sci'is ke nepr'e est'as io en ĝi.

Mi de'tranĉ'is la foli'o'n per mi'a tranĉ'il'o kaj—vi el'salt'is. Mi'a preter'ir'o est'is bon'fortun'a, ĉu ne?”

“Vi mult'e komplez'is,” dir'is Oĵo, “kaj mi dank'as vi'n. Ĉu vi bon'vol'os ankaŭ sav'i mi'a'j'n kun'ul'o'j'n?”

“La foli'o'j kapt'is ĉiu'j'n,” dir'is la knab'o. “Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n kaj—”

“Knab'in'o'n el miks'ĉifon'aĵ'o'j, sci'u. Ŝi viv'as kaj nom'iĝ'as Ĉifon'er'o'j. Kaj Vitr'a'n Kat'o'n—”

“Nu, mi—mi—ne pov'as skiz'i ĝi'n,” respond'is la knab'o, tre perpleks'a. “Sed ĝi est'as kurioz'a best'o kun tri har'o'j ĉe la fin'o de si'a vost'o ne'el'tir'ebl'e kaj—”

“La har'o'j est'as ne'el'tir'ebl'a'j. Sed vi vid'os la Vuzon, se vi bon'vol'os sav'i ĝi'n, kaj tiam vi sci'os ĝust'e kio ĝi est'as.”

Kaj post tio li re'marŝ'is inter la plant'o'j'n, ankoraŭ fajf'ant'e, kaj trov'is la tri foli'o'j'n kiu'j ĉirkaŭ'volv'is la vetur'kun'ul'o'j'n de Oĵo. La unu'a foli'o kiu'n li de'tranĉ'is liber'ig'is Ĉifon'er'o'j'n, kaj vid'ant'e ŝi'n la Vil'ul'o klin'is si'a'n vil'a'n kap'o'n mal'antaŭ'e'n, larĝ'e mal'ferm'is si'a'n buŝ'o'n kaj rid'is tiel vil'e kaj tamen tiel gaj'e ke Ĉifon'er'o'j tuj ek'am'is li'n. Post'e li de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n kaj profund'e klin'is si'n, dir'ant'e: “Mi'a kar'a, vi est'as mir'ig'a. Mi nepr'e kon'ig'u vi'n al mi'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o.”

Kiam li de'tranĉ'is la du'a'n foli'o'n li liber'ig'is la Vitr'a'n Kat'o'n, kaj Fuŝ'ul'o tiom tim'is ke ŝi for'kur'is fulm'e kaj baldaŭ est'is ĉe la flank'o de Oĵo, kie ŝi sid'iĝ'is apud li anhel'ant'e kaj trem'ant'e. La last'a plant'o de la tut'a vic'o est'is la kapt'int'o de la Vuzo, kaj grand'a bulk'o'form'o en la centr'o de la volv'int'a foli'o indik'is klar'e kie li est'as. Per si'a akr'a tranĉ'il'o la Vililo de'tranĉ'is la tig'o'n de la foli'o kaj dum ĝi fal'is kaj mal'volv'iĝ'is el'trot'is la Vuzo kaj eskap'is preter la ating'pov'o'n de ĉiu'j ali'a'j el la danĝer'a'j plant'o'j.

11—Bon'a amik'o

dir'is li, “sed neniam i'o'n pli kurioz'a'n ol ĉi tiu'n band'o'n de aventur'ant'o'j.

“Nu efektiv'e, mi antaŭ'e loĝ'is en la grand'a ekster'a mond'o. Sed foj'e mi ven'is ĉi tie'n kun Doroteo, kaj Ozma permes'is ke mi rest'u.”

“Ĉu al vi plaĉ'as Oz?” demand'is Ĉifon'er'o'j. “La land'o kaj la klimat'o est'as grandioz'a'j, ĉu ne?”

“Ĝi est'as la plej bel'a land'o en la tut'a mond'o, eĉ kvankam ĝi est'as fe'land'o, kaj mi feliĉ'as ĉiu'n minut'o'n dum mi loĝ'as en ĝi,” dir'is la Vil'ul'o. “Sed dir'u al mi i'o'n pri vi mem.”

Do Oĵo rakont'is pri si'a vizit'o al la dom'o de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, kaj kiel li renkont'is tie la Vitr'a'n Kat'o'n, kaj kiel la Miks'ĉifon'a Knab'in'o viv'iĝ'is, kaj pri la terur'a akcident'o kiu'n spert'is Onĉjo Nonĉjo kaj Margolete. Post'e li rakont'is pri si'a entrepren'o trov'i la kvin divers'a'j'n objekt'o'j'n kiu'j'n la Magi'ist'o bezon'as por far'i sorĉ'o'n kiu re'viv'ig'os la marmor'a'j'n figur'o'j'n, unu el ili est'as tri har'o'j el la vost'o de Vuzo.

“Ni trov'is la Vuzon,” klar'ig'is la knab'o, “kaj li konsent'is don'i al ni la tri har'o'j'n; sed ni ne pov'is el'tir'i ili'n. Do ni dev'is kun'ven'ig'i la Vuzon kun ni.”

“Mi kompren'as,” respond'is la Vil'ul'o, kiu aŭskult'is interes'at'e la rakont'o'n. “Sed ebl'e mi, kiu est'as grand'a kaj fort'a, pov'os tir'i tiu'j'n tri har'o'j'n el la vost'o de la Vuzo.”

Do la Vil'ul'o prov'is, sed ne'grav'e kiom fort'e li tir'is li ne pov'is el'tir'i la har'o'j'n el la vost'o de la Vuzo. Do li re'sid'iĝ'is kaj viŝ'is si'a'n vil'a'n vizaĝ'o'n per vil'a silk'a poŝ'tuk'o kaj dir'is: “Ne grav'as. Se vi pov'os gard'i la Vuzon ĝis vi akir'os la ali'a'j'n bezon'at'a'j'n objekt'o'j'n, vi pov'os konduk'i la best'o'n kaj li'a'j'n tri har'o'j'n al la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o kaj las'i li'n trov'i metod'o'n el'ig'i ili'n. Kiu'j'n ali'a'j'n objekt'o'j'n vi bezon'as trov'i?”

“Vi ver'ŝajn'e trov'os tio'n en la kamp'o'j ĉirkaŭ la Smerald'a Urb'o,” dir'is la Vil'ul'o. “Leĝ'o mal'permes'as la pluk'o'n de ses'foli'o'j, sed mi kred'as ke mi pov'os konvink'i Ozman permes'i tio'n al vi.”

“Dank'o'n,” respond'is Oĵo. “La sekv'a objekt'o est'as la mal'dekstr'a flug'il'o de flav'a papili'o.”

“Por tio vi dev'os ir'i al la Palp'brum'a Land'o,” la Vil'ul'o deklar'is. “Mi neniam rimark'is papili'o'j'n tie, sed tiu est'as la flav'a land'o de Oz kaj ĝi'n reg'as bon'a amik'o mi'a, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.”

“Ho, mi aŭd'is pri li!” kri'is Oĵo. “Li dev'as est'i grandioz'a vir'o.”

“Tia li est'as, kaj li'a kor'o est'as grandioz'e afabl'a. Mi est'as cert'a ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o far'os ĉio'n ebl'a'n por help'i vi'n sav'i vi'a'n Onĉjon Nonĉjon kaj kompat'ind'a'n Margoleten.”

“Post tio mi dev'os trov'i,” dir'is la Manĝtula knab'o, “142 mili'litr'o'j'n da akv'o el obskur'a put'o.”

“Ĉu! Nu, tio est'as pli mal'facil'a,” dir'is la Vil'ul'o, grat'ant'e si'a'n mal'dekstr'a'n orel'o'n perpleks'e. “Mi neniam aŭd'is pri obskur'a put'o, ĉu vi?”

“La Bird'o'tim'ig'il'o'n! Sed cert'e, sinjor'o, bird'o'tim'ig'il'o ne pov'as sci'i i'o'n.”

“Ne la plej'mult'a'j bird'o'tim'ig'il'o'j, mi agnosk'as,” respond'is la Vil'ul'o. “Sed ĉi tiu Bird'o'tim'ig'il'o pri kiu mi parol'as est'as tre inteligent'a. Li pretend'as hav'i la plej bon'a'n cerb'o'n en la tut'a Oz.”

“Pli bon'a'n ol mi'a?” eĥ'is la Vitr'a Kat'o. “Mi'a est'as pal'ruĝ'a, kaj oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“Nu, oni ne pov'as vid'i la cerb'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o funkci'i, sed ĝi tre lert'e pens'as,” asert'is la Vil'ul'o. “Se iu sci'as kie trov'iĝ'as obskur'a put'o, tio'n sci'as mi'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o.”

“Li hav'as grandioz'a'n kastel'o'n en la Palp'brum'a Land'o, proksim'e al la palac'o de si'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj li oft'e trov'iĝ'as en la Smerald'a Urb'o, kie li vizit'as Doroteon en la reĝ'a palac'o.”

“Sed kio'n ali'a'n tiu Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o vol'as?” demand'is la Vil'ul'o.

“Tio'n mi pens'is,” respond'is Oĵo; “sed la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o dir'is ke la recept'o ne postul'us tio'n se ĝi est'us ne'trov'ebl'a, kaj tial mi dev'os serĉ'i ĝis trov'i ĝi'n.”

“Bon'a'n fortun'o'n,” dir'is la Vil'ul'o, dub'em'e sku'ant'e si'a'n kap'o'n; “sed mi imag'as ke vi trov'os mal'facil'o'n akir'i gut'o'n da ole'o el la korp'o de viv'ant'a hom'o. Est'as sang'o en korp'o, sed ne ole'o.”

“Est'as katun'o en mi'a,” dir'is Ĉifon'er'o'j, danc'ant'e mal'grand'a'n ĵig'o'n.

“Mi ne dub'as tio'n,” respond'is la Vil'ul'o admir'e. “Vi est'as ver'a komfort'il'o kaj tiom dolĉ'a kiom pov'as est'i miks'ĉifon'aĵ'o.

“Mi mal'am'as dign'o'n,” kri'is Ĉifon'er'o'j, pied'bat'ant'e ŝton'er'o'n alt'e'n en la aer'o kaj post'e prov'ant'e kapt'i ĝi'n dum ĝi'a fal'o. “Du'on'o de la mal'saĝ'ul'o'j kaj ĉiu'j saĝ'ul'o'j est'as dign'a'j, kaj mi est'as nek tio nek ĉi tio.”

“Ŝi est'as ĝoj'ig'a, si'a'manier'e,” li dir'is. “Mi est'as cert'a ke ŝi mult'e plaĉ'os al Doroteo, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o am'eg'os ŝi'n.

“Jes,” respond'is Oĵo. “Mi opini'is ke plej bon'e est'os ir'i tie'n unu'e, ĉar la ses'foli'o trov'ebl'as tie.”

“Mi akompan'os vi'n,” dir'is la Vil'ul'o, “kaj montr'os al vi la voj'o'n.”

“Ne,” dir'is la ali'a, “mi ne cel'is iu'n specif'a'n lok'o'n. Dum mi'a tut'a viv'o mi est'as vag'ist'o, kaj kvankam Ozma don'is al mi ar'o'n da bel'a'j ĉambr'o'j en si'a palac'o mi'n ankoraŭ traf'as la vag'febr'o kelk'foj'e kaj mi ek'vag'as tra la tut'a land'o. Mi jam for'est'is de la Smerald'a Urb'o plur'a'j'n semajn'o'j'n, ĉi'foj'e, kaj nun renkont'int'e vi'n kaj vi'a'j'n amik'o'j'n mi est'as cert'a ke interes'os mi'n akompan'i vi'n al la grand'a urb'o de Oz kaj kon'ig'i vi'n al mi'a'j amik'o'j.”

“Mi esper'as ke vi'a'j amik'o'j ne est'as dign'a'j,” koment'is Ĉifon'er'o'j.

“Kelk'a'j jes, kaj kelk'a'j ne,” li respond'is; “sed mi neniam kritik'as mi'a'j'n amik'o'j'n. Se ili efektiv'e est'as mi'a'j ver'a'j amik'o'j, ili pov'as est'i kia'j ajn, kiel ili vol'as, laŭ mi.”

“Est'as iom da senc'o en tio,” dir'is Ĉifon'er'o'j, aprob'e sku'et'ant'e si'a'n kurioz'a'n kap'o'n. “Ven'u, ni ir'u al la Smerald'a Urb'o kiel ebl'e plej baldaŭ.” Dir'int'e tio'n ŝi kur'is laŭ la pad'o, salt'et'ant'e kaj danc'ant'e, kaj post'e ŝi turn'is si'n por atend'i ili'n.

“Est'as tre long'a distanc'o inter ĉi tie kaj la Smerald'a Urb'o,” koment'is la Vil'ul'o, “do ni ne al'ven'os tie'n hodiaŭ, nek morgaŭ. Tial ni ne tro streĉ'e marŝ'u. Mi est'as spert'a vetur'ist'o kaj mi trov'is ke mi neniam gajn'as per hast'o. ‘Ir'u trankvil'e’ est'as mi'a deviz'o. Se oni ne pov'as ir'i tut'e trankvil'e, do oni ir'u laŭ'ebl'e trankvil'em'e.”

Marŝ'int'e iom long'e laŭ la voj'o el flav'a'j brik'o'j Oĵo dir'is ke li mal'sat'as kaj ke li halt'os por manĝ'i iom da pan'o kaj fromaĝ'o. Li propon'is porci'o'n da manĝ'aĵ'o al la Vil'ul'o, kiu dank'is li'n sed rifuz'is ĝi'n.

“Kiam mi ek'vetur'as,” dir'is li, “mi kun'port'as sufiĉ'a'j'n plen'manĝ'o'j'n por plur'a'j semajn'o'j. Mi em'as indulg'i mi'n per tia nun, ĉar ni ja halt'as.”

Dir'int'e tio'n, li pren'is botel'o'n el si'a poŝ'o kaj sku'is el ĝi pilol'o'n proksim'um'e tiel grand'a'n kiel unu el la fingr'ung'o'j de Oĵo.

“Tio,” anonc'is la Vil'ul'o, “est'as plen'a manĝ'o, en kondens'it'a form'o. Invent'aĵ'o de la grand'a Profesor'o Ŝancel- Insekt'o, de la Reĝ'a Kolegi'o de Atlet'ik'o. Ĝi en'hav'as sup'o'n, fiŝ'o'j'n, rost'it'a'n viand'o'n, salat'o'n, pom'a'j'n past'o'bul'et'o'j'n, glaci'aĵ'o'n kaj ĉokolad'aĵ'et'o'j'n, kun'e bol'ig'it'a'j'n por form'i tiu'n unu objekt'et'o'n, tiel ke oni pov'as facil'e port'i ĝi'n kaj glut'i ĝi'n kiam oni mal'sat'as kaj bezon'as plen'a'n manĝ'o'n.”

“Mi vol'as en'a'n manĝ'o'n,” dir'is la Vuzo. “Don'u al mi pilol'o'n, mi pet'as.”

Do la Vil'ul'o don'is al la Vuzo pilol'o'n el si'a botel'o kaj la best'o manĝ'is ĝi'n tuj'tuj'e.

“Pŝa!” dir'is la Vuzo, ne'dank'em'e. “Mi vol'as gust'i i'o'n. Ne don'as ĝu'o'n tia manĝ'ad'o.”

“Oni manĝ'u nur por sub'ten'i la viv'o'n,” respond'is la Vil'ul'o, “kaj tiu pilol'o egal'as al kilo'gram'o da ali'a'j manĝ'aĵ'o'j.”

“Ĝi ne plaĉ'as al mi. Mi vol'as i'o'n maĉ'ebl'a'n kaj gust'um'ebl'a'n,” grumbl'is la Vuzo.

“Vi tut'e erar'as, mi'a povr'a best'o,” dir'is la Vil'ul'o per kompat'em'a ton'o. “Pens'u pri kiom lac'iĝ'us vi'a'j makzel'o'j maĉ'ant'e plen'a'n manĝ'o'n ĉi tia'n, se ĝi ne est'us kondens'it'a al la dimensi'o de mal'grand'a pilol'o—kiu'n vi pov'as tuj'e glut'i.”

“Manĝ'ad'o ne est'as lac'ig'a; ĝi est'as bon'sent'ig'a,” insist'is la Vuzo. “Mi ĉiam maĉ'as la miel'abel'o'j'n kiam mi kapt'as ili'n.

“Ebl'e,” respond'is la Vuzo; “sed mi dezir'as tromp'i mi'n per manĝ'o de iom da pan'o kaj fromaĝ'o. Ebl'e mi ne est'as mal'sat'a manĝ'int'e tiu'j'n mult'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kiu'j'n vi don'is al mi, sed mi opini'as ĉi tiu'n manĝ'afer'o'n person'a prefer'o, kaj mi prefer'as re'kon'i tio'n kio en'ir'as mi'n.”

Oĵo don'is al la best'o kio'n li vol'as, sed la Vil'ul'o sku'is si'a'n vil'a'n kap'o'n riproĉ'e kaj dir'is ke neni'u best'o est'as tiom obstin'a kaj mal'facil'e konvink'ebl'a kiel Vuzo.

Tiu'moment'e la son'o de paŝ'o'j aŭd'ebl'is, kaj supr'e'n rigard'ant'e ili vid'is la viv'ant'a'n fonograf'o'n star'ant'a antaŭ ili.

Ŝajn'e ĝi tra'spert'is mult'a'j'n aventur'o'j'n de'post kiam Oĵo kaj li'a'j kamarad'o'j last'a'foj'e vid'is la maŝin'o'n, ĉar la vernis'o de ĝi'a lign'a uj'o est'is tut'e makul'it'a kaj fend'it'a kaj grat'it'a tiel ke ĝi ek'hav'is mal'nov'a'n kaj ne'respekt'ind'a'n aspekt'o'n.

“Ne mult'o,” respond'is la fonograf'o per mal'feliĉ'a kaj deprim'it'a voĉ'o. “Oni ĵet'is sufiĉ'a'j'n objekt'o'j'n kontraŭ mi'n, post mi'a for'ir'o de vi, por stok'ig'i magazen'o'n kaj krom'e ses'o'n da kontor'o'j.”

“Ĉu vi est'as tiel romp'it'a ke vi ne pov'as lud'i?” demand'is Ĉifon'er'o'j.

“Ne; mi ankoraŭ pov'as el'verŝ'i bon'gust'a'n muzik'o'n. Ĝust'e nun mi hav'as disk'o'n sur mi kiu est'as ver'e superb'a,” dir'is la fonograf'o, pli'feliĉ'iĝ'ant'e.

“Domaĝ'e,” koment'is Oĵo. “Ni ne mal'bon'em'as kontraŭ vi kiel maŝin'o, sci'u; sed kiel muzik'il'o'n ni mal'am'as vi'n.”

“Do kial oni invent'is mi'n?” demand'is la maŝin'o, per ton'o de indign'a protest'o.

Ne'cert'a'j, ili rigard'is unu la ali'a'n, sed neni'u pov'is respond'i tiu'n perpleks'ig'a'n demand'o'n. Fin'e la Vil'ul'o dir'is: “Mi dezir'as aŭd'i la fonograf'o'n lud'i.”

Oĵo ĝem'is. “Ĝis nun ni est'is tre feliĉ'a'j, renkont'int'e vi'n, sinjor'o,” li dir'is.

“Mi sci'as. Sed iom da mizer'o, kelk'foj'e, instig'as ke ni pli'alt'e taks'u feliĉ'o'n. Dir'u al mi, Foĉjo, kia est'as tiu disk'o, kiu laŭ vi est'as gust'um'ebl'a?”

“Ĝi est'as popular'a kant'o, sinjor'o. En ĉiu'j civiliz'it'a'j land'o'j la ordinar'a popol'o frenez'iĝ'is pri ĝi.”

“Ĝi sovaĝ'ig'as civiliz'it'a'j'n person'o'j'n, ĉu? Do ĝi est'as danĝer'a.”

“Aŭskult'u. Ĉi tiu kant'o trov'iĝ'os ne'kutim'a delic'o por vi, mi sci'as. Ĝi riĉ'ig'is la aŭtor'o'n—kiom ebl'as por aŭtor'o. Ĝi nom'iĝ'as ‘Mi'a Lul'u.’ ”

La fonograf'o komenc'is lud'i. Seri'o'n de strang'a'j, mal'glat'a'j son'o'j sekv'is ĉi tiu'j vort'o'j, kant'it'a'j tra la naz'o de vir'o kun tre vigl'a esprim'ad'o: “M’vol'as mi-Lu'lu'n, mi’karb'nigr'a'n Lu'lu'n; M’vol'as mi-lu-lu'n, lu-lu'n, lu-lu'n, Lu!

M’am'as mi-Lu'lu'n, mi’karb'nigr'a'n Lu'lu'n, Neni-ali'a ’mas lu-lu'n, Lu!”

“Jen—ĉes'ig'u tio'n!” kri'is la Vil'ul'o, ek'star'iĝ'ant'e. “Kio'n vi cel'as per tia impertinent'ec'o?”

“Ĝi est'as la plej nov'a popular'a kant'o,” deklar'is la fonograf'o, parol'ant'e per paŭt'a voĉ'ton'o.

“Jes. Kant'o kies vort'o'j'n la febl'a'mens'ul'o'j pov'as memor'i kaj kiu'n la muzik'analfabet'o'j pov'as fajf'i aŭ kant'i. Tio popular'ig'as popular'a'n kant'o'n, kaj la temp'o ven'os kiam ĝi anstataŭ'os ĉiu'j'n ali'a'j'n kant'o'j'n.”

“Tiu temp'o ankoraŭ ne ven'is al ni,” dir'is la Vil'ul'o sever'e. “Mi mem est'as ia kant'ist'o, kaj mi ne intenc'as sufok'iĝ'i per i'a'j Lu'lu'o'j kia vi'a karb'nigr'a Lul'u. Mi dis'pec'ig'os vi'n, Sinjor'o Foĉjo, kaj dis'ŝut'os vi'a'j'n pec'o'j'n tra la tut'a land'o, komplez'e al la hom'o'j kiu'j'n vi ebl'e renkont'us se mi permes'us ke vi liber'e dis'kur'ad'u. Far'int'e tiu'n dolor'ig'a'n task'o'n mi—”

Sed antaŭ ol li pov'is dir'i pli la fonograf'o turn'is si'n kaj kur'eg'is laŭ la voj'o tiel rapid'e kiel ĝi'a'j kvar tabl'o'krur'o'j pov'is port'i ĝi'n, kaj baldaŭ ĝi est'is tut'e ne plu vid'ebl'a.

La Vil'ul'o re'sid'iĝ'is kaj aspekt'is bon'e plaĉ'it'a. “Iu ali'a ŝpar'os al mi la pen'o'n dis'pec'ig'i tiu'n fonograf'o'n,” dir'is li; “car ne est'as ebl'e ke tia muzik'il'o daŭr'os long'e en la Land'o Oz. Kiam vi est'os ripoz'int'a'j, amik'o'j, ni plu'ir'u ni'a'n voj'o'n.”

Dum la post'tag'mez'o la vetur'ant'o'j trov'is si'n en sol'ec'a kaj ne'loĝ'at'a part'o de la land'o. Eĉ la kamp'o'j ne plu est'is kultiv'it'a'j kaj la land'o komenc'is simil'i dezert'o'n. La voj'o el flav'a'j brik'o'j aspekt'is neglekt'it'a kaj far'iĝ'is ne'glat'a kaj pli mal'facil'e sur'marŝ'ebl'a. Dens'a vepr'o kresk'is ambaŭ'flank'e de la voj'o, kaj gigant'a'j rok'o'j est'is dis'trov'ebl'a'j abund'e.

Sed tio ne mal'instig'is Oĵon kaj li'a'j'n amik'o'j'n plu paŝ'ad'i, kaj ili distr'is si'n per ŝerc'o'j kaj gaj'a konversaci'o. Kiam proksim'iĝ'is la vesper'o ili ating'is kristal'a'n font'o'n kiu ŝpruc'is el alt'a rok'o apud la voj'o kaj proksim'e al tiu font'o star'is dezert'a kaban'o. Dir'is la Vil'ul'o, halt'ant'e tie: “Est'os bon'e ke ni tra'nokt'u ĉi tie, kie est'as ŝirm'ej'o por ni'a'j kap'o'j kaj bon'a akv'o trink'ebl'a. Voj'o preter ĉi tie est'as tre mal'bon'a; ankoraŭ pli mal'bon'a'n ni dev'os tra'paŝ'i; do ni atend'u ĝis la maten'o antaŭ ol traf'i ĝi'n.”

Ili konsent'is pri tio kaj Oĵo trov'is iom da brul'lign'o en la kaban'o kaj ard'ig'is fajr'o'n en la kamen'o. La fajr'o ĝoj'ig'is Ĉifon'er'o'j'n, kiu danc'is antaŭ ĝi antaŭ ol Oĵo avert'is ŝi'n ke ŝi ebl'e ek'brul'os. Post tio la Miks'ĉifon'a Knab'in'o ten'is si'n sufiĉ'e distanc'e de la lekant'a'j flam'o'j, sed la Vuzo kuŝ'iĝ'is antaŭ la fajr'o kvazaŭ grand'a hund'o kaj ŝajn'e ĝu'is ĝi'a'n varm'o'n.

Kiel vesper'manĝ'o'n la Vil'ul'o manĝ'is pilol'o'n, sed Oĵo plu manĝ'is si'a'j'n pan'o'n kaj fromaĝ'o'n kiel la plej kontent'ig'a'n manĝ'aĵ'o'n. Li ankaŭ don'is porci'o'n al la Vuzo.

Kiam sen'lum'iĝ'is kaj ili sid'is cirkl'e sur la plank'o de la kaban'o, front'ant'e la fajr'o'lum'o'n—ĉar tut'e ne est'is mebl'o'j en la lok'o—Oĵo dir'is al la Vil'ul'o: “Bon'vol'u rakont'i al ni.”

“Mi ne est'as bon'a rakont'ist'o,” est'is la respond'o; “sed mi kant'as kvazaŭ bird'o.”

“Kvazaŭ kant'o'bird'o. Mi pruv'os tio'n. Mi kant'os kant'o'n kiu'n mi mem verk'is. Dir'u al neni'u ke mi est'as poet'o, ĉar ebl'e oni vol'us ke mi verk'u libr'o'n. Ne dir'u ke mi pov'as kant'i, por ke oni ne vol'u ke mi far'u disk'o'j'n por tiu aĉ'a fonograf'o. Ne hav'as temp'o'n por est'i publik'a bon'far'ul'o, do mi nur kant'os al vi ĉi tiu'n kant'et'o'n por distr'i vi'n.”

Ili tre volont'e distr'iĝ'is kaj aŭskult'is interes'at'e dum la Vil'ul'o ĉant'is la ĉi'sekv'a'j'n vers'o'j'n laŭ melodi'o kiu ne est'is mal'plaĉ'a: “Mi kant'os nun Ozlandon, hejm'o'n de mir'ig'a'j best'o'j Kaj frukt'o'j, flor'o'j, ĉi'a'j glor'o'j kaj de bel'a'j nest'o'j, La lok'o de magi’ scienc'a kie ne surpriz'as Ke mir'ig'aĵ'o'j trov'as si'n konstant'e kiam kriz'as.

Ni'n reg'as ĉarm'a knab'in'et'o kiu'n fe'o'j am'as, Kun sorĉ'a sceptr'o, kies just'a'j leĝ'o'far'o'j fam'as; Kaj feliĉ'ig'as la popol'o'n ŝi'a kor'o pur'a, Dum ĉiu'n bezon'ul'o'n help'as ŝi'a vol’ ebur'a.

Kaj jen Knab'in'o Kaj jen Li dir'as Princ'in'o Doroteo, dolĉ'a kiel roz'o, el Kansas'o, land’ sen fe'o'j laŭ supoz'o.

lert'a ’Tim'ig'il’ kun si'a korp'o pajl'a, vort'o'j'n saĝ'a'j'n tre per si'a mens'o tajl'a.

Mi ne forges'u Noĉjon Hak'a'n, est'as li el stan'o, Komplez'o'n ĉi'a'n far'as li per delikat'a man'o.

Nek Ŝancel-Insekt'a'n Profesor'o'n mult'e grand'ig'it'a'n, Impres'o'n far'as ver'e li fier'e erud'it'a'n.

Ho Joĉjo Kukurb'kap'o est'as kar'a kamarad'o, Sur Gumpo li fam'iĝ'is dum la aer'rajd'ad'o.

La Seg'ĉeval’ ’stas bel'a best’, el lign'o li far'iĝ'is; Li far'as lert'a'j'n ag'o'j'n kvaz’ el karn'o li est'iĝ'is.

La Leon'o'n Mal'kuraĝ'a'n ja ĉiu hom'o kon'as, Li trem'as tim'e dum li muĝ'as se danĝer'o fon'as, Sed brav'e ag'as li sam'kiel ĉiu ajn leon'o Ĉar sci'as li ke mal'kuraĝ’ ne est'as por la bon'o.

Tiktoko, nu—tre strang'a li, mekanism'a vir'o— Risort'e li parol'as, marŝ'as laŭ mekanism'a ir'o.

Mal'sat'a'n Tigr'o'n hav'as ni, li beb'o'j'n vol'as manĝ'i, Tamen ni ali'a'n manĝ'o'n hast'as tuj aranĝ'i.

Nu, Pro Sed Kaj est'us mal'facil'e nom'i ĉiu'n ul'o'n strang'a'n; tio pozici'o'n hav'as Oz unu'a'rang'a'n.

ne forges'u mi atent'i pri Kok'in'o Flav'a; Naŭ Pork'et'o'j loĝ'as en palac'o or'a grav'a.

Tra l’ mond'o serĉ'u, trov'os vi neniu'n fremd'a'n land'o'n En kiu tiom da strang'ul'o'j form'is si'a'n band'o'n.

Kaj nun en ni'a ar'o rar'a est'as Vitr'a Kat'o, Kun Vuzo, Miks'ĉifon-Knab'in’, je l’ hodiaŭ'a dat'o.”

Al Oĵo tiom plaĉ'is tiu kant'o ke li aplaŭd'is la kant'int'o'n per kun'frap'ad'o de la man'o'j, kaj Ĉifon'er'o'j imit'is li'n kun'frap'ant'e si'a'j'n vat'it'a'j'n fingr'o'j'n, kvankam ili far'is neni'a'n bru'o'n. La kat'o frap'is sur la plank'o'n per si'a'j vitr'a'j pied'o'j— mal'fort'e, por ne romp'i ili'n—kaj la Vuzo, kiu dum'e dorm'is, vek'iĝ'is por demand'i pro kio oni bru'as.

“Mi mal'oft'e kant'as publik'e, tim'ant'e ke oni ebl'e vol'os ke mi establ'u oper'o'trup'o'n,” koment'is la Vil'ul'o, al kiu plaĉ'is la sci'o ke oni ŝat'as li'a'n kontribu'o'n. “Voĉ'o, ĝust'e nun, est'as iom'et'e trejn'o'mank'a; rust'iĝ'int'a, ebl'e.”

“Dir'u al mi,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o fervor'e, “ĉu tiu'j strang'ul'o'j kiu'j'n vi menci'is ver'e ĉiu'j loĝ'as en la Land'o Oz?”

“Ne'kred'ebl'e!” kri'is Fuŝ'ul'o, ek'sid'ant'e kaj aspekt'ant'e interes'it'a. “Pal'ruĝ'a Kat'id'o? Absurd'e! Ĉu el vitr'o?”

“Do ĝi ne pov'as mult'e valor'i. Mi hav'as pal'ruĝ'a'n cerb'o'n, kaj oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“La kat'id'o de Doroteo est'as tut'e pal'ruĝ'a—ne nur la cerb'o—escept'e de la blu'a'j okul'o'j. Nom'it'a Heŭreka. Mult'e am'at'a en la reĝ'a palac'o,” dir'is la Vil'ul'o, osced'ant'e.

“Ĉu vi opini'as ke pal'ruĝ'a kat'id'o—ordinar'a viand'a kat'o— est'as egal'e bel'a kiel mi?” ŝi demand'is.

“Ne pov'as dir'i. Gust'o'j vari'as, sci'u,” respond'is la Vil'ul'o, de'nov'e osced'ant'e. “Sed jen sugest'o kiu ebl'e help'os vi'n: amik'iĝ'u solid'e kun Heŭreka kaj vi bon'e sukces'os en la palac'o.”

“Ĉiu'kaz'e, amik'iĝ'u kun la Pal'ruĝ'a Kat'id'o kaj vi est'os bon'sukces'a. Se la Pal'ruĝ'a Kat'id'o mal'respekt'os vi'n, oni romp'os kun vi.”

“Ebl'as. Ne pov'as sci'i. Konsil'as ke vi mild'e ronron'u kaj aspekt'u humil'a—se vi pov'as. Kaj nun mi en'lit'iĝ'os.”

Fuŝ'ul'o konsider'is la konsil'o'n de la Vil'ul'o tiel atent'e ke ŝi'a pal'ruĝ'a cerb'o okup'ad'is si'n long'e post la en'dorm'iĝ'o de la ceter'a'j grup'an'o'j.

12—La gigant'a histrik'o

La land'o tra kiu ili pas'is est'is ankoraŭ rok'a kaj dezert'a, kun tie kaj tie arbust'o aŭ arb'o por romp'i la morn'a'n pejzaĝ'o'n. Oĵo rimark'is unu arb'o'n, precip'e, ĉar ĝi hav'is tiom long'a'j'n silk'a'j'n foli'o'j'n kaj est'is tiel bel'form'a. Dum li proksim'iĝ'is al ĝi li stud'is la arb'o'n intens'e, demand'ant'e al si ĉu frukt'o'j kresk'as sur ĝi aŭ ĉu ĝi nask'as bel'a'j'n flor'o'j'n.

Subit'e li konsci'is ke li jam rigard'as tiu'n arb'o'n de long'e— almenaŭ de kvin minut'o'j—kaj ĝi rest'as en tiu sam'a pozici'o, kvankam la knab'o daŭr'e plu'marŝ'as. Do li ek'halt'is, kaj kiam li halt'is, la arb'o kaj la tut'a pejzaĝ'o, kiel ankaŭ li'a'j akompan'ant'o'j, plu'mov'iĝ'is preter li'n kaj long'e post'las'is li'n.

Oĵo son'ig'is tia'n mir'kri'o'n ke ĝi vigl'ig'is la Vil'ul'o'n, kiu ankaŭ ek'halt'is. La ali'a'j ankaŭ ek'halt'is, kaj retro'marŝ'is al la knab'o.

“Nu, ni tut'e ne mov'iĝ'as antaŭ'e'n, ne'grav'e kiom rapid'e ni marŝ'as,” deklar'is Oĵo. “Nun, halt'int'e, ni mov'iĝ'as mal'antaŭ'e'n. Ĉu vi ne vid'as? Nur atent'u tiu'n rok'o'n.”

Ĉifon'er'o'j rigard'is si'a'j'n pied'o'j'n kaj dir'is: “La flav'a'j brik'o'j ne mov'iĝ'as.”

“Ver'e; tut'e ver'e,” konsent'is la Vil'ul'o. “Mi kon'as ĉiu'j'n tromp'ag'o'j'n de ĉi tiu voj'o, sed mi pens'ad'is pri io ali'a kaj mi ne atent'is pri kie ni est'as.”

“Ĝi re'port'os ni'n al kie ni komenc'is,” aŭgur'is Oĵo, komenc'ant'e est'i nervoz'a.

“Ne,” respond'is la Vil'ul'o; “ĝi ne far'os tio'n, ĉar mi sci'as rimed'o'n por venk'i ĉi tiu'n tromp'em'a'n voj'o'n. Mi jam antaŭ nun vetur'is laŭ ĉi tiu voj'o, sci'u. Turn'u vi'n, ĉiu'j, kaj marŝ'u mal'antaŭ'e'n.”

Do ili ĉiu'j turn'is si'a'j'n dors'o'j'n al la direkt'o kie'n ili vol'is ir'i kaj komenc'is marŝ'i mal'antaŭ'e'n. Tuj Oĵo rimark'is ke ili progres'as kaj dum ili plu'ir'is laŭ tiu kurioz'a manier'o ili baldaŭ preter'pas'is la arb'o'n kiu unu'e al'tir'is li'a'n atent'o'n al la problem'o.

“Kiom long'e ni dev'os daŭr'ig'i ĉi tio'n, Viĉjo?” demand'is Ĉifon'er'o'j, kiu konstant'e stumbl'is kaj fal'is, sed ĉiu'foj'e re'star'iĝ'is rid'ant'e pro la akcident'o.

Kelk'a'j'n minut'o'j'n post'e li vok'is al ili ke ili rapid'e turn'u si'n kaj antaŭ'e'n'paŝ'u, kaj kiam ili obe'is la ordon'o'n ili trov'is si'n marŝ'ant'a'j sur solid'a ter'o.

“Tiu task'o bon'e fin'iĝ'is,” koment'is la Vil'ul'o. “Est'as iom ted'e marŝ'i mal'antaŭ'e'n, sed tiu est'as la sol'a metod'o preter'pas'i tiu'n part'o'n de la voj'o, kiu tromp'e retro'glit'as kaj port'as kun si ĉiu'n person'o'n marŝ'ant'a'n sur ĝi.”

Kun nov'a'j kuraĝ'o kaj energi'o ili nun pen'e marŝ'is antaŭ'e'n kaj post kelk'a temp'o ven'is al lok'o kie la voj'o tra'tranĉ'is mal'alt'a'n mont'et'o'n, kun alt'a'j dekliv'o'j ambaŭ'flank'e. Ili tra'marŝ'is tiu'n tranĉ'aĵ'o'n, kun'parol'ant'e, kiam la Vil'ul'o ek'pren'is Ĉifon'er'o'j'n per unu brak'o kaj Oĵon per ali'a kaj kri'is: “Halt'u!”

Ĝust'e en la centr'o de la voj'o kuŝ'is sen'mov'a objekt'o kiu'n plen'e kovr'is akr'a'j plum'o'j simil'ant'a'j al sag'o'j. La korp'o est'is grand'a kiel plur'litr'a korb'o, sed la etend'it'a'j akr'a'j plum'o'j aspekt'ig'is ĝi'n kvar'obl'e pli grand'a.

“Mi kred'as ke ĝi est'as nur tro'kresk'int'a histrik'o, sed ĉi tie en Oz oni opini'as Ĉison fi'spirit'o. Li mal'simil'as al ord’nara histrik'o, ĉar li pov'as ĵet'i si'a'j'n sag'plum'o'j'n ĉiu'direkt'e'n, kio'n ne pov'as far'i Uson'a histrik'o. Tio tiom danĝer'ig'as mal'jun'a'n Ĉison. Se ni tro proksim'iĝ'os, li paf'os tiu'j'n sag'plum'o'j'n kontraŭ ni'n kaj sever'e damaĝ'os ni'n.”

“Mi ne tim'as,” deklar'is la Vuzo. “La Ĉis est'as mal'kuraĝ'a, mi est'as cert'a, kaj se ĝi aŭd'us mi'a'n tim'ig'a'n, terur'a'n, ne'el'ten'ebl'a'n muĝ'o'n, ĝi tim'eg'us.”

“Tio est'as mi'a sol'a feroc'a karakteriz'aĵ'o,” asert'is la Vuzo evident'e fier'a. “Mi'a muĝ'o ruĝ'ig'us ter'trem'o'n kaj hont'ig'us la tondr'o'n. Se mi muĝ'us je tiu best'o kiu'n vi nom'as Ĉis, ĝi tuj kred'us ke la mond'o dis'split'iĝ'is kaj ek'frap'is la sun'o'n kaj la lun'o'n, kaj tio instig'us la monstr'o'n kur'i tiom for'e'n kaj rapid'e kiom ĝi'a'j krur'o'j permes'us.”

“Tiu'kaz'e,” dir'is la Vil'ul'o, “vi nun pov'os mult'e komplez'i ni'n ĉiu'j'n. Bon'vol'u muĝ'i.”

“Sed vi forges'as,” respond'is la Vuzo; “mi'a muĝ'eg'o ankaŭ tim'ig'us vi'n, kaj se vi hazard'e hav'as kor'mal'san'o'n vi ebl'e pere'us.”

“Avert'it'e pri kio okaz'os ni dev'os pen'i toler'i la son'eg'o'n de vi'a muĝ'o, sed Ĉis ne anticip'os ĝi'n, kaj ĝi for'tim'ig'os li'n.”

“Bon'e, do,” dir'is la Vuzo per decid'a voĉ'o, kaj li antaŭ'e'n'ir'is kelk'a'j'n paŝ'o'j'n direkt'e al la gigant'a histrik'o.

La Vuzo turn'is si'n al Ĉis, larĝ'e mal'ferm'is si'a'n buŝ'o'n kaj dir'is: “Gri-i-i-inc.”

“Ĝi est'as la plej terur'a muĝ'o kiu iam aŭd'iĝ'is, sur la ter'o aŭ sur la mar'o, en kavern'o'j aŭ en la ĉiel'o,” protest'is la Vuzo. “Mir'ig'as mi'n ke vi tiel bon'e toler'is la ŝok'o'n. Ĉu vi ne sent'is la ter'o'n trem'i? Mi supoz'as ke Ĉis est'as nun tut'e mort'a pro tim'o.”

La Vuzo aspekt'is hont'ig'it'a kaj surpriz'it'a. Ĝi klin'is si'a'n kap'o'n dum moment'o, kvazaŭ pro hont'o aŭ bedaŭr'o, sed post'e ĝi dir'is kun re'nov'ig'it'a mem'cert'ec'o: “Ĉiu'kaz'e, mi'a'j okul'o'j pov'as ard'ig'i fajr'o'n; tre bon'a'n fajr'o'n, efektiv'e; sufiĉ'e bon'a'n por flam'ig'i bar'il'o'n!”

Sed vi'a feroc'a muĝ'o ne est'as laŭt'a kiel la grinc'et'o de skarab'o—aŭ ronk'o de Oĵo dum li profund'e dorm'as.”

Ĝi ĉiam son'is tre tim'ig'a al mi, sed ebl'e tio est'is ĉar ĝi est'is tre proksim'a al mi'a'j orel'o'j.”

“Ne grav'as,” Oĵo dir'is trankvil'ig'e; “est'as grand'a talent'o la kapabl'o flam'ig'i fajr'o'n el vi'a'j okul'o'j. Neni'u ali'a pov'as far'i tio'n.”

Dum ili star'is hezit'ant'e kio'n far'i Ĉis mov'et'iĝ'is kaj subit'e pluv'o da sag'plum'o'j flug'is kontraŭ ili'n, preskaŭ plen'ig'ant'e la aer'o'n, pro si'a mult'ec'o. Ĉifon'er'o'j tuj kompren'is ke ili tro proksim'iĝ'is al Ĉis kaj tial ne est'as sekur'a'j, do ŝi salt'is antaŭ Oĵon kaj ŝild'is li'n kontraŭ la sag'o'j, kiu'j pint'e penetr'is ŝi'a'n propr'a'n korp'o'n ĝis ŝi simil'is al unu el la cel'tabul'o'j uz'at'a'j en paf'ark'a'j lud'o'j. La Vil'ul'o fal'ig'is si'n vizaĝ'mal'supr'e por evit'i la pluv'o'n, sed unu sag'plum'o traf'is li'a'n kur'o'n kaj profund'e penetr'is ĝi'n. Rilat'e al la Vitr'a Kat'o, la sag'plum'o'j re'salt'is de ŝi'a korp'o sen eĉ grat'et'i ĝi'n, kaj la haŭt'o de la Vuzo est'is tiom dik'a kaj fortik'a ke li tut'e ne vund'iĝ'is.

Post la fin'o de la atak'o ili ĉiu'j kur'is al la Vil'ul'o, kiu ĝem'ad'is kaj ve'son'ad'is, kaj Ĉifon'er'o'j tuj tir'is la sag'plum'o'n el li'a krur'o. Li ek'salt'is kaj kur'is al Ĉis, met'is si'a'n pied'o'n sur la kol'o'n de la monstr'o kaj tiel ten'is ĝi'n kapt'it'a. La korp'o de la gigant'a histrik'o est'is nun glat'a kiel led'o, escept'e de la tru'o'j kie la sag'plum'o'j antaŭ'e est'is, ĉar ĝi jam paf'is ĉiu'n sag'plum'o'n en tiu unu'sol'a fi'pluv'o.

“Las'u mi'n!” ĝi kri'is koler'e. “Kiel vi aŭdac'as met'i vi'a'n pied'o'n sur Ĉison?”

“Mi far'os eĉ pli, old'ul'o,” respond'is la Vil'ul'o. “Vi jam sufiĉ'e long'e ĝen'is vetur'ant'o'j'n sur ĉi tiu voj'o, kaj nun mi eksterm'os vi'n.”

“Vi ne pov'os!” respond'is Ĉis. “Neni'o pov'as mort'ig'i mi'n, vi tut'e bon'e sci'as tio'n.”

“Ŝajn'as al mi ke oni jam dir'is al mi ke vi ne est'as mort'ig'ebl'a. Sed se mi liber'ig'os vi'n, kio'n vi far'os?”

“Kaj post'e vi plu paf'ad'os ili'n kontraŭ vetur'ant'o'j'n? Ne; tio ne est'as akcept'ebl'a. Vi dev'os promes'i ke vi ĉes'os ĵet'i sag'plum'o'j'n kontraŭ person'o'j'n.”

“Ĉar mi'a natur'o est'as ĵet'i sag'plum'o'j'n, kaj ĉiu best'o dev'as ag'i kiel la Natur'o intenc'as. Ne est'as just'a vi'a kondamn'o de mi. Se est'us mis'e ke mi ĵet'u sag'plum'o'j'n, mi ne nask'iĝ'us kun ĵet'ebl'a'j sag'plum'o'j. Konven'e est'as ke vi ne proksim'iĝ'u al mi.”

“Nu, est'as iom da senc'o en tiu argument'o,” agnosk'is la Vil'ul'o, pens'em'e; “sed fremd'ul'o'j, kiu'j ne sci'as ke vi est'as ĉi tie, ne pov'os evit'i vi'n.”

“Mi sci'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j, kiu pen'is tir'i la sag'plum'o'j'n el si'a propr'a korp'o, “ni kolekt'u ĉiu'j'n sag'plum'o'j'n kaj for'port'u ili'n kun ni; tiel old'a Ĉis ne hav'os pli da sag'plum'o'j por ĵet'i kontraŭ person'o'j'n.”

“Ha, lert'a ide'o. Vi kaj Oĵo kolekt'u la sag'plum'o'j'n dum mi ten'os Ĉison kapt'it'a; ĉar, se mi liber'ig'os li'n, li re'pren'os kelk'a'j'n si'a'j'n sag'plum'o'j'n kaj pov'os de'nov'e ĵet'i ili'n.”

Do Ĉifon'er'o'j kaj Oĵo kolekt'is ĉiu'j'n sag'plum'o'j'n kaj kun'lig'is ili'n por facil'e port'i ili'n. Post tio la Vil'ul'o liber'ig'is Ĉison, sci'ant'e ke li ne plu pov'os damaĝ'i person'o'j'n.

murmur'is la histrik'o mal'gaj'e. “Ĉu al vi plaĉ'us, Vil'ul'o, se mi for'pren'us de vi ĉiu'j'n vi'a'j'n vil'o'j'n?”

“Se mi ĵet'us mi'a'j'n vil'o'j'n kaj damaĝ'us person'o'j'n, vi est'us bon'ven'a for'kapt'i ili'n,” est'is la respond'o.

Post tio ili ek'komenc'is plu marŝ'i kaj ili las'is Ĉison star'ant'a en la voj'o mal'gaj'e kaj mal'feliĉ'e. La Vil'ul'o lam'is dum li marŝ'is, ĉar li'a vund'o plu dolor'ig'is li'n, kaj Ĉifon'er'o'j'n mult'e ĉagren'is ke la sag'plum'o'j las'is ar'o'n da tru'et'o'j en ŝi'a'j ĉifon'o'j.

Kiam ili ven'is al plat'a ŝton'o apud la voj'o la Vil'ul'o sid'iĝ'is por ripoz'i, kaj tiam Oĵo mal'ferm'is si'a'n korb'o'n kaj el'pren'is la pak'aĵ'o'n da sorĉ'o'j kiu'j'n don'is al li la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o.

“Mi est'as Oĵo la Mis'fortun'a,” li dir'is, “ali'e ni tut'e ne renkont'us tiu'n aĉ'a'n histrik'o'n. Sed mi serĉ'os trov'i i'o'n inter ĉi tiu'j sorĉ'o'j kiu san'ig'os vi'a'n krur'o'n.”

Baldaŭ li trov'is ke unu el la sorĉ'o'j hav'as etiket'o'n: “Por karn'o'vund'o'j,” kaj tiu'n la knab'o apart'ig'is de la ali'a'j. Ĝi est'is nur pec'o de sek'ig'it'a radik'o, pren'it'a el iu ne'kon'at'a plant'o, sed la knab'o frot'is ĝi'n sur la vund'o'n far'it'a'n de la sag'plum'o kaj post kelk'a'j moment'o'j la vund'o est'is plen'e re'san'iĝ'int'a kaj la krur'o de la Vil'ul'o est'is bon'fart'a kiel normal'e.

“Frot'u ĝi'n sur la tru'o'j'n en mi'a'j ĉifon'o'j,” pet'is Ĉifon'er'o'j, kaj Oĵo prov'is tio'n, sed sen efik'o.

“La sorĉ'o kiu'n vi bezon'as est'as kudr'il'o kaj faden'o,” dir'is la Vil'ul'o. “Sed ne est'u mal'feliĉ'a, mi'a kar'a; tiu'j tru'o'j tut'e ne mal'bon'e aspekt'as.”

“Ili en'las'os la aer'o'n, kaj mi ne vol'as ke oni kred'u mi'n a(e)roganta aŭ pro fier'o pek'et'a,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.

Do nun ili plu'marŝ'is kaj baldaŭ ating'is flak'o'n da kot'o'plen'a akv'o kie ili lig'is pez'a'n ŝton'o'n al la pak'aĵ'o da sag'plum'o'j kaj sub'akv'ig'is ĝi'n ĝis la fund'o de la flak'o, por ne bezon'i plu port'i ĝi'n.

13—Ĉifon'er'o'j kaj la Bird'o'tim'ig'il'o

“Bon'a konklud'o,” respond'is Oĵo. “Ni'a'n voj'o'n bar'as ĉi tiu grand'a mur'o kaj la bar'il'o. Laŭ'aspekt'e, neni'u tra'ir'as jam de mult'a'j jar'o'j.”

“La aspekt'o tromp'as,” deklar'is la Vil'ul'o, rid'ant'e pro ili'a'j mien'o'j de ĉagren'iĝ'o, “kaj ĉi tiu barier'o est'as la plej tromp'a objekt'o en la tut'a Oz.”

“Nu, ĝi mal'ebl'ig'as ke ni plu ir'u,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Est'as neni'u deĵor'ant'o por tra'las'i vizit'ant'o'j'n, kaj ni ne hav'as ŝlos'il'o'n por la serur'o.”

“Ver'e,” respond'is Oĵo, pli'proksim'iĝ'int'e por rigard'et'i tra la stang'o'j de la bar'il'o. “Kio'n ni far'u, Vil'ul'o? Se ni hav'us flug'il'o'j'n ni ebl'e flug'us trans la mur'o'n, sed ni ne pov'as grimp'i ĝi'n kaj krom se ni ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n mi ne pov'os trov'i la neces'aĵ'o'j'n por re'viv'ig'i Onĉjon Nonĉjon.”

“Tut'e ver'e,” respond'is la Vil'ul'o, trankvil'e; “sed mi kon'as ĉi tiu'n bar'il'o'n, ĉar mi mult'foj'e tra'ir'is ĝi'n.”

“Mi montr'os al vi,” dir'is li. Li star'ig'is Oĵon en la mez'o'n de la voj'o kaj met'is Ĉifon'er'o'j'n tuj mal'antaŭ li'n, kun ŝi'a'j vat'it'a'j man'o'j sur li'a'j ŝultr'o'j. Post la Miks'ĉifon'a Knab'in'o sekv'is la Vuzo, kiu ten'is part'o'n de ŝi'a jup'o per si'a buŝ'o.

Last'a est'is la Vitr'a Kat'o, kiu firm'e ten'is la vost'o'n de la Vuzo per si'a'j vitr'a'j makzel'o'j.

“Nun,” dir'is la Vil'ul'o, “vi ĉiu'j dev'as firm'e ferm'i vi'a'j'n okul'o'j'n, kaj ten'i ili'n ferm'it'a'j ĝis mi dir'os ke vi mal'ferm'u ili'n.”

“Mi ne pov'as,” obĵet'is Ĉifon'er'o'j. “Mi'a'j okul'o'j est'as buton'o'j, kaj ne est'as ferm'ebl'a'j.”

Do la Vil'ul'o lig'is si'a'n ruĝ'a'n poŝ'tuk'o'n sur la okul'o'j'n de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o kaj ekzamen'is ĉiu'j'n ali'a'j'n por cert'ig'i ke ili ten'as si'a'j'n okul'o'j'n firm'e ferm'it'a'j kaj pov'as vid'i neni'o'n.

“Silent'u!” ordon'is la Vil'ul'o, sever'e. “Ĉu pret'a'j? Do sekv'u mi'n.”

Li pren'is man'o'n de Oĵo kaj konduk'is li'n antaŭ'e'n sur la voj'o de flav'a'j brik'o'j cel'e la bar'il'o'n. Firm'e ten'ant'e unu la ali'a'n ili ĉiu'j sekv'is en vic'o, anticip'ant'e ĉiu'minut'e bat'iĝ'i kontraŭ la fer'a'j'n stang'o'j'n. La Vil'ul'o ankaŭ ten'is si'a'j'n okul'o'j'n ferm'it'a'j, tamen marŝ'is rekt'e antaŭ'e'n, kaj far'int'e cent paŝ'o'j'n, kiu'j'n li zorg'e kalkul'is, li halt'is kaj dir'is: “Nun vi pov'as mal'ferm'i vi'a'j'n okul'o'j'n.”

Ili far'is tio'n, kaj mir'ig'is ili'n trov'i la mur'o'n kaj la bar'il'o'n long'e mal'antaŭ si, dum antaŭ ili la Blu'a Land'o de la Manĝtuloj ced'is al verd'a'j kamp'o'j, kun bel'a'j dom'o'j de kultiv'ist'o'j dis'lok'it'a'j inter ili.

Ĝi est'as tut'e real'a dum vi ten'as vi'a'j'n okul'o'j'n mal'ferm'it'a'j, sed se vi ne rigard'as ĝi'n la barier'o tut'e ne ekzist'as. Est'as sam'e rilat'e al mult'a'j ali'a'j mal'bon'o'j en la viv'o; ili ŝajn'as ekzist'i, tamen est'as nur ŝajn'o kaj ne ver'o. Rimark'u ke la mur'o—tio, kio'n ni supoz'is mur'o—apart'ig'as la Manĝtulan Land'o'n de la verd'a land'o kiu ĉirkaŭ'as la Smerald'a'n Urb'o'n, kiu kuŝ'as ekzakt'e en la centr'o de Oz. Est'as du voj'o'j el flav'a'j brik'o'j tra la Manĝtula Land'o, sed tiu kiu'n ni sekv'is est'as la plej bon'a el ili. Doroteo foj'e vetur'is laŭ la ali'a voj'o, kaj renkont'is mult'e pli da danĝer'o'j ol ni. Sed ĉiu'j ni'a'j problem'o'j fin'iĝ'is por nun, ĉar pli'a tag'o da vetur'ad'o ven'ig'os ni'n al la grand'a Smerald'a Urb'o.”

Ili mult'e ĝoj'is sci'i tio'n, kaj plu'ir'is plen'a'j de nov'a kuraĝ'o. Post kelk'a'j hor'o'j ili halt'is ĉe dom'o de kultiv'ist'o, kie la loĝ'ant'o'j est'is tre afabl'a'j kaj invit'is ili'n manĝ'i. La kultiv'ist'a famili'o rigard'is Ĉifon'er'o'j'n tre interes'at'e sed sen grand'a mir'o, ĉar ili kutim'is vid'i ekster'ordinar'j'n ul'o'j'n en la Land'o Oz.

La mastr'in'o de tiu dom'o pren'is si'a'n kudr'il'o'n kaj faden'o'n kaj kudr'is la tru'o'j'n far'it'a'j'n de la histrik'a'j sag'plum'o'j en la korp'o'n de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj post tio oni cert'ig'is al Ĉifon'er'o'j ke ŝi aspekt'as bel'a kiel antaŭ'e.

“Vi dev'us sur'hav'i ĉapel'o'n,” koment'is la vir'in'o; “ĉar tio evit'ig'us fad'o'n de la kolor'o'j de vi'a vizaĝ'o pro la sun'o. Mi hav'as ĉe mi kelk'a'j'n ĉifon'o'j'n kaj ĉifon'et'o'j'n, kaj se vi rest'os dum du aŭ tri tag'o'j mi far'os por vi bel'a'n ĉapel'o'n kiu bon'e taŭg'os por vi.”

“Ne grav'as la ĉapel'o,” dir'is Ĉifon'er'o'j, sku'ant'e si'a'j'n faden'plekt'aĵ'o'j'n; “est'as afabl'a propon'o, sed ni ne pov'as halt'i.

Mi ankoraŭ ne trov'as mi'a'j'n kolor'o'j'n eĉ iom'et'e fad'int'a'j; ĉu vi?”

“Ne mult'e,” respond'is la vir'in'o. “Vi ankoraŭ est'as bel'eg'a, malgraŭ vi'a long'a vetur'o.”

La infan'o'j de la famili'o vol'is gard'i la Vitr'a'n Kat'o'n kiel lud'kun'ul'o'n, do oni propon'is al Fuŝ'ul'o bon'a'n hejm'o'n se ŝi rest'os; sed la kat'o'n mult'e tro interes'is la aventur'o'j de Oĵo kaj ŝi rifuz'is rest'i.

“Infan'o'j est'as krud'a'j lud'kun'ul'o'j,” ŝi koment'is al la Vil'ul'o, “kaj kvankam ĉi tiu hejm'o est'as pli agrabl'a ol tiu de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o mi tim'as ke mi'n baldaŭ plen'e frakas'us la knab'o'j kaj knab'in'o'j.”

Ripoz'int'e ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n, trov'ant'e la voj'o'n nun glat'a kaj plaĉ'e sur'paŝ'ebl'a kaj ke la land'o far'iĝ'as ju pli bel'a des pli ili proksim'iĝ'as al la Smerald'a Urb'o.

Post kelk'a temp'o Oĵo komenc'is marŝ'i sur la verd'a herb'o, zorg'e rigard'ant'e ĉirkaŭ si.

“Ne far'u tio'n!” kri'is la Vil'ul'o, fervor'e. “Est'as kontraŭ'leĝ'e pluk'i ses'foli'o'n. Vi dev'os atend'i ĝis vi ricev'os konsent'o'n de Ozma.”

“Ozma sci'as mult'a'j'n afer'o'j'n,” dir'is la Vil'ul'o. “En ŝi'a ĉambr'o est'as Magi'a Bild'o kiu montr'as kiu'n ajn scen'o'n en la Land'o Oz kie est'as fremd'ul'o'j aŭ vetur'ant'o'j. Ŝi ebl'e jam nun rigard'as bild'o'n pri ni, kaj rimark'as ĉio'n kio'n ni far'as.”

“Ne ĉiam, ĉar ŝi hav'as mult'o'n ali'a'n far'end'a'n; sed, kiel mi dir'as, ŝi ebl'e rigard'as ni'n jam ĉi'moment'e.”

“Ne grav'as al mi,” dir'is Oĵo, per obstin'a voĉ'ton'o; “Ozma est'as nur knab'in'o.”

“Ozma dev'us grav'i al vi,” dir'is li, “se vi atend'as sav'i vi'a'n onkl'o'n. Ĉar, se vi mal'amik'ig'os ni'a'n potenc'a'n Reg'ant'o'n, vi'a vetur'o nepr'e fiask'os; mal'e, se vi amik'iĝ'os kun Ozma, ŝi volont'e help'os vi'n. Kaj ke ŝi est'as knab'in'o, tio est'as ali'a kial'o ke vi obe'u ŝi'a'j'n leĝ'o'j'n, se vi est'as ĝentil'a. Ĉiu en Oz am'as Ozman kaj mal'am'as ŝi'a'j'n mal'amik'o'j'n, ĉar ŝi est'as sam'e just'a kiel potenc'a.”

Oĵo paŭt'is dum kelk'a temp'o, sed fin'e re'ir'is al la voj'o kaj for'ten'is si'n de la verd'a'j trifoli'o'j. La knab'o est'is mis'humor'a dum unu aŭ du pli'a'j hor'o'j, ĉar li ver'e ne pov'is kompren'i kial est'us mal'bon'e pluk'i ses'foli'o'n, se li trov'us tio'n, kaj malgraŭ kio'n dir'is la Vil'ul'o li ankoraŭ opini'is mal'just'a la leĝ'o'n de Ozma.

Ili baldaŭ ating'is bel'a'n ar'et'o'n da alt'a'j majest'a'j arb'o'j, tra kiu la voj'o ir'is sever'e kurb'e—unu'e unu'direkt'e kaj post'e ali'direkt'e. Dum ili marŝ'is tra tiu arb'ar'et'o ili aŭd'is iu'n for'a'n kant'i, kaj la son'o'j pli kaj pli proksim'iĝ'is ĝis ili pov'is re'kon'i la vort'o'j'n, kvankam la kurb'o de la voj'o ankoraŭ kaŝ'is la kant'ant'o'n. La kant'o est'is proksim'um'e tia: “Salut'o'n al la pajl'o bel'a Tranĉ'it'a el la flirt'a gren’, Plej'bel'a aĵ'o tut'e hel'a De kamp'o plen'a ben’.

Krunkla ĝoj'o mi'n plen'ig'as Dum mi pajl'ar'o'n vid'as; Ĉar tiam ĝi'n mi al mi lig'as— La gren'a'n or'o'n fid'as.”

“Jes; mi parol'is al vi pri li. Li est'as bon'eg'ul'o, kaj tre inteligent'a. Vi am'os li'n, mi est'as cert'a.”

Ĝust'e tiam la fam'a Bird'o'tim'ig'il'o de Oz ĉirkaŭ'ir'is la kurb'a'n angul'o'n de la voj'o, rajd'ant'e lign'a'n Seg'ĉeval'o'n kiu est'is tiom mal'grand'a ke la krur'o'j de ĝi'a rajd'ant'o preskaŭ tuŝ'is la ter'o'n.

La Bird'o'tim'ig'il'o sur'hav'is la blu'a'n vest'ar'o'n de la Manĝtuloj, ĉar en ĉi ties land'o li far'iĝ'is, kaj sur li'a kap'o est'is pint'a ĉapel'o kun plat'a rand'o ornam'it'a per tint'ant'a'j sonor'il'et'o'j. Dik'a ŝnur'o est'is lig'it'a ĉirkaŭ li'a tali'o por konserv'i li'a'n form'o'n, ĉar li est'is plen'ig'it'a per pajl'o en ĉiu part'o escept'e de la supr'a part'o de li'a kap'o, kie foj'e la Sorĉ'ist'o de Oz met'is lign'er'o'j'n miks'it'a'j'n kun kudr'il'o'j kaj pingl'o'j por akr'ig'i li'a'n mens'o'n. La kap'o mem est'is nur ŝtof'a sak'o, fiks'it'a al la korp'o ĉe la kol'o, kaj sur la antaŭ'o de tiu sak'o vizaĝ'o est'is pentr'it'a—okul'o'j, orel'o'j, naz'o kaj buŝ'o.

La vizaĝ'o de la Bird'o'tim'ig'il'o est'is tre interes'a, ĉar ĝi port'is komik'a'n tamen amik'ig'a'n esprim'o'n, kvankam unu okul'o est'is iom pli grand'a ol la ali'a kaj la orel'o'j ne simil'is inter si. La Manĝtula kultiv'ist'o kiu far'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n neglekt'is kudr'i li'n per fajn'a kudr'ad'o kaj tial iom de la pajl'o per kiu li est'is plen'ig'it'a em'is el'puŝ'i si'n inter la kudr'o'vic'o'j. Li'a'j man'o'j konsist'is el vat'it'a'j blank'a'j gant'o'j, kun la fingr'o'j long'a'j kaj mal'rigid'a'j, kaj sur si'a'j pied'o'j li port'is Manĝtulajn bot'o'j'n el blu'a led'o kun larĝ'a'j fald'o'j ĉe la supr'o'j.

Ĝi est'is krud'e far'it'a, komenc'e, por ke oni seg'u ŝtip'o'j'n sur ĝi'n, tiel ke ĝi'a korp'o est'is ne'long'a ŝtip'o, kaj ĝi'a'j krur'o'j est'is dik'a'j branĉ'o'j fiks'it'a'j en kvar tru'o'j'n far'it'a'j'n en la korp'o.

La vost'o'n form'is mal'grand'a branĉ'o kiu'n oni post'las'is sur la ŝtip'o, kaj la kap'o est'is tuber'a bul'o ĉe unu fin'o de la korp'o.

Du tuber'o'j form'is la okul'o'j'n, kaj la buŝ'o est'is tranĉ'o hak'it'a en la ŝtip'o'n. Kiam la Seg'ĉeval'o unu'e viv'iĝ'is ĝi tut'e ne hav'is orel'o'j'n, do ne pov'is aŭd'i; sed la knab'o kiu tiam posed'is li'n ĉiz'is du orel'o'j'n el arb'o'ŝel'o kaj fiks'is ili'n en la kap'o'n, kaj post tio la Seg'ĉeval'o aŭd'is tre klar'e.

Tiu kurioz'a lign'a ĉeval'o est'is mult'e am'at'a de Princ'in'o Ozma, kiu kovr'ig'is la mal'supr'o'j'n de ĝi'a'j krur'o'j per or'a'j plak'et'o'j, tiel ke la lign'o ne triv'iĝ'os. Ĝi'a sel'o est'is el or'ŝtof'o riĉ'e inkrust'it'a per valor'a'j gem'o'j. Ĝi neniam hav'is rimen'o'j'n.

Kiam la Bird'o'tim'ig'il'o ek'vid'is la grup'o'n de vetur'ant'o'j, li halt'ig'is si'a'n lign'a'n rajd'best'o'n kaj de'grimp'is, salut'ant'e la Vil'ul'o'n per rid'et'ant'a kap'sku'o. Post'e li turn'is si'n por gap'i la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n mir'ant'e, dum si'a'vic'e ŝi gap'is li'n.

“Viĉjo,” li flustr'is, flank'e'n tir'ant'e la Vil'ul'o'n, “frap'ĝust'ig'u mi'a'n form'o'n, amik'o!”

Dum li'a amik'o bat'is kaj frap'is la korp'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o, por re'glat'ig'i la bul'o'j'n, Ĉifon'er'o'j si'n turn'is al Oĵo kaj flustr'is: “Rul'prem'u mi'n, mi pet'as; mi mult'e sag'iĝ'is pro tiom da marŝ'ad'o kaj vir'o'j am'as vid'i dign'a'n figur'o'n.”

Ŝi fal'ig'is si'n sur la ter'o'n kaj la knab'o rul'is ŝi'n tie'n kaj tie'n kvazaŭ rul'prem'il'o'n, ĝis la katun'o plen'ig'is ĉiu'j'n spac'o'j'n en ŝi'a miks'ĉifon'a kovr'aĵ'o kaj la korp'o plen'e long'iĝ'is.

Ĉifon'er'o'j kaj la Bird'o'tim'ig'il'o ambaŭ fin'is si'a'n tualet'o'n sam'temp'e, kaj de'nov'e ili front'is unu la ali'a'n.

“Permes'u mi'n, Fraŭl'in'o Miks'ĉifon'aĵ'o,” dir'is la Vil'ul'o, “kon'ig'i al vi mi'a'n amik'o'n, la Reĝ'a'n Moŝt'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n de Oz. Bird'o'tim'ig'il'o, ĉi tiu est'as Fraŭl'in'o Ĉifon'er'o'j Flik'aĵ'o'j; Ĉifon'er'o'j, ĉi tiu est'as la Bird'o'tim'ig'il'o. Bird'o'tim'ig'il'o— Ĉifon'er'o'j; Ĉifon'er'o'j—Bird'o'tim'ig'il'o.”

“Pardon'u mi'a'n mal'ĝentil'a'n gap'ad'o'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “sed vi est'as la plej bel'a ul'o kiu'n iam mi'a'j okul'o'j vid'is.”

“Tio est'as grand'a kompliment'o far'it'a de person'o kiu mem est'as tiom bel'a,” murmur'is Ĉifon'er'o'j, mal'lev'ant'e si'a'j'n ŝelk'o'buton'a'j'n okul'o'j'n. “Sed dir'u al mi, honor'ind'a sinjor'o, ĉu vi ne est'as iom'et'e bul'a?”

“Kompren'ebl'e vi prav'as; est'as pro mi'a pajl'o, sci'u. Ĝi kelk'foj'e bul'iĝ'as, malgraŭ ĉiu pen'o mi'a glat'ig'i ĝi'n. Ĉu vi'a pajl'o neniam bul'iĝ'as?”

“Ho, mi est'as plen'ig'it'a per katun'o,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ĝi neniam bul'iĝ'as, sed ĝi em'as tro pez'i kaj sagigi mi'n.”

“Sed katun'o est'as alt'a'grad'a plen'ig'aĵ'o. Mi pov'as dir'i ke ĝi est'as eĉ pli mod'a, eĉ aristokrat'a, ol pajl'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o ĝentil'e. “Tamen, est'as tut'e konven'e ke ul'o tiel ekster'ordinar'e bel'a hav'as la plej bon'a'n plen'ig'aĵ'o'n hav'ebl'a'n.

“Unu'foj'e est'as sufiĉ'e,” respond'is la Vil'ul'o, rid'ant'e pro la entuziasm'o de si'a amik'o.

“Do dir'u al mi kie vi trov'is ŝi'n, kaj—Ho, kia kurioz'a kat'o! El kio vi konsist'as—ĉu gelaten'o?”

“Pur'a vitr'o,” respond'is la kat'o, fier'a ĉar ŝi al'log'is la atent'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi est'as mult'e pli bel'a ol la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. Mi est'as tra'vid'ebl'a, kaj Ĉifon'er'o'j ne est'as; mi hav'as pal'ruĝ'a'n cerb'o'n—oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i; kaj mi hav'as rubi'a'n kor'o'n, zorg'e polur'it'a'n, kaj Ĉifon'er'o'j tut'e ne hav'as kor'o'n.”

“Nek mi,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, prem'ant'e la man'o'n de Ĉifon'er'o'j, kvazaŭ por gratul'i ŝi'n pro tio. “Mi hav'as amik'o'n, la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kiu hav'as kor'o'n, sed mi trov'as ke mi sufiĉ'e bon'e sukces'as sen ĝi. Kaj tial—Nu, nu! jen ankaŭ mal'grand'a Manĝtula knab'o. Prem'u mi'a'n man'o'n, kar'a infan'o. Kiel vi fart'as?”

Oĵo met'is si'a'n man'o'n en la loz'e plen'ig'it'a'n gant'o'n kiu est'is man'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o prem'is ĝi'n tiel el'kor'e ke la pajl'o en li'a gant'o krak'son'is.

Inter'temp'e la Vuzo proksim'iĝ'is al la Seg'ĉeval'o kaj komenc'is flar'i ĝi'n. La Seg'ĉeval'o mal'ŝat'is tiu'n familiar'ec'o'n kaj per subit'a bat'o frap'eg'is la kap'o'n de la Vuzo per unu or'kovr'it'a pied'o.

“Cert'e,” li dir'is; “mi akcept'os ĉio'n neces'a'n. Sed ne koler'ig'u mi'n, lign'a best'o, ali'e mi'a'j okul'o'j fajr'e ard'os kaj plen'e brul'ig'os vi'n.”

La Seg'ĉeval'o rul'is si'a'j'n tuber'okul'o'j'n fi'e kaj de'nov'e bat'is, sed la Vuzo for'trot'is kaj dir'is al la Bird'o'tim'ig'il'o: “Kia'n dolĉ'a'n temperament'o'n tiu best'o hav'as! Mi konsil'as ke vi dis'hak'u ĝi'n kaj far'u el ĝi brul'lign'o'n kaj uz'u mi'n kiel rajd'best'o'n. Mi'a dors'o est'as plat'a kaj vi ne pov'us de'fal'i.”

“Mi kred'as ke kaŭz'as la problem'o'n la mank'o de formal'a kon'at'iĝ'o inter vi,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, rigard'ant'e tre mir'o'plen'e la Vuzon, ĉar antaŭ tiam li neniam vid'is tiel kurioz'a'n best'o'n. “La Seg'ĉeval'o est'as la plej'am'at'a rajd'best'o de Princ'in'o Ozma, la Reg'ant'o de la Land'o Oz, kaj li loĝ'as en stal'o ornam'it'a per perl'o'j kaj smerald'o'j, mal'antaŭ la reĝ'a palac'o. Li est'as rapid'a kiel la vent'o, neniam lac'a, kaj est'as afabl'a al si'a'j amik'o'j. Ĉiu'j hom'o'j de Oz alt'e respekt'as la Seg'ĉeval'o'n, kaj kiam mi vizit'as Ozman ŝi kelk'foj'e permes'as ke mi rajd'u li'n—kiel hodiaŭ. Nun vi sci'as kia grav'a person'o est'as la Seg'ĉeval'o, kaj se iu—ebl'e vi mem—dir'os al mi vi'a'n nom'o'n, vi'a'n rang'o'n kaj stat'o'n, kaj vi'a'n histori'o'n, mult'e plezur'ig'os mi'n ripet'i ili'n al la Seg'ĉeval'o. Tio est'ig'os reciprok'a'n respekt'o'n kaj amik'ec'o'n.”

Sed Oĵo dir'is: “Ĉi tiu kvadrat'a best'o nom'iĝ'as la Vuzo, kaj li ne mult'e grav'as krom ke tri har'o'j kresk'as sur la pint'o de li'a vost'o.”

La Vil'ul'o hav'as mil'o'j'n da har'o'j, sed neni'u iam akuz'is li'n pri grav'ec'o.”

Do Oĵo rakont'is la mal'feliĉ'a'n histori'o'n de la trans'form'iĝ'o de Onĉjo Nonĉjo en marmor'a'n statu'o'n, kaj ke li entrepren'is trov'i la objekt'o'j'n dezir'at'a'j'n de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, por far'i sorĉ'o'n kiu re'viv'ig'os li'a'n onkl'o'n. Unu el la neces'aĵ'o'j est'as tri har'o'j el vost'o de Vuzo, sed ĉar ili ne pov'is el'tir'i la har'o'j'n ili dev'is kun'ven'ig'i la Vuzon.

La Bird'o'tim'ig'il'o serioz'iĝ'is dum li aŭskult'is kaj li plur'foj'e kap'ne'is, kvazaŭ mal'aprob'e.

“Ni dev'os konsult'i Ozman pri tiu afer'o,” li dir'is. “Tiu Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o mal'obe'as la Leĝ'o'n per si'a sen'permes'a uz'ad'o de magi'o, kaj mi ne est'as cert'a ke Ozma permes'os ke li re'viv'ig'u vi'a'n onkl'o'n.”

Je tio Oĵo komenc'is plor'i. “Mi vol'as mi'a'n Onĉjon Nonĉjon!” li kri'is. “Mi sci'as kiel re'viv'ig'i li'n, kaj mi far'os tio'n—ĉu aŭ ne permes'os Ozma! Kial rajt'as tiu knab'in'a Reg'ant'o dev'ig'i mi'a'n Onĉjon Nonĉjon rest'i statu'o por ĉiam?”

“Plu'ir'u al la Smerald'a Urb'o, kaj kiam vi ating'os ĝi'n pet'u la Vil'ul'o'n gvid'i vi'n al Doroteo. Rakont'u al ŝi la histori'o'n kaj mi est'as cert'a ke ŝi help'os vi'n. Doroteo est'as la plej bon'a amik'o de Ozma, kaj se vi pov'os konvink'i ŝi'n vi'a onkl'o plej cert'e pov'os re'viv'iĝ'i.” Post tio li turn'is si'n al la Vuzo kaj dir'is: “Mi tim'as ke vi ne est'as sufiĉ'e grav'a por ke mi kon'at'ig'u vi'n al la Seg'ĉeval'o.”

“Ĉu tio est'as ver'a?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, turn'ant'e si'n al la Manĝtula knab'o.

“Jes,” dir'is Oĵo, kaj li rakont'is pri kiel la Vuzo flam'ig'is la bar'il'o'n.

“Ĉu vi est'as ankaŭ ali'manier'e lert'a?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.

“Mi hav'as plej terur'a'n muĝ'o'n—tio est'as kelk'foj'e,” dir'is la Vuzo dum Ĉifon'er'o'j gaj'e rid'is kaj la Vil'ul'o rid'et'is. Sed la rid'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o tut'e forges'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n pri la Vuzo. Li dir'is al ŝi: “Kia admir'ind'a jun'ul'in'o vi est'as, kaj kia gaj'e plaĉ'a kun'est'ant'o! Ni nepr'e pli bon'e inter'kon'at'iĝ'u, ĉar neniam ĝis nun mi renkont'is knab'in'o'n tiom grandioz'kolor'o'n aŭ kun tiel natur'a, sen'tromp'a mien'o.”

plu'dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĝust'e nun mi intenc'as vizit'i mal'nov'a'n amik'in'o'n—ordinar'a'n jun'ul'in'o'n nom'at'a'n Zingibr'o—kiu promes'is re'farb'i por mi mi'a'n mal'dekstr'a'n orel'o'n. Ebl'e vi jam rimark'is ke la farb'o sur mi'a mal'dekstr'a orel'o dis'pec'iĝ'is kaj fad'is, kaj tio mis'efik'as mi'a'n aŭskult'o'kapabl'o'n tiu'flank'e. Zingibr'o ĉiam ripar'as mi'n kiam mi triv'iĝ'as pro la veter'o.”

“Mi est'os tie ĉi'vesper'e, ĉar mi mult'e vol'as long'e konversaci'i kun F-in'o Ĉifon'er'o'j. Kio'n vi opini'as, Seg'ĉeval'o; ĉu vi pret'as por rapid'a kur'o?”

Do la Bird'o'tim'ig'il'o grimp'is al la juvel'it'a sel'o kaj gest'is per si'a ĉapel'o, kaj la Seg'ĉeval'o ek'for'kur'is tiom rapid'e ke ili jam post nur moment'et'o ne plu est'is vid'ebl'a'j.

14—Oĵo mal'obe'as leĝ'o'n.

“K aj ver'e komplez'a kaj ĝentil'a,” al'don'is Ĉifon'er'o'j, kap'jes'ant'e. “Mi opini'as li'n la plej bel'a vir'o kiu'n iam mi vid'is post mi'a viv'iĝ'o.”

cit'is la Vil'ul'o; “sed ni agnosk'u ke neni'u viv'ant'a bird'o'tim'ig'il'o est'as pli bel'a. La ĉef'a merit'o de mi'a amik'o est'as ke li est'as grand'a pens'ist'o, kaj en Oz oni opini'as ke est'as saĝ'e obe'i li'a'j'n konsil'o'j'n.”

deklar'is la Vil'ul'o. “Mi mem ne mult'e fid'is li'a'n cerb'o'n, kiam unu'e mi ven'is al Oz, ĉar ĉarlatan'a Sorĉ'ist'o don'is ĝi'n al li; sed mi baldaŭ konvink'iĝ'is ke la Bird'o'tim'ig'il'o ver'e est'as saĝ'a; kaj, krom se li'a cerb'o saĝ'ig'as li'n, tia saĝ'ec'o est'as ne'klar'ig'ebl'a.”

“Ne nun, sed jes antaŭ'e, sed li re'form'is si'n kaj nun asist'as Glindan la Bon'a'n, kiu est'as la Reĝ'a Sorĉ'ist'in'o de Oz kaj la sol'a person'o permes'at'a uz'i magi'o'n aŭ sorĉ'ad'o'n.

Glinda instru'is al ni'a mal'jun'a Sorĉ'ist'o mult'a'j'n lert'aĵ'o'j'n, tiel ke li ne plu est'as ĉarlatan'o.”

Ili plu'marŝ'is silent'e dum kelk'a temp'o kaj post'e Oĵo dir'is: “Se Ozma mal'permes'os ke la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o re'viv'ig'u Onĉjon Nonĉjon, kio'n mi far'u?”

“Tiu'okaz'e vi neni'o'n pov'os far'i,” li dir'is. “Sed ne jam perd'u esper'o'n. Ni ir'os al Princ'in'o Doroteo kaj inform'os al ŝi pri vi'a'j problem'o'j, kaj post'e ni las'os ŝi'n parol'i al Ozma.

Doroteo hav'as la plej am'o'plen'a'n kor'et'o'n en la mond'o, kaj ŝi mem spert'is tiom da problem'o'j ke ŝi nepr'e simpati'os kun vi.”

“Ĉu Doroteo est'as la knab'in'et'o kiu ven'is ĉi tie'n el Kansas?” demand'is la knab'o.

“Jes. En Kansas ŝi est'is Doroteo Gal'e. Mi antaŭ'e kon'is ŝi'n tie, kaj ŝi ven'ig'is mi'n al la Land'o Oz. Sed nun Ozma far'is ŝi'n Princ'in'o, kaj Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o de Doroteo ankaŭ est'as ĉi tie.” Nun la Vil'ul'o far'is long'a'n ĝem'o'n, kaj post'e li plu'dir'is: “Jen strang'a land'o, la Land'o Oz, sed mi am'as ĝi'n malgraŭ tio.”

“Ĉu en vi'a propr'a land'o vi ne vid'is knab'in'o'j'n egal'e bel'a'j'n?” ŝi demand'is.

“Neniu'j'n egal'e bel'eg'e bunt'a'j'n,” li agnosk'is. “En Uson'o knab'in'o plen'ig'it'a per katun'o ne est'us viv'ant'a, nek iu inspir'iĝ'us far'i knab'in'o'n el miks'ĉifon'a lit'o'kovr'il'o.”

“Kia strang'a land'o nepr'e est'as Uson'o!” ŝi kri'is tre surpriz'it'e. “La Bird'o'tim'ig'il'o, kiu laŭ vi est'as saĝ'a, dir'is al mi ke mi est'as la plej bel'a ul'o kiu'n iam li vid'is.”

“Mi sci'as; kaj ebl'e tiel est'as—laŭ la vid'punkt'o de bird'o'tim'ig'il'o,” respond'is la Vil'ul'o; sed kial li rid'et'is dir'ant'e tio'n ne pov'is diven'i Ĉifon'er'o'j.

Proksim'iĝ'ant'e al la Smerald'a Urb'o la vetur'ant'o'j plen'iĝ'is per admir'o pri la bel'eg'a pejzaĝ'o kiu'n ili vid'as. Tre bel'a'j dom'o'j star'is ambaŭ'flank'e de la voj'o kaj ĉiu hav'is antaŭ si verd'a'n gazon'o'n kiel ankaŭ bel'a'n flor'ĝarden'o'n.

“Post unu hor'o,” dir'is la Vil'ul'o, “ni ek'vid'os la mur'o'j'n de la Reĝ'a Urb'o.”

Li antaŭ'marŝ'ad'is, kun Ĉifon'er'o'j, kaj mal'antaŭ ili marŝ'is la Vuzo kaj la Vitr'a Kat'o. Oĵo post'rest'is iom, ĉar malgraŭ la avert'o'j ricev'it'a'j la okul'o'j de la knab'o rigard'ad'is la foli'plant'o'j'n kiu'j border'is la voj'o'n el flav'a'j brik'o'j kaj li fervor'e vol'is trov'i ĉu ver'e ekzist'as tia plant'o kia ses'foli'o.

Subit'e li ek'halt'is kaj klin'is si'n por ekzamen'i la ter'o'n pli atent'e. Jes; jen fin'e plant'o kun ses larĝ'e etend'iĝ'ant'a'j foli'o'j.

Li zorg'e kalkul'is ili'n, por cert'iĝ'i. Post moment'o li'a kor'o salt'is pro ĝoj'o, ĉar jen unu el la valor'aĵ'o'j por kiu'j li ven'is— objekt'o kiu help'os re'viv'ig'i kar'a'n Onĉjon Nonĉjon.

Li rigard'et'is antaŭ'e'n kaj vid'is ke neni'u el li'a'j kun'ul'o'j re'rigard'as. Nek est'is iu'j ali'a'j person'o'j apud'e, ĉar ili est'is mez'e inter du dom'o'j. La tent'o est'is ne'rezist'ebl'e fort'a.

“Mi ebl'e serĉ'us dum mult'a'j semajn'o'j sen trov'i ali'a'n ses'foli'o'n,” li dir'is al si, kaj rapid'e pluk'int'e la tig'o'n de la plant'o li met'is la valor'a'n ses'foli'o'n en si'a'n korb'o'n kaj kovr'is ĝi'n per la ali'a'j kun'port'at'aĵ'o'j. Post'e, pen'ant'e aspekt'i kvazaŭ neni'o okaz'is, li antaŭ'e'n'kur'is kaj re'est'is kun si'a'j kamarad'o'j.

La Smerald'a Urb'o, kiu est'as la plej grandioz'a kaj ankaŭ la plej bel'a urb'o en kiu ajn fe'land'o, est'as ĉirkaŭ'at'a de alt'a dik'a mur'o el verd'a marmor'o, glat'ig'e polur'it'a kaj inkrust'it'a per bril'ant'a'j smerald'o'j. Est'as kvar en'ir'ej'o'j, unu front'ant'a la Manĝtulan Land'o'n, unu front'ant'a la Land'o'n de la Palp'brum'o'j, unu front'ant'a la Land'o'n de la Kveluloj kaj unu front'ant'a la Land'o'n de la Gilikuloj. La Smerald'a Urb'o situ'as preciz'e en la centr'o de tiu'j kvar grav'a'j land'o'j de Oz. La en'ir'ej'o'j hav'is bar'il'o'j'n el pur'a or'o, kaj ambaŭ'flank'e de ĉiu en'ir'ej'o est'is alt'a'j tur'o'j, de kiu'j flirt'is gaj'a'j standard'o'j. Ali'a'j tur'o'j trov'iĝ'is laŭ'long'e de la mur'o'j, kiu'j est'is sufiĉ'e larĝ'a'j por ke oni marŝ'u kvar'op'e sur ili.

Tiu ĉirkaŭ'ant'a mur'o, tut'e verd'a kaj or'a kaj bril'ant'a pro valor'a'j gem'o'j, est'is ver'e mir'ind'a vid'aĵ'o por ni'a'j vetur'ant'o'j, kiu'j unu'e rigard'is ĝi'n de la supr'o de mont'et'o; sed preter la mur'o est'is la vast'a urb'o kiu'n ĝi ĉirkaŭ'as, kaj cent'o'j da juvel'it'a'j spajr'o'j, kupol'o'j kaj minaret'o'j, de kiu'j pend'is flag'o'j kaj standard'o'j, vid'iĝ'is alt'e super la tur'o'j de la en'ir'ej'o'j. En la centr'o de la urb'o ni'a'j amik'o'j pov'is vid'i la supr'o'j'n de mult'a'j grandioz'a'j arb'o'j, kelk'a'j preskaŭ egal'e alt'a'j kiel la spajr'o'j de la konstru'aĵ'o'j, kaj la Vil'ul'o inform'is ili'n ke tiu'j arb'o'j est'as en la reĝ'a'j ĝarden'o'j de Princ'in'o Ozma.

Ili star'is long'a'temp'e sur la supr'o de la mont'et'o, plen'ig'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per la grandioz'ec'o de la Smerald'a Urb'o.

“He-e-e!” kri'is Ĉifon'er'o'j, kun'prem'ant'e si'a'j'n man'o'j'n ekstaz'e, “tio est'os sufiĉ'a loĝ'ej'o por mi, tut'e cert'e. Ne plu la Manĝtula Land'o por ĉi tiu'j flik'aĵ'o'j—kaj ne plu la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o!”

“Sed, vi aparten'as al D-ro Pipt,” respond'is Oĵo, rigard'ant'e ŝi'n mir'o'plen'e. “Oni far'is vi'n kiel serv'ist'in'o'n, Ĉifon'er'o'j, do vi est'as person'a posed'aĵ'o kaj ne vi'a propr'a mastr'in'o.”

“Fu al D-ro Pipt! Se li vol'as mi'n, li ven'u ĉi tie'n por pren'i mi'n. Mi ne propr'a'vol'e re'ir'os al li'a ej'o; tio est'as cert'a.

Nur unu ej'o en la Land'o Oz est'as taŭg'a loĝ'ej'o, kaj ĝi est'as la Smerald'a Urb'o. Ĝi est'as bel'a! Ĝi est'as preskaŭ egal'e bel'a kiel mi, Oĵo.”

“En ĉi tiu land'o,” koment'is la Vil'ul'o, “oni loĝ'as tie, kie ordon'as ni'a Reg'ant'o. Ne konven'us ke ĉiu'j loĝ'u en la Smerald'a Urb'o, sci'u, ĉar kelk'a'j dev'as plug'i la ter'o'n kaj kresk'ig'i gren'o'j'n kaj frukt'o'j'n kaj legom'o'j'n, dum ali'a'j hak'as lign'o'n en la arb'ar'o'j, aŭ fiŝ'kapt'as en la river'o'j, aŭ paŝt'as la ŝaf'o'j'n kaj la brut'o'j'n.”

“Mi em'as opini'i ke ili est'as pli feliĉ'a'j ol la urb'o'loĝ'ant'o'j,” respond'is la Vil'ul'o. “Ekzist'as ia liber'ec'o kaj sen'de'pend'ec'o en kamp'ar'loĝ'ad'o kiu'n eĉ ne la Smerald'a Urb'o pov'as proviz'i. Mi sci'as ke mult'a'j urb'an'o'j volont'e re'ir'us al la kamp'ar'o. La Bird'o'tim'ig'il'o loĝ'as en la kamp'ar'o, kaj ankaŭ la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o; sed tiu tri'o est'us bon'ven'a'j loĝ'ant'o'j en la palac'o de Ozma se ili vol'us. Tro da impon'o ted'as, sci'u. Sed, se ni ating'u la Smerald'a'n Urb'o'n antaŭ la sun'sub'ir'o, ni rapid'u, ĉar ĝi ankoraŭ est'as tre for.”

La al'log'a aspekt'o de la urb'o re'energi'ig'is ili'n ĉiu'j'n kaj ili rapid'is antaŭ'e'n per pli leĝer'a'j paŝ'o'j ol antaŭ'e. Est'is mult'a'j interes'aĵ'o'j apud la voj'o, ĉar la dom'o'j nun situ'is pli dens'e kaj ili renkont'is tre mult'a'j'n person'o'j'n ven'ant'a'j'n aŭ ir'ant'a'j'n de unu aŭ ali'a lok'o. Ĉiu'j aspekt'is feliĉ'vizaĝ'a'j agrabl'a'j hom'o'j, kiu'j komplez'e kap'sku'et'is al la fremd'ul'o'j dum ili preter'pas'is, kaj inter'ŝanĝ'is salut'o'j'n.

Fin'e ili ating'is la grand'a'n en'ir'ej'o'n, ĝust'e kiam la sun'o est'is sub'ir'ant'a kaj al'don'ant'a si'a'n ruĝ'a'n bril'o'n al la scintil'ad'o de la smerald'o'j sur la verd'a'j mur'o'j kaj spajr'o'j. El ie intern'e de la urb'o band'o est'is aŭd'ebl'a lud'ant'e dolĉ'a'n muzik'o'n; leĝer'a ne'laŭt'a zum'o, kiel de mult'a'j voĉ'o'j, ating'is ili'a'j'n orel'o'j'n; el la proksim'a'j kort'o'j ven'is la bas'a muĝ'ad'o de bov'in'o'j atend'ant'a'j si'a'n melk'iĝ'o'n.

Ili jam preskaŭ ating'is la en'ir'ej'o'n kiam la or'a'j bar'il'o'j flank'e'n'glit'is kaj alt'a soldat'o el'paŝ'is kaj front'is ili'n. Oĵo kred'is neniam antaŭ'e est'i vid'int'a tiel alt'a'n vir'o'n. La soldat'o sur'port'is bel'a'n verd'a'n kaj or'a'n uniform'o'n, kun alt'a ĉapel'o en kiu est'is flirt'ant'a plum'o, kaj li hav'is zon'o'n dens'e inkrust'it'a'n per juvel'o'j. Sed plej kurioz'a est'is li'a long'a verd'a barb'o, kiu etend'iĝ'is ĝis long'e sub li'a tali'o kaj ebl'e aspekt'ig'is li'n pli alt'a ol li ver'e est'is.

“Halt'u!” dir'is la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o, ne per sever'a voĉ'o sed, anstataŭ'e, per amik'a ton'o.

“Bon'a'n vesper'o'n, Kolonel'o,” dir'is la Vil'ul'o. “Kio okaz'is post mi'a for'ir'o? Ĉu io grav'a?”

“Vilĉinjo nask'ig'is dek tri nov'a'j'n kok'id'o'j'n,” respond'is la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o, “kaj ili est'as la plej am'ig'a'j mol'har'a'j flav'a'j bul'et'o'j kiu'j'n iam iu vid'is. La Flav'a Kok'in'o fier'eg'as pro tiu'j infan'o'j, mi cert'ig'as al vi.”

“Ŝi plen'e prav'as,” konsent'is la Vil'ul'o. “Mi pens'u: jam ĉirkaŭ sep mil kok'id'o'j'n ŝi nask'ig'is, ĉu ne, General'o?”

“Almenaŭ tiom,” est'is la respond'o. “Nepr'e vizit'u Vilĉinjon kaj gratul'u ŝi'n.”

“Plezur'ig'os mi'n far'i tio'n,” dir'is la Vil'ul'o. “Sed atent'u ke mi kun'ven'ig'is kelk'a'j'n fremd'ul'o'j'n. Mi konduk'os ili'n por vizit'i Doroteon.”

“Moment'o'n, mi pet'as,” dir'is la soldat'o, bar'ant'e ili'n dum ili komenc'is en'ir'i la pord'o'n. “Mi deĵor'as kaj mi dev'as plen'um'i ordon'o'j'n. Ĉiu iu en vi'a grup'o nom'iĝ'as Oĵo la Mis'fortun'a?”

“Nu, est'as mi!” kri'is Oĵo, mir'ant'e pro aŭd'o de si'a nom'o sur la lip'o'j de ne'kon'at'o.

La Soldat'o kun la Verd'a Barb'o kap'jes'is. “Tio'n mi antaŭ'supoz'is,” dir'is li, “kaj bedaŭr'ig'as mi'n anonc'i ke mi'a dolor'o'plen'a dev'o est'as arest'i vi'n.”

“Mi ne leg'is la akuz'o'n,” respond'is la soldat'o. Li tir'is foli'o'n el si'a brust'o'poŝ'o kaj rigard'is ĝi'n. “Ho, jes; mi dev'as arest'i vi'n ĉar vi propr'a'vol'e mal'obe'is Leĝ'o'n de Oz.”

“Mal'obe'is leĝ'o'n!” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Absurd'aĵ'o, Soldat'o; vi ŝerc'as.”

“Ĉi'foj'e ne,” respond'is la soldat'o, ĝem'ant'e. “Mi'a kar'a infan'o—kio vi est'as, divers'vend'aĵ'o aŭ diven'u-kio-mi-est'as?— en mi vi vid'as la Korp'o'gard'ist'o'n de ni'a grac'o'plen'a Reg'ant'o, Princ'in'o Ozma, kiel ankaŭ la Reĝ'a'n Arme'o'n de Oz kaj la Polic'o'n de la Smerald'a Urb'o.”

“Nur unu, kaj tio plen'e sufiĉ'as. En mi'a'j oficial'a'j posten'o'j mi jam de tre mult'a'j jar'o'j hav'as neni'a'n task'o'n— tiom long'e ke mi komenc'is tim'i ke mi est'as tut'e sen'util'a—ĝis hodiaŭ. Antaŭ unu hor'o mi vok'iĝ'is al ŝi'a Moŝt'o Ozma de Oz, kiu inform'is mi'n ke mi dev'as arest'i knab'o'n nom'at'a'n Oĵo la Mis'fortun'a, kiu vetur'as de la Manĝtula Land'o al la Smerald'a Urb'o kaj baldaŭ ating'os ĉi tie'n. Tiu ordon'o tiom surpriz'is mi'n ke mi preskaŭ sven'is, ĉar tem'as pri la unu'a person'o merit'ant'a arest'o'n dum mi'a tut'a memor'o. Oni prav'e nom'as vi'n Oĵo la Mis'fortun'a, povr'a knab'o, ĉar vi mal'obe'is Leĝ'o'n de Oz.”

“Sed vi erar'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ozma erar'as—vi ĉiu'j erar'as—ĉar Oĵo mal'obe'is neniu'n Leĝ'o'n.”

“Do li baldaŭ re'liber'iĝ'os,” respond'is la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o. “Ĉiu akuz'it'a pri krim'o est'as just'e juĝ'at'a de ni'a Reg'ant'o kaj hav'as ĉi'a'n oportun- on pruv'i si'a'n sen'kulp'ec'o'n. Sed ĝust'e nun la ordon'o'j de Ozma est'as obe'end'a'j.”

Dir'int'e tio'n li pren'is el si'a poŝ'o par'o'n da man- katen'o'j el or'o kaj inkrust'it'a'j per rubi'o'j kaj diamant- oj, kaj ili'n li lig'is sur la pojn'o'j'n de Oĵo.

15—En'karcer'ig'it'a de Ozma

La Vil'ul'o ĝis nun rigard'ad'is atent'e la vizaĝ'o'n de la knab'o, ne'cert'a ĉu aŭ ne defend'i li'n; sed io leg'ebl'a en la mien'o de Oĵo re'tir'ig'is li'n kaj dev'ig'is li'n rifuz'i en'miks'iĝ'i por sav'i li'n. La Vil'ul'o est'is mult'e surpriz'it'a kaj mal'feliĉ'ig'it'a, sed li sci'is ke Ozma neniam erar'as do Oĵo nepr'e ja mal'obe'is Leĝ'o'n de Oz.

La Soldat'o kun la verd'a barb'o nun gvid'is ili'n ĉiu'j'n tra la en'ir'ej'o kaj en ĉambr'et'o'n konstru'it'a'n en la mur'o. Tie sid'is gaj'a vir'et'o, riĉ'e vest'it'a per verd'o kaj hav'ant'a ĉirkaŭ si'a kol'o pez'a'n or'a'n ĉen'o'n al kiu nombr'o da grand'a'j or'a'j ŝlos'il'o'j est'is lig'it'a'j. Tiu est'is la Pord'o'gard'ist'o kaj kiam ili en'ir'is li'a'n ĉambr'o'n li lud'as melodi'o'n per buŝ'harmonik'o.

“Aŭskult'u!” li dir'is, supr'e'n'ten'ant'e si'a'n man'o'n por silent'ig'i ili'n. “Mi ĵus kompon'is melodi'o'n nom'at'a'n ‘La Makul'it'a Aligator'o.’ Ĝi est'as Flik'o, mult'e super'a al Rago*, kaj mi kompon'is ĝi'n honor'e al la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kiu ĵus al'ven'is.”

“Kiel vi sci'is ke mi al'ven'is?” demand'is Ĉifon'er'o'j, tre interes'at'e.

“Jen mi'a meti'o, sci'i kiu ven'as, ĉar mi est'as la Pord'o'gard'ist'o. Silent'u dum mi lud'os por vi ‘La Makul'it'a Aligator'o.’ ”

Ĝi ne est'is tre mal'bon'a melodi'o, nek tre bon'a, sed ĉiu'j respekt'o'plen'e aŭskult'is dum li ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj balanc'is si'a'n kap'o'n de flank-al-flank'o kaj blov'is la not'o'j'n per la mal'grand'a instrument'o. Kiam ĝi est'is fin'it'a la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o dir'is:

* Vort'lud'o en la Angl'a, ne'traduk'ebl'a: Rag-tim'e (rago) = “ĉifon'aĵ-temp'o”, Patch-tim'e = “flik'aĵ-temp'o”.

“Ĉu ja! En'karcer'ig'ot'o?” kri'is la vir'et'o, salt'ant'e de si'a seĝ'o. “Kiu? Ne la Vil'ul'o?”

“Ha; mi esper'as ke li'a kulp'o est'as sam'e mal'grand'a kiel li mem,” dir'is la Pord'o'gard'ist'o. “Sed kio'n li do far'is, kaj kial li far'is ĝi'n?”

“Ne sci'as,” respond'is la soldat'o. “Mi sci'as nur ke li mal'obe'is Leĝ'o'n.”

“Do sen'dub'e li est'as sen'kulp'a, kaj baldaŭ liber'iĝ'os. Mi esper'as ke vi prav'as, Gard'ist'o. Ĝust'e nun mi ordon'iĝ'is konduk'i li'n al la karcer'o. Al'port'u rob'o'n por la en'karcer'ig'ot'o el vi'a Oficial'a Rob'o'ŝrank'o.”

La Gard'ist'o mal'ŝlos'is ŝrank'o'n kaj el'pren'is blank'a'n rob'o'n, kiu'n la soldat'o ĵet'is sur Oĵon. Ĝi kovr'is li'n de la kap'o ĝis la pied'o'j, sed ĝi hav'is du tru'o'j'n tuj antaŭ li'a'j okul'o'j, tiel ke li pov'is vid'i kie'n li ir'as. Vest'it'e tiel la knab'o hav'is tre kurioz'a'n aspekt'o'n.

Dum la Gard'ist'o mal'ŝlos'is bar'il'pord'o'n kiu konduk'is de li'a ĉambr'o en la strat'o'j'n de la Smerald'a Urb'o, la Vil'ul'o dir'is al Ĉifon'er'o'j: “Est'os plej'bon'e ke mi konduk'u vi'n rekt'e al Doroteo, laŭ la konsil'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la Vitr'a Kat'o kaj la Vuzo akompan'u ni'n. Oĵo dev'os ir'i al la karcer'o kun la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o, sed oni afabl'e trakt'os li'n kaj ne neces'os mal'trankvil'iĝ'i pri li.”

“Tio'n mi ne sci'as. Ek'de mi'a al'ven'o al la Land'o Oz oni neniam arest'is aŭ en'karcer'ig'is iu'n—antaŭ ol Oĵo mal'obe'is Leĝ'o'n.”

“Ŝajn'as al mi ke tiu knab'in'a Reg'ant'o vi'a mult'e ĝen'as ni'n pro neni'o,” koment'is Ĉifon'er'o'j, sku'ant'e si'a'j'n faden'har'o'j'n el si'a'j okul'o'j per ek'sku'o de si'a flik'kap'o. “Mi ne sci'as kio'n far'is Oĵo, sed ne pov'us est'i io tre mal'bon'a, ĉar vi kaj mi est'is ĉiam kun li.”

La Vil'ul'o ne respond'is al tiu parol'o kaj baldaŭ la Miks'ĉifon'a Knab'in'o tut'e forges'is pri Oĵo pro si'a admir'o al la mir'ind'a urb'o kiu'n ŝi en'ir'is.

Ili baldaŭ apart'iĝ'is de la Manĝtula knab'o, kiu'n konduk'is la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o laŭ flank'strat'o cel'e la karcer'o'n. Oĵo sent'is si'n tre mizer'a kaj mult'e hont'is, sed li komenc'is koler'iĝ'i ĉar oni trakt'as li'n tiel fi'e. Anstataŭ en'ir'i la grandioz'a'n Smerald'a'n Urb'o'n kiel respekt'end'a vetur'ant'o kiu rajt'as est'i bon'ven'a kaj gast'ig'at'a, li est'as en'port'at'a kiel krim'ul'o, man'katen'it'a kaj en rob'o kiu anonc'as al ĉiu renkont'at'o li'a'n profund'a'n mal'honor'iĝ'o'n.

Oĵo laŭ si'a natur'o est'is mild'a'karakter'a kaj am'em'a kaj kvankam li mal'obe'is Leĝ'o'n de Oz li per tio cel'is re'viv'ig'i si'a'n kar'a'n Onĉjon Nonĉjon. Li'a kulp'o est'is sen'pens'ec'o pli ol mal'bon'ec'o, sed tio ne ŝanĝ'is la fakt'o'n ke li mis'ag'is. Unu'e li sent'is bedaŭr'o'n kaj mal'gaj'o'n, sed ju pli li pri'pens'is la mal'just'a'n trakt'ad'o'n kiu'n oni far'as al li—mal'just'a nur ĉar li opini'is ĝi'n tia—des pli li'n mal'plezur'ig'is li'a arest'iĝ'o, li riproĉ'is Ozman ĉar ŝi far'is mal'saĝ'a'j'n leĝ'o'j'n kaj pun'as hom'o'j'n kiu'j mal'obe'as ili'n. Nur ses'foli'o! Mal'grand'a verd'a plant'o kiu kresk'as neglekt'at'e kaj sur'tret'at'e de pied'o'j. Kiel mal'bon'as ĝi'a pluk'iĝ'o? Oĵo komenc'is kred'i ke Ozma nepr'e est'as tre mal'bon'a kaj tiran'a Reg'ant'o por tiel bel'a fe'land'o kiel Oz. La Vil'ul'o dir'is ke la popol'o am'as ŝi'n; sed kiel tio pov'as est'i?

La mal'grand'a Manĝtula knab'o tiom okup'is si'n per pens'ad'o de ĉio ĉi—kio'n jam antaŭ'e pens'is mult'a'j kulp'a'j en'karcer'ig'it'o'j—ke li apenaŭ rimark'is la grandioz'ec'o'n de la urb'o'strat'o'j tra kiu'j ili paŝ'is. Kiam ajn ili renkont'is unu el la feliĉ'a'j, rid'et'ant'a'j loĝ'ant'o'j, la knab'o turn'is si'a'n kap'o'n hont'e, kvankam neni'u sci'is kiu est'as sub la rob'o.

Post kelk'a temp'o ili ating'is dom'o'n konstru'it'a'n tuj apud la grand'a urb'o'mur'o, sed en kviet'a, ne mult'e loĝ'at'a lok'o.

Antaŭ ĝi est'is ĝarden'o plen'a de flor'o'j. La Soldat'o kun la Verd'a Barb'o konduk'is Oĵon laŭ la ŝton'er'a pad'o al la front'a pord'o, sur kiu'n li frap'is.

Vir'in'o mal'ferm'is la pord'o'n kaj, vid'ant'e Oĵon en li'a blank'a rob'o, kri'is: “Ĉu ver'e? Fin'fin'e en'karcer'ul'o. Sed tre mal'grand'a, Soldat'o.”

“La grand'ec'o ne grav'as, Tolidiglo, kar'a. Fakt'o est'as ke li est'as en'karcer'ul'o,” dir'is la soldat'o. “Kaj ĉar ĉi tiu est'as la karcer'o kaj vi est'as la karcer'ist'o, mi'a dev'o est'as trans'don'i al vi la en'karcer'ul'o'n.”

Ili en'ir'is la dom'o'n kaj tra'ir'is koridor'o'n al grand'a rond'a ĉambr'o, kie la knab'in'o for'tir'is la rob'o'n de Oĵo kaj rigard'is li'n kun afabl'a interes'iĝ'o. La knab'o, si'a'part'e, ĉirkaŭ'rigard'is mir'o'plen'e, ĉar neniam li sonĝ'is pri tiel bel'eg'a loĝ'ej'o kiel tiu en kiu li star'as. La tegment'o de la dom'o konsist'is el kolor'it'a vitr'o, kun'met'it'a laŭ bel'a'j desegn'aĵ'o'j. La mur'o'j est'is panel'it'a'j per or'a'j panel'o'j ornam'it'a'j per gem'o'j grand'a'dimensi'a'j kaj mult'e'kolor'a'j, kaj sur la kahel'a plank'o est'is mol'a'j tapiŝ'o'j kies sur'tret'iĝ'o plezur'ig'is. La mebl'o'j hav'is kadr'o'j'n el or'o kaj est'is rembur'it'a'j per saten'a brok'aĵ'o kaj konsist'is el fotel'o'j, divan'o'j kaj taburet'o'j tre mult'a'spec'a'j.

Ankaŭ est'is plur'a'j tabl'o'j kun spegul'o'supr'o'j kaj ŝrank'o'j plen'a'j de mal'oft'a'j kurioz'aĵ'o'j. En unu lok'o bret'ar'o plen'a de libr'o'j star'is apud la mur'o, kaj ali'lok'e Oĵo vid'is ŝrank'o'n en kiu est'is ĉi'a'j lud'o'j.

“Nu, ĉi tiu est'as vi'a karcer'o,” respond'is Tolidiglo, “kaj jen, mi est'as vi'a karcer'ist'o. De'pren'u la man'katen'o'j'n, Soldat'o, ĉar neni'u pov'as eskap'i de ĉi tiu dom'o.”

“Mi tre bon'e sci'as tio'n,” respond'is la soldat'o kaj tuj li mal'ŝlos'is la man'katen'o'j'n kaj liber'ig'is la karcer'ul'o'n.

La vir'in'o tuŝ'is buton'o'n sur la mur'o kaj tiel lum'ig'is grand'a'n lustr'o'n kiu pend'is de la plafon'o, ĉar ekster'e komenc'is mal'lum'iĝ'i. Post'e ŝi sid'ig'is si'n ĉe skriblotablo kaj demand'is: “Kiu nom'o?”

“Bon'e. Jen vi'a kvitanc'o, Soldat'o; kaj nun mi respond'ec'as pri la karcer'ul'o. Tio plezur'ig'as mi'n, ĉar nun la unu'a'n foj'o'n mi hav'as oficial'a'n task'o'n,” koment'is la karcer'ist'o, per ton'o indik'ant'a plezur'o'n.

“Sam'e pri mi, Tolidiglo,” rid'is la soldat'o. “Sed mi'a task'o est'as fin'it'a kaj mi dev'as raport'i al Ozma ke mi plen'um'is mi'a'n dev'o'n kiel fidel'a Polic'o, lojal'a Arme'o kaj honest'a Korp'o'gard'ist'ar'o—kia esper'ebl'e mi est'as.”

“Nun, do,” dir'is la vir'in'o tuj'e, “mi dev'as pret'ig'i manĝ'o'n por vi, ĉar sen'dub'e vi mal'sat'as. Kio'n vi prefer'as: pan'er'um'it'a'n blank'fiŝ'aĵ'o'n, omlet'o'n kun ĵele'o aŭ ŝaf'kotlet'o'j'n kun saŭc'o?”

“Bon'e; distr'u vi'n dum mi'a for'est'o; mi ne bezon'os mult'a'n temp'o'n,” kaj post'e ŝi el'ir'is tra pord'o kaj las'is la en'karcer'ig'it'o'n sol'a.

Oĵo mult'e mir'is, ĉar ne nur est'is ĉi tiu dom'o tut'e mal'simil'a al ĉiu karcer'o pri kiu iam li aŭd'is, sed oni trakt'as li'n pli kiel gast'o'n ol kiel krim'ul'o'n. Est'is mult'a'j fenestr'o'j kaj mank'is serur'o'j. Est'is tri pord'o'j por la ĉambr'o kaj neni'u est'is rigl'it'a. Li zorg'o'plen'e mal'ferm'is pord'o'n kaj trov'is ke ĝi konduk'as en koridor'o'n. Sed li ne intenc'is prov'i eskap'i. Se li'a karcer'ist'o akcept'as fid'i li'n ĉi tiel li ne tromp'os ŝi'a'n fid'o'n, kaj, ceter'e, ŝi prepar'as por li varm'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj li'a karcer'o est'as tre plaĉ'a kaj komfort'a. Do li pren'is libr'o'n el la libr'o'ŝrank'o kaj sid'iĝ'is en grand'a'n fotel'o'n por rigard'i la bild'o'j'n.

Tio distr'is li'n ĝis la vir'in'o en'ven'is kun grand'a plet'o kaj etend'is tuk'o'n sur tabl'o'n. Sur tio ŝi aranĝ'is li'a'n manĝ'o'n, kiu montr'iĝ'is la plej vari'a kaj bon'gust'a manĝ'o kiu'n ĝis tiam manĝ'is Oĵo dum si'a tut'a viv'o.

Tolidiglo sid'is proksim'e al li dum li manĝ'is, kudr'ant'e delikat'aĵ'o'n kiu'n ŝi ten'as sur la genu'o'j. Kiam li fin'is manĝ'i ŝi for'pren'is la teler'o'j'n kaj post'e leg'is al li rakont'o'n el unu el la libr'o'j.

“Cert'e jes,” ŝi respond'is. “Ĝi est'as la sol'a karcer'o en la Land'o Oz.”

“Do kial la karcer'o est'as tiel bel'a, kaj kial vi est'as tiel afabl'a al mi?” li demand'is serioz'e.

Ŝajn'e Tolidiglon surpriz'is la demand'o, sed baldaŭ ŝi respond'is: “Ni opini'as en'karcer'ul'o'n mis'fortun'a. Li est'as mis'fortun'a du'manier'e—ĉar li mis'ag'is kaj ĉar li ne est'as liber'a. Tial ni afabl'e trakt'u li'n, pro li'a mis'fortun'o, ĉar ali'e li far'iĝ'us mal'mild'a kaj amar'a kaj ne pent'us pro si'a mis'ag'o. Ozma opini'as ke kulp'ul'o kulp'is ĉar li ne est'is fort'a kaj brav'a; tial ŝi en'karcer'ig'as li'n por fort'ig'i kaj brav'ig'i li'n. Kiam tio plen'um'iĝ'os, li ne plu est'os karcer'ul'o, sed bon'a lojal'a civit'an'o kaj ĉiu ĝoj'os ke li nun est'as sufiĉ'e fort'a por rezist'i mis'ag'ad'o'n. Kompren'u, amik'ec'o fort'ig'as kaj brav'ig'as; do ni est'as afabl'a'j al ni'a'j karcer'ul'o'j.”

Oĵo pri'pens'is tio'n tre zorg'e. “Mi supoz'is,” dir'is li, “ke oni ĉiam mal'afabl'e trakt'as karcer'ul'o'j'n, por pun'i ili'n.”

“Est'us fi'e!” kri'is Tolidiglo. “Ĉu ne est'as sufiĉ'a pun'o la sci'o ke oni mis'ag'is? Ĉu vi ne vol'eg'as, Oĵo, per vi'a tut'a kor'o, ne est'i mal'obe'int'a kaj defi'int'a Leĝ'o'n de Oz?”

dir'is la vir'in'o. “Kiam oni juĝ'os vi'n kaj verdikt'os ke vi est'as kulp'a, vi dev'os iel korekt'i vi'a'n ag'o'n. Mi ne sci'as preciz'e kio'n Ozma far'os pri vi, ĉar neni'u el ni iam antaŭ'e mal'obe'is Leĝ'o'n; sed est'u cert'a ke ŝi est'os just'a kaj kompat'em'a. Ĉi tie en la Smerald'a Urb'o oni est'as tro feliĉ'a'j kaj kontent'a'j por far'i i'a'n mis'ag'o'n; sed ebl'e vi ven'as de iu mal'proksim'a angul'o de ni'a land'o, kaj sen am'o al Ozma sen'zorg'e mal'obe'is iu'n Leĝ'o'n ŝi'a'n.”

“Jes,” dir'is Oĵo, “Dum mi'a tut'a viv'o mi loĝ'is en la kor'o de sol'ec'a arb'ar'o, kie mi vid'is neniu'n krom kar'a'n Onĉjon Nonĉjon.”

“Tio'n mi suspekt'is,” dir'is Tolidiglo. “Sed nun ni sufiĉ'e parol'is, do ni lud'u ĝis la hor'o por en'lit'iĝ'i.”

16—Princ'in'o Doroteo.

Doroteo kon'is preskaŭ ĉiu'n en Oz, kaj ŝi est'is la trov'int'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o, ankaŭ de Tiktoko la Horloĝ'meĥanism'a Vir'o. Ŝi'a viv'o nun est'is tre agrabl'a, kaj kvankam ŝi'n far'is Princ'in'o de Oz ŝi'a amik'in'o Ozma, al ŝi ne mult'e plaĉ'is est'i Princ'in'o kaj ŝi rest'is sam'e dolĉ'a kiel kiam ŝi est'is ordinar'a Doroteo Gal'e de Kansas.

Doroteo leg'is en libr'o tiu'vesper'e kiam Ĵele'a Konfit'aĵ, la plej am'at'a serv'ist'in'o en la palac'o, ven'is por dir'i ke la Vil'ul'o vol'as parol'i kun ŝi.

“Sed est'as kelk'a'j kurioz'a'j ul'o'j kun li—kelk'a'j el la plej strang'a'j kiu'j'n iam vid'is mi'a'j okul'o'j,” raport'is Ĵele'a.

Sed kiam la pord'o mal'ferm'iĝ'is por en'las'i ne nur la Vil'ul'o'n, sed Ĉifon'er'o'j'n, la Vuzon, kaj la Vitr'a'n Kat'o'n, Doroteo ek'salt'is kaj rigard'is si'a'j'n strang'a'j'n vizit'ant'o'j'n mir'o'plen'e. La Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'is kiel ebl'e plej kurioz'a, kaj Doroteo unu'e est'is ne'cert'a ĉu Ĉifon'er'o'j ver'e viv'as aŭ est'as nur sonĝ- aŭ koŝmar-figur'o. Tot'o, ŝi'a hund'o, mal'rapid'e mal'volv'is si'n kaj ir'is al la Miks'ĉifon'a Knab'in'o por flar'i ŝi'n demand'em'e; sed baldaŭ li re'kuŝ'iĝ'is, kvazaŭ dir'ant'e ke tut'e ne interes'as li'n tia mal'regul'a ul'o.

“Vi est'as nov'spec'a laŭ mi,” Doroteo dir'is medit'em'e, parol'ant'e al la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Mi ne pov'as konjekt'i el kie vi ven'is.”

“Kiu? Ĉu mi?” demand'is Ĉifon'er'o'j, ĉirkaŭ'rigard'ant'e la bel'a'n ĉambr'o'n anstataŭ la knab'in'o'n. “Nu, mi ven'is el lit'kovr'il'o, mi supoz'as. Tio'n oni ja dir'as. Iu'j nom'as ĝi'n frenez-kovr'il'o kaj kelk'a'j miks'ĉifon'a kovr'il'o. Sed mi'a nom'o est'as Ĉifon'er'o'j—kaj nun vi sci'as ĉio'n pri mi.”

“Ne tut'e ĉio'n,” respond'is Doroteo kun rid'et'o. “Bon'vol'u dir'i al mi kiel vi viv'iĝ'is.”

“Est'as facil'e,” dir'is Ĉifon'er'o'j, sid'iĝ'ant'e sur grand'a'n rembur'it'a'n fotel'o'n kaj salt'ig'ant'e la risort'o'j'n por ĵet'i si'n supr'e'n-mal'supr'e'n. “Margolote vol'is sklav'in'o'n, do ŝi far'is mi'n el mal'nov'a lit'kovr'il'o kiu'n ŝi ne uz'as. Katun'a plen'ig'aĵ'o, ŝelk'o'buton'a'j okul'o'j, ruĝ'velur'a lang'o, perl'a'j bid'o'j kiel dent'o'j.

La Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o far'is Pulvor'o'n de Viv'o, ŝut'is ĝi'n sur mi'n kaj—jen mi. Ebl'e vi rimark'is mi'a'j'n mult'a'j'n kolor'o'j'n.

Tre rafin'it'a kaj eduk'it'a sinjor'o nom'at'a la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'n mi renkont'is, dir'is al mi ke mi est'as la plej bel'a ul'o en la tut'a Oz, kaj mi kred'as li'n.”

“Ho! Ĉu vi do renkont'is ni'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n?” demand'is Doroteo, iom perpleks'e klopod'ant'e kompren'i la mal'long'a'n histori'o'n rakont'it'a'n.

respond'is Doroteo. “Sed dolor'ig'as mi'n aŭd'i ĉio'n tio'n pri la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o. Ozma koler'os-kuler'e kiam ŝi aŭd'os ke li re'far'as magi'o'n. Ŝi ordon'is ke li ne far'u.”

“Li nur praktik'as magi'o'n por si'a propr'a famili'o,” klar'ig'is Fuŝ'ul'o, kiu rest'is respekt'o'plen'e distanc'e de la mal'grand'a nigr'a hund'o.

“Ve,” dir'is Doroteo; “mi ne rimark'is vi'n ĝis nun. Ĉu vi est'as el vitr'o, aŭ kio?”

“El vitr'o, kaj ankaŭ tra'vid'ebl'a, kio'n oni ne pov'as dir'i pri kelk'a'j ul'o'j,” respond'is la kat'o. “Ankaŭ mi hav'as bel'a'n pal'ruĝ'a'n cerb'o'n; oni pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”

“Brut'o'n! Nu, jen mi'a hund'o Tot'o, kaj li est'as la plej afabl'a hund'o en la tut'a mond'o. Tot'o sci'as mult'o'n, ankaŭ; preskaŭ kiom mi, mi supoz'as.”

“Li est'as nur ordinar'a Uson'a hund'o; sed tio est'as mult'o; kaj mi kompren'as li'n, kaj li kompren'as mi'n, sam'e bon'e kiel se li sci'pov'us parol'i.”

Tot'o, je tio, star'iĝ'is kaj frot'is si'a'n kap'o'n mild'e per la man'o de Doroteo, kiu'n ŝi etend'is al li, kaj li rigard'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n kvazaŭ kompren'int'e ĉiu'n vort'o'n dir'it'a'n.

“Ĉi tiu kat'o, Tot'o,” ŝi dir'is al li, “est'as el vitr'o, do vi ne ĝen'u ĝi'n, nek ĉas'u ĝi'n, sam'e kiel ne mi'a'n Pal'ruĝ'a'n Kat'id'o'n. Ĝi est'as ver'ŝajn'e fragil'a kaj ebl'e romp'iĝ'us se ĝi frap'us i'o'n.”

La Vitr'a Kat'o tiom fier'is pri si'a pal'ruĝ'a cerb'o ke ŝi kuraĝ'is proksim'iĝ'i al Doroteo, por ke la knab'in'o “vid'u ĝi'n funkci'i.” Tio est'is ver'e interes'a, sed kiam Doroteo kares'is la kat'o'n ŝi trov'is la vitr'o'n mal'varm'a kaj mal'mol'a kaj sen'respond'a, do ŝi tuj decid'is ke Fuŝ'ul'o neniel taŭg'os kiel dorlot'best'o.

“Kio'n vi sci'as pri la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o kiu loĝ'as sur la mont'o?” demand'is Doroteo.

“Li far'is mi'n,” respond'is la kat'o; “do mi sci'as ĉio'n pri li. La Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'as nov'a—ŝi aĝ'as nur tri aŭ kvar tag'o'j'n—sed mi loĝ'as kun D-ro Pipt jam de jar'o'j; kaj, kvankam mi ne mult'e am'as li'n, mi tamen agnosk'as ke li neniam far'as magi'o'n por iu el la hom'o'j kiu'j ven'as al li'a dom'o. Li opini'as ke ne mal'util'as uz'i magi'o'n por si'a propr'a famili'o, kaj li far'is mi'n el vitr'o ĉar viand'a'j kat'o'j trink'as tro da lakt'o. Li ankaŭ viv'ig'is Ĉifon'er'o'j'n por ke ŝi far'u en'dom'a'j'n labor'o'j'n por li'a edz'in'o Margolete.”

inter'romp'is la Vil'ul'o, kaj post tio li rakont'is al Doroteo pri la histori'o de Oĵo, kaj pri kiel Onĉjo Nonĉjo kaj Margolete akcident'e marmor'iĝ'is per la Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o. Post'e li rakont'is pri kiel la knab'o komenc'is serĉ'i la objekt'o'j'n neces'a'j'n por far'i la magi'a'n sorĉ'o'n, kiu re'viv'ig'os la mis'fortun'ul'o'j'n, kaj ke li trov'is la Vuzon kaj kun'pren'is li'n ĉar li ne pov'is el'tir'i la tri har'o'j'n el ĝi'a vost'o. Doroteo aŭskult'is ĉio'n ĉi tre interes'at'e, kaj opini'is ke ĝis tiam Oĵo tre bon'e ag'is. Sed kiam la Vil'ul'o rakont'is al ŝi pri la arest'iĝ'o de la Manĝtula knab'o far'e de la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o, pro akuz'o ke li laŭ'vol'e mal'obe'is Leĝ'o'n de Oz, la knab'in'et'o mult'e ŝok'iĝ'is.

“Mi tim'as ke li pluk'is ses'foli'o'n,” respond'is la Vil'ul'o, mal'feliĉ'e. “Mi ne vid'is li'n far'i tio'n, kaj mi avert'is li'n ke est'as kontraŭ'leĝ'e pluk'i tia'n; sed ebl'e li tamen far'is tio'n.”

“Mi bedaŭr'as pri tio,” dir'is Doroteo mal'feliĉ'e, “ĉar nun neni'u pov'os help'i li'a'n kompat'ind'a'n onkl'o'n kaj Margoleten— krom ĉi tiu Miks'ĉifon'a Knab'in'o, la Vuzo, kaj la Vitr'a Kat'o.”

Margolete kaj Onĉjo Nonĉjo est'as fremd'ul'o'j, laŭ mi'a vid'punkt'o, ĉar tuj kiam mi viv'iĝ'is ili marmor'iĝ'is.”

“Mi kompren'as,” koment'is Doroteo bedaŭr'o'plen'e ĝem'ant'e; “la vir'in'o forges'is don'i al vi kor'o'n.”

“Ĝoj'ig'as mi'n tio,” respond'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Kor'o dev'as est'i grand'a ĝen'o. Ĝi mal'feliĉ'ig'as aŭ bedaŭr'ig'as aŭ dediĉ'ig'as aŭ simpati'ig'as—emoci'o'j kiu'j ĝen'as feliĉ'ec'o'n.”

“Mi hav'as kor'o'n,” murmur'is la Vitr'a Kat'o. “Ĝi est'as el rubi'o; sed mi supoz'as ke mi ne las'os ĝi'n ĝen'i mi'n per ordon'o ke mi help'u Onĉjon Nonĉjon kaj Margoleten.”

“Ver'e vi'a kor'o est'as tre mal'mol'a,” dir'is Doroteo. “Kaj la Vuzo, kompren'ebl'e—”

“Nu, rilat'e al mi,” koment'is la Vuzo, kiu kuŝ'is sur la plank'o kun si'a'j krur'o'j fald'it'a'j sub li, tiel ke li aspekt'is kvadrat'a kest'o, “mi neniam vid'is tiu'j'n mis'fortun'ul'o'j'n pri kiu'j vi parol'as, tamen mi mal'feliĉ'as pro ili, ĉar mi mem kelk'foj'e est'is mis'fortun'a. Kiam mi est'is ferm'it'a en tiu arb'ar'o mi vol'eg'is ke iu help'u mi'n, kaj fin'e Oĵo ven'is kaj ja help'is mi'n. Do mi vol'as help'i li'a'n onkl'o'n. Mi est'as nur stult'a best'o, Doroteo, sed mi ne kulp'as pri tio, kaj se vi dir'os al mi kio'n far'i por help'i Oĵon kaj li'a'n onkl'o'n, mi volont'e far'os ĝi'n.”

“Vi ne est'as bel'a,” ŝi dir'is, “sed vi plaĉ'as al mi. Kio'n vi pov'as far'i; ĉu i'o'n special'a'n?”

“Mi pov'as flam'ig'i mi'a'j'n okul'o'j'n—per ver'a fajr'o—kiam mi koler'as. Kiam iu dir'as: ‘Krizel-Kru’ al mi mi koler'iĝ'as, kaj tiam ek'flam'as mi'a'j okul'o'j.”

“Mi ne kompren'as kiel piroteknik'aĵ'o'j pov'us help'i la onkl'o'n de Oĵo,” koment'is Doroteo. “Ĉu vi pov'as far'i i'o'n ali'a'n?”

“Mi—mi kred'is hav'i tre tim'ig'a'n muĝ'o'n,” dir'is la Vuzo, hezit'em'e; “sed ebl'e mi erar'is.”

“Jes,” dir'is la Vil'ul'o, “vi nepr'e erar'is pri tio.” Li turn'is si'n al Doroteo kaj al'don'is: “Kio okaz'os al la Manĝtula knab'o?”

“Ozma intervju'os li'n pri la afer'o, kompren'ebl'e, kaj post'e ŝi pun'os li'n. Sed kiel, mi ne sci'as, ĉar neni'u en Oz est'as pun'it'a ek'de kiam mi sci'iĝ'is pri la land'o. Domaĝ'e, Vil'ul'o, ĉu ne?”

Dum ili parol'is Ĉifon'er'o'j ĉirkaŭ'paŝ'ad'is en la ĉambr'o kaj rigard'is la mult'a'j'n bel'aĵ'o'j'n en ĝi. Ŝi port'is la korb'o'n de Oĵo per si'a man'o, ĝis nun, kiam ŝi decid'is trov'i kio est'as en ĝi. Ŝi trov'is la pan'o'n kaj fromaĝ'o'n, kiu'j ne util'is al ŝi, kaj la ar'o'n da sorĉ'objekt'o'j, kiu'j est'is kurioz'a'j sed mister'a'j por ŝi. Post'e, flank'e'n ŝov'int'e ili'n, ŝi vid'is la ses'foli'o'n kiu'n pluk'is la knab'o.

Ĉifon'er'o'j est'is akr'a'mens'a, kaj kvankam mank'is al ŝi kor'o ŝi re'kon'is ke Oĵo est'as ŝi'a unu'a amik'o. Ŝi tuj sci'is ke ĉar la knab'o pren'is la ses'foli'o'n oni en'karcer'ig'is li'n, kaj ŝi kompren'is ke Oĵo trans'don'is al ŝi la korb'o'n por ke oni ne trov'u la ses'foli'o'n ĉe li kaj tiel hav'u pruv'o'n pri la krim'o.

Do, turn'int'e si'a'n kap'o'n por cert'ig'i ke neni'u rimark'as ŝi'n, ŝi pren'is la ses'foli'o'n el la korb'o kaj fal'ig'is ĝi'n en or'a'n vaz'o'n kiu star'is sur la tabl'o de Doroteo. Post'e ŝi antaŭ'e'n'ir'is kaj dir'is al Doroteo: “Ne grav'us al mi help'i la onkl'o'n de Oĵo, sed mi ja help'os Oĵon. Li ne mal'obe'is Leĝ'o'n—ne ebl'as pruv'i ke li ja—kaj tiu verd'a'barb'a soldat'o ne rajt'is arest'i li'n.”

“Ozma ordon'is ke li arest'u la knab'o'n,” dir'is Doroteo, “kaj kompren'ebl'e ŝi sci'is kio'n ŝi far'as. Sed se vi pov'as pruv'i ke Oĵo est'as sen'kulp'a oni dev'os tuj liber'ig'i li'n.”

Ĉar preskaŭ jam al'ven'is la hor'o kiam Doroteo dev'os manĝ'i kun Ozma, kiel ĉiu'vesper'e, ŝi sonor'il'e ven'ig'is serv'ist'in'o'n kaj ordon'is konduk'i la Vuzon al bon'a ĉambr'o kaj don'i al li mult'e da li'a plej am'at'a manĝ'aĵ'o.

“Vi ne rajt'os manĝ'i miel'abel'o'j'n, sed oni don'os al vi i'o'n egal'e bon'gust'a'n,” Doroteo dir'is al li. Post tio ŝi ordon'is konduk'i la Vitr'a'n Kat'o'n al ali'a ĉambr'o por la nokt'o kaj la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n ŝi rest'ig'is en unu el si'a'j propr'a'j ĉambr'o'j, ĉar mult'e interes'is ŝi'n tiu strang'a ul'o kaj ŝi vol'is de'nov'e parol'i kun ŝi kaj prov'i pli bon'e kompren'i ŝi'n.

17—Ozma kaj ŝi'a'j amik'o'j

Li elekt'is kostum'o'n el piz'verd'a kaj pal'ruĝ'a saten'o kaj velur'o, kun brod'it'a'j vil'aĵ'o'j sur ĉiu'j rand'o'j kaj bril'ant'a'j perl'o'j kiel ornam'aĵ'o'j. Post'e li ban'is si'n en alabastr'a uj'o kaj bros'is si'a'j'n vil'a'j'n har'ar'o'n kaj barb'o'n mis'direkt'e'n por eĉ pli vil'ig'i ili'n. Far'int'e tio'n, kaj vest'it'e per si'a'j bel'eg'a'j vil'a'j vest'o'j, li ir'is al la banked'o'hal'o de Ozma kaj trov'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n, la Sorĉ'ist'o'n kaj Doroteon jam kun'ven'int'a'j tie. La Bird'o'tim'ig'il'o tre rapid'e vetur'is kaj re'ven'is al la Smerald'a Urb'o kun si'a freŝ'e pentr'it'a mal'dekstr'a orel'o.

Post moment'o, dum ili ĉiu'j star'is atend'ant'e, serv'ist'in'o mal'ferm'is pord'o'n, la orkestr'o ek'muzik'is kaj Ozma de Oz en'ir'is.

Mult'o est'as dir'it'a kaj skrib'it'a pri la bel'ec'o de la person'o kaj la karakter'o de tiu dolĉ'a knab'in'a Reg'ant'o de la Land'o Oz—la plej riĉ'a, la plej feliĉ'a kaj plej ĉarm'a fe'land'o pri kiu ni sci'as. Tamen malgraŭ ĉiu'j si'a'j reĝ'in'a'j kvalit'o'j Ozma est'is ver'a knab'in'o kaj ĝu'is tio'n en la viv'o kio'n ĝu'as ali'a'j ver'a'j knab'in'o'j. Kiam ŝi sid'is sur si'a grandioz'a smerald'a tron'o en la grand'a Tron'o'ĉambr'o de si'a palac'o kaj far'is leĝ'o'j'n kaj juĝ'is disput'o'j'n kaj klopod'is feliĉ'ig'i kaj kontent'ig'i ĉiu'j'n si'a'j'n reg'at'o'j'n, ŝi est'is dign'a kaj modest'a kia dev'as est'i reĝ'in'o; sed kiam ŝi flank'e'n'ĵet'is si'a'n juvel'it'a'n formal'a'n rob'o'n kaj si'a'n sceptr'o'n, kaj re'tir'iĝ'is al si'a privat'a ĉambr'ar'o, la sobr'a Reĝ'in'o far'iĝ'is knab'in'o—ĝoj'o'plen'a, leĝer'kor'a kaj liber'a.

En la banked'o'hal'o ĉi'nokt'e kun'iĝ'is nur mal'nov'a'j kaj fid'at'a'j amik'o'j, do ĉi tie Ozma est'is si mem—nur'a knab'in'o. Ŝi salut'is Doroteon per kis'o, la Vil'ul'o'n per rid'et'o, la mal'grand'a'n mal'jun'a'n Sorĉ'ist'o'n per amik'a man'prem'o kaj post'e ŝi prem'is la plen'ig'it'a'n brak'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj kri'is gaj'e: “Kia bel'a mal'dekstr'a orel'o! Ho, ĝi est'as cent'obl'e pli bon'a ol la antaŭ'a.”

“Plezur'ig'as mi'n ke vi ŝat'as ĝi'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mult'e plaĉ'it'e. “Zingibr'o bon'e labor'is, ĉu ne?

Kaj mi'a aŭd'o'kapabl'o nun est'as perfekt'a. Ĉu ne est'as mir'ind'e kio'n far'as iom da farb'o, se oni ĝust'e uz'as ĝi'n?”

“Ja ver'e est'as mir'ind'e,” ŝi konsent'is, dum ili ĉiu'j sid'iĝ'is; “sed la Seg'ĉeval'o sen'dub'e kur'eg'ig'is si'a'j'n krur'o'j'n port'ant'e vi'n tiom dum unu tag'o. Mi ne anticip'is vi'a'n re'ven'o'n ĝis morgaŭ, plej fru'e.”

“Nu,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “mi renkont'is ĉarm'a'n knab'in'o'n sur'voj'e kaj vol'is vid'i ŝi'n pli, do mi retro'rapid'is.”

“Nur per mi'a Magi'a Bild'o, kiu montr'as al mi ĉiu'n interes'a'n scen'o'n en la Land'o Oz.”

“Mi tim'as ke la bild'o ne just'e bild'ig'is ŝi'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.

“Ŝajn'is al mi ke neni'o pov'us est'i pli bunt'a,” deklar'is Ozma. “Kiu far'is tiu'n miks'ĉifon'a'n lit'kovr'il'o'n, el kiu far'iĝ'is Ĉifon'er'o'j, nepr'e elekt'is la plej gaj'a'j'n kaj bril'a'j'n ŝtof'er'o'j'n iam ajn teks'it'a'j'n.”

“Mi'n plezur'ig'as ke vi ŝat'as ŝi'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o per kontent'a ton'o. Kvankam la pajl'ul'o ne manĝ'is, ĉar pro si'a konsist'o li ne pov'is, li oft'e akompan'is Ozman kaj ŝi'a'j'n kun'ul'o'j'n ĉe la manĝ'o, nur por plezur'e konversaci'i kun ili.

Li sid'is ĉe la tabl'o kaj hav'is tuk'o'n kaj teler'o'n, sed la serv'ist'o'j sci'is ne propon'i al li manĝ'aĵ'o'j'n. Post kelk'a temp'o li demand'is: “Kie est'as la Miks'ĉifon'a Knab'in'o nun?”

“En mi'a ĉambr'o,” respond'is Doroteo. “Mi ek'am'is ŝi'n; ŝi est'as ver'e kurioz'a kaj—kaj—mal'kutim'a.”

“Sed ŝi est'as tiom bel'a!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kvazaŭ tiu fakt'o nul'ig'is ĉiu'n kritik'o'n. Ili ĉiu'j rid'is pro li'a entuziasm'o, sed la Bird'o'tim'ig'il'o est'is tut'e serioz'a. Vid'ant'e ke li interes'iĝ'as pri Ĉifon'er'o'j ili decid'is neni'o'n pli dir'i mal'favor'e al ŝi. La mal'grand'a band'o da amik'o'j kiu'j'n kun'ig'is Ozma ĉirkaŭ si est'is tiel bel'e vari'a ke neces'is mult'e zorg'i por ne ofend'i ili'n aŭ mal'feliĉ'ig'i iu'n el ili. Tiu amik'em'a afabl'ec'o gard'is ili'a'n inter'amik'ec'o'n kaj ebl'ig'is ke ili ĝu'u la ĉe'est'o'n ĉiu de la ali'a'j.

Ali'a afer'o evit'at'a de ili est'is konversaci'ad'o pri ne'agrabl'a'j tem'o'j, kaj pro tio Oĵo kaj li'a'j problem'o'j ne menci'iĝ'is dum la manĝ'o.

La Vil'ul'o, tamen, rakont'is si'a'j'n aventur'o'j'n kun la monstr'a'j plant'o'j kiu'j kapt'is kaj en'fald'is la vetur'ant'o'j'n, kaj pri kiel li for'pren'is de Ĉis, la gigant'a histrik'o, ĉi ties sag'plum'o'j'n kiu'j'n ĝi kutim'is ĵet'i kontraŭ hom'o'j'n. Al kaj Doroteo kaj Ozma plaĉ'is tiu ag'o kaj ili opini'is ke Ĉis merit'is tiu'n pun'o'n.

Ili parol'is pri la Vuzo, kiu est'is la plej rimark'ind'a best'o kiu'n iu el ili iam vid'is ĝis tiam—escept'e, ebl'e, de la viv'ant'a Seg'ĉeval'o. Ozma tut'e ne sci'is antaŭ'e ke en ŝi'a regn'o ekzist'as io kia Vuzo, ĉar ekzist'is nur unu kaj ĝi est'is kaŝ'it'a en si'a arb'ar'o dum mult'a'j jar'o'j. Doroteo dir'is ke ŝi kred'as la Vuzon bon'a best'o, honest'a kaj fidel'a; sed ŝi plu'dir'is ke al ŝi ne mult'e plaĉ'as la Vitr'a Kat'o.

“Sed,” dir'is la Vil'ul'o, “la Vitr'a Kat'o est'as tre bel'a kaj se ŝi ne est'us tiel arogant'a pri si'a pal'ruĝ'a cerb'o neni'u mal'akcept'us ŝi'n kiel kun'ul'o'n.”

Ĝis nun la Sorĉ'ist'o silent'e manĝ'ad'is, sed nun li supr'e'n'rigard'is kaj dir'is: “Tiu Viv'o'pulvor'o far'at'a de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o est'as ver'e mir'ind'a. Sed D-ro Pipt ne kompren'as ĝi'a'n ver'a'n valor'o'n kaj uz'as ĝi'n tre mal'saĝ'e.”

“Mi dev'os pri'atent'i tio'n,” dir'is Ozma, tre serioz'e. Post'e ŝi de'nov'e rid'et'is kaj plu dir'is pli leĝer'a'ton'e: “Efektiv'e, la fam'a Viv'o'pulvor'o de D-ro Pipt ebl'ig'is ke mi far'iĝ'u la Reg'ant'o de Oz.”

“Mi neniam aŭd'is tiu'n histori'o'n,” dir'is la Vil'ul'o, rigard'ant'e Ozman demand'em'e.

“Nu, kiam mi est'is beb-knab'in'o mi'n ŝtel'is mal'jun'a Sorĉ'ist'in'o nom'it'a Mombi kaj trans'form'is en knab'o'n,”

komenc'is la knab'in'a Reg'ant'o. “Mi ne sci'is kiu mi est'as kaj kiam mi kresk'is sufiĉ'e por labor'i, la Sorĉ'ist'in'o dev'ig'is mi'n serv'i ŝi'n kaj port'i lign'o'n por la fajr'o kaj hoj'i en la ĝarden'o.

Unu tag'o'n ŝi re'ven'is de vetur'o kun'port'ant'e iom da Pulvor'o de Viv'o, kiu'n don'is al ŝi D-ro Pipt. Nu, mi far'is kukurb'o'kap'a'n vir'o'n kaj star'ig'is ĝi'n sur la voj'o por tim'ig'i ŝi'n, ĉar mi am'is amuz'iĝ'i kaj mal'am'is la Sorĉ'ist'in'o'n. Sed ŝi re'kon'is la figur'o'n kaj por prov'i si'a'n Pulvor'o'n de Viv'o ŝi ŝut'is iom da ĝi sur la vir'o'n kiu'n mi far'is. Ĝi viv'iĝ'is kaj est'as nun ni'a kar'a amik'o Joĉjo Kukurb'o'kap'o. Tiu'nokt'e mi for'kur'is kun Joĉjo por eskap'i de pun'o, kaj mi kun'pren'is la Pulvor'o'n de Viv'o de mal'jun'a Mombi. Dum ni'a vetur'o ni trov'is lign'a'n Seg'ĉeval'o'n star'ant'a apud la voj'o kaj mi uz'is la magi'a'n pulvor'o'n por viv'ig'i ĝi'n. La Seg'ĉeval'o est'as kun mi ek'de tiam. Kiam mi ating'is la Smerald'a'n Urb'o'n la bon'a Sorĉ'ist'in'o, Glinda, sci'is kiu mi est'as kaj re'don'is al mi mi'a'n ĝust'a'n person'o'n, kaj mi far'iĝ'is la laŭ'jur'a Reg'ant'o de ĉi tiu land'o. Do, sci'u, se mal'jun'a Mombi ne port'us hejm'e'n la Pulvor'o'n de Viv'o mi ebl'e tut'e ne for'kur'us de ŝi nek far'iĝ'us Ozma de Oz, nek ni hav'us Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n kaj la Seg'ĉeval'o'n por komfort'ig'i kaj distr'i ni'n.”

Tiu rakont'o tre mult'e interes'is la Vil'ul'o'n, kaj ankaŭ la ali'a'j'n, kiu'j jam oft'e aŭd'is ĝi'n. Ĉar la manĝ'o nun est'is fin'it'a, ili ĉiu'j ir'is al la salon'o de Ozma, kie ili pas'ig'is agrabl'a'n vesper'o'n antaŭ ol ven'is la hor'o por dorm'o.

18—Ozma pardon'as Oĵon

De'nov'e la soldat'o met'is la juvel'it'a'j'n man'katen'o'j'n sur la knab'o'n, kaj ankaŭ blank'a'n rob'o'n de en'karcer'ul'o kun la pint'a supr'o kaj tru'o'j por la okul'o'j. Oĵo tiom hont'is, kaj pro si'a mal'honor'iĝ'o kaj pro si'a kulp'o, ke al li plaĉ'is tiel kovr'iĝ'i, tiel ke la hom'o'j ne vid'os li'n nek sci'os kiu li est'as. Li sekv'is la Soldat'o'n kun la Verd'a Barb'o tre volont'e, dezir'ant'e ke li'a fat'o decid'iĝ'u kiel ebl'e plej fru'e.

La loĝ'ant'o'j de la Smerald'a Urb'o est'is ĝentil'a'j hom'o'j kaj neniam mok'is mis'fortun'ul'o'j'n; sed jam de tiom long'e ili ne vid'is karcer'ul'o'n, ke ili tre sci'vol'e rigard'is al la knab'o mult'foj'e kaj mult'a'j el ili for'hast'is al la reĝ'a palac'o por ĉe'est'i dum la juĝ'o.

Kiam Oĵo eskort'iĝ'is en la grand'a'n Tron'o'ĉambr'o'n de la palac'o li trov'is cent'o'j'n da hom'o'j kun'ven'int'a'j tie. En la grandioz'a smerald'a tron'o, kiu scintil'is pro sen'nombr'a'j juvel'o'j, sid'is Ozma de Oz en si'a Formal'a Rob'o, kiu est'is brod'it'a per smerald'o'j kaj perl'o'j. Dekstr'e de ŝi, sed iom mal'pli alt'e, est'is Doroteo, kaj mal'dekstr'e de ŝi est'is la Bird'o'tim'ig'il'o. Ankoraŭ mal'pli alt'e, sed preskaŭ tuj antaŭ Ozma, sid'is la mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz kaj sur mal'grand'a tabl'o apud li est'is la or'a vaz'o el la ĉambr'o de Doroteo, en kiu'n Ĉifon'er'o'j jam antaŭ'e fal'ig'is la ŝtel'it'a'n ses'foli'o'n.

Ĉe la pied'o'j de Ozma kaŭr'is du enorm'a'j best'o'j, ĉiu la plej grand'a kaj plej fort'a el si'a speci'o. Kvankam tiu'j best'o'j est'is tut'e liber'a'j, neni'u ĉe'est'ant'o alarm'iĝ'is pro ili; ĉar la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o est'is bon'e kon'at'a'j kaj respekt'at'a'j en la Smerald'a Urb'o kaj ili ĉiam gard'is la Reg'ant'o'n kiam ŝi ag'is kiel Juĝ'ist'o en la Tron'o'ĉambr'o. Ĉe'est'is ankoraŭ ali'a best'o, sed ĝi'n Doroteo ten'is en si'a'j brak'o'j, ĉar ĝi est'is ŝi'a konstant'a kun'ul'o, la hund'et'o Tot'o. Tot'o kon'is la Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n kaj la Mal'sat'a'n Tigr'o'n kaj oft'e lud'is kaj petol'is kun ili, ĉar ili est'is bon'a'j amik'o'j.

Sid'ant'a'j sur ebur'a'j seĝ'o'j antaŭ Ozma, kun liber'a spac'o inter si kaj la tron'o, est'is mult'a'j el la nobel'o'j de la Smerald'a Urb'o, moŝt'o'j kaj moŝt'in'o'j en bel'a'j kostum'o'j, kaj oficial'ul'o'j de la regn'o en la reĝ'a'j uniform'o'j de Oz. Mal'antaŭ tiu'j kort'eg'an'o'j est'is ali'a'j mal'pli grav'a'j person'o'j, plen'ig'ant'e la grand'a'n hal'o'n ĝis la pord'o'j mem.

Sam'moment'e kiam al'ven'is la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o kun Oĵo, la Vil'ul'o en'ir'is tra flank'a pord'o, eskort'ant'e la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n, la Vuzon kaj la Vitr'a'n Kat'o'n. Ĉiu'j ĉi ven'is al la liber'a spac'o antaŭ la tron'o kaj star'is front'ant'e la Reg'ant'o'n.

“Bon'e,” li respond'is; sed la scen'o tim'ig'is la knab'o'n kaj li'a voĉ'o trem'is iom pro tim'o. Neni'o pov'is tim'ig'i la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n, kaj kvankam la Vuzo est'is iom mal'trankvil'a en ĉi tiu grandioz'a ĉirkaŭ'aĵ'o la Vitr'a'n Kat'o'n mult'e plezur'ig'is la elegant'ec'o de la kort'eg'o kaj la impon'eg'o de la event'o—grand'a'j vort'o'j sed tre esprim'o'plen'a'j.

Je gest'o de Ozma la soldat'o de'pren'is la blank'a'n rob'o'n de Oĵo kaj la knab'o star'is vizaĝ-al-vizaĝ'e kun la knab'in'o kiu decid'os li'a'n pun'o'n. Li tuj rimark'is kiom bel'a kaj dolĉ'a ŝi est'as, kaj li'a kor'o salt'is pro ĝoj'o, ĉar li esper'is ke ŝi est'os kompat'em'a.

Ozma sid'is rigard'ant'e la karcer'ul'o'n dumonge. Post tio ŝi dir'is mild'e: “Unu el la Leĝ'o'j de Oz mal'permes'as ke oni pluk'u ses'foli'o'n. La akuz'o est'as ke vi mal'obe'is tiu'n Leĝ'o'n, eĉ kvankam vi est'is avert'it'a ne far'i tio'n.”

Oĵo klin'is si'a'n kap'o'n kaj dum li hezit'is respond'i la Miks'ĉifon'a Knab'in'o antaŭ'e'n'paŝ'is kaj parol'is anstataŭ li.

“Ĉi tiu mal'kviet'o est'as pro tut'e neni'o,” ŝi dir'is, rigard'ant'e Ozman sen're'tir'em'e. “Vi ne pov'as pruv'i ke li pluk'is la ses'foli'o'n, do vi ne rajt'as akuz'i li'n pri tio. Pri'serĉ'u li'n, se vi vol'as, sed vi ne trov'os la ses'foli'o'n; rigard'u en li'a korb'o kaj vi trov'os ke ĝi ne est'as tie. Li ne hav'as ĝi'n, do mi postul'as ke vi liber'ig'u ĉi tiu'n povr'a'n Manĝtulan knab'o'n.”

La hom'o'j de Oz aŭskult'is tiu'n defi'o'n surpriz'at'e kaj mir'ant'e pro la kurioz'a Miks'ĉifon'a Knab'in'o kiu aŭdac'as parol'i tiel mal'kaŝ'e al ili'a Reg'ant'o. Sed Ozma sid'is silent'e kaj sen'mov'e kaj la mal'grand'a Sorĉ'ist'o respond'is al Ĉifon'er'o'j.

“Do la ses'foli'o ne est'as pluk'it'a, ĉu?” li dir'is. “Mi opini'as ke jes. Mi opini'as ke la knab'o kaŝ'is ĝi'n en si'a korb'o, kaj post'e don'is la korb'o'n al vi. Mi ankaŭ opini'as ke vi fal'ig'is la ses'foli'o'n en ĉi tiu'n vaz'o'n, kiu star'is en la ĉambr'o de Princ'in'o Doroteo, esperant'e sen'ig'i vi'n de ĝi por ke ĝi ne pruv'u la kulp'ec'o'n de la knab'o. Vi est'as fremd'a ĉi tie, Fraŭl'in'o Ĉifon'er'o'j, do vi ne sci'as ke neni'o est'as kaŝ'ebl'a for de la Magi'a Bild'o de ni'a potenc'a Reg'ant'o—nek for de la observ'ant'a'j okul'o'j de la humil'a Sorĉ'ist'o de Oz. Rigard'u, ĉiu'j!” Dir'ant'e tio'n li gest'is per si'a'j man'o'j direkt'e al la vaz'o sur la tabl'o, kiu'n Ĉifon'er'o'j nun rimark'is unu'a'foj'e.

El la buŝ'o de la vaz'o burĝon'is plant'o, mal'rapid'e kresk'ant'e antaŭ ili'a'j okul'o'j ĝis ĝi far'iĝ'is bel'a arbust'o, kaj sur la plej'supr'a branĉ'o aper'is la ses'foli'o kiu'n Oĵo la Mis'fortun'a pluk'is.

La Miks'ĉifon'a Knab'in'o rigard'is la ses'foli'o'n kaj dir'is: “Ho, do vi trov'is ĝi'n. Tut'e bon'e; pruv'u ke li pluk'is ĝi'n, se vi pov'as.”

“Jes,” li respond'is. “Mi sci'is ke Leĝ'o mal'permes'as tio'n, sed mi vol'is sav'i Onĉjon Nonĉjon kaj mi tim'is ke se mi pet'os vi'a'n konsent'o'n ke mi pluk'u ĝi'n vi rifuz'os.”

“Nu, ŝajn'is al mi ke tiu est'as mal'saĝ'a leĝ'o, mal'just'a kaj mal'prav'ig'ebl'a. Eĉ nun mi ne pov'as kompren'i kial ne pluk'i ses'foli'o'n. Kaj mi—mi ankoraŭ ne vid'is la Smerald'a'n Urb'o'n, nek vi'n, kaj mi supoz'is ke knab'in'o kiu far'us tiel stult'a'n Leĝ'o'n ver'ŝajn'e ne help'us person'o'n en danĝer'o.”

Ozma rigard'is li'n medit'em'e, kun si'a menton'o apog'at'a de man'o; sed ŝi ne koler'is. Mal'e, ŝi rid'et'is iom pro si'a'j pens'o'j kaj post'e de'nov'e sobr'iĝ'is.

“Mi supoz'as ke tre mult'a'j leĝ'o'j ŝajn'as mal'saĝ'a'j al ne'kompren'ant'o'j,” ŝi dir'is; “sed neni'u leĝ'o iam far'iĝ'as sen ia cel'o, kaj tiu cel'o kutim'e est'as protekt'i la tut'a'n popol'o'n kaj gard'i ili'a'n bon'a'n stat'o'n. Ĉar vi est'as fremd'ul'o, mi eksplik'os ĉi tiu'n Leĝ'o'n kiu al vi ŝajn'as mal'saĝ'a. Antaŭ mult'a'j jar'o'j est'is mult'a'j Sorĉ'ist'in'o'j kaj Magi'ist'o'j en la Land'o Oz, kaj inter ali'e ili oft'e uz'is ses'foli'o'n por far'i si'a'j'n magi'a'j'n sorĉ'o'j'n kaj trans'form'o'j'n. Tiu'j Sorĉ'ist'in'o'j kaj Magi'ist'o'j kaŭz'is tiom da ĝen'o inter mi'a popol'o, oft'e uz'ant'e si'a'j'n pov'o'j'n por mal'bon'o anstataŭ bon'o, ke mi decid'is mal'permes'i ke iu praktik'u magi'o'n aŭ sorĉ'ad'o'n escept'e de Glinda la Bon'a kaj ŝi'a asist'ant'o la Sorĉ'ist'o de Oz, kiu'j'n ambaŭ mi pov'as fid'i ke ili uz'os si'a'j'n art'o'j'n nur por help'i mi'a'n popol'o'n kaj pli'feliĉ'ig'i ĝi'n. Ek'de kiam mi establ'is tiu'n Leĝ'o'n la Land'o Oz est'as mult'e pli pac'o'plen'a kaj kviet'a; sed mi inform'iĝ'is ke kelk'a'j Sorĉ'ist'in'o'j kaj Magi'ist'o'j plu sekret'e far'as magi'o'n kaj uz'as la ses'foli'o'j'n por far'i si'a'j'n magi'a'j'n trink'aĵ'o'j'n kaj sorĉ'o'j'n. Tial mi far'is pli'a'n Leĝ'o'n kiu mal'permes'as ke oni pluk'u ses'foli'o'n aŭ kolekt'u ali'a'j'n plant'o'j'n kaj herb'o'j'n kiu'j'n la Sorĉ'ist'in'o'j bol'ig'as en si'a'j kaldron'o'j por far'i magi'aĵ'o'j'n.

Tio preskaŭ ĉes'ig'is la mal'bon'a'n sorĉ'ad'o'n en ni'a land'o, do kompren'u ke la Leĝ'o ne est'is mal'saĝ'a, sed saĝ'a kaj just'a; kaj, ĉiu'kaz'e, est'as mal'just'e mal'obe'i Leĝ'o'n.”

Oĵo sci'is ke ŝi prav'as kaj sent'is grand'a'n hont'o'n ĉar li kompren'is ke li ag'is kaj parol'is tre rid'ind'e. Sed li lev'is si'a'n kap'o'n kaj rigard'is en la vizaĝ'o'n de Ozma dir'ant'e: “Mi bedaŭr'as ke mi mis'ag'is kaj mal'obe'is vi'a'n Leĝ'o'n. Mi far'is tio'n por sav'i Onĉjon Nonĉjon, kaj mi kred'is ke oni ne sci'os pri mi'a ag'o. Sed mi kulp'as pri tiu ag'o kaj kiu'n ajn pun'o'n mi merit'as, laŭ vi'a opini'o, mi volont'e sufer'os.”

“Vi est'as pardon'it'a,” ŝi dir'is. “Ĉar, kvankam vi grav'e mis'ag'is, vi nun pent'as kaj mi opini'as ke vi jam est'as sufiĉ'e pun'it'a. Soldat'o, sen'katen'ig'u Oĵon la Fortun'a'n kaj—”

“Ĉi'moment'e vi est'as fortun'a,” dir'is ŝi. “Sen'katen'ig'u li'n, Soldat'o, kaj liber'ig'u li'n.”

Al la ĉe'est'ant'o'j plaĉ'is la dekret'o de Ozma kaj ili murmur'is si'a'n aprob'o'n. Ĉar la reĝ'a kun'sid'o nun est'is fin'it'a, ili komenc'is for'ir'i el la Tron'o'ĉambr'o kaj baldaŭ neni'u rest'is krom Oĵo kaj li'a'j amik'o'j kaj Ozma kaj ŝi'a'j favor'at'o'j.

La knab'in'a Reg'ant'o nun pet'is ke Oĵo sid'iĝ'u kaj rakont'u al ŝi si'a'n tut'a'n histori'o'n, kaj li far'is tio'n, komenc'ant'e je la temp'o kiam li for'ir'is el si'a hejm'o en la arb'ar'o kaj fin'ant'e je si'a al'ven'o ĉe la Smerald'a Urb'o kaj arest'iĝ'o. Ozma aŭskult'is atent'e kaj pens'ad'is dum kelk'a'j moment'o'j post kiam la knab'o ĉes'is parol'i. Post tio ŝi dir'is: “La Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o mis'ag'is far'ant'e la Vitr'a'n Kat'o'n kaj la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n, ĉar li tiel mal'obe'is la Leĝ'o'n.

Kaj se li ne kontraŭ'leĝ'e gard'us la botel'o'n da Likv'aĵ'o de Ŝton'ig'o star'ant'a sur la bret'o, la akcident'o al li'a edz'in'o Margolote kaj al Onĉjo Nonĉjo ne pov'us okaz'i. Mi pov'as kompren'i, tamen, ke Oĵo, kiu am'as si'a'n onkl'o'n, mal'feliĉ'os se li ne pov'os sav'i li'n. Ankaŭ, mi opini'as ke est'as mal'just'e las'i tiu'j'n du viktim'o'j'n star'i kiel marmor'a'j statu'o'j, kiam ili dev'us est'i viv'a'j. Do mi propon'as ke ni permes'u ke D-ro Pipt far'u la magi'a'n sorĉ'aĵ'o'n kiu sav'os ili'n, kaj ke ni help'u Oĵon trov'i la objekt'o'j'n kiu'j'n li serĉ'as. Kio'n vi opini'as, Sorĉ'ist'o?”

“Ebl'e tio est'as plej bon'a,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Sed post kiam la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o re'viv'ig'os tiu'j'n kompat'ind'ul'o'j'n vi dev'os for'pren'i de li li'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n.”

“Nun dir'u al mi, bon'vol'e, kiu'j'n magi'a'j'n objekt'o'j'n vi dev'os trov'i?” daŭr'ig'is la Sorĉ'ist'o, parol'ant'e al Oĵo.

“La tri har'o'j'n de la vost'o de Vuzo mi hav'as,” dir'is la knab'o. “Pli preciz'e, mi hav'as la Vuzon, kaj la har'o'j est'as en li'a vost'o. La ses'foli'o'n mi—mi—”

“Vi rajt'as pren'i kaj gard'i ĝi'n,” dir'is Ozma. “Tio ne est'os kontraŭ'leĝ'a, ĉar ĝi jam est'as pluk'it'a, kaj la pluk'o'krim'o est'as pardon'it'a.”

“Dank'o'n!” kri'is Oĵo dank'em'e. Post'e li plu'dir'is: “Post tio mi dev'as trov'i akv'o'n el obskur'a put'o.”

La Sorĉ'ist'o kap'sku'et'is. “Tio,” dir'is li, “est'os mal'facil'a task'o, sed se vi sufiĉ'e vetur'os ebl'e vi trov'os ĝi'n.”

“Mi volont'e vetur'os dum jar'o'j, se tio sav'os Onĉjon Nonĉjon,” dir'is Oĵo, tre serioz'e.

Dum'e Doroteo aŭskult'is interes'at'e la konversaci'o'n. Nun ŝi turn'is si'n al Ozma kaj demand'is: “Ĉu mi rajt'as akompan'i Oĵon, por help'i li'n?”

“Jes. Mi iom bon'e kon'as Oz'o'n, sed Oĵo tut'e ne kon'as ĝi'n. Mi bedaŭr'as pro li'a onkl'o kaj kompat'ind'a Margolote kaj mi dezir'as help'i sav'i ili'n. Ĉu mi rajt'as kun'ir'i?”

“Se Doroteo kun'ir'os, do mi dev'os kun'ir'i por pri'zorg'i ŝi'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, decid'em'e. “Obskur'a put'o est'as trov'ebl'a nur en iu tre for'a lok'o, kaj ebl'e est'os danĝer'o'j tie.”

“Vi hav'as mi'a'n permes'o'n akompan'i Doroteon,” dir'is Ozma. “Kaj dum vi for'est'os mi pri'zorg'os la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n.”

“Mi pri'zorg'os mi'n mem,” anonc'is Ĉifon'er'o'j, “ĉar mi ir'os kun la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Doroteo. Mi promes'is al Oĵo ke mi help'os li'n trov'i la dezir'at'a'j'n objekt'o'j'n kaj mi plen'um'os mi'a'n promes'o'n.”

“Tut'e bon'e,” respond'is Ozma. “Sed mi ne trov'as bezon'o'n ke Oĵo kun'pren'u la Vitr'a'n Kat'o'n kaj la Vuzon.”

“Mi prefer'as rest'i ĉi tie,” dir'is la kat'o. “Mi jam est'as ses'foj'e preskaŭ noĉ'it'a, kaj se ili en'ir'os danĝer'o'j'n est'os plej bon'e ke mi rest'u for de ili.”

“Ŝi'n gard'u Ĵele'a Konfit'aĵ ĝis la re'ven'o de Oĵo,” propon'is Doroteo. “Ni ankaŭ ne bezon'os kun'pren'i la Vuzon, sed li est'as gard'end'a pro la tri har'o'j en li'a vost'o.”

“Plej bon'e est'os kun'pren'i mi'n,” dir'is la Vuzo. “Mi'a'j okul'o'j pov'as flam'ig'i fajr'o'n, sci'u, kaj mi pov'as muĝ'i—iom'et'e.”

“Mi cert'as ke vi est'os pli sekur'a ĉi tie,” Ozma decid'is, kaj la Vuzo ne plu opon'is la plan'o'n.

Kun'konsult'int'e ili decid'is ke Oĵo kaj li'a grup'o for'ir'u jam la tuj sekv'a'n tag'o'n por serĉ'i la kvant'o'n da akv'o el obskur'a put'o, do ili nun dis'ir'is por prepar'i por la vetur'o.

Ozma don'is al la Manĝtula knab'o ĉambr'o'n en la palac'o por tiu nokt'o kaj la post'tag'mez'o'n li pas'ig'is kun Doroteo— por kon'at'iĝ'i, laŭ ŝi'a dir'o—kaj ricev'i konsil'o'j'n de la Vil'ul'o pri kie'n ili ir'u. La Vil'ul'o vag'is en mult'a'j part'o'j de Oz, krom'e ankaŭ Doroteo, tamen neni'u el ili sci'is kie trov'iĝ'as obskur'a put'o.

“Se ti'aĵ'o trov'iĝ'as ie en la loĝ'at'a part'o de Oz,” dir'is Doroteo, “ni ver'ŝajn'e jam antaŭ long'e aŭd'us pri ĝi. Se ĝi ’stas en la sovaĝ'a'j part'o'j de la land'o, neni'u tie bezon'us obskur'a'n put'o'n. Ebl'e ne ’kzistas ti'aĵ'o.”

“Ho, sed dev'as!” respond'is Oĵo, cert'em'e; “se ne, la recept'o de D-ro Pipt ne postul'us ĝi'n.”

“Ver'e,” konsent'is Doroteo; “kaj se ĝi ’stas ie en la Land'o Oz, ni nepr'e trov'os ĝi'n.”

“Ne far'u tio'n,” pet'is Oĵo, fervor'e. “Oni nom'as mi'n Oĵo la Mis'fortun'a, sci'u.”

19—Problem'o'j pro la Totenhotoj

Est'as cert'e ke Joĉjo Kukurb'o'kap'o pov'us hav'i mult'e pli elegant'a'n dom'o'n por si'a loĝ'ad'o se li vol'us, ĉar Ozma am'is la stult'ul'o'n, kiu est'is ŝi'a plej fru'a akompan'ant'o; sed Joĉjo prefer'is si'a'n kukurb'a'n dom'o'n, ĉar ĝi bon'e taŭg'is al li, kaj rilat'e al tio efektiv'e li ne est'is ver'e stult'a.

La korp'o de ĉi tiu rimark'ind'a person'o konsist'is el lign'o, branĉ'o'j de arb'o'j divers'dimensi'a'j est'is uz'it'a'j tiu-cel'e. La lign'a'n fram'o'n kovr'is ruĝ'a ĉemiz'o—sur ĝi est'is blank'a'j makul'o'j—blu'a pantalon'o, flav'a veŝt'o, ĵak'o el verd'o-kaj-or'o kaj fortik'a'j led'a'j ŝu'o'j. La kol'o est'is akr'ig'it'a stang'o sur kiu'n met'iĝ'is la kukurb'a kap'o, kaj la okul'o'j, orel'o'j, naz'o kaj buŝ'o est'is ĉiz'it'a'j sur la haŭt'o de la kukurb'o, tre simil'e al lud'o'ĉiz'aĵ'o de infan'o.

La dom'o de tiu interes'a ul'o star'is en la centr'o de vast'a kukurb'o'kamp'o, kie la ramp'o'plant'o'j krek'is amas'e kaj nask'is kukurb'o'j'n ekstr'ordinar'dimensi'a'j'n krom la mal'pli'grand'a'j'n.

Kelk'a'j el la kukurb'o'j nun matur'iĝ'ant'a'j sur la plant'o'j est'is preskaŭ grand'a'j kiel la dom'o de Joĉjo, kaj li dir'is al Doroteo ke li intenc'as al'don'i pli'a'n kukurb'o'n al si'a dom'eg'o.

La vetur'ant'o'j est'is el'kor'e bon'ven'ig'it'a'j al ĉi tiu kurioz'a loĝ'ej'o kaj invit'a'j pas'ig'i la nokt'o'n tie, kio'n ili jam plan'is.

La Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n mult'e interes'is Joĉjo kaj ŝi ekzamen'is li'n admir'e.

“Vi est'as tre bel'aspekt'a,” ŝi dir'is; “sed ne tiel ver'e bel'a kiel la Bird'o'tim'ig'il'o.”

Joĉjo turn'is si'n, aŭd'int'e tio'n, por ekzamen'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n zorg'e, kaj li'a mal'nov'a amik'o r uz'e palpebr'um'is al li per unu pentr'it'a okul'o.

“Ne ebl'as kompren'i alies gust'o'j'n,” koment'is la Kukurb'o'kap'o ĝem'ant'e. “Mal'jun'a korv'o foj'e dir'is al mi ke mi est'as tre fascin'a, sed kompren'ebl'e ebl'e la bird'o erar'is.

Mi rimark'as ke la korv'o'j kutim'e evit'as la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kiu si'a'manier'e est'as tre honest'a ul'o, sed pajl'o'plen'ig'it'a. Mi ne est'as pajl'o'plen'ig'it'a, kiel vi pov'as vid'i; mi'a korp'o est'as el bon'a solid'a hikori'o.”

deklar'is Joĉjo. Mi uz'as ili'n kiel cerb'o'n, kaj kiam ili est'as freŝ'a'j mi est'as intelekt'ul'o. Ĝust'e nun, mi bedaŭr'as dir'i, mi'a'j sem'o'j iom'et'e klak'as, do mi baldaŭ dev'os akir'i nov'a'n kap'o'n.”

“Cert'e. Kukurb'o'j ne est'as permanent'a'j, domaĝ'e, kaj post kelk'a temp'o ili putr'as. Tial mi kresk'ig'as tiel grand'a'n kamp'o'n da kukurb'o'j—por elekt'i nov'a'n kap'o'n kiam ajn neces'as.”

“Mi mem. Mi de'pren'as mi'a'n mal'nov'a'n kap'o'n, met'as ĝi'n sur tabl'o'n antaŭ mi, kaj uz'as la vizaĝ'o'n kiel model'o'n.

Kelk'foj'e mi ĉiz'as pli bon'a'j'n vizaĝ'o'j'n ol ali'foj'e—pli esprim'o'plen'a'j'n kaj gaj'a'j'n, sci'u—sed mi opini'as ke ili ĝeneral'e bon'e aspekt'as.”

Antaŭ ol ŝi komenc'is la vetur'o'n Doroteo pak'is dors'o'sak'o'n en kiu est'is bezon'aĵ'o'j, kaj tiu'n dors'o'sak'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o port'is lig'it'a al si'a dors'o. La knab'in'et'o sur'port'is simpl'a'n rob'o'n kaj sun'kuf'o'n, ĉar ŝi sci'is ke ili plej taŭg'as por vetur'ad'o. Oĵo ankaŭ kun'port'is si'a'n korb'o'n, en kiu'n Ozma pli'met'is botel'o'n da “Komplet'manĝ'a'j Pilol'o'j” kaj frukt'o'j'n.

Sed Joĉjo Kukurb'o'kap'o kresk'ig'is mult'o'n en si'a ĝarden'o krom kukurb'o'j'n, do li kuir'is por ili bon'a'n legom'sup'o'n kaj don'is al Doroteo, Oĵo kaj Tot'o, la sol'a'j ul'o'j kiu'j bezon'is manĝ'i, kukurb'o'pasteĉ'o'n kaj iom da verd'a fromaĝ'o. Kiel lit'o'j'n ili dev'is uz'i la dolĉ'a'j'n sek'ig'it'a'j'n herb'o'j'n kiu'j'n Joĉjo ŝut'is laŭ'long'e de unu flank'o de la ĉambr'o, sed tio tre bon'e kontent'ig'is Doroteon kaj Oĵon. Tot'o, kompren'ebl'e, dorm'is apud si'a mastr'in'et'o.

La Bird'o'tim'ig'il'o, Ĉifon'er'o'j kaj la Kukurb'o'kap'o est'is sen'lac'a'j kaj ne bezon'is dorm'o'n, do ili sid'is kun'parol'ant'e dum la tut'a nokt'o; sed ili rest'is ekster la dom'o, sub la bril'ant'a'j stel'o'j, kaj parol'is mal'laŭt'a'voĉ'e por ne ĝen'i la dorm'ant'o'j'n. Dum la konversaci'o la Bird'o'tim'ig'il'o klar'ig'is pri ili'a serĉ'o je obskur'a put'o, kaj pet'is konsil'o'n de Joĉjo pri kie trov'i ĝi'n.

“Tio est'os mal'facil'a task'o,” dir'is li, “kaj se mi est'us vi mi pren'us iu'n ajn ordinar'a'n put'o'n kaj ĉirkaŭ'ferm'us ĝi'n por mal'lum'ig'i ĝi'n.”

“La put'o dev'as est'i natur'e obskur'a, kaj la akv'o dev'as est'i neniam vid'int'a la tag'lum'o'n, ĉar ali'e la magi'a sorĉ'o ebl'e tut'e ne sukces'us.”

“Nu—mili'litr'o est'as mili'litr'o, kompren'ebl'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ne vol'is agnosk'i si'a'n sen'sci'o'n.

“Mi sci'as!” kri'is Ĉifon'er'o'j. “ ‘Johano kaj Mili'o pren'is foli'o'n—’ ”

“Est'as du spec'o'j de mili'o'j, mi kred'as; unu est'as knab'in'o, kaj la ali'a est'as—”

Do la sekv'a'n maten'o'n ili demand'is al Doroteo, kaj ŝi dir'is: “Mi ne sci'as preciz'e kiom est'as mili'litr'o, sed mi kun'port'as or'a'n botel'o'n kiu pov'as en'ten'i du'on'a'n litr'o'n. Tio est'as pli ol cent kvin'dek mili'litr'o'j, mi cert'as, kaj la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o pov'os mem mezur'i ĝi'n laŭ'vol'e. Sed kio plej problem'as por ni, Joĉjo, est'as trov'i la put'o'n.”

Joĉjo ĉirkaŭ'rigard'is la pejzaĝ'o'n, ĉar li star'is en la pord'ej'o de la dom'o.

“Ĉi tie la land'o est'as plat'a, do vi ne trov'os obskur'a'j'n put'o'j'n ĉi tie,” dir'is li. “Vi dev'os ir'i inter la mont'o'j'n, kie est'as rok'o'j kaj kavern'o'j.”

“En la Kvelula Land'o, kiu kuŝ'as sud'e de ĉi tie,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi jam de la komenc'o sci'as ke ni dev'os ir'i al la mont'o'j.”

“Mi jes,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi front'is la terur'a'j'n Martel'kap'ul'o'j'n, kiu'j ne hav'as brak'o'j'n kaj bat'as kiel kapr'o'j; kaj mi front'is la Batal'ant'a'j'n Arb'o'j'n, kiu'j klin'as si'n por bat'i kaj vip'i, kaj spert'is mult'a'j'n ali'a'j'n aventur'o'j'n tie.”

“Ĝi est'as sovaĝ'a land'o,” koment'is Doroteo, sobr'e, “kaj se ni ir'os tie'n ni cert'e spert'os propr'a'j'n problem'o'j'n. Sed mi supoz'as ke ni dev'os ir'i tie'n, se ni vol'as tiu'n akv'o'n el la obskur'a put'o.”

Do ili adiaŭ'is la Kukurb'o'kap'o'n kaj re'komenc'is si'a'n vetur'ad'o'n, direkt'ant'e si'n nun rekt'e al la Sud'a Land'o, kie mont'o'j kaj rok'o'j kaj kavern'o'j kaj arb'ar'o'j kun grand'a'j arb'o'j abund'as. Tiu part'o de la Land'o Oz, kvankam ĝi aparten'is al Ozma kaj dev'is est'i lojal'a al ŝi, est'is tiel sovaĝ'a kaj apart'ig'it'a ke mult'a'j strang'a'j popol'o'j kaŝ'is si'n en ĝi'a'j ĝangal'o'j kaj viv'is si'a'manier'e, tut'e sen sci'o ke ili hav'as Reg'ant'o'n en la Smerald'a Urb'o. Se oni las'is ili'n ne'ĝen'it'a'j, tiu'j ul'o'j neniam ĝen'is la loĝ'ant'o'j'n de la ceter'o de Oz, sed invad'ant'o'j'n traf'is mult'a'j danĝer'o'j de ili.

Neces'is du'tag'a vetur'o de la dom'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o al la rand'o de la Kvelula Land'o, ĉar nek Doroteo nek Oĵo pov'is tre rapid'e marŝ'i kaj ili oft'e halt'is apud la voj'o por ripoz'i. La unu'a'n nokt'o'n ili dorm'is sur la larĝ'a'j kamp'o'j, inter la ranunkol'o'j kaj lekant'et'o'j, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kovr'is la infan'o'j'n per gaz'a lit'kovr'il'o el si'a dors'o'sak'o, por ke ne mal'varm'ig'u ili'n la nokt'aer'o. Ĉirkaŭ la vesper'o de la du'a tag'o ili ating'is sabl'a'n eben'aĵ'o'n kie marŝ'ad'o est'is mal'facil'a; sed iom distanc'e de si ili vid'is grup'o'n de palm'o'j, kun mult'a'j kurioz'a'j nigr'a'j makul'et'o'j sub si; do ili plu'paŝ'is brav'e por ating'i tiu'n lok'o'n antaŭ la nokt'iĝ'o kaj pas'ig'i la nokt'o'n ŝirm'at'e de la arb'o'j.

La nigr'a'j makul'o'j pli'grand'iĝ'is dum ili antaŭ'e'n'ir'is, kaj kvankam la lum'o est'is ne'fort'a Doroteo opini'is ke ili aspekt'as grand'a'j kaldron'o'j renvers'it'a'j. Tuj preter tiu lok'o est'is dis'a ar'o da gigant'a'j, mal'glat'a'j rok'o'j, kiu'j si'n lev'is al la mal'antaŭ'a'j mont'o'j.

Ni'a'j vetur'ant'o'j prefer'is prov'i grimp'i tiu'j'n rok'o'j'n dum tag'lum'o, kaj ili kompren'is ke dum kelk'a temp'o ĉi tiu est'os ili'a last'a nokt'o sur la eben'aĵ'o.

Krepusk'o'lum'o jam komenc'iĝ'is kiam ili ating'is la arb'o'j'n, sub kiu'j est'is la nigr'a'j rond'a'j objekt'o'j kiu'j'n ili rimark'is el tre for. Dek'o'j est'is dis'e met'it'a'j kaj Doroteo klin'is si'n apud unu, kiu est'as proksim'um'e sam'e alt'a kiel ŝi, por pli detal'e ekzamen'i ĝi'n. Dum ŝi far'is tio'n la supr'o ek'mal'ferm'iĝ'is kaj el'aper'is mal'hel'a ul'o, kiu si'n lev'is etend'iĝ'ant'e en la aer'o'n kaj post'e fal'ig'is si'n sur la ter'o'n tuj apud la knab'in'et'o. Pli'a kaj pli'a el'salt'is el la rond'a, pot'simil'a loĝ'ej'o, dum el ĉiu'j ali'a'j nigr'a'j objekt'o'j ven'is salt'ant'e pli da ul'o'j—tre simil'a'j al salt'lud'il'o'j kiam oni mal'rigl'as la kest'o'j'n—ĝis plen'a cent'o star'is kun'iĝ'int'e ĉirkaŭ ni'a'n grup'et'o'n da vetur'ant'o'j.

Doroteo jam trov'is ke ili est'as hom'o'j, et'a'j kaj strang'a'form'a'j, tamen hom'o'j. Ili'a haŭt'o est'is mal'hel'a kaj ili'a har'ar'o star'is rekt'e, kvazaŭ drat'o'j, kaj est'is bril'e skarlat'a. Ili'a'j korp'o'j est'is ne'kovr'it'a'j escept'e de haŭt'o'j lig'it'a'j ĉirkaŭ ili'a'j tali'o'j kaj ili port'is bracelet'o'j'n sur si'a'j maleol'o'j kaj pojn'o'j, kaj kol'ĉen'o'j'n, kaj grand'a'j'n pend'ant'a'j'n orel'ring'o'j'n.

Tot'o kaŭr'is apud si'a mastr'in'o kaj muĝ'is kvazaŭ al li tut'e ne plaĉ'as tiu'j strang'a'j ul'o'j. Ĉifon'er'o'j komenc'is murmur'i i'o'n pri “salt'e, palt'e, kalt'e, bum!” sed neni'u atent'is ŝi'n. Oĵo ten'is si'n tre proksim'e al la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o ten'is si'n tre proksim'e al Doroteo; sed la knab'in'et'o turn'is si'n al la kurioz'a'j ul'o'j kaj demand'is: “Kiu'j vi est'as?”

Ili respond'is tiu'n demand'o'n kun'e, kiel ia ĉant'ant'a ĥor'o, kaj la vort'o'j est'is ĉi tiu'j: “Ni est'as gaj'a'j Totenhotoj, Kaj al ni ne plaĉ'as tag'o; Ni ĝoj'e fest'as dum nokt'o rest'as; Kur'e salt'as ĉiu ag'o.

Evit'i sun'o'n, salut'i lun'o'n Ni vol'as fort'e, neniam lam'e; Do ĉi tie Totenhotoj pi'e Atend'as lun'o'n, ĉiam sam'e.

“Sed ne supoz'u ke ni lud'os kun vi dum la tut'a nokt'o, ĉar ni vetur'ad'is dum la tut'a tag'o kaj kelk'a'j el ni est'as tre lac'a'j.”

“Kaj ni ne pov'os lut'i la lun'o'n,” al'don'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Ni ne est'as sufiĉ'e alt'a'j.”

Tiu'j'n koment'o'j'n salut'is laŭt'a'j rid'o'j de la petol'em'ul'o'j kaj unu kapt'is brak'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj mir'e ĝi trov'is ke est'as tre facil'e ĉirkaŭ'sving'ad'i la pajl'o'plen'ig'it'o'n. Do la Totenhoto lev'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n alt'e en la aer'o'n kaj ĵet'is li'n trans la kap'o'j'n de la amas'o. Iu kapt'is li'n kaj re'ĵet'is li'n, kaj kri'ant'e pro ĝoj'o ili plu tiel ĵet'ad'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n tie'n kaj re'e'n, kvazaŭ li est'us pilk'o.

Baldaŭ ali'a petol'ul'o pren'is Ĉifon'er'o'j'n kaj komenc'is ĵet'ad'i ŝi'n sam'manier'e. Ili trov'is ŝi'n iom pli pez'a ol la Bird'o'tim'ig'il'o tamen ankoraŭ sufiĉ'e mal'pez'a por ĵet'i ŝi'n kvazaŭ sof'kusen'o'n, kaj ili mult'e ĝu'is si'a'n lud'o'n ĝis kiam Doroteo, koler'a kaj indign'a pro ili'a trakt'ad'o de ŝi'a'j amik'o'j, kur'is inter la Totenhotojn kaj komenc'is bat'i kaj puŝ'i ili'n ĝis ŝi sav'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n kaj ten'is ili'n proksim'e al si, unu ĉe ĉiu flank'o. Ebl'e ŝi ne tiel facil'e sukces'us venk'i la petol'ul'o'j'n se Tot'o ne help'us, boj'ant'e kaj mord'ant'e cel'e ili'a'j'n ne'kovr'it'a'j'n krur'o'j'n ĝis ili volont'e fuĝ'is de li'a atak'o. Rilat'e al Oĵo, kelk'a'j el la ul'o'j prov'is ĵet'i ankaŭ li'n, sed trov'int'e li'a'n korp'o'n tro pez'a ili sur'ter'e'n ĵet'is li'n kaj vic'o de la petol'ul'o'j sid'is sur li kaj ten'is li'n por ke li ne help'u la batal'ad'o'n de Doroteo.

La mal'grand'a'j'n brun'ul'o'j'n mult'e surpriz'is la atak'o far'at'a de la knab'in'o kaj la hund'o, kaj unu-du kiu'j est'is plej fort'e frap'it'a'j komenc'is plor'i. Post tio ili subit'e kri'is, ĉiu'j kun'e, kaj ek'mal'aper'is en si'a'j'n divers'a'j'n dom'o'j'n, kies supr'o'j ferm'iĝ'is per ar'o da klak'o'j kiu'j son'is kiel ar'o da eksplod'ant'a'j piroteknik'aĵ'o'j.

La aventur'ant'o'j nun trov'is si'n sol'a'j, kaj Doroteo demand'is mal'trankvil'e: “Ĉu iu est'as vund'it'a?”

“Ne mi,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ili bon'e sku'is mi'a'n pajl'o'n kaj el'ig'is la bul'o'j'n. Mi'a stat'o est'as nun grandioz'a kaj mi ver'e dank'as la Totenhotojn pro ili'a afabl'a trakt'ad'o de mi.”

“Mi iom sam'e sent'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Mi'a katun'a plen'ig'aĵ'o mult'e sag'is dum la tag'o da marŝ'ad'o kaj ili dis'sku'is ĝi'n tiel ke mi nun sent'as mi'n dik'a kiel kolbas'o. Sed la lud'ad'o est'is iom mal'mild'a kaj ĝi jam tut'e ne plu plaĉ'is al mi, kiam vi inter'ven'is.”

“Ses el ili sid'is sur mi,” dir'is Oĵo, “sed ĉar ili est'as tre mal'grand'a'j ili ne mult'e dolor'ig'is mi'n.”

Ĝust'e tiam la tegment'o de la dom'o antaŭ ili mal'ferm'iĝ'is kaj Totenhoto el'etend'is si'a'n kap'o'n, tre zorg'e, kaj rigard'is la fremd'ul'o'j'n.

“Ĉu vi ne pov'as el'ten'i ŝerc'o'n?” li demand'is, riproĉ'e; “ĉu vi tut'e ne hav'as kapabl'o'n amuz'iĝ'i?”

“Se mi hav'us tia'n kvalit'o'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “vi'a popol'o jam de'long'e est'us el'bat'int'a ĝi'n. Sed mi ne gard'as mal'am'o'n. Mi pardon'as vi'n.”

“Ankaŭ mi,” al'don'is Ĉifon'er'o'j. “Tio est'as, se vi bon'e kondut'os de nun.”

“Sed la demand'o ne est'as ĉu ni bon'e kondut'os, sed ĉu vi bon'e kondut'os. Ni ne pov'os rest'i en'ferm'it'a'j dum la tut'a nokt'o, ĉar jen ni'a lud'o'temp'o; nek ni vol'as el'ir'i kaj est'i maĉ'at'a'j de sovaĝ'a best'o aŭ batat'a'j de koler'a knab'in'o. Tiu bat'ad'o eg'e dolor'ig'as; kelk'a'j el mi'a'j parenc'o'j plor'as pro ĝi.

Do jen ni'a propon'o: vi las'u ni'n ne'tuŝ'at'a'j kaj ni las'os vi'n ne'tuŝ'at'a'j.”

“Nu, vi fin'is, do ni ne kverel'u pri la afer'o. Ĉu ni pov'os re'el'ir'i? Aŭ ĉu vi rest'as kruel'a kaj bat'em'a?”

“Ni kompromis'u,” dir'is Doroteo. “Ni ĉiu'j est'as lac'a'j kaj vol'as dorm'i ĝis la maten'o. Se vi permes'os ni'n en'ir'i vi'a'n dom'o'n, kaj rest'i tie ĝis la tag'iĝ'o, vi pov'os lud'i ekster'e laŭ'vol'e.”

“Konsent'it'e!” kri'is la Totenhoto fervor'e, kaj li far'is kurioz'a'n fajf'o'son'o'n kiu salt'ig'is li'a'n popol'o'n el ili'a'j dom'o'j ĉiu'flank'e. Kiam la dom'o antaŭ ili est'is vak'a, Doroteo kaj Oĵo klin'is si'n super la tru'o'n kaj en'rigard'is, sed pov'is vid'i neni'o'n ĉar est'is tro sen'lum'e. Sed se la Totenhotoj dorm'is tie dum la tut'a tag'o la infan'o'j opini'is ke ili pov'os dorm'i tie dum la nokt'o, do Oĵo sub'e'n'ir'is kaj trov'is ke la plank'o ne est'as tre profund'a.

Doroteo trans'don'is Tot'o'n al la knab'o kaj post'e mem en'grimp'is. Post ŝi ven'is Ĉifon'er'o'j kaj la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'j ne vol'is dorm'i sed kiu'j prefer'is rest'i for de la petol'em'a'j Totenhotoj.

Ŝajn'e ne est'is mebl'o'j en la rond'a loĝ'ej'o, sed mol'a'j kusen'o'j est'is dis'met'it'a'j sur la plank'o kaj ili trov'is ke tiu'j est'as tre komfort'a'j lit'o'j. Ili ne ferm'is la tru'o'n en la tegment'o sed las'is ĝi'n mal'ferm'it'a por ke en'ven'u aer'o. Ankaŭ en'ven'is la kri'o'j kaj sen'ĉes'a rid'ad'o de la petol'em'a'j Totenhotoj lud'ant'a'j ekster'e, sed Doroteo kaj Oĵo, lac'a'j pro si'a vetur'o, baldaŭ profund'e dorm'is.

Tamen Tot'o ten'is unu okul'o'n mal'ferm'it'a kaj far'is ne'laŭt'a'j'n minac'a'j'n muĝ'o'j'n kiam ajn la bru'o far'at'a de la ul'o'j ekster'e far'iĝ'is tro ĝen'a; kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o sid'is apog'at'e de la mur'o kaj konversaci'is flustr'e dum la tut'a nokt'o. Neni'u ĝen'is la vetur'ant'o'j'n ĝis la tag'iĝ'o, kiam en'salt'is la Totenhoto kiu posed'as la loĝ'ej'o'n kaj pet'is ili'n el'ir'i el li'a dom'o.

20—Jup kap'it'a

“Ni est'as vek'a'j plej'part'e en la mal'lum'o, kaj dorm'as dum la tag'lum'o; sed ni neniam vid'is obskur'a'n put'o'n, nek i'o'n simil'a'n.”

“Mult'a'j hom'o'j. Sed prefer'e ne vizit'u ili'n. Ni neniam ir'as tie'n,” est'is la respond'o.

“Ne sci'as. Oni ordon'is ke ni for'ten'u ni'n de la mont'a'j voj'o'j, do ni obe'as.

Ĉi tiu sabl'a dezert'o est'as sufiĉ'e bon'a por ni, kaj oni ne ĝen'as ni'n ĉi tie,” deklar'is la Totenhoto.

Do ili for'ir'is de la vir'o kiu komfort'ig'is si'n en si'a mal'lum'a loĝ'ej'o por dorm'i, kaj el'ir'is en la sun'lum'o'n, pren'ant'e la pad'o'n kiu konduk'is al la rok'o'plen'a'j lok'o'j. Ili baldaŭ trov'is la grimp'ad'o'n mal'facil'a, ĉar la rok'o'j est'is mal'glat'a'j kaj plen'a'j de akr'a'j pint'o'j kaj rand'o'j kaj nun tut'e ne plu est'is pad'o. Ramp'ant'e tie kaj tie inter la rok'eg'o'j ili sen'halt'e plu'ir'is, mal'rapid'e ili alt'iĝ'is pli kaj pli ĝis fin'e ili ating'is grand'a'n fend'o'n en part'o de la mont'o, kie la rok'o ŝajn'e dis'fend'iĝ'is kaj las'is alt'a'j'n mur'o'j'n ĉiu'flank'e.

“Ebl'e ni ir'u ĉi'direkt'e,” propon'is Doroteo; “est'as mult'e pli facil'e marŝ'i ol trans'grimp'i la mont'et'o'j'n.”

La Manĝtula knab'o indik'is kelk'a'j'n vort'o'j'n pentr'it'a'j'n sur la mur'o de rok'o apud ili, kiu'n ne rimark'is Doroteo. La vort'o'j dir'is: “Atent'u: Jup!”

La knab'in'o okul'um'is tiu'n afiŝ'o'n dum moment'o kaj post'e turn'is si'n al la Bird'o'tim'ig'il'o, demand'ant'e: “Kiu est'as Jup; aŭ kio est'as Jup?”

La pajl'ul'o kap'ne'is. Post'e ŝi rigard'is Tot'o'n kaj la hund'o dir'is “Vuf!”

Ĉar tio est'as tut'e ver'a, ili antaŭ'e'n'ir'is. Dum ili antaŭ'e'n'ir'is, la rok'a'j mur'o'j ĉiu'flank'a'j pli kaj pli alt'iĝ'is. Baldaŭ ili ating'is pli'a'n afiŝ'o'n, kiu dir'is: “Avert'o: Jup Kap'it'a.”

“Nu, rilat'e al tio,” koment'is Doroteo, “se Jup est'as kapt'it'a ne neces'as avert'iĝ'i pri li. Ne'grav'e kiu est'as Jup, mi mult'e prefer'as ke li est'u kapt'it'a ol kur'ant'a liber'e.”

“Ankaŭ mi,” konsent'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kap'jes'ig'ant'e si'a'n sur'pentr'it'a'n kap'o'n.

“Ve! Ĉu vi fart'as iom mis'e, ĝust'e nun?” Doroteo demand'is al la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.

“Ne mis'fart'a, frenez'a,” dir'is Oĵo. “Kiam ŝi dir'as ti'aĵ'o'j'n, mi est'as cert'a ke ŝi'a cerb'o iel difekt'iĝ'is kaj mis'funkci'as.”

“Mi ne kompren'as kial oni avert'as ni'n pri la Jup se li ne est'as danĝer'a,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o perpleks'e.

“Ne grav'as; ni inform'iĝ'os plen'e pri li kiam ni ating'os li'n,” respond'is la knab'in'et'o.

La mal'larĝ'a kanjon'o turn'iĝ'is kaj tord'iĝ'is tie'n kaj tie'n, kaj la fend'o est'is tiom mal'larĝ'a ke ili pov'is tuŝ'i ambaŭ mur'o'j'n sam'temp'e kiam ili etend'is si'a'j'n brak'o'j'n. Tot'o antaŭ'e'n'kur'is, petol'ant'e lud'e, sed subit'e li son'ig'is akr'a'n tim'boj'o'n kaj re'ven'is kur'ant'e al ili kun la vost'o inter la krur'o'j, kio'n far'as hund'o'j tim'o'plen'a'j.

“Ha,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu gvid'is, “evident'e ni est'as proksim'e al Jup.”

Ĝust'e tiam, dum li ĉirkaŭ'ir'is akut'a'n angul'o'n, la pajl'ul'o ek'halt'is tiel subit'e ke la ali'a'j ĉiu'j frap'renkont'is li'n.

“Kio est'as?” demand'is Doroteo, star'ant'e sur si'a'j pied'pint'o'j por rigard'i trans li'a'n ŝultr'o'n. Sed kiam ŝi vid'is kio est'as ŝi kri'is “Ho!” per mir'ego'plen'a ton'o.

En unu el la rok'mur'o'j—tiu mal'dekstr'e de ili—grand'a kavern'o est'is ĉiz'it'a, kaj antaŭ ĝi est'is vic'o de dik'a'j fer'a'j stang'o'j, kies supr'o'j kaj mal'supr'o'j est'is firm'e fiks'it'a'j en la solid'a rok'o. Super tiu kavern'o est'is grand'a afiŝ'o, kiu'n Doroteo leg'is tre sci'vol'e, laŭt'e parol'ant'e la vort'o'j'n por ke ĉiu'j sci'u kio'n la vort'o'j dir'as: “Sinjor'o Jup—Li'a Kav'o La Plej Grand'a Sovaĝ'a Gigant'o Kapt'it'a.

Alt'o, 7 Metr'o'j—(Tamen li ne uz'as sub'ter'a'n trajn'o'n.) Pez'o, 750 Kilo'gram'o'j—(sed ki’ log'as?) Aĝ'o, 400 Jar'o'j ‘kaj eĉ pli’ (kiel dir'as reklam'o'j).

Temperament'o, Terur'a kaj Feroc'a—(Sed ne dum li dorm'as.) Apetit'o, Ne'sat'ig'ebl'a—(Prefer'as Viand'a'j'n Hom'o'j'n kaj Oranĝ'a'n Marmelad'o'n.)

“Tiel est'as,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kaj neces'os ted'e ramp'i trans tiu'j'n akr'a'j'n rok'o'j'n se ni ne pov'os uz'i ĉi tiu'n pad'o'n. Mi opini'as ke plej bon'e est'os preter'kur'i la kav'o'n de la Gigant'o kiel ebl'e plej rapid'e. Ŝajn'e Sinjor'o Jup ĝust'e nun dorm'as.”

Sed la Gigant'o ne dorm'is. Li subit'e aper'is en la antaŭ'o de si'a kavern'o, ek'kapt'is la fer'a'j'n stang'o'j'n per si'a'j grand'a'j har'kovr'it'a'j man'o'j kaj sku'is ili'n ĝis ili bru'is en si'a'j ing'o'j.

Jup est'is tiom alt'a ke ni'a'j amik'o'j dev'is dors'e'n klin'i si'a'j'n kap'o'j'n por rigard'i li'a'n vizaĝ'o'n, kaj ili rimark'is ke li est'as vest'it'a nur per pal'ruĝ'a velur'o, kun arĝent'a'j buton'o'j kaj brod'aĵ'o'j. La bot'o'j de la Gigant'o est'is el pal'ruĝ'a led'o hav'ant'a kvast'o'j'n kaj li'a ĉapel'o est'is ornam'it'a per enorm'a pal'ruĝ'a strut'o'plum'o, tre zorg'e bukl'ig'it'a.

“Nu, mi manĝ'as ili'n kiam mi pov'as akir'i ili'n. Sed ĉi tiu est'as sol'ec'a lok'o, kaj jam de mult'a'j jar'o'j neni'a bon'a viand'o pas'as mi'a'n kav'o'n, do mi mal'sat'as.”

“Nur ses formik'o'j'n kaj unu simi'o'n. Mi supoz'is ke la simi'o gust'os simil'e al viand'a'j hom'o'j, sed la gust'o est'is diferenc'a. Mi esper'as ke vi gust'os pli bon'e, ĉar vi aspekt'as dik'a'j kaj mol'karn'a'j.”

“Sen'kor'ul'in'o!” plor'is la Gigant'o, de'nov'e sku'ant'e la bar'il'o'j'n. “Pri'pens'u de kiom da jar'o'j mi ne manĝ'as eĉ unu dik'a'n knab'in'et'o'n! Oni dir'as ke la kost'o de viand'o pli'alt'iĝ'as, sed se mi sukces'os kapt'i vi'n mi cert'as ke la viand'o mal'alt'iĝ'os. Kaj mi kapt'os vi'n se mi pov'os.”

Dir'ant'e tio'n la Gigant'o puŝ'is si'a'j'n dik'a'j'n brak'o'j'n, kiu'j aspekt'is arb'o'trunk'o'j (sed arb'o'trunk'o'j ne sur'hav'as pal'ruĝ'a'n velur'o'n) inter la fer'a'j'n stang'o'j'n, kaj la brak'o'j est'is sufiĉ'e long'a'j por tuŝ'i la kontraŭ'a'n mur'o'n de la rok'a pas'ej'o. Post tio li etend'is ili'n laŭ'ebl'e plej proksim'e'n al ni'a'j vetur'ant'o'j kaj trov'is ke li preskaŭ pov'as tuŝ'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n—sed nur preskaŭ.

“Bird'o'tim'ig'il'o? Uĥ! Laŭ mi eĉ ne pajl'er'o'n valor'as bird'o'tim'ig'il'o. Kiu est'as tiu bril'e bunt'a delikat'aĵ'o mal'antaŭ vi?”

“Mi?” demand'is Ĉifon'er'o'j. “Mi est'as Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj mi'n plen'ig'as katun'o.”

“Ve,” ĝem'is la Gigant'o, ĉagren'it'e; “tio redukt'as mi'a'n manĝ'o'n de kvar al du—kaj la hund'o. Mi ŝpar'os la hund'o'n por manĝ'i ĝi'n kiel desert'o'n.”

Do ili turn'is si'n kaj ĉirkaŭ'ir'is la angul'o'n de la pas'ej'o, kie la kav'o ne plu est'is vid'ebl'a kaj Sinjor'o Jup ne pov'is aŭd'i ili'n.

“Mi'a plan'o,” komenc'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiam ili halt'is, “est'as kur'eg'i preter la kav'o'n, rapid'eg'e.”

Tuj kiam li kapt'os mi'n vi ali'a'j pov'os preter'pas'i li'n kaj ir'i ekster li'a'n kapt'o'pov'o'n, kaj li baldaŭ liber'ig'os mi'n ĉar mi ne est'as manĝ'ebl'a.”

Ili decid'is prov'i tiu'n plan'o'n, kaj Doroteo pren'is Tot'o'n en si'a'j'n brak'o'j'n, por protekt'i li'n. Ŝi tuj sekv'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n. Post'e sekv'is Oĵo, kaj Ĉifon'er'o'j est'is la last'a el la kvar'o. Ili'a'j kor'o'j bat'is iom pli rapid'e ol kutim'e kiam ili re'proksim'iĝ'is al la kav'o de la Gigant'o, ĉi'foj'e mov'iĝ'ant'e antaŭ'e'n tre rapid'e.

La rezult'o est'is kia antaŭ'vid'is la Bird'o'tim'ig'il'o. Sinjor'o Jup mir'eg'is vid'ant'e ili'n kvazaŭ'flug'e kur'i al li, kaj ĵet'ant'e si'a'j'n brak'o'j'n tra la bar'il'o'j'n li ek'kapt'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n firm'e. La sekv'a'n moment'o'n li ek're'kon'is, pro la bru'o de la pajl'o inter li'a'j fingr'o'j, ke li kapt'is la ne'manĝ'ebl'a'n ul'o'n, sed dum tiu moment'o da hezit'o, Doroteo kaj Oĵo pas'is la Gigant'o'n kaj far'iĝ'is ne'ating'ebl'a'j. Kri'ant'e pro koler'eg'o la monstr'o ĵet'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n je ili per unu man'o kaj ek'kapt'is Ĉifon'er'o'j'n per la ali'a.

La kompat'ind'a Bird'o'tim'ig'il'o turn'iĝ'ant'e flug'is tra la aer'o kaj est'is tiel lert'e cel'ig'it'a ke li bat'is la dors'o'n de Oĵo kaj fal'ig'is la knab'o'n, kap-trans-pied'e'n, kaj li post'e fal'ig'is Doroteon kaj ankaŭ ŝi'n bat'ĵet'is al la ter'o. Tot'o flug'is de la brak'o'j de la knab'in'et'o kaj sur'ter'iĝ'is iom antaŭ ŝi, kaj ĉiu'j est'is tiel konfuz'it'a'j ke ili bezon'is moment'o'n antaŭ ol ili pov'is re'sur'pied'iĝ'i. Kiam ili far'is tio'n ili turn'is si'n por rigard'i la kav'o'n de la Gigant'o, kaj tiu'moment'e la feroc'a Sinjor'o Jup ĵet'is la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n je ili.

La Gigant'o muĝ'is tiel terur'e ke dum kelk'a temp'o ili tim'is ke li liber'iĝ'is, sed ne. Do ili sid'is sur la voj'o kaj rigard'is unu la ali'a'n iom perpleks'manier'e, kaj post'e komenc'is sent'i ĝoj'o'n.

“Ni sukces'is!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kontent'e. “Kaj nun ni est'as liber'a'j kaj pov'os laŭ'vol'e for'ir'i.”

“Sinjor'o Jup est'as tre mal'ĝentil'a,” deklar'is Ĉifon'er'o'j. “Li fi'e sku'is mi'n. Bon'fortun'e mi'a'j kudr'aĵ'o'j est'as tre firm'a'j kaj fort'a'j, ĉar tia mal'mild'a trakt'o pov'us ŝir'i mi'a'n tut'a'n dors'o'n.”

“Permes'u ke mi pardon'pet'u nom'e de la Gigant'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, sur'pied'e'n lev'ant'e la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n kaj sen'polv'ig'ant'e ŝi'a'n jup'o'n per si'a'j pajl'o'plen'a'j man'o'j.

“Sinjor'o Jup est'as plen'e ne'kon'at'a de mi, sed mi tim'as, pro li'a mal'ĝentil'a kondut'o, ke li ne est'as ĝentleman'o.”

Doroteo kaj Oĵo rid'is pro tiu deklar'o kaj Tot'o boj'is kvazaŭ kompren'ant'e la ŝerc'o'n, kaj post tio ĉiu'j sent'is si'n pli bon'spirit'a'j kaj gaj'e re'komenc'is la marŝ'ad'o'n.

“Kompren'ebl'e,” dir'is la knab'in'et'o, kiam ili jam iom long'e tra'marŝ'is la pas'ej'o'n, “por ni est'is bon'fortun'e ke la Gigant'o est'is en'kaĝ'ig'it'a; ĉar, se li est'us liber'a, li—li—”

21—Sult Salt'ul'o la ĉampion'o

Dum ili rigard'is supr'e'n al la grand'a amas'o da fal'int'a'j rok'o'j kovr'ant'a'j la krut'a'n dekliv'o'n, Doroteo ĝem'et'is kaj dir'is: “La grimp'o ’stos aĉ'e mal'facil'a, Bird'o'tim'ig'il'o. Se nur ni pov'us trov'i la obskur'a'n put'o'n sen tiom da mal'facil'o.”

“Supoz'u,” dir'is Oĵo, “ke vi rest'os ĉi tie kaj mi grimp'os, ĉar ni ja serĉ'as la obskur'a'n put'o'n nur por mi. Post'e, se mi neni'o'n trov'os, mi re'ven'os al vi.”

“Ne,” respond'is la knab'in'et'o, firm'e kap'sku'ant'e ne'e, “ni ĉiu'j kun'ir'os, ĉar tiel ni pov'os help'i unu la ali'a'n. Se vi ir'us sol'a, vi pov'us renkont'i akcident'o'n, Oĵo.”

Do ili komenc'is grimp'i kaj efektiv'e trov'is ke est'as mal'facil'e, dum part'o de la voj'o. Sed baldaŭ, ramp'int'e trans la grand'a'j'n rok'eg'o'j'n, ili trov'is pad'o'n ĉe si'a'j pied'o'j kiu mal'rekt'e ir'ad'is inter la amas'o'j da rok'o'j kaj est'is tut'e plat'a kaj facil'e sur'tret'at'a. Ĉar la pad'o iom post iom supr'e'n'ir'is la mont'o'n, kvankam ne'rekt'e, ili decid'is laŭ'ir'i ĝi'n.

“Ne; vi dorm'is,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed li dir'is al Ĉifon'er'o'j kaj mi ke la Salt'ul'o'j kaj la Korn'ul'o'j loĝ'as sur ĉi tiu mont'o.”

“Li dir'is ke en la mont'o,” deklar'is Ĉifon'er'o'j; “sed kompren'ebl'e li cel'is dir'i ke sur ĝi.”

“Ne; li dir'is nur ke ili est'as du apart'a'j naci'o'j, kaj ke la Korn'ul'o'j est'as la plej grav'a'j.”

“Nu, se ni ’ros al ili'a land'o ni plen'e sci'iĝ'os pri ili,” dir'is la knab'in'o. “Sed mi neniam aŭd'is Ozman menci'i tiu'j'n ul'o'j'n, do ili ne pov'as est'i tre grav'a'j.”

“Kompren'ebl'e,” respond'is Doroteo. “Ĝi est'as en la Sud'a Land'o de la Kveluloj. Kiam oni ating'as la rand'o'n de Oz, ĉiu'direkt'e, neni'o pli'a est'as vid'ebl'a. Iam oni pov'is vid'i sabl'a'n dezert'o'n tut'e ĉirkaŭ Oz; sed nun est'as mals’mil'e, kaj neniu'j ali'a'j ul'o'j pov'as vid'i ni'n, sam'e kiel ni ne pov'as vid'i ili'n.”

“Se la mont'o est'as reg'at'a de Ozma, kial ŝi ne sci'as pri la Salt'ul'o'j kaj la Korn'ul'o'j?” Oĵo demand'is.

“Nu, ĝi est'as fe'land'o,” klar'ig'is Doroteo, “kaj mult'a'j kurioz'a'j ul'o'j loĝ'as en lok'o'j tiel for'kaŝ'it'a'j ke la loĝ'ant'o'j de la Smerald'a Urb'o neniam eĉ aŭd'is pri ili. En la mez'o de la land'o est'as mals’mil'e, sed kiam oni proksim'iĝ'as al la rand'o'j oni ne'evit'ebl'e renkont'as kurioz'a'j'n angul'et'o'j'n kiu'j surpriz'as. Mi sci'as, ĉar mi jam mult'e vetur'is en Oz, kaj ankaŭ la Bird'o'tim'ig'il'o.”

“Jes,” agnosk'is la pajl'ul'o, “mi jam far'iĝ'is tre spert'a vetur'ant'o dum mi'a viv'o, kaj al mi plaĉ'as esplor'i ne'kon'at'a'j'n lok'o'j'n. Mi trov'as ke mi lern'as mult'e pli per vetur'ad'o ol per rest'ad'o en la hejm'o.”

Dum tiu konversaci'o ili marŝ'ad'is laŭ la krut'a pad'o kaj nun trov'is si'n tut'e ver'e sur la mont'o. Ili pov'is vid'i neni'o'n ĉirkaŭ si, ĉar la rok'o'j apud ili'a pad'o est'is pli alt'a'j ol ili'a'j kap'o'j. Nek ili pov'is vid'i long'e antaŭ'e'n, ĉar la pad'o est'is tre mal'rekt'a. Sed subit'e ili ek'halt'is, ĉar la pad'o fin'iĝ'is kaj ne est'is lok'o por antaŭ'e'n'ir'o. Antaŭ ili grand'a rok'o kuŝ'is laŭ la flank'o de la mont'o, kaj tio tut'e blok'is la voj'o'n.

“Tamen ne est'us pad'o se ĝi ne konduk'us i'e'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, sulk'ig'ant'e si'a'n frunt'o'n per profund'a pens'ad'o.

“Sed ni ja est'as ie, ĉu ne?” demand'is la Miksĉfona Knab'in'o, rid'ant'e pro la perpleks'ec'o de la ali'a'j.

“Pad’ blok'it'a, voj blok'it'a, Kaj jen sen'kulp'a mi blok'it'a, Ja ne almoz'e; sed kurioz'e, Pord'o mank'as eĉ hok'it'a.”

“Nu,” dir'is Doroteo, “volont'e mi iom'et'e ripoz'os, ĉar la pad'o ’stas aĉ'e krut'a.”

Parol'ant'e ŝi apog'is si'n per la rand'o de la grand'a rok'o kiu blok'as ili'n. Surpriz'e al ŝi ĝi mal'rapid'e sving'iĝ'is mal'antaŭ'e'n kaj montr'is mal'antaŭ si nigr'a'n tru'o'n kiu aspekt'is la buŝ'o de tunel'o.

“Tiel est'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed, ĉu ni vol'as ir'i kie'n ir'as la pad'o?”

“Ĝi est'as sub'ter'a; tut'e intern'e de la mont'o,” dir'is Oĵo, rigard'ant'e en la sen'lum'a'n tru'o'n. “Ebl'e est'as put'o tie; kaj, se jes, nepr'e ĝi est'as obskur'a.”

“Nu, vi plen'e prav'as!” kri'is Doroteo fervor'e. “Ni en'ir'u, Bird'o'tim'ig'il'o; ĉar se ali'a'j en'ir'is, ankaŭ ni pov'os egal'e bon'e en'ir'i.”

Tot'o en'rigard'is kaj boj'is, sed li ne kuraĝ'is en'ir'i antaŭ ol la Bird'o'tim'ig'il'o kuraĝ'e en'ir'is la unu'a. Ĉifon'er'o'j tuj sekv'is la pajl'ul'o'n, kaj post'e Oĵo kaj Doroteo timid'e paŝ'is en la tunel'o'n. Tuj kiam ili ĉiu'j preter'pas'is la grand'a'n rok'o'n, ĝi mal'rapid'e turn'iĝ'is kaj re'plen'ig'is la apertur'o'n; sed nun ili ne plu est'is en mal'lum'o, ĉar mild'a roz'a lum'o ebl'ig'is ke ili ĉirkaŭ'vid'u tut'e klar'e.

Tem'is nur pri koridor'o, sufiĉ'e larĝ'a por ke oni marŝ'u du'op'e—kun Tot'o inter ili—kaj ĝi hav'is alt'a'n ark'a'n tegment'o'n. Ili ne pov'is vid'i el kie ven'as la lum'o kiu ilumin'as la lok'o'n tiel plaĉ'e, ĉar lamp'o'j neni'e est'is vid'ebl'a'j.

La koridor'o konduk'is rekt'e dum kelk'a distanc'o kaj post'e turn'iĝ'is dekstr'e'n kaj de'nov'e akr'e mal'dekstr'e'n, kaj post tio ĝi re'ir'is rekt'e. Sed ne est'is de'flank'a'j koridor'o'j, do ili ne pov'is erar'i pri la direkt'o.

Post iom da marŝ'ad'o, Tot'o, kiu antaŭ'e'n'ir'is, komenc'is laŭt'e boj'ad'i. Ili kur'is ĉirkaŭ kurb'iĝ'o'n por vid'i kio okaz'as kaj trov'is vir'o'n sid'ant'a sur la plank'o de la koridor'o kaj apog'ant'a si'a'n dors'o'n per la mur'o. Li ver'ŝajn'e dorm'is antaŭ ol la boj'ad'o de Tot'o vek'is li'n, ĉar nun li frot'as si'a'j'n okul'o'j'n kaj laŭ'ebl'e plej mir'e rigard'as la hund'o'n.

Io pri tiu vir'o mal'kontent'ig'is Tot'o'n, kaj kiam li mal'rapid'e sur'pied'iĝ'is ili vid'is kio est'as. Li hav'is nur unu krur'o'n, tuj en la mez'o de si'a rond'a dik'a korp'o; sed ĝi est'is fortik'a krur'o kaj hav'is larĝ'a'n plat'a'n pied'o'n ĉe si'a mal'supr'o, sur kiu la vir'o vid'ebl'e tre bon'e star'is. Li neniam hav'is pli ol tiu'n unu'sol'a'n krur'o'n, kiu aspekt'is iom kvazaŭ piedestal'o, kaj kiam Tot'o al'kur'is kaj prov'is kapt'i la maleol'o'n de la vir'o li salt'et'is unu'e unu'direkt'e kaj post'e ali'direkt'e tre aktiv'e, aspekt'ant'e tiom tim'o'plen'a ke Ĉifon'er'o'j laŭt'e rid'is.

Kutim'e Tot'o est'is tre bon'kondut'a hund'o, sed ĉi'foj'e li koler'is kaj prov'is mord'i la krur'o'n de la vir'o plur'foj'e. Tio mult'e tim'ig'is la kompat'ind'ul'o'n, kaj salt'et'ant'e for de Tot'o li subit'e sen'ekvilibr'iĝ'is kaj fal'is pied-super-kap'e'n sur la plank'o'n. Sed kiam sid'iĝ'int'e li pied'bat'is Tot'o'n sur'naz'e, Doroteo antaŭ'kur'is kaj kapt'is la kol'um'o'n de Tot'o, re'ten'ant'e li'n.

“Nu,” respond'is la vir'o, “se mi est'as kapt'it'a mi dev'as ced'i, ĉar tiel konven'as. Mi vol'as far'i ĉio'n konven'e, ĉar tio mult'e help'as evit'i problem'o'j'n.”

“Ĉampion'a barakt'ist'o. Mi est'as tre fort'a vir'o, kaj tiu feroc'a best'o kiu'n vi tiom afabl'e re'ten'as est'as la sol'a viv'ant'o kiu iam venk'is mi'n.”

“Jes. Mi'a popol'o loĝ'as en grand'a urb'o ne tre for de ĉi tie. Ĉu vi dezir'as vizit'i ĝi'n?”

“Mi ne est'as cert'a,” ŝi dir'is hezit'ant'e. “Ĉu vi hav'as obskur'a'j'n put'o'j'n en vi'a urb'o?”

“Mi kred'as ke ne. Ni hav'as put'o'j'n, sci'u, sed ili est'as bon'e ilumin'at'a'j, kaj sen disput'o bon'e ilumin'at'a put'o ne pov'as est'i obskur'a. Sed ebl'e ekzist'as tre obskur'a put'o en la Korn'ul'a Land'o, kiu est'as nigr'a makul'o sur la fac'o de la ter'o.”

“Ali'flank'e de la mont'o. Est'as bar'il'o inter la Salt'ul'a Land'o kaj la Korn'ul'a Land'o, kaj pord'o en la bar'il'o; sed oni ne pov'as tra'ir'i nun'temp'e, ĉar ni milit'as kontraŭ la Korn'ul'o'j.”

“Nu, unu el ili tre insult'e koment'is pri mi'a popol'o. Li dir'is ke al ni mank'as sub'ten'o ĉar ni hav'as nur po unu krur'o'n. Mi ne kompren'as kiel krur'o'j iel rilat'as al sub'ten'ad'o.

La Korn'ul'o'j hav'as po du krur'o'j'n, sam'e kiel vi. Ŝajn'as al mi ke tio est'as tro'a krur'o.”

“Vi ne bezon'as ili'n,” opon'is la Salt'ul'o obstin'e. “Vi hav'as po nur unu kap'o'n, kaj unu korp'o'n, kaj unu naz'o'n kaj unu buŝ'o'n. Du krur'o'j est'as tut'e ne'neces'a'j, kaj ili mal'bel'ig'as la aspekt'o'n.”

“Marŝ'i! Kiu vol'as marŝ'i?” kri'is la vir'o. “Marŝ'ad'o est'as tre mal'lert'a manier'o vetur'i. Mi salt'as, kaj ankaŭ mi'a tut'a popol'o. Est'as mult'e pli graci'e kaj agrabl'e ol per'marŝ'e.”

“Mi ne konsent'as kun vi,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed dir'u al mi, ĉu ebl'as tra'ir'i en la Korn'ul'a'n Land'o'n sen tra'ir'i la urb'o'n de la Salt'ul'o'j?”

“Jes; ekzist'as ali'a pad'o de la rok'a eben'aĵ'o, ekster la mont'o, kaj tiu konduk'as rekt'e al la en'ir'ej'o de la Korn'ul'a Land'o. Sed la voj'o est'as long'a, do est'as prefer'ind'e ven'i kun mi. Ebl'e ili permes'os ke vi tra'ir'u la pord'o'n; sed ni anticip'as konker'i ili'n ĉi'post'tag'mez'e, se ni hav'os liber'a'n temp'o'n, kaj post tio vi pov'is tra'ir'i laŭ'vol'e.”

Ili opini'is ke est'as plej bon'e akcept'i la konsil'o'n de la Salt'ul'o, kaj ili pet'is ke li gvid'u ili'n. Tio'n li far'is per ar'o da salt'o'j, kaj li tiel rapid'e mov'is si'n tiu'manier'e ke la du'krur'ul'o'j dev'is kur'i por akompan'i li'n.

22—La Ŝerc'em'a'j Korn'ul'o'j

La mur'o'j est'is el polur'it'a marmor'o, blank'a'j kun tra'ir'ant'a'j delikat'kolor'a'j stri'o'j, kaj la tegment'o est'is ark'a kaj ĉiz'it'a per desegn'o'j kaj fantazi'a'j kaj bel'a'j.

Konstru'it'a sub tiu vast'a kupol'o est'is bel'a vilaĝ'o— ne tre grand'a, ĉar laŭ'aspekt'e est'is ne pli ol en'sum'e kvin'dek dom'o'j— kaj la loĝ'ej'o'j est'is el marmor'o kaj art'ism'e plan'it'a'j. Neniu'j herb'o nek flor'o'j nek arb'o'j kresk'is en ĉi tiu kav'o, do la kort'o'j ĉirkaŭ'ant'a'j la dom'o'j'n est'is plat'a'j kaj glat'a'j kaj ĉirkaŭ ili est'is mal'alt'a'j mur'o'j por indik'i la bord'o'j'n.

En la strat'o'j kaj la kort'o'j de la dom'o'j est'is mult'a'j hom'o'j, el kiu'j ĉiu'j hav'is po unu krur'o'n kiu kresk'is de sub la korp'o kaj ĉiu'j salt'ad'is tie'n kaj tie'n kie'n ajn ili mov'is si'n. Eĉ la infan'o'j star'is firm'e sur si'a'j unu'op'a'j krur'o'j kaj neniam sen'ekvilibr'iĝ'is.

“Laŭd'a'n Salut'o'n al vi, Ĉampion'o!” kri'is vir'o en la unu'e renkont'at'a grup'o da Salt'ul'o'j; “kiu'j'n vi kapt'is?”

“Neniu'j'n,” respond'is la Ĉampion'o mal'gaj'a'voĉ'e; “ĉi tiu'j fremd'ul'o'j kapt'is mi'n.”

“Sekv'e,” dir'is ali'a, “ni sav'os vi'n, kaj kapt'os ili'n, ĉar ni est'as pli mult'a'j.”

“Jes,” dir'is la knab'in'et'o; “vi'a popol'o ebl'e bezon'os ke vi help'u konker'i la Korn'ul'o'j'n.”

Je tio ĉiu'j Salt'ul'o'j aspekt'is mal'gaj'a'j kaj mal'feliĉ'a'j. Plur'a'j ali'a'j jam ven'is en la grup'o'n kaj grand'a ar'o da sci'vol'a'j vir'o'j, vir'in'o'j kaj infan'o'j ĉirkaŭ'is la fremd'ul'o'j'n.

“Tiu milit'o kontraŭ ni'a'j najbar'o'j est'as terur'a,” koment'is unu el la vir'in'o'j. “Nepr'e iu vund'iĝ'os.”

“Pro la tre akr'a'j korn'o'j de ni'a'j mal'amik'o'j; dum'batal'e ili prov'os pik'i ni'a'j'n milit'ist'o'j'n per tiu'j korn'o'j,” ŝi respond'is.

“Ne; ili est'as Korn'ul'o'j. Ni neniam milit'as kontraŭ ili, se ebl'as evit'i tio'n, pro ili'a'j danĝer'a'j korn'o'j; sed tiu insult'o est'is tiel grand'a kaj tiel ne'provok'it'a ke ni'a'j kuraĝ'ul'o'j decid'is batal'i, por venĝ'i si'n,” dir'is la vir'in'o.

“Ni ne hav'as arm'il'o'j'n,” klar'ig'is la Ĉampion'o. “Kiam ajn ni batal'as la Korn'ul'o'j'n, ni'a plan'o est'as re'puŝ'i ili'n, ĉar ni'a'j brak'o'j est'as pli long'a'j ol ili'a'j.”

“Jes; sed ili hav'as tiu'j'n terur'a'j'n korn'o'j'n, kaj krom se ni tre atent'as ili pik'as ni'n per ili,” respond'is la Ĉampion'o tim'o'trem'ant'e. “Tial batal'i kontraŭ ili est'as danĝer'e, kaj danĝer'a milit'o ne pov'as est'i agrabl'a.”

“Mi tut'e klar'e vid'as,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ke vi nur tre mal'facil'e konker'os tiu'j'n Korn'ul'o'j'n—se ni ne help'os vi'n.”

kaj per tiu'j kri'o'j la Bird'o'tim'ig'il'o kompren'is ke li'a'n parol'o'n oni akcept'is tre favor'e.

“Nu, ĝi est'as tuj ali'flank'e de la bar'il'o,” ili respond'is, kaj la Ĉampion'o al'don'is: “Ven'u kun mi, bon'vol'u, kaj mi montr'os al vi la Korn'ul'o'j'n.”

Do ili sekv'is la Ĉampion'o'n kaj plur'a'j'n ali'a'j'n tra la strat'o'j kaj tuj preter la vilaĝ'o ili ating'is tre alt'a'n palis'ar'o'n, plen'e konstru'it'a'n el marmor'o, kiu laŭ'aspekt'e divid'is la grand'a'n kav'o'n en du part'o'j'n.

Sed la part'o loĝ'at'a de la Korn'ul'o'j neniel aspekt'is tiel grandioz'a kiel tiu de la Salt'ul'o'j. Anstataŭ est'i el marmor'o, la mur'o'j kaj tegment'o est'is el sen'bril'a griz'a rok'o kaj la kvadrat'a'j dom'o'j klar'e est'is el la sam'a ŝtof'o. Sed rilat'e al si'a vast'ec'o, la urb'o est'is mult'e pli grand'a ol tiu de la Salt'ul'o'j kaj la strat'o'j est'is plen'a'j de mult'a'j hom'o'j kiu'j okup'ad'is si'n divers'manier'e.

Tra'rigard'ant'e la ne'dens'a'j'n palis'o'j'n de la bar'il'o ni'a'j amik'o'j observ'is la Korn'ul'o'j'n, kiu'j ne sci'is ke ili'n observ'as fremd'ul'o'j, kaj trov'as ili'n tre ne'kutim'aspekt'a'j. Ili est'is mal'grand'ul'o'j kaj hav'is korp'o'j'n rond'a'j'n kiel pilk'o'j kaj ne'long'a'j'n krur'o'j'n kaj brak'o'j'n. Ankaŭ ili'a'j kap'o'j est'is rond'a'j, kaj ili hav'is long'a'j'n pint'a'j'n orel'o'j'n kaj korn'o'n en la centr'o de la frunt'o. La korn'o'j ne aspekt'is tre terur'a'j, ĉar ili ne est'is pli ol dek kvin centi'metr'o'j'n long'a'j; sed ili est'is ebur'e blank'a'j kaj akr'e'pint'a'j kaj tial tut'e prav'e la Salt'ul'o'j tim'is ili'n.

La haŭt'o'j de la Korn'ul'o'j est'is pal'brun'a'j, sed ili sur'hav'is neĝ'o'blank'a'j'n rob'o'j'n kaj est'is sen'ŝu'a'j. Doroteo opini'is ke plej frap'a pri ili est'as la long'a har'ar'o, kiu kresk'as laŭ tri klar'e disting'it'a'j kolor'o'j sur ĉiu kap'o—ruĝ'a, flav'a kaj verd'a. La ruĝ'a est'is mal'supr'a kaj kelk'foj'e pend'is sur ili'a'j'n okul'o'j'n; sekv'is larĝ'a cirkl'o da flav'o kaj la verd'o est'is supr'e kaj est'is aranĝ'it'a kiel bros'form'a bul'o.

Ankoraŭ neni'u Korn'ul'o konsci'is pri la ĉe'est'o de la fremd'ul'o'j, kiu'j rigard'is la et'a'n brun'a'n popol'o'n dum iom da temp'o kaj post'e ir'is al la pord'eg'o en la centr'o de la divid'bar'il'o. Ĝi est'is ambaŭ'flank'e ŝlos'it'a kaj super la rigl'il'o est'is afiŝ'o tekst'ant'a: “Oni Milit'as”

“Mi kred'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ke se mi pov'us parol'i kun tiu'j Korn'ul'o'j ili pardon'pet'us al vi, kaj tiu'okaz'e ne neces'us batal'i.”

“Ne tiel bon'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉu vi supoz'as ke vi pov'us ĵet'i mi'n trans tiu'n bar'il'o'n? Ĝi est'as alt'a, sed mi est'as tre mal'pez'a.”

“Ni pov'os prov'i,” dir'is la Salt'ul'o. “Mi est'as ebl'e la plej fort'a vir'o en mi'a land'o, do mi entrepren'os ĵet'i vi'n. Sed mi ne promes'as ke vi est'os sur'pied'a sur la ter'o.”

“Tio ne grav'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Nur mi'n ĵet'u, tio kontent'ig'os mi'n.”

Do la Ĉampion'o pren'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj ten'is li'n dum moment'o por konstat'i kiom li pez'as, kaj post tio per si'a tut'a fort'o li ĵet'is li'n alt'e'n en la aer'o'n.

Ebl'e se li Bird'o'tim'ig'il'o est'us iom'et'e pli pez'a li est'us pli facil'e ĵet'ebl'a kaj flug'us pli distanc'e'n; sed efektiv'e, anstataŭ trans'flug'i la bar'il'o'n li fal'is ĝust'e sur ĝi'a'n supr'o'n, kaj unu el la akr'e'pint'a'j palis'o'j kapt'is li'n ĉe la mez'o de li'a dors'o kaj ten'is li'n firm'e kapt'it'a. Se li est'us vizaĝ'sub'e la Bird'o'tim'ig'il'o ebl'e sukces'us liber'ig'i si'n, sed ĉar li kuŝ'is sur si'a dors'o sur la palis'o li'a'j man'o'j sku'iĝ'is en la aer'o de la Korn'ul'a Land'o dum li'a'j pied'o'j bat'ad'is la aer'o'n de la Salt'ul'a Land'o; do jen li.

“Kompren'ebl'e ne,” dir'is Doroteo. “Sed se li barakt'os tiel li ebl'e ŝir'os si'a'j'n vest'o'j'n. Kiel ni sur'ter'ig'os li'n, S-ro Ĉampion'o?”

“Mi ne sci'as,” li agnosk'is. “Se li pov'us tim'ig'i Korn'ul'o'j'n egal'e bon'e kiel korv'o'j'n, ebl'e plej bon'e est'us las'i li'n tie.”

“Est'as terur'e,” dir'is Oĵo, preskaŭ pret'a plor'i. “Mi s’poz'as ke ĉar mi est'as Oĵo la Mis'fortun'a ĉiu'n kiu prov'as help'i mi'n traf'as problem'o'j.”

“Mi sci'as la kiel'o'n,” anonc'is Ĉifon'er'o'j. “Jen, S-ro Ĉampion'o; nur ĵet'u mi'n al la Bird'o'tim'ig'il'o. Mi est'as preskaŭ egal'e mal'pez'a kiel li, kaj kiam mi est'os sur la supr'o de la bar'il'o mi tir'os ni'a'n amik'o'n de la palis'o kaj re'ĵet'os li'n al vi.”

“Bon'e,” dir'is la Ĉampion'o, kaj li pren'is la Miksĉfonan Knab'in'o'n kaj ĵet'is ŝi'n sam'manier'e kiel la Bird'o'tim'ig'il'o'n.

Tamen ĉi'foj'e li sen'dub'e uz'is pli da fort'o, ĉar Ĉifon'er'o'j flug'is alt'e super la supr'o'n de la bar'il'o kaj, tut'e sen pov'i ating'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n, ŝi sur'ter'e'n fal'is en la Korn'ul'a Land'o, kie ŝi'a katun'plen'a korp'o al'ter'bat'is du vir'o'j'n kaj vir'in'o'n kaj instig'is la ar'o'n da hom'o'j kun'ven'int'a'j'n tie'n kur'i kvazaŭ kunikl'o'j por for'ir'i de ŝi.

Sekv'a'minut'e, vid'ant'e ke ŝi est'as ne'danĝer'a, la hom'o'j ne'rapid'e re'ven'is kaj ĉirkaŭ'is la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n, mir'o'plen'e rigard'ant'e ŝi'n. Unu el ili port'is juvel'it'a'n stel'o'n en si'a har'ar'o, tuj super la korn'o, kaj li aspekt'is person'o grav'a. Li parol'is nom'e de la ali'a'j, kiu'j tre respekt'o'plen'e trakt'is li'n.

“Ĉifon'er'o'j,” ŝi dir'is, sur'pied'iĝ'int'e kaj per'frap'e glat'ig'ant'e si'a'n bul'iĝ'int'a'n katun'plen'ig'aĵ'o'n.

“Trans la bar'il'o. Ne est'u stult'a. Mi ne pov'us ven'i el ali'a lok'o,” ŝi respond'is.

Ili ne est'as ver'e bon'form'a'j, sed ili est'as du laŭ'nombr'e. Kaj tiu strang'ul'o sur la bar'il'o—kial li ne ĉes'as bat'ad'i per si'a'j pied'o'j?—sen'dub'e li est'as vi'a frat'o, aŭ patr'o, aŭ fil'o, ĉar ankaŭ li hav'as du krur'o'j'n.”

“Sen'dub'e vi konsult'is la Saĝ'a'n Azen'o'n,” dir'is Ĉifon'er'o'j, rid'ant'e tiel gaj'e ke la hom'amas'o rid'et'is kun ŝi, kun'sent'ant'e.

“Kompren'ebl'e; Joĉjo Kornuleto; mi dev'us anticip'i tio'n.* Sed jen, mi aer'vel'is trans la bar'il'o'n por pov'i parol'i kun vi pri la Salt'ul'o'j.”

“Vi insult'is ili'n, kaj est'as dezir'ind'e ke vi pardon'pet'u al ili,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ĉar se vi ne far'os tio'n, ili ver'ŝajn'e salt'os ĉi tie'n kaj konker'os vi'n.”

“Ni ne tim'as—dum la pord'eg'o est'as ŝlos'it'a,” deklar'is la Ĉef'o. “Kaj ni tut'e ne insult'is ili'n. Unu el ni far'is ŝerc'o'n kiu'n la stult'a'j Salt'ul'o'j ne pov'is kompren'i.”

La Ĉef'o rid'et'is dir'ant'e tio'n kaj la rid'et'o ver'e gaj'ig'is li'a'n vizaĝ'o'n.

“Korn'ul'o dir'is ke ili'n sub'ten'as mal'pli ol ni'n, ĉar ili hav'as po nur unu krur'o'n. Ha, ha! Vi kompren'as, ĉu ne? Se vi star'as sur vi'a'j krur'o'j, kaj vi'a'j krur'o'j est'as sub vi, do—ha, ha, ha!—do vi'a'j krur'o'j sub-ten'as vi'n. Hi, hi, hi! Ho, ho!

Ver'e jen bel'a ŝerc'o. Kaj la stult'a'j Salt'ul'o'j ne pov'is kompren'i ĝi'n! Ili ne kompren'is ke pro si'a unu'sol'a krur'o ili nepr'e hav'as mal'pli da sub-ten'o ol ni kiu'j hav'as du krur'o'j'n. Ha, ha, ha! Hi, hi, hi! Ho, ho!” La Ĉef'o viŝ'is la rid'o'larm'o'j'n de si'a'j okul'o'j per la or'o de si'a blank'a rob'o, kaj ĉiu'j ali'a'j Korn'ul'o'j viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n per si'a'j rob'o'j, ĉar ili rid'is egal'e el'kor'e kiel ili'a Ĉef'o pro la absurd'a ŝerc'o.

* Alud'o al popular'a Angl'a'lingv'a rim'aĵ'o por'infan'a: “Joĉjo Kornuleto / sid'is en angul'et'o...”

“Ne se ni pov'os evit'i ĝi'n,” agnosk'is Joĉjo Korn'ul'o. “La demand'o est'as, kiu klar'ig'os la ŝerc'o'n al la Salt'ul'o'j? Vi sci'as ke ruin'ig'as ŝerc'o'n la dev'o klar'ig'i ĝi'n, kaj mi neniam aŭd'is pli bon'a'n ŝerc'o'n.”

“Diksi Korn'ul'o. Li labor'as en la min'o'j, ĝust'e nun, sed li baldaŭ re'ven'os hejm'e'n. Ebl'e ni atend'u kaj diskut'u la afer'o'n kun li? Ebl'e li akcept'os klar'ig'i si'a'n ŝerc'o'n al la Salt'ul'o'j.”

“Bon'e,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Mi atend'os, se Diksi ne tre long'e atend'ig'os.”

“Ne, li mal'long'as; li est'as mal'pli long'a ol mi. Ha, ha, ha! Ho! Jen pli bon'a ŝerc'o ol tiu de Diksi. Li ne tre long'e atend'ig'os, ĉar li mal'long'as. Hi, hi, ho!”

La ali'a'j Korn'ul'o'j apud'star'ant'o'j bru'eg'is pro rid'o kaj ŝajn'e ŝat'is la ŝerc'o'n de la Ĉef'o tiom kiom li mem. Ĉifon'er'o'j opini'is ke est'as strang'e ke ili tiel facil'e amuz'iĝ'as, sed decid'is ke ne tre danĝer'a'j est'as ul'o'j kiu'j tiel gaj'e rid'as.

23—Oni deklar'as pac'o'n

Do Ĉifon'er'o'j akompan'is li'n laŭ la strat'o al dom'o kiu ekster'e aspekt'is ne'kutim'e mal'pur'a kaj ne'ripar'it'a. La strat'o'j de tiu urb'o ne est'is pavim'it'a'j nek oni prov'is bel'ig'i la dom'o'j'n aŭ ili'a'j'n ĉirkaŭ'aĵ'o'j'n, kaj rimark'int'e tiu'n stat'o'n Ĉifon'er'o'j mir'eg'is kiam la Ĉef'o gvid'is ŝi'n en si'a'n hejm'o'n.

Tie ja ne est'is io mal'pur'a aŭ fad'int'a. Mal'e, la ĉambr'o est'is kap'turn'e bril'a kaj bel'a, ĉar ĝi est'is tut'e teg'it'a per bel'eg'a metal'o kiu simil'is aspekt'e al tra'lum'ebl'a frost'it'a arĝent'o. La surfac'o de tiu metal'o est'is mult'e ornam'it'a per relief'a'j desegn'o'j reprezent'ant'a'j hom'o'j'n, best'o'j'n, flor'o'j'n kaj arb'o'j'n, kaj de la metal'o mem radi'is la mol'a lum'o kiu ilumin'is la ĉambr'o'n.

Ĉiu'j mebl'o'j est'is el la sam'a glor'a metal'o, kaj Ĉifon'er'o'j demand'is kio ĝi est'as.

“Jen radium'o,” respond'is la Ĉef'o. “Ni la Korn'ul'o'j uz'as ni'a'n tut'a'n temp'o'n el'fos'ant'e radium'o'n el la min'o'j sub ĉi tiu mont'o, kaj ni uz'as ĝi'n por ornam'i ni'a'j'n dom'o'j'n kaj bel'ig'i kaj komfort'ig'i ili'n. Ĝi ankaŭ est'as medikament'o, kaj neni'u pov'as iam est'i mal'san'a kiu loĝ'as proksim'e al radium'o.”

“Pli ol ni pov'as util'ig'i. Ĉiu'j dom'o'j en ĉi tiu urb'o est'as ornam'it'a'j per ĝi, tut'e sam'e kiel mi'a.”

“Do kial vi ne uz'as ĝi'n sur vi'a'j strat'o'j, kaj la ekster'o'j de vi'a'j dom'o'j, por bel'ig'i ili'n sam'e ekster'e kiel intern'e?” ŝi demand'is.

“Ni la Korn'ul'o'j ne loĝ'as ekster ni'a'j dom'o'j; ni loĝ'as intern'e de ili. Mult'a'j hom'o'j simil'as al tiu'j stult'a'j Salt'ul'o'j, kiu am'as bel'a'n ekster'o'n. Mi supoz'as ke vi, fremd'ul'o'j, opini'is ili'a'n urb'o'n pli bel'a ol ni'a, ĉar vi juĝ'is laŭ aspekt'o'j kaj ili hav'as bel'a'j'n marmor'a'j'n dom'o'j'n kaj marmor'a'j'n strat'o'j'n; sed se vi en'ir'us unu el ili'a'j rigid'a'j loĝ'ej'o'j vi trov'us ĝi'n vak'a kaj sen'komfort'a, ĉar la tut'a bel'ec'o est'as ekster'e. Ili kred'as ke kio'n ne vid'as ali'ul'o'j ne est'as grav'a, sed laŭ ni la ĉambr'o'j en kiu'j ni loĝ'as est'as ni'a plej grand'a ĝoj'o kaj zorg'o, kaj ni tut'e ne atent'as ekster'a'j'n aspekt'o'j'n.”

“Ŝajn'as al mi,” dir'is Ĉifon'er'o'j, pri'pens'e, “ke est'us pli bon'e bel'ig'i ĉio'n—ekster'e kaj intern'e.”

“Lig'i ĉio'n? Nu, vi'a propr'a'j kudr'aĵ'o'j mem est'as apenaŭ kun'lig'it'a'j!” dir'is la Ĉef'o; kaj li fort'e rid'is pro si'a plej'nov'a ŝerc'o kaj ĥor'o da mal'grand'a'j voĉ'o'j eĥ'is “ti-hi-hi! ha, ha!”

Ĉifon'er'o'j turn'is si'n kaj trov'is vic'o'n da knab'in'o'j sid'ant'a'j en radium'a'j seĝ'o'j laŭ'long'e de unu mur'o de la ĉambr'o. Ŝi kalkul'is ke est'as dek naŭ knab'in'o'j, kaj ili est'is ĉia'dimensi'a'j, de infan'et'o ĝis preskaŭ'plen'kresk'a vir'in'o. Ĉiu'j est'is bon'e vest'it'a'j per sen'makul'a'j blank'a'j rob'o'j kaj hav'is brun'a'j'n haŭt'o'j'n, korn'o'j'n sur la frunt'o'j kaj tri'kolor'a'j'n har'ar'o'j'n.

“Jen,” dir'is la Ĉef'o, “mi'a'j dolĉ'a'j fil'in'o'j. Mi'a'j kar'a'j, mi kon'ig'as al vi F-in'o'n Ĉifon'er'o'j Miks'ĉifon'o, sinjor'in'o kiu vetur'ad'as en fremd'a'j lok'o'j por pli'grand'ig'i si'a'n stok'o'n da saĝ'ec'o.”

La dek naŭ Korn'ul'a'j knab'in'o'j ĉiu'j ek'star'is kaj ĝentil'e klin'is si'n, post tio ili re'sid'iĝ'is kaj laŭ-dec'e re'aranĝ'is si'a'j'n rob'o'j'n.

“Kial ili sid'as tiel kviet'a'j, kaj ĉiu'j en unu vic'o?” demand'is Ĉifon'er'o'j.

“Sed kelk'a'j est'as nur infan'o'j, povr'ul'in'o'j! Ĉu ili neniam ĉirkaŭ'kur'as kaj lud'as kaj rid'as kaj ĝoj'e distr'as si'n?”

“Neniam,” dir'is la Ĉef'o. “Tio est'us mal'dec'a por jun'ul'in'o'j, kaj ankaŭ por ul'in'o'j kiu'j iam far'iĝ'os jun'ul'in'o'j. Mi'a'j fil'in'o'j est'as eduk'at'a'j laŭ la regul'o'j establ'it'a'j de el'star'a fraŭl'o kiu mult'e stud'is tiu'n tem'o'n kaj mem est'as hom'o kun alt'a gust'o kaj kultur'o. Ĝentil'ec'o est'as li'a grand'a hobi'o, kaj li pretend'as ke se oni permes'as ke infan'o far'u i'o'n mal'ĝentil'a'n oni ne pov'as anticip'i ke la plen'kresk'int'o pli bon'e ag'os.”

“Ĉu est'as mal'ĝentil'e kur'i kaj kri'i kaj ĝoj'i?” demand'is Ĉifon'er'o'j.

“Nu, kelk'foj'e jes, kaj kelk'foj'e ne,” respond'is la Korn'ul'o, pri'pens'int'e la demand'o'n. “Ni evit'as ĉi'a'n dub'o'n evit'ig'ant'e tia'j'n em'o'j'n en mi'a'j fil'in'o'j. Kelk'foj'e mi bel'e ŝerc'as, kiel vi ĵus aŭd'is, kaj tiu'okaz'e mi permes'as ke mi'a'j fil'in'o'j rid'u konven'e; sed ili mem neniam rajt'as ŝerc'i.”

“La mal'jun'a fraŭl'o kiu verk'is la regul'o'j'n merit'as sen'haŭt'iĝ'i viv'ant'e!” deklar'is Ĉifon'er'o'j, kaj ŝi dir'us pli pri tiu tem'o se ne mal'ferm'iĝ'us la pord'o por en'las'i mal'grand'a'n Hornulan vir'o'n kiu'n la Ĉef'o kon'ig'is kiel Diksin.

“Kio nov'a, Ĉef'o?” demand'is Diksi, palpebr'um'ant'e dek'naŭ'foj'e al la dek naŭ knab'in'o'j, kiu'j dec'e mal- supr'e'n'rigard'is ĉar rigard'as ili'n la patr'o.

La Ĉef'o dir'is al la vir'o ke li'a'n ŝerc'o'n ne kompren'is la stult'a'j Salt'ul'o'j, kiu'j tiom koler'iĝ'is ke ili deklar'is milit'o'n. Do la sol'a metod'o evit'i terur'a'n batal'o'n est'os klar'ig'i la ŝerc'o'n tiel ke ili kompren'os ĝi'n.

“Bon'e,” respond'is Diksi, kiu ŝajn'is bon'humor'a vir'o; “mi tuj ir'os al la bar'il'o kaj klar'ig'os. Mi ne vol'as milit'o'n kontraŭ la Salt'ul'o'j, ĉar milit'o'j inter naci'o'j ĉiam kaŭz'as mis'humor'o'n.”

Do la Ĉef'o kaj Diksi kaj Ĉifon'er'o'j for'ir'is el la dom'o kaj re'ir'is al la marmor'a palis'a bar'il'o. La Bird'o'tim'ig'il'o ankoraŭ rest'is sur la supr'o de si'a palis'o sed jam ĉes'is barakt'i. Ali'flank'e de la bar'il'o est'is Doroteo kaj Oĵo, rigard'ant'a'j inter la bar'il'o'j; kaj tie, ankaŭ, est'is la Ĉampion'o kaj mult'a'j ali'a'j Salt'ul'o'j.

Diksi proksim'iĝ'is al la bar'il'o kaj dir'is: “Mi'a'j bon'a'j Salt'ul'o'j, mi dezir'as klar'ig'i ke tio kio'n mi dir'is pri vi est'is ŝerc'o. Vi hav'as po nur unu krur'o'n, kaj ni hav'as po du krur'o'j'n. Ni'a'j krur'o'j est'as sub ni, ĉu po unu ĉu po du, kaj ni star'as sur ili. Do, kiam mi dir'is ke vi hav'as mal'pli da sub'ten'o ol ni, mi ne cel'is dir'i ke vi est'as mal'pli sub'ten'at'a'j, kompren'u, sed ke mal'pli mult'o star'as sub vi. Ĉu vi kompren'as tio'n?”

La Ŝalt'ul'o'j zorg'e pri'pens'is tio'n. Post'e unu dir'is: “Tio est'as sufiĉ'e klar'a; sed kie est'as la ŝerc'o?”

Doroteo rid'is, ĉar ŝi ne pov'is de'ten'i si'n, kvankam ĉiu'j ali'a'j sufiĉ'e solen'is.

“Mi dir'os al vi kie est'as la ŝerc'o,” ŝi dir'is, kaj ŝi konduk'is la Salt'ul'o'j'n iom for'e'n, kie la Korn'ul'o'j ne pov'is aŭd'i ili'n.

“Sci'u,” ŝi klar'ig'is, “tiu'j najbar'o'j vi'a'j ne est'as tre inteligent'a'j, povr'ul'o'j, kaj kio'n ili opini'as ŝerc'o tut'e ne est'as ŝerc'o sed la ver'o, ĉu vi kompren'as?”

“Jes, ĉar vi'n ne sub'ten'as ili'a grad'o de stult'ec'o; se jes, vi ne est'us pli saĝ'a'j ol ili.”

“Do jen kio'n far'i,” plu'dir'is Doroteo. “Rid'u pro ili'a stult'a ŝerc'o kaj dir'u ke por Korn'ul'o ĝi est'as sufiĉ'e bon'a. Ili do ne aŭdac'os dir'i ke vi hav'as mal'pli da sub'ten'o, ĉar vi'n sub'ten'as pli da saĝ'ec'o ol ili hav'as.”

La Salt'ul'o'j rigard'is unu la ali'a'n demand'em'e kaj palp'e'bru'is kaj prov'is kompren'i la signif'o'n de la tut'o; sed ili ne pov'is.

“Mi opini'as ke est'as danĝer'e pri'pens'i la afer'o'n pli ol nepr'e neces'as,” li respond'is. “Ni konsent'u kun la knab'in'o kaj rid'u kun la Korn'ul'o'j, por kred'ig'i ili'n ke ni kompren'as la ŝerc'o'n. Sekv'e est'os pac'o kaj ne neces'os batal'i.”

Ili volont'e konsent'is al tio kaj re'ir'is al la bar'il'o rid'ant'e laŭ'ebl'e plej fort'e kaj laŭt'e, kvankam ili tut'e ne sent'is gaj'ec'o'n. La Korn'ul'o'j'n tio mult'e surpriz'is.

“Tio est'as sufiĉ'e bon'a ŝerc'o—por Korn'ul'o—kaj ĝi mult'e plaĉ'as al ni,” dir'is la Ĉampion'o, parol'ant'e inter la palis'o'j.

“Konsent'it'e,” promes'is Diksi. “Se mi el'pens'os nov'a'n tia'n ŝerc'o'n mi pen'os forges'i ĝi'n.”

“Bon'e!” kri'is la Ĉef'korn'ul'o. “La milit'o ĉes'is kaj pac'o deklar'iĝ'is.”

Est'is mult'a ĝoj'a kri'ad'o ambaŭ'flank'e de la bar'il'o kaj oni mal'ŝlos'is la pord'o'n kaj vast'e mal'ferm'is ĝi'n, tiel ke Ĉifon'er'o'j pov'is re'kun'iĝ'i kun si'a'j amik'o'j.

Do ili ĉiu'j re'ir'is tra la pord'o kaj Doroteo demand'is al la Ĉef'korn'ul'o pri kiel mal'supr'e'n'ig'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n de la bar'il'o. La Ĉef'o ne sci'is kiel'o'n, sed Diksi dir'is: “Ni bezon'as ŝtup'et'ar'o'n.”

“Cert'e. Ni uz'as ŝtup'et'ar'o'j'n en ni'a'j min'o'j,” dir'is li. Li for'kur'is por al'port'i la ŝtup'et'ar'o'n, kaj dum li for'est'is la Korn'ul'o'j kun'grup'iĝ'is kaj bon'ven'ig'is la fremd'ul'o'j'n al si'a land'o, ĉar per ili grand'a milit'o evit'iĝ'is.

Post ne'long'e Diksi re'ven'is kun alt'a ŝtup'et'ar'o kiu'n li apog'is per la bar'il'o. Oĵo tuj grimp'is al la supr'o de la ŝtup'et'ar'o kaj Doroteo grimp'is proksim'um'e la du'on'o'n kaj Ĉifon'er'o'j star'is ĉe ĝi'a pied'o. Tot'o ĉirkaŭ'kur'is ĝi'n kaj boj'is.

Post tio Oĵo de'tir'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n de la palis'o kaj trans'don'is li'n al Doroteo, kiu si'a'vic'e sub'met'is li'n al la Miksĉfona Knab'in'o.

Tuj kiam li star'is sur'pied'e sur solid'a ter'o la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is: “Grand'a'n dank'o'n. Mi fart'as pli bon'e nun. Mi ne plu dev'as kuŝ'i sur tiu palis'o.”

La Korn'ul'o'j komenc'is rid'i, kred'ant'e ke li dir'is ŝerc'o'n, sed la Bird'o'tim'ig'il'o sku'is si'n kaj frap'e plat'ig'is si'a'n pajl'o'n iom'et'e kaj dir'is al Dorteo: “Ĉu est'as atent'ind'a tru'o en mi'a dors'o?”

“Est'as tre grand'a tru'o,” ŝi dir'is. “Sed mi hav'as kudr'il'o'n kaj faden'o'j'n en la dors'o'sak'o kaj mi re'kudr'os vi'n.”

“Pro la de-tru'o de la krur'o ŝi vol'as sen-tru'ig'i vi'n!” Diksi atent'ig'is, kaj de'nov'e la Korn'ul'o'j rid'is, tre ĝen'e al la Bird'o'tim'ig'il'o.

Dum Doroteo kudr'is la tru'o'n en la dors'o de la pajl'ul'o Ĉifon'er'o'j ekzamen'is li'a'j'n ali'a'j'n part'o'j'n.

“Oho!” kri'is mal'grand'a Diksi; “est'as mal'bon'e. Don'u al li la kudr'il'o'n kaj faden'o'n por ke li re-par-ig'u si'n.”

“Ha, ha, ha!” rid'is la Ĉef'o, kaj la ali'a'j Korn'ul'o'j tuj rid'eg'is laŭt'e.

“Ĉu vi ne kompren'as?” demand'is Diksi, kiu eĉ pli ol la ali'a'j rid'is. “Tem'as pri ŝerc'o. Nepr'e jen la plej bon'a ŝerc'o iam far'it'a de mi. Vi marŝ'as per vi'a'j krur'o'j, do vi ripar'as la krur'o'n por ke re'par'iĝ'u vi'a'j krur'o'j. Ĉu vi kompren'as? Per ripar'o far'iĝ'as re-par'o. Ho, ho, ho! Hi, hi! Mi tut'e ne sci'is ke mi pov'as far'i tiel bel'a'n ŝerc'o'n!”

“Mi ne sci'as,” dir'is Diksi modest'e. “Ebl'e kaŭz'as ĝi'n la radium'o, sed mi em'as kred'i ke est'as pro mi'a bon'eg'a intelekt'o.”

“Se vi ne ĉes'ig'os,” la Bird'o'tim'ig'il'o inform'is li'n, “est'os pli terur'a milit'o ol tiu el kiu vi ĵus eskap'is.”

Oĵo profund'e pens'is, kaj nun li demand'is al la Ĉef'o: “Ĉu ekzist'as obskur'a put'o ie en vi'a land'o?”

Do, tuj kiam la Bird'o'tim'ig'il'o est'is ripar'it'a, ili decid'is ir'i al la min'o kun Diksi. Kiam Doroteo re'ĝust'ig'is la form'o'n de la pajl'ul'o per palp'o'frap'ad'o li deklar'is ke li sent'as si'n kvazaŭ nov'a kaj tut'e pret'a por nov'a'j aventur'o'j.

“Sed,” dir'is li, “mi prefer'as ne plu palis'i. La Alt'a Soci'o ŝajn'e ne taŭg'as por mi.” Kaj post tio ili for'rapid'is por eskap'i de la rid'ad'o de la Korn'ul'o'j, kiu'j kred'is ke tio est'is nov'a ŝerc'o.

24—Oĵo trov'as la obskur'a'n put'o'n

Li en'ir'is la unu'a kaj post li ir'is Oĵo, post li est'is Doroteo, kaj mal'antaŭ ŝi est'is la Bird'o'tim'ig'il'o.

La Miks'ĉifon'a Knab'in'o en'ir'is la last'a, ĉar Tot'o paŝ'is apud si'a mastr'in'et'o.

Kelk'a'j'n paŝ'o'j'n preter la buŝ'o de la apertur'o est'is plen'e sen'lum'e. “Vi ne mis'traf'os la voj'o'n, tamen,” dir'is la Korn'ul'o, “ĉar est'as nur unu voj'o. La min'o aparten'as al mi kaj mi kon'as ĉiu'n paŝ'o'n de la voj'o. Jen bel'a ŝerc'o, ĉu ne: la min'o aparten'as mi'n.” Li rid'is gaj'e dum ili sekv'is li'n silent'e laŭ la krut'a dekliv'o. La tru'o est'is nur sufiĉ'e grand'a por ke ili marŝ'u rekt'a'j, kvankam la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu est'is nepr'e la plej alt'a en la grup'o, oft'e bezon'is klin'i si'a'n kap'o'n por ne bat'i la plafon'o'n.

La plank'o de la tunel'o est'is mal'facil'e sur'marŝ'ebl'a ĉar ĝi triv'iĝ'is glat'a kiel vitr'o, kaj baldaŭ Ĉifon'er'o'j, kiu est'is iom mal'antaŭ la ali'a'j, glit'is kaj fal'is kap'antaŭ'e'n. Tuj ŝi komenc'is mal'supr'e'n'glit'i, tiom rapid'e ke kiam ŝi ating'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n ŝi sen'ekvilibr'ig'is li'n kaj fal'ig'is li'n kontraŭ Doroteon, kiu fal'ig'is Oĵon. La knab'o fal'is kontraŭ la Korn'ul'o'n, tiel ke ĉiu'j fal'is laŭ la glit'a dekliv'o tut'e inter'miks'it'e, ne kapabl'a'j vid'i kie'n ili ir'as pro la sen'lum'ec'o.

Bon'fortun'e, kiam ili ating'is la fund'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Ĉifon'er'o'j est'is antaŭ'a'j, kaj la ali'a'j bat'frap'is kontraŭ ili'n, tiel ke neni'u vund'iĝ'is. Ili trov'is si'n en vast'a kav'o kiu'n ne'hel'e ilumin'as la et'a'j grajn'o'j de radium'o kiu'j dis'kuŝ'as inter la ne'fiks'it'a'j rok'o'j.

“Nun,” dir'is Diksi, kiam ili ĉiu'j re'star'iĝ'is, “mi montr'os al vi kie est'as la obskur'a put'o. Jen grand'a lok'o, sed se ni firm'e ten'os unu la ali'a'n ni ne perd'iĝ'os.”

Ili pren'is man'o'j'n kaj la Korn'ul'o gvid'is ili'n en sen'lum'a'n angul'o'n, kie li ek'halt'is.

“Bon'e,” respond'is Oĵo, kaj sur'genu'iĝ'int'e li palp'is en la put'o'n per si'a man'o kaj trov'is ke ĝi en'hav'as akv'o'n. “Kie est'as la or'a flakon'o, Doroteo?” li demand'is, kaj la knab'in'et'o trans'don'is al li la flakon'o'n, kiu'n ŝi kun'port'is.

Oĵo re'sur'genu'iĝ'is kaj zorg'e palp'ant'e en la mal'lum'o li sukces'is plen'ig'i la flakon'o'n per la ne'vid'at'a akv'o kiu est'as en la put'o. Post tio li re'fiks'is firm'e la kovr'il'o'n de la flakon'o kaj met'is la valor'eg'a'n akv'o'n en si'a'n poŝ'o'n.

Ili re'ir'is al la buŝ'o de la tunel'o kaj komenc'is ramp'i zorg'o'plen'e laŭ la dekliv'o. Ĉi'foj'e ili dev'ig'is Ĉifon'er'o'j'n rest'i last'a, tim'ant'e ke de'nov'e ŝi glit'os; sed ili ĉiu'j sukces'is sen'akcident'e supr'e'n'ir'i kaj la Manĝtula knab'o tre ĝoj'is kiam li ek'star'is en la Korn'ul'a urb'o kaj re'kon'is ke la akv'o el la obskur'a put'o, por kiu li kaj li'a'j amik'o'j tiom long'e vetur'is, est'as sekur'a en li'a jak'o'poŝ'o.

25—Ili sub'aĉet'as la pigr'a'n Kvelulon

“Mi ne sci'as,” ŝi respond'is. “Mi supoz'as ke ni pov'us re'ir'i laŭ la voj'o kiu'n ni sekv'is ĉi tie'n, al la dom'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kaj post tio turn'i ni'n por en'ir'i la Palp'brum'a'n Land'o'n; sed tio ŝajn'as ĉirkaŭ'kur'i sen'bezon'e, ĉu ne?”

“Do ja nepr'e neces'os ir'i en la Palp'brum'a'n land'o'n, ĉar tiu est'as la flav'a land'o en Oz,” koment'is Doroteo. “Mi opini'as, Bird'o'tim'ig'il'o, ke ni dev'us konduk'i li'n al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĉar li ’stas Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j kaj help'os ni'n trov'i la dezir'aĵ'o'n de Oĵo.”

“Kompren'ebl'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, gaj'iĝ'ant'e pro la propon'o. “La Stan'a Lign'o'hak'ist'o far'os kio'n ajn ni pet'os, ĉar li est'as unu el mi'a'j plej kar'a'j amik'o'j. Mi kred'as ke ni pov'os trov'i mal'long'a'n trans'ir'a'n voj'o'n al li'a kastel'o uz'ant'e unu tag'o'n mal'pli ol se ni re'vetur'us laŭ la voj'o per kiu ni ven'is.”

“Mi konsent'as kun vi pri tio,” dir'is la knab'in'o; “kaj tio signif'as ke ni dev'os ir'i ĉiam mal'dekstr'e'n.”

Ili dev'is mal'supr'e'n'ir'i la mont'o'n antaŭ ol ili pov'is trov'i pad'o'n kiu konduk'as laŭ la dezir'at'a direkt'o, sed inter la fal'int'a'j rok'o'j ĉe la pied'o de la mont'o est'is apenaŭ-vid'ebl'a pad'o kiu'n ili decid'is sekv'i. Du aŭ tri hor'o'j da marŝ'ad'o laŭ tiu pad'o konduk'is ili'n al sen'arb'a, plat'a land'o, kie est'is kelk'a'j kultiv'ej'o'j kaj kelk'a'j dis'a'j dom'o'j. Sed ili sci'is ke ili plu est'as en la Land'o de la Kveluloj, ĉar ĉio est'as hel'e ruĝ'a.

Kompren'ebl'e, la arb'o'j kaj herb'o ne est'is ruĝ'a'j, sed la bar'il'o'j kaj dom'o'j est'is farb'it'a'j tiu'kolor'a'j kaj ĉiu'j sovaĝ'a'j plant'o'j apud la voj'o hav'is ruĝ'a'j'n flor'o'j'n. Tiu part'o de la Kvelula Land'o aspekt'is kviet'a kaj prosper'a, kvankam iom sol'ec'a, kaj la voj'o est'is pli facil'e vid'ebl'a kaj pli facil'e sekv'ebl'a.

Sed preciz'e kiam ili gratul'is si'n pro la progres'iĝ'o de la vetur'o ili ek'trov'is larĝ'a'n river'o'n kiu kur'as inter alt'a'j dekliv'o'j, kaj tie la voj'o fin'iĝ'is kaj est'is neni'a pont'o aŭ ali'a trans'ir'ej'o.

“Est'as kurioz'e,” koment'is Doroteo, rigard'ant'e la akv'o'n pens'em'e. “Kial est'as voj'o, se la river'o ne'ebl'ig'as plu'marŝ'ad'o'n?”

“Vi ne ricev'os pli bon'a'n respond'o'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o, laŭ'kutim'e rid'et'ant'e komik'e, “ĉar neni'u el ni sci'as pli ol Tot'o pri ĉi tiu voj'o.”

Dir'is Ĉifon'er'o'j: “Kiam ajn river'o'n mi vid'as, Trem'o grand'a sur mi'n ek'sid'as.

“Pen'u reg'i vi'n, Ĉifon'er'o'j,” dir'is Oĵo; “vi de'nov'e frenez'iĝ'as. Neni'u intenc'as trans'naĝ'i tiu'n river'o'n.”

“Ne,” decid'is Doroteo, “ni ne pov'us trans'naĝ'i ĝi'n eĉ se ni prov'us. Ĝi est'as tro grand'a river'o, kaj la akv'o mov'iĝ'as terur'e rapid'e.”

“Dev'us est'i pram'ist'o kun boat'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “sed tiu'n mi ne vid'as.”

“Bo'j!” dir'is Tot'o de'nov'e, kaj Doroteo vid'is ke li rigard'as laŭ'long'e de la river'bord'o.

“Nu, li vid'as dom'o'n tie!” kri'is la knab'in'et'o. “Mir'ig'as mi'n ke ni ne mem rimark'is ĝi'n. Ni al'ir'u kaj demand'u al la loĝ'ant'o'j kiel trans'ir'i la river'o'n.”

Du'on'a'n kilo'metr'o'n for sur la bord'o star'is mal'grand'a rond'a dom'o, hel'ruĝ'e pentr'it'a, kaj ĉar ĝi est'is ili'a'flank'e de la river'o ili rapid'is cel'e ĝi'n. Dik'a vir'et'o, vest'it'a tut'e ruĝ'e, el'ven'is por salut'i ili'n, kaj kun li est'is du infan'o'j, ankaŭ ruĝ'e vest'it'a'j. La okul'o'j de la vir'o est'is grand'a'j kaj rigard'eg'is dum li ekzamen'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Miksĉfonan Knab'in'o'n, kaj la infan'o'j tim'et'e kaŝ'is si'n mal'antaŭ li kaj rigard'et'is timid'e Tot'o'n.

“Mi kred'as ke jes, Plej Potenc'a Magi'ist'o,” respond'is la Kvelulo, profund'e klin'ant'e si'n; “sed ĉu mi est'as vek'a aŭ ĉu mi sonĝ'as mi ne cert'as, do mi ne est'as cert'a pri kie mi loĝ'as. Se vi bon'vol'os pinĉ'i mi'n mi ek'sci'os.”

“Vi est'as vek'a,” dir'is Doroteon, “kaj jen ne magi'ist'o, nur la Bird'o'tim'ig'il'o.”

“Sed li viv'as,” protest'is la vir'o, “kaj dev'us ne est'i tiel, sci'u. Kaj tiu ali'a terur'a ul'o—la knab'in'o tut'ĉifon'a—aspekt'as ankaŭ viv'a.”

“Mult'e,” deklar'is Ĉifon'er'o'j, fi'mien'ant'e al li. “Sed tio ne koncern'as vi'n, sci'u.”

“Forges'u tio'n,” dir'is Doroteo. “Dir'u al ni, bon'a Kvelulo, kiel ni pov'os trans'ir'i la river'o'n.”

Ili'n surpriz'is tiu dir'o, kaj la vir'o plu'dir'is: “La river'o est'as sufiĉ'e grand'a, kaj la flu'o est'as fort'a. Mi kon'as vir'o'n loĝ'ant'a'n ali'bord'e, ĉar mi jam de mult'a'j jar'o'j vid'as li'n tie; sed ni neniam inter'parol'is ĉar neni'u el ni iam trans'ir'is.”

“Tie'n,” respond'is la vir'o, gest'ant'e per unu man'o, “en la Land'o'n de la Palp'brum'o'j, kiu'n reg'as la Stan'a Imperi'estr'o, kiu nepr'e est'as potenc'a magi'ist'o ĉar li konsist'as plen'e el stan'o, tamen li viv'as. Kaj tie,” indik'ant'e per la ali'a man'o, “la river'o kur'as inter du mont'o'j kie loĝ'as danĝer'a'j popol'o'j.”

“La akv'o flu'as cel'e la Palp'brum'a'n Land'o'n,” dir'is li; “kaj se tiel, se ni hav'us boat'o'n, aŭ flos'o'n, la river'o flos'ig'us ni'n tie'n pli rapid'e kaj pli facil'e ol ni pov'us marŝ'i.”

“Est'as ver'e,” konsent'is Doroteo; kaj post tio ili ĉiu'j rigard'is pens'o'plen'e kaj demand'is al si kio'n far'i.

“Mi est'as tro pigr'a,” li dir'is. “Mi'a edz'in'o nom'as mi'n la plej pigr'a person'o en la tut'a Oz, kaj ŝi ĉiam dir'as la ver'o'n.

Mi mal'am'as ĉi'a'n labor'o'n, kaj est'as mal'facil'a labor'o far'i flos'o'n.”

“Ne; mi ne am'as smerald'o'j'n. Se ĝi est'us rubi'o, ĉar ties kolor'o'n mi plej prefer'as, mi ebl'e iom'et'e labor'us.”

“Mi hav'as kelk'a'j'n Plen'manĝ'a'j'n Pilol'o'j'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉiu est'as sam'a kiel teler'o da sup'o, frit'it'a fiŝ'o, ŝaf'o'stuf'o, omar'a salat'o, Rus'ec'a pan'desert'o kaj citron'ĵele'o— ĉio en unu pilol'et'o kiu'n vi pov'as sen'ĝen'e glut'i.”

“Sen'ĝen'e!” kri'is la Kvelulo, mult'e interes'at'e; “do tiu'j pilol'o'j ver'e konven'us por pigr'ul'o. Est'as eg'e ĝen'e dev'i maĉ'i manĝ'aĵ'o'j'n.”

“Mi don'os al vi ses tia'j'n pilol'o'j'n se vi help'os ni'n far'i flos'o'n,” promes'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ili est'as kombinaĵ'o de manĝ'aĵ'o'j kiu'j'n tre am'as manĝ'em'ul'o'j. Mi neniam manĝ'as, sci'u, ĉar mi est'as el pajl'o; sed kelk'a'j el mi'a'j amik'o'j regul'e manĝ'as. Kio'n vi dir'as pri mi'a propon'o, Kvelulo?”

“Mi akcept'as,” decid'is la vir'o. “Mi help'os kaj vi pov'os far'i la plej mult'a'n labor'o'n. Sed mi'a edz'in'o for'ir'is kapt'i ruĝ'a'j'n angil'o'j'n hodiaŭ, do kelk'a'j el vi dev'os vart'i la infan'o'j'n.”

Ĉifon'er'o'j promes'is far'i tio'n, kaj la infan'o'j mal'pli tim'is kiam la Miks'ĉifon'a Knab'in'o sid'iĝ'is por kun'lud'i. Ili ankaŭ ek'am'is Tot'o'n, kaj la hund'o permes'is ke ili kares'u li'a'n kap'o'n, kio mult'e ĝoj'ig'is la et'ul'o'j'n.

Est'is mult'a'j fal'int'a'j arb'o'j proksim'e al la dom'o kaj la Kvelulo pren'is si'a'n hak'il'o'n kaj dis'hak'is ili'n en egal'long'a'j'n ŝtip'o'j'n. Li pren'is la sek'ig'o'ŝnur'o'n de la edz'in'o por kun'lig'i la ŝtip'o'j'n, tiel ke ili est'os flos'o, kaj Oĵo trov'is kelk'a'j'n lign'a'j'n stri'o'j'n kaj najl'is ili'n laŭ'long'e de la supr'o'j de la ŝtip'o'j, por pli'firm'ig'i ili'n. La Bird'o'tim'ig'il'o kaj Doroteo help'is kun'rul'i la ŝtip'o'j'n kaj port'i la lign'a'j'n stri'o'j'n, sed ili bezon'is tiom da temp'o por far'i la flos'o'n ke la vesper'o jam al'ven'is ĝust'e kiam oni fin'is, kaj je la vesper'o re'ven'is de fiŝ'kapt'ad'o la edz'in'o de la Kvelulo.

La vir'in'o montr'iĝ'is koler'em'a kaj mal'bon'humor'a, ebl'e ĉar ŝi kapt'is nur unu ruĝ'a'n angil'o'n dum la tut'a tag'o. Kiam ŝi sci'iĝ'is ke ŝi'a edz'o uz'is ŝi'a'n sek'ig'o'ŝnur'o'n, kaj la ŝtip'o'j'n kiu'j'n ŝi vol'is kiel brul'lign'o'n, kaj la tabul'o'j'n per kiu'j ŝi intenc'is ripar'i la ten'ej'o'n, kaj mult'a'j'n or'a'j'n najl'o'j'n, ŝi mult'e koler'iĝ'is.

Ĉifon'er'o'j vol'is sku'i la vir'in'o'n, por bon'kondut'ig'i ŝi'n, sed Doroteo parol'is al ŝi per amik'em'a ton'o kaj dir'is al la edz'in'o de la Kvelulo ke ŝi est'as Princ'in'o de Oz kaj amik'in'o de Ozma kaj ke kiam ŝi re'ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n ŝi send'os al ŝi mult'a'j'n nov'a'j'n objekt'o'j'n por kompens'i la flos'o'n, inkluziv'e de nov'a sek'ig'o'ŝnur'o. Tiu promes'o kontent'ig'is la vir'in'o'n kaj ŝi baldaŭ far'iĝ'is pli afabl'a, dir'ant'e ke ili rajt'os rest'i dum'nokt'e en ŝi'a dom'o kaj komenc'i si'a'n vojaĝ'o'n sur la river'o la sekv'a'n maten'o'n.

Tio'n ili far'is, pas'ig'ant'e agrabl'a'n vesper'o'n kun la Kvelula famili'o kaj ricev'ant'e tia'j'n komplez'o'j'n kia'j'n la povr'ul'o'j pov'is propon'i al ili. La vir'o mult'e ĝem'is kaj dir'is ke li tro'labor'is per si'a hak'ad'o de la ŝtip'o'j, sed la Bird'o'tim'ig'il'o don'is al li du pilol'o'j'n pli ol li promes'is, kaj tio ŝajn'e komfort'ig'is la pigr'ul'o'n.

26—La tromp'em'a river'o.

La Kvelula vir'o dev'is firm'e ten'i la ŝtip'a'n boat'o'n dum ili sur'lok'iĝ'is, kaj la flu'o de la river'o est'is tiel fort'a ke ĝi preskaŭ tir'eg'is la flos'o'n el li'a'j man'o'j.

Tuj kiam ili ĉiu'j sid'is sur la ŝtip'o'j li las'is ĝi'n kaj ĝi for'flos'is kaj la aventur'ant'o'j komenc'is si'a'n vojaĝ'o'n cel'e la Palp'brum'a'n Land'o'n.

La dom'et'o de la Kveluloj est'is ne plu vid'ebl'a preskaŭ antaŭ ol ili fin'is kri'i si'a'j'n adiaŭ'o'j'n, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is per kontent'a voĉ'o: “Ni ne bezon'os mult'a'n temp'o'n por ating'i la Palp'brum'a'n Land'o'n, ĉi'manier'e.”

Ili jam flos'is plur'a'j'n kilo'metr'o'j'n laŭ la flu'o kaj ĝu'ad'is si'a'n vojaĝ'o'n, sed subit'e la flos'o ek'mal'rapid'iĝ'is, ek'halt'is, kaj komenc'is re'vetur'i laŭ la direkt'o el kiu ĝi ven'is.

“Nu, kio okaz'as?” demand'is Doroteo, mir'o'plen'e; sed ili ĉiu'j sam'e perpleks'is kiel ŝi kaj unu'e neni'u pov'is respond'i tiu'n demand'o'n. Tamen baldaŭ ili ek'konsci'is la ver'o'n: ke la flu'o de la river'o si'n retro'ig'is kaj la akv'o nun flu'as kontraŭ'a'direkt'e—cel'e la mont'o'j'n.

Ili komenc'is re'kon'i la scen'o'j'n kiu'j'n ili jam antaŭ'e pas'is, kaj post ne'long'e ili re'vid'is la dom'et'o'n de la Kveluloj. La vir'o star'ad'is sur la river'bord'o kaj kri'is al ili: “Salut'o'n. Mi ĝoj'as re'vid'i vi'n. Mi forges'is dir'i al vi ke la river'o ŝanĝ'as si'a'n direkt'o'n foj'foj'e. Kelk'foj'e ĝi flu'as unu'direkt'e'n kaj ali'foj'e ali'direkt'e'n.”

Ili ne hav'is sufiĉ'a'n temp'o'n por respond'i al li, ĉar la flos'o port'iĝ'is preter la dom'o'n kaj long'distanc'e ali'flank'e'n de ĝi.

“Ni ir'as preciz'e kie'n ni ne vol'as ir'i,” dir'is Doroteo, “kaj mi supoz'as ke ni ne pov'as esper'i pli ol ating'i la ter'o'n antaŭ ol plu'port'iĝ'i.”

Sed ili ne pov'is ating'i la ter'o'n. Al ili mank'is rem'il'o'j, kaj eĉ stang'o per kiu ili pov'us gvid'i la flos'o'n. La ŝtip'o'j port'ant'a'j ili'n flos'ad'is en la mez'o de la flu'o kaj firm'e ten'iĝ'is en tiu pozici'o per la fort'a flu'o.

Do ili sid'is kviet'e kaj atend'is kaj, eĉ dum ili demand'is al si kio'n far'i, la flos'o mal'rapid'iĝ'is, ek'halt'is, kaj komenc'is flos'i ali'direkt'e'n—laŭ la direkt'o kiu'n ĝi unu'e ir'is. Post ne'long'e ili re'pas'is la Kvelulan dom'o'n kaj la vir'o plu star'ad'is sur la bord'o. Li kri'is al ili: “Salut'o'n! Mi ĝoj'as re'vid'i vi'n. Mi anticip'as ke mi re'vid'os vi'n tre oft'e, dum vi pas'os, krom se ebl'e vi naĝ'os al la ter'o.”

Sed ili jam post'las'is li'n kaj ir'as de'nov'e cel'e la Palp'brum'a'n Land'o'n.

“Ver'e est'as mis'fortun'e,” dir'is Oĵo per sen'esper'a voĉ'o. “La Tromp'em'a River'o konstant'e ŝanĝ'iĝ'as, ŝajn'e, kaj nun ni dev'os flos'ad'i tie'n kaj re'e'n, se ni ne sukces'os iel al'ter'iĝ'i.”

“Nek mi. Tot'o sci'pov'as iom'et'e naĝ'i, sed tio ne help'os ni'n al'ter'iĝ'i.”

“Mi ne sci'as ĉu aŭ ne mi sci'pov'as naĝ'i,” koment'is Ĉifon'er'o'j; “sed se mi prov'us mi cert'e ruin'ig'us mi'a'j'n bel'a'j'n ĉifon'o'j'n.”

“Mi'a pajl'o plen'iĝ'us per la akv'o kaj mi sub'akv'iĝ'us,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.

Do ili ne pov'is el'pens'i manier'o'n eskap'i si'a'n dilem'o'n kaj pro sen'help'ec'o ili nur sid'is kviet'e. Oĵo, kiu est'is sur la antaŭ'o de la flos'o, trans'rigard'is en la akv'o'n kaj kred'is vid'i kelk'a'j'n grand'a'j'n fiŝ'o'j'n naĝ'ad'i. Li trov'is ne'fiks'it'a'n fin'aĵ'o'n de la sek'ig'o'ŝnur'o kiu kun'ten'is la ŝtip'o'j'n, kaj pren'int'e or'a'n najl'o'n el si'a poŝ'o li fleks'is ĝi'n tiel form'ant'e hok'o'n, kaj lig'is ĝi'n al la fin'aĵ'o de la ŝnur'o. Sur'met'int'e iom da pan'o kiu'n li romp'is de si'a bulk'o, li fal'ig'is la ŝnur'o'n en la akv'o'n kaj preskaŭ tuj ĝi'n kapt'is grand'a fiŝ'o.

Ili sci'is ke ĝi est'as grand'a fiŝ'o, ĉar ĝi tiel fort'e tir'is la ŝnur'o'n ke ĝi antaŭ'e'n'tir'is la flos'o'n eĉ pli rapid'e ol ĝi'n antaŭ'e port'is la flu'o de la river'o. La fiŝ'o mult'e tim'is, kaj ĝi fort'e naĝ'is. Ĉar la ali'a fin'aĵ'o de la sek'ig'o'ŝnur'o est'is lig'it'a ĉirkaŭ la ŝtip'o'j'n li ne pov'is de'tir'i ĝi'n, kaj ĉar li avid'e glut'is la or'a'n hok'o'n per si'a unu'a mord'o li ankaŭ ne pov'is liber'iĝ'i de tio.

Kiam ili ating'is la lok'o'n kie la flu'o antaŭ'e ŝanĝ'iĝ'is, la fiŝ'o plu naĝ'ad'is antaŭ'e'n pro si'a sovaĝ'a klopod'o eskap'i. La flos'o mal'rapid'iĝ'is, sed ĝi ne ek'halt'is, ĉar la fiŝ'o ne'ebl'ig'is tio'n. Ĝi plu mov'iĝ'ad'is laŭ la sam'a direkt'o kiel ĝis tiam.

Kiam la flu'o ŝanĝ'is si'a'n direkt'o'n kaj ek'rapid'is retro'e'n ĝi ne sukces'is kun'port'i la flos'o'n. Mal'rapid'e, centi'metr'o'n post centi'metr'o, ili plu'flos'is, kaj la fiŝ'o tir'is kaj tir'is kaj plu'ir'ig'is ili'n.

“Mi esper'as ke li ne ced'os,” dir'is Oĵo mal'trankvil'e. “Se la fiŝ'o pov'os el'ten'i ĝis la flu'o re'ŝanĝ'os si'n, ĉio est'os bon'a.”

La fiŝ'o ne ced'is, sed brav'e tir'is la flos'o'n ĝis fin'e la akv'o en la river'o re'ŝanĝ'is si'a'n direkt'o'n kaj flos'ig'is ili'n laŭ ili'a vol'o. Sed nun la kapt'it'a fiŝ'o'n trov'is si'a'n fort'o'n febl'iĝ'ant'a.

Ĉar ili ne vol'is al'bord'iĝ'i en tiu lok'o la knab'o tranĉ'is la ŝnur'o'n per si'a poŝ'tranĉ'il'o kaj liber'ig'is la fiŝ'o'n, nur ĝust'a'temp'e por ke la flos'o ne sur'bord'iĝ'u.

Kiam la sekv'a'n foj'o'n la river'o re'tir'ig'is si'n la Bird'o'tim'ig'il'o sukces'is ek'pren'i branĉ'o'n de arb'o pend'ant'a'n super la akv'o kaj ili ĉiu'j help'is li'n firm'e ten'i ĝi'n kaj ne'ebl'ig'i ke la flos'o pli retro'e'n'port'iĝ'u. Dum ili atend'is tie, Oĵo vid'is long'a'n romp'it'a'n branĉ'o'n kuŝ'ant'a'n sur la bord'o, do li salt'is sur la bord'o'n kaj pren'is ĝi'n. Kiam li de'tir'is la flank'o'branĉ'et'o'j'n li kred'is ke li pov'os uz'i la branĉ'o'n kiel stang'o'n, por gvid'i la flos'o'n se urĝ'os.

Ili firm'e ten'is la arb'o'n ĝis ili trov'is ke la akv'o flu'as ĝust'a'direkt'e'n, kaj tiam ili las'is ĝi'n kaj permes'is ke la flos'o re'komenc'u vetur'i. Malgraŭ tiu'j paŭz'o'j ili efektiv'e bon'e progres'ad'is cel'e la Palp'brum'a'n Land'o'n kaj trov'int'e metod'o'n konker'i la kontraŭ'em'a'n flu'o'n ili'a'j spirit'o'j mult'e pli'mal'pez'iĝ'is. Ili ne pov'is vid'i mult'o'n de la land'o tra kiu ili pas'as, pro la alt'a'j bord'o'j, kaj ili ne renkont'is ali'a'j'n boat'o'j'n aŭ flos'aĵ'o'j'n sur la surfac'o de la river'o.

De'nov'e la tromp'em'a river'o invers'ig'is si'a'n flu'o'n, sed ĉi'foj'e la Bird'o'tim'ig'il'o est'is avert'it'a kaj uz'is la stang'o'n por puŝ'i la flos'o'n cel'e grand'a'n rok'o'n kuŝ'ant'a'n en la akv'o. Li kred'is ke la rok'o ne'ebl'ig'os ili'a'n retro'flos'ad'o'n laŭ la flu'o, kaj tiel est'is. Ili kroĉ'is si'n al tiu ankr'aĵ'o ĝis la akv'o re'komenc'is flu'i ĝust'a'direkt'e'n, kaj tiam ili permes'is ke la flos'u plu'flos'u.

Flos'int'e ĉirkaŭ kurb'iĝ'o'n ili vid'is antaŭ si alt'a'n akv'a'n dekliv'o'n kiu etend'is si'n trans la tut'a'n river'o'n, kaj cel'e tio'n ili est'is ne'rezist'ebl'e port'at'a'j. Ĉar ne ebl'is halt'ig'i la flos'ad'o'n de la flos'o ili firm'e kroĉ'is si'n al la ŝtip'o'j kaj las'is la river'o'n plu'port'ad'i ili'n. Rapid'e la flos'o grimp'is la akv'a'n dekliv'o'n kaj glit'is laŭ la ali'a flank'o, plonĝ'ig'ant'e si'a'n rand'o'n profund'e en la akv'o'n kaj plen'e mal'sek'ig'ant'e ili'n per akv'er'o'j.

Sam'e kiel antaŭ'e la flos'o re'ĝust'ig'is si'n kaj plu'flos'is, kaj Doroteo kaj Oĵo rid'is pro la mal'sek'iĝ'o; sed Ĉifon'er'o'j est'is mult'e ĉagren'it'a kaj la Bird'o'tim'ig'il'o el'pren'is si'a'n poŝ'tuk'o'n kaj viŝ'is la akv'o'n de la ĉifon'o'j de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o laŭ'ebl'e. La sun'o baldaŭ sek'ig'is ŝi'n kaj la kolor'o'j de ŝi'a'j ĉifon'o'j montr'iĝ'is bon'a'j, ĉar ili ne kun'miks'iĝ'is nek fad'is.

Pas'int'e la mur'o'n da akv'o la flu'o ne ŝanĝ'iĝ'is nek plu retro'flu'is, ĝi plu tir'is ili'n sen'halt'e antaŭ'e'n. La bord'o'j de la river'o ankaŭ mal'alt'iĝ'is, tiel ke ili de'nov'e pov'is vid'i la pejzaĝ'o'n, kaj baldaŭ ili trov'is flav'a'j'n ranunkol'o'j'n kaj leontod'o'j'n kresk'ant'a'j'n inter la herb'o'j, pro kio ili sci'is ke ili jam ating'is la Palp'brum'a'n land'o'n.

“Baldaŭ,” li respond'is. “La kastel'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'as en la sud'a part'o de la Palp'brum'a Land'o, do ĝi dev'as est'i ne tre mal'proksim'e de ĉi tie.”

Tim'ant'e ke ili ebl'e tro for'e'n driv'us, Doroteo kaj Oĵo nun star'iĝ'is kaj lev'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n en si'a'j brak'o'j, laŭ'ebl'e plej alt'e'n, por ke li pov'u facil'e vid'i la pejzaĝ'o'n. Dum kelk'a temp'o li re'kon'is neni'o'n vid'at'a'n, sed fin'e li kri'is: “Jen ĝi! Jen ĝi!”

“La stan'a kastel'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. Mi pov'as vid'i ĝi'a'j'n tur'et'o'j'n bril'i en la sun'lum'o. Ĝi est'as tre for, sed est'os plej bon'e ke ni al'ter'iĝ'u tuj.”

Ili mal'supr'e'n'ig'is li'n kaj komenc'is impet'i la flos'o'n al la bord'o per la stang'o. Ĝi tre bon'e obe'is, ĉar la flu'o est'is nun pli pigr'a, kaj baldaŭ ili ating'is la bord'o'n kaj sen'danĝer'e sur'ter'iĝ'is.

La Palp'brum'a Land'o est'is ver'e bel'a, kaj trans la kamp'o'j'n ili pov'is vid'i de for la arĝent'a'n bril'o'n de la stan'a kastel'o.

Leĝer'akor'e ili rapid'ig'is si'n al ĝi, ĉar ili bon'e ripoz'is dum si'a long'a rajd'o sur la river'o.

Post ne'long'e ili komenc'is trans'ir'i enorm'a'n kamp'o'n da bel'eg'a'j flav'a'j lili'o'j, kies delikat'a odor'o est'is tre ĝu'ig'a.

“Bel'eg'a'j!” kri'is Doroteo, halt'ant'e por admir'i la perfekt'ec'o'n de tiu'j grandioz'a'j flor'o'j.

“Jes,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, pens'em'e, “sed ni dev'as nepr'e ne dis'prem'i aŭ vund'i iu'n el la lili'o'j.”

“La Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'as tre bon'kor'a,” est'is la respond'o, “kaj li mal'am'as vid'i i'a'n ajn vund'iĝ'o'n de viv'ant'o.”

“Jes, kompren'ebl'e. Kaj tiu'j flor'o'j aparten'as al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. Do, por ne ofend'i li'n, ni ne sur'tret'u eĉ unu flor'o'n.”

“Foj'e,” dir'is Doroteo, “la Stan'a Lign'o'hak'ist'o paŝ'is sur skarab'o'n kaj mort'ig'is la ul'et'o'n. Tio tre mal'feliĉ'ig'is li'n kaj li plor'is ĝis li'a'j artik'o'j rust'iĝ'is pro la larm'o'j, tiel ke li ne pov'is mov'i ili'n.”

“Ho!” kri'is la knab'o, kvazaŭ grand'a el'trov'o ek'traf'is li'a'n mens'o'n. Sed li ne dir'is kio est'as la el'trov'o kaj ten'is sekret'a la ide'o'n.

Mal'fru'e en la post'tag'mez'o ili proksim'iĝ'is al la mir'ind'a stan'a kastel'o de la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, kaj Oĵo kaj Ĉifon'er'o'j, kiu'j neniam antaŭ'e vid'is ĝi'n, plen'iĝ'is per mir'eg'o.

Stan'o abund'is en la Palp'brum'a Land'o kaj laŭ'dir'e la Palp'brum'o'j est'is la plej lert'a'j stan'ist'o'j en la tut'a mond'o.

Do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o dung'is ili'n kiam li konstru'ig'is si'a'n grandioz'a'n kastel'o'n, kiu est'is plen'e el stan'o, de la ter'o ĝis la plej alt'a tur'et'o, kaj tiel bril'e polur'it'a ke ĝi scintil'is en la sun'radi'o'j pli bel'e ol arĝent'o. Ĉirkaŭ la teren'o de la kastel'o star'is stan'a mur'o, kun stan'a'j pord'eg'o'j; sed la pord'eg'o'j est'is plen'e apert'a'j ĉar neniu'j mal'amik'o'j de la Imperi'estr'o ekzist'is por ĝen'i li'n.

En'ir'int'e la vast'a'n teren'o'n ni'a'j vetur'ant'o'j trov'is ke neces'as ankoraŭ pli admir'ad'i. Stan'a'j font'o'j send'is klar'a'n akv'o'n alt'e'n en la aer'o'n kaj est'is mult'a'j bed'o'j da stan'a'j flor'o'j, tiel perfekt'e form'it'a'j kiel est'us natur'a'j flor'o'j. Ankaŭ est'is stan'a'j arb'o'j, kaj tie kaj tie est'is ombr'um'at'a'j laŭb'o'j el stan'o, kun stan'a'j benk'o'j kaj seĝ'o'j sur kiu'j oni pov'as sid'i. Ankaŭ, flank'e de la voj'o konduk'ant'a al la front'a pord'o de la kastel'o, est'is vic'o'j da stan'a'j statu'o'j, tre lert'e far'it'a'j. Inter ili Oĵo re'kon'is statu'o'j'n de Doroteo, Tot'o, la Bird'o'tim'ig'il'o, la Sorĉ'ist'o, la Vil'ul'o, Joĉjo Kukurb'o'kap'o kaj Ozma, ĉiu'j star'ant'a'j sur bon'e form'it'a'j stan'a'j piedestal'o'j.

Tot'o bon'e kon'is la loĝ'ej'o'n de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj, cert'a pri ĝoj'a bon'ven'ig'o, li antaŭ'e'n'kur'is kaj boj'is tiel laŭt'e ĉe la front'a pord'o ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o aŭd'is li'n kaj mem el'ven'is por trov'i ĉu ver'e est'as li'a mal'nov'a amik'o Tot'o.

La sekv'a'n moment'o'n la stan'ul'o varm'a'kor'e ĉirkaŭ'brak'um'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj turn'is si'n por ĉirkaŭ'prem'i Doroteon.

Sed nun li'a'n okul'o'n kapt'is la strang'a aspekt'o de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj li rigard'is ŝi'n kun kun'miks'it'a'j mir'o kaj admir'o.

27—La Stan'a Lign'o'hak'ist'o obĵet'as

Kvankam Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, li est'is vasal'o de Ozma, kiu reg'is la tut'a'n land'o'n, kaj la knab'in'o kaj la stan'ul'o est'is varm'a'j person'a'j amik'o'j. Li est'is iom dand'a kaj ten'is si'a'n stan'a'n korp'o'n bril'e polur'it'a kaj si'a'j'n stan'a'j'n artik'o'j'n bon'e ole'it'a'j. Li ankaŭ est'is tre ĝentil'a kaj tiel am'em'a kaj mild'a ke ĉiu am'is li'n. La Imperi'estr'o salut'is Oĵon kaj Ĉifon'er'o'j'n el'kor'e kaj gvid'is la tut'a'n grup'o'n en si'a'n bel'a'n stan'a'n salon'o'n, kie ĉiu'j mebl'o'j kaj bild'o'j est'is el stan'o. La mur'o'j est'is panel'it'a'j per stan'o kaj de la stan'a plafon'o pend'is stan'a'j lustr'o'j.

La Stan'a Lign'o'hak'ist'o vol'is sci'i, plej'unu'e, kie Doroteo trov'is la Miksĉfonan Knab'in'o'n, do kun'e la vizit'ant'o'j rakont'is pri kiel Ĉifon'er'o'j far'iĝ'is, ankaŭ pri la akcident'o sufer'it'a de Margolote kaj Onĉjo Nonĉjo kaj pri kiel Oĵo komenc'is vetur'i por akir'i la objekt'o'j'n bezon'at'a'j'n por la magi'a sorĉ'o de la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o. Post tio Doroteo inform'is pri ili'a'j aventur'o'j en la Kvelula Land'o kaj pri kiel fin'e ili sukces'is akir'i la akv'o'n el obskur'a put'o.

Dum la knab'in'et'o rakont'is tiu'j'n aventur'o'j'n la Stan'a Lign'o'hak'ist'o sid'is en fotel'o aŭskult'ant'e intens'e interes'at'e, dum la ali'a'j grup'e sid'is ĉirkaŭ li. Tamen Oĵo ten'is si'a'n vid'o'n fiks'it'a al la korp'o de la stan'a Imperi'estr'o, kaj nun li rimark'is ke sub la artik'o de la mal'dekstr'a genu'o gut'et'o da ole'o form'iĝ'as. Li rigard'is tiu'n ole'gut'o'n dum li'a kor'o rapid'eg'e bat'is, kaj palp'int'e en si'a poŝ'o li el'pren'is flakon'et'o'n el kristal'o, kiu'n li ten'is en si'a man'o.

Baldaŭ la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ŝanĝ'is si'a'n pozici'o'n, kaj tuj Oĵo, mir'ig'ant'e ĉiu'j'n, sur'plank'iĝ'is kaj ten'is si'a'n kristal'a'n flakon'et'o'n sub la genu'artik'o de la Imperi'estr'o. Ĝust'e tiam la ole'gut'o fal'is, kaj la knab'o kapt'is ĝi'n per si'a botel'o kaj tuj kork'ferm'is ĝi'n. Post tio, kun la vizaĝ'o ruĝ'a kaj embaras'it'aspekt'a, li star'iĝ'is kaj front'is la ali'a'j'n.

“Ole'gut'o'n!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ve, kiom sen'zorg'a est'is mi'a pri'zorg'ist'o kiam li ole'is mi'n hodiaŭ- maten'e! Mi tim'as ke mi dev'os riproĉ'i tiu'n ul'o'n, ĉar ne konven'as ke mi gut'ig'u ole'o'n kie ajn mi est'as.”

“Ne grav'as,” dir'is Doroteo. “Oĵo aspekt'as feliĉ'a pro la ole'o, ial.”

“Jes,” deklar'is la Manĝtula knab'o, “mi est'as feliĉ'a. Unu el la objekt'o'j por kiu'j la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o send'is mi'n est'as ole'gut'o el la korp'o de viv'ant'o. Mi unu'e tut'e ne sci'is ke ekzist'as io tia; sed nun ĝi est'as sekur'a en la kristal'a flakon'et'o.”

“Ne ĉio'n,” respond'is Oĵo. “Mi dev'is akir'i kvin objekt'o'j'n, kaj mi jam trov'is kvar. Mi hav'as la tri har'o'j'n de la pint'o de vost'o de Vuzo, ses'foli'o'n, uj'et'o'n da akv'o el obskur'a put'o kaj ole'gut'o'n el la korp'o de viv'ant'o. La last'a objekt'o est'as la plej facil'a, kaj mi est'as cert'a ke mi'a kar'a Onĉjo Nonĉjo— kaj ankaŭ bon'a Margolote—baldaŭ re'viv'iĝ'os.”

“Bon'e!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “mi gratul'as vi'n. Sed kio est'as la kvin'a kaj last'a bezon'aĵ'o por komplet'ig'i la magi'a'n sorĉ'o'n?”

La mal'dekstr'a flug'il'o de flav'a papili'o,” dir'is Oĵo. “En ĉi tiu flav'a land'o, per la help'o de vi'a afabl'a komplez'em'o, tio est'os tre facil'e trov'it'a.”

“Sed ĉu vi eĉ moment'e kred'as ke mi permes'us ke vi, aŭ iu ali'a, el'tir'u la mal'dekstr'a'n flug'il'o'n de flav'a papili'o?”

“Kial ne? Vi demand'as al mi kial ne? Est'us kruel'e—mi neniam aŭd'is pri pli kruel'a kaj sen'kor'a ag'o,” asert'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “La papili'o'j est'as inter la plej bel'a'j ul'o'j, kaj ili mult'eg'e sent'as dolor'o'n. Se oni for'ŝir'us flug'il'o'n tio eg'e tortur'us ĝi'n kaj ĝi baldaŭ mort'us dolor'ego'plen'e. Mi neniel permes'us tia'n fi'ag'o'n!”

Oĵo mir'eg'e aŭd'is tio'n. Ankaŭ Doroteo aspekt'is ĉagren'it'a, sed en si'a kor'o ŝi sci'is ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o prav'as. La Bird'o'tim'ig'il'o kap'jes'is klar'konsent'e al la parol'o de li'a amik'o, do evident'e li akord'is kun la decid'o de la Imperi'estr'o.

“Eĉ ne fingr'o'klak'o'n, ĉar mi ne posed'as kor'o'n,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Sed mi vol'as help'i Oĵon, kiu est'as mi'a amik'o, por ke li sav'u la onkl'o'n kiu'n li am'as, kaj mi mort'ig'us dek'o'n da sen'util'a'j papili'o'j por ke li pov'u far'i tio'n.”

“Vi hav'as am'em'a'j'n instinkt'o'j'n,” li dir'is, “kaj se vi hav'us kor'o'n vi est'us ver'a bon'ul'o. Mi ne pov'as kulp'ig'i vi'n pro vi'a sen'kor'a koment'o, ĉar vi ne kapabl'as kompren'i la sent'o'j'n de la kor'ul'o'j. Mi, ekzempl'e, hav'as tre net'a'n kaj respond'em'a'n kor'o'n don'it'a'n al mi foj'e de la mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz, do mi neniam—neniam—neniam permes'os la tortur'iĝ'o'n de kompat'ind'a flav'a papili'o, ne'grav'e kiu far'us ĝi'n.”

“La flav'a land'o de la Palp'brum'o'j,” dir'is Oĵo mal'ĝoj'e, “est'as la sol'a lok'o en Oz kie trov'ebl'as flav'a papili'o.”

“Tio ĝoj'ig'as mi'n,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ĉar mi reg'as la Palp'brum'a'n Land'o'n, mi pov'as protekt'i mi'a'j'n papili'o'j'n.”

“Se mi ne akir'os la flug'il'o'n—nur unu mal'dekstr'a'n flug'il'o'n,” dir'is Oĵo mizer'e, “mi ne pov'os sav'i Onĉjon Nonĉjon.”

“Do li dev'os por ĉiam rest'i marmor'a statu'o,” deklar'is la Stan'a Imperi'estr'o firm'e.

“Jen kio'n far'i,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ni kun'pren'u tut'a'n flav'a'n papili'o'n, viv'ant'a'n kaj bon'fart'a'n, al la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o kaj li de'tir'u la mal'dekstr'a'n flug'il'o'n.”

“Ne,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Vi ne rajt'as hav'i iu'n mi'a'n kar'a'n papili'et'o'n por tia trakt'ad'o.”

Ili ĉiu'j silent'iĝ'is kaj pens'ad'is. Neni'u parol'is dum long'a temp'o. Post tio la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ek'vigl'ig'is si'n kaj dir'is: “Ni ĉiu'j re'ir'u al la Smerald'a Urb'o kaj pet'u konsil'o'n de Ozma. Ŝi est'as saĝ'a knab'in'et'o, ni'a Reg'ant'o, kaj ebl'e ŝi pov'os trov'i kiel help'i Oĵon sav'i si'a'n Onĉjon Nonĉjon.”

Do la sekv'a'n maten'o'n la grup'o ek'vetur'is al la Smerald'a Urb'o, kiu'n ili ating'is post kutim'a temp'o kaj sen grav'a'j aventur'o'j. La vetur'o est'is mal'feliĉ'a por Oĵo, ĉar sen la flug'il'o de la flav'a papili'o li ne pov'is trov'i metod'o'n sav'i Onĉjon Nonĉjon—se ne atend'i ses jar'o'j'n por ke la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o far'u nov'a'n proviz'o'n de la Viv'ig'a Pulvor'o. La knab'o est'is tut'e sen'esper'a, kaj dum li marŝ'is li ĝem'is laŭt'e.

“Ĉu io dolor'ig'as vi'n?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o amik'a'ton'e, ĉar la Imperi'estr'o est'is en la grup'o.

“Mi est'as Oĵo la Mis'fortun'a,” respond'is la knab'o. “Mi dev'as agnosk'i ke mi mal'sukces'as pri ĉiu entrepren'o.”

“Ĝi est'as nur unu el sep tag'o'j. Ĉu vi supoz'as ke la tut'a mond'o mis'fortun'iĝ'as dum sep'on'o de la tut'a temp'o?”

“Dek tri! Ha, jen ver'e bon'fortun'ig'a numer'o,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ŝajn'e mi est'as ĉiam bon'sort'a dum la dek'tri'a. Mi supoz'as ke la plej mult'a'j person'o'j neniam rimark'as la bon'a'n fortun'o'n kiu traf'as ili'n pro la numer'o 13, sed se eĉ plej et'a mis'fortun'o traf'as ili'n tiu'tag'e, ili kulp'ig'as la numer'o'n kaj ne la ver'a'n kaŭz'o'n.”

“Kaj por mi,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Mi hav'as preciz'e dek tri flik'aĵ'o'j'n sur mi'a kap'o.”

“Mult'a'j el ni'a'j plej grav'a'j ul'o'j est'as tia'j,” asert'is la Imperi'estr'o. “Mal'dekstr'a'man'em'ul'o'j kutim'e kapabl'as facil'e uz'i ambaŭ man'o'j'n. Dekstr'a'man'em'ul'o'j kutim'e uz'as facil'e nur unu man'o'n.”

“Ver'e bon'fortun'a!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Se ĝi est'us sur la pint'o de vi'a naz'o ĝi ebl'e mis'fortun'ig'us, sed sub vi'a brak'o ĝi est'as bon'fortun'e sen'efik'a.”

“Pro ĉio ĉi,” dir'is la Manĝtula knab'o, “oni nom'is mi'n Oĵo la Mis'fortun'a.”

“Do ni dev'os re'komenc'i kaj nom'i vi'n ek'de nun Oĵo la Bon'fortun'a,” deklar'is la vir'o. “Ĉiu kial'o dir'it'a de vi est'as absurd'a. Sed mi rimark'is ke se iu konstant'e tim'as mis'fortun'o'n kaj kred'as ke ĝi traf'os li'n, tiu ne kapt'as oportun'o'n profit'i pro bon'fortun'o okaz'ant'a. Do decid'u est'u Oĵo la Bon'fortun'a.”

“Kiel?” demand'is la knab'o, “ĉar ĉiu klopod'o mi'a sav'i mi'a'n kar'a'n onkl'o'n fiask'is?”

“Neniam perd'u esper'o'n, Oĵo,” konsil'is Doroteo. “Neni'u pov'as sci'i kio sekv'e okaz'os.”

Oĵo ne respond'is, sed li est'is tiel sen'esper'a ke eĉ ili'a al'ven'o al la Smerald'a Urb'o ne interes'is li'n.

La popol'o ĝoj'e salut'is la al'ven'o'n de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Doroteo, kiu'j ĉiu'j est'is tre am'at'a'j, kaj kiam ili en'ir'is la reĝ'a'n palac'o'n ili ricev'is mesaĝ'o'n ke Ozma tuj intervju'os ili'n.

Doroteo inform'is la knab'in'a'n Reg'ant'o'n pri la sukces'o'j dum la serĉ'o ĝis ili ating'is la problem'o'n pri la flav'a papili'o, kiu'n la Stan'a Lign'o'hak'ist'o plen'e rifuz'is proviz'i al la magi'aĵ'o.

“Li plen'e prav'as,” dir'is Ozma, kiu aspekt'is tut'e ne surpriz'it'a. “Se Oĵo inform'us mi'n ke unu serĉ'aĵ'o est'as la flug'il'o de flav'a papili'o mi inform'us li'n jam antaŭ la ek'serĉ'o ke li neniam pov'os akir'i ĝi'n. Tio ŝpar'ig'us al vi la problem'o'j'n kaj ĝen'o'j'n de vi'a long'a vetur'ad'o.”

“Tut'e ne ĝen'is mi'n la vetur'ad'o,” dir'is Doroteo. “Mi ĝu'is ĝi'n.”

“Sed la rezult'o est'as,” koment'is Oĵo, “ke mi tut'e ne pov'os akir'i la objekt'o'j'n por kiu'j la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o send'is mi'n; do, krom se mi atend'os dum ses jar'o'j por ke li far'u la Viv'ig'o'pulvor'o'n, Onĉjo Nonĉjo ne est'as sav'ebl'a.”

“D-ro Pipt ne far'os pli da Viv'ig'ig'a Pulvor'o, mi cert'ig'as al vi,” dir'is ŝi. “Mi ven'ig'is li'n al ĉi tiu palac'o, kie li nun est'as, kaj li'a'j kvar kaldron'o'j est'as detru'it'a'j kaj li'a libr'o da recept'o'j brul'ig'it'a. Mi ankaŭ al'port'ig'is la marmor'a'j'n statu'o'j'n de vi'a onkl'o kaj de Margolote, kiu'j star'as en la apud'a ĉambr'o.”

“Atend'u moment'o'n,” respond'is Ozma, “ĉar mi vol'as dir'i i'o'n pli. Neni'o okaz'ant'a en la Land'o Oz est'as ne'rimark'at'a de ni'a saĝ'a Sorĉ'ist'in'o Glinda la Bon'a. Ŝi plen'e sci'is pri la magi'ad'o de D-ro Pipt kaj li'a viv'ig'o de la Vitr'a Kat'o kaj de la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj la akcident'o traf'int'a Onĉjon Nonĉjon kaj Margoloten, kaj la serĉ'o'n kaj vetur'ad'o'n de Oĵo kun Doroteo. Glinda ankaŭ sci'is ke Oĵo mal'sukces'os trov'i ĉio'n serĉ'at'a'n, do ŝi al'vok'is ni'a'n Sorĉ'ist'o'n kaj instru'is al li kio'n far'i. Io okaz'os en ĉi tiu palac'o, baldaŭ, kaj tiu ‘io’ nepr'e plaĉ'os al vi ĉiu'j. Kaj nun,” plu'dir'is la knab'in'a Reg'ant'o, star'iĝ'ant'e el si'a seĝ'o, “sekv'u mi'n en la apud'a'n ĉambr'o'n.”

28—La Mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz

“Mi far'is mi'a'n plej'ebl'o'n, Onĉjo,” li dir'is, larm'e, “sed mi mal- sukces'is!”

Post tio li re'tir'is si'n kaj ĉirkaŭ'rigard'is la ĉambr'o'n, kaj la ek'vid'o de la grup'eg'o tut'e surpriz'is li'n.

Krom la marmor'a'j statu'o'j de Onĉjo Nonĉjo kaj Margolote, la Vitr'a Kat'o est'is tie, kun'volv'iĝ'int'e sur tapiŝ'et'o; kaj la Vuzo ĉe'est'is, sid'ant'e sur si'a'j kvadrat'a'j mal'antaŭ'a'j kr ur'o'j kaj serioz'e interes'at'e rigard'ant'e la scen'o'n; kaj jen la Vil'ul'o, vest'it'a per piz'verd'a saten'a vil'a komplet'o, kaj ĉe tabl'o sid'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o, aspekt'ant'e tre grav'a kaj kvazaŭ sci'ant'e pli ol li vol'as dir'i.

Plej last'a trov'iĝ'is D-ro Pipt, kaj la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o sid'is kurb'iĝ'int'e en seĝ'o, aspekt'ant'e tre mal'feliĉ'a sed fiks'e rigard'ant'e la sen'viv'a'n form'o'n de si'a edz'in'o Margolote, kiu'n li mult'e am'as sed kiu laŭ li'a tim'o nun est'as por ĉiam perd'it'a.

Ozma pren'is seĝ'o'n kiu'n Ĵele'a Konfit'aĵ antaŭ'e'n'mov'is por la Reg'ist'o, kaj mal'antaŭ ŝi star'is la Bird'o'tim'ig'il'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj Doroteo, ankaŭ la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o. La Sorĉ'ist'o nun star'iĝ'is kaj profund'e klin'is si'n al Ozma kaj mal'pli profund'e al la ali'a'j kun'ven'int'o'j.

“Ge'sinjor'o'j kaj best'o'j,” li dir'is, “mi vol'as anonc'i ke ni'a Grac'o'plen'a Reg'ant'o permes'is al mi obe'i la ordon'o'j'n de ni'a grand'a Sorĉ'ist'in'o Glinda la Bon'a, kies humil'a Asist'ist'o mi fier'e est'as. Ni trov'is ke la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o praktik'ad'as si'a'n magi'ad'o'n kontraŭ la Leĝ'o'j, kaj tial, per Reĝ'a Edikt'o, mi nun sen'ig'as li'n de ĉiu kapabl'o magi'i ek'de nun. Li ne plu est'as kurb'iĝ'int'a magi'ist'o, sed nur simpl'a Manĝtulo; li eĉ ne plu est'as kurb'iĝ'int'a, sed nur ordinar'a hom'o.”

Dum li prononc'is tiu'j'n vort'o'j'n la Sorĉ'ist'o gest'is per si'a man'o al D-ro Pipt kaj tuj ĉiu kurb'iĝ'int'a membr'o rekt'iĝ'is kaj far'iĝ'is perfekt'a. La eks'magi'ist'o, ĝoj'kri'ant'e, ek'star'is, rigard'is si'n mir'o'plen'e, kaj post'e re'fal'is en si'a'n seĝ'o'n kaj rigard'is la Sorĉ'ist'o'n fascin'at'e.

“La Vitr'a Kat'o, kiu'n D-ro Pipt kontraŭ'leĝ'e far'is,” daŭr'ig'is la Sorĉ'ist'o, “est'as bel'a kat'o, sed ĝi'a pal'ruĝ'a cerb'o tiom fier'ig'is ĝi'n ke ĝi est'is mal'agrabl'a kun'ul'o por ĉiu. Do antaŭ hodiaŭ mi el'pren'is la pal'ruĝ'a'n cerb'o'n kaj anstataŭ'ig'is ĝi'n per tra'vid'ebl'a, kaj nun la Vitr'a Kat'o est'as tiel modest'a kaj bon'kondut'a ke Ozma decid'is re'ten'i ŝi'n en la palac'o kiel dorlot'best'o'n.”

“La Vuzo montr'is si'n bon'a Vuzo kaj fidel'a amik'o,” la Sorĉ'ist'o daŭr'ig'is, “do ni send'os li'n al la Reĝ'a Best'ar'o, kie oni bon'e pri'zorg'os li'n kaj li pov'os sat'manĝ'i dum si'a tut'a viv'o.”

“Mi mult'e dank'as,” dir'is la Vuzo. “Est'os mult'e pli bon'e ol est'i mal'antaŭ bar'il'o en sol'ec'a arb'ar'o mal'sat'eg'ant'e.”

“Kaj rilat'e al la Miks'ĉifon'a Knab'in'o,” plu'dir'is la Sorĉ'ist'o, “ŝi est'as tiel rimark'ind'aspekt'a, kaj tiel lert'a kaj bon'humor'a, ke ni'a Grac'o'plen'a Reg'ist'o intenc'as konserv'i ŝi'n zorg'o'plen'e, kiel unu el la kurioz'aĵ'o'j de la kurioz'a Land'o Oz. Ĉifon'er'o'j rajt'os loĝ'i en la palac'o, aŭ kie ajn ŝi dezir'os, kaj est'i nenies serv'ist'o sed nur si'a propr'a mastr'in'o.”

“Ni'n ĉiu'j'n interes'as Oĵo,” la mal'grand'a Sorĉ'ist'o daŭr'ig'is, “ĉar li'a am'o al si'a mis'fortun'a onkl'o instig'is li'n brav'e front'i ĉi'a'j'n danĝer'o'j'n por pov'i sav'i li'n. La Manĝtula knab'o hav'as lojal'a'n kaj mal'avar'a'n kor'o'n kaj li far'is si'a'n plej'ebl'o'n por re'viv'ig'i Onĉjon Nonĉjon. Li mal'sukces'is, sed ekzist'as ali'a'j pli potenc'a'j ol la Kurb'iĝ'int'a Magi'ist'o, kaj pli da metod'o'j ol kon'as D-ro Pipt por nul'ig'i la sorĉ'o'n de la Ŝton'ig'a Likv'aĵ'o. Glinda la Bon'a inform'is mi'n pri unu metod'o, kaj nun vi ek'sci'os kiom grand'a est'as la sci'o kaj pov'o de ni'a sen'egal'a Sorĉ'ist'in'o.”

Dir'ant'e tio'n la Sorĉ'ist'o antaŭ'e'n'ir'is al la statu'o de Margolote kaj far'is magi'a'n gest'o'n, sam'temp'e murmur'ant'e magi'a'n vort'o'n kiu'n pov'is klar'e aŭd'i neni'u. Tuj la vir'in'o mov'is si'n, turn'is si'a'n kap'o'n mir'o'plen'e tie'n kaj re'e'n, por rimark'i ĉiu'n star'ant'a'n antaŭ ŝi, kaj vid'ant'e D-ro'n Pipt ŝi antaŭ'e'n'kur'is kaj ĵet'is si'n en la etend'it'a'j'n brak'o'j'n de si'a edz'o.

Post tio la Sorĉ'ist'o magi'e gest'is kaj parol'is la magi'a'n vort'o'n antaŭ la statu'o de Onĉjo Nonĉjo. La mal'jun'a Manĝtulo tuj ek'viv'is kaj profund'e klin'ant'e si'n antaŭ la Sorĉ'ist'o dir'is: “Dank'o'n.”

Sed nun Oĵo rapid'is al si'a onkl'o kaj ĝoj'o'plen'e ĉirkaŭ'brak'is li'n, kaj la mal'jun'ul'o al'prem'is si'a'n ne'vet'o'n am'e kaj kares'is li'a'n har'ar'o'n kaj for'viŝ'is la larm'o'j'n de la knab'o per poŝ'tuk'o, ĉar Oĵo plor'is pro pur'a feliĉ'o.

“Mi don'as al vi, kar'a Oĵo kaj Onĉjo Nonĉjo, bel'a'n dom'o'n tuj ekster la mur'o'j de la Smerald'a Urb'o,” ŝi dir'is, “kaj tie vi hejm'os kaj mi protekt'os vi'n.”

“Mi ja nom'is vi'n Oĵo la Bon'fortun'a!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, dum ĉiu'j fervor'e man'prem'is kun Oĵo.